Fϋr Elise [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

Fϋr Elise

Κλειστή πόρτα

το φθινόπωρο δεν μπορεί να μπει

Έτσι προκαλούνται οι υποθέσεις

σκέφτηκε...

Ύστερα ένας κρεμασμένος

από κάτι ακατάληπτες λέξεις

δίχως πρόσωπο

με μια θεσπέσια φωνή

τραγουδούσε

για τον παστωμένο έρωτα

μιας ανύποπτης στιγμής

και δεν πέθαινε πραγματικά

Σε τρελαίνει η αγαπημένη σου μουσική

ακούς φωνές νεκρών

σκέφτηκε...

Και γύρισε πλευρό

σα να μην ήθελε να μπει το Φθινόπωρο

σα να μη χόρταινε

την αγαπημένη του μουσική.

Κάθε Σάββατο [Πόπη Νεγιάννη]

 

-Εντάξει μπαμπά μου.... Θα τα πούμε το Σάββατο.... Σ αγαπώ πολύ...

Δεν είναι σίγουρη πως έχει ακούσει τις τελευταίες φράσεις της. Το έχει κλείσει... Δεν μιλάει πολύ, ειδικά στο τηλέφωνο... Το χειρότερο του είναι... Έτσι τον θυμάται από μικρή. Λιγόλογο αλλά τόσο εύστοχο πάντα... Με μια δυο λέξεις να βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.... Κι αν μετράει κάτι, είναι μόνο τα λόγια του... Αυτό που έχει να δώσει απλόχερα, δεν το λογάριασε ποτέ του. Δεν είναι να απορείς που τον λατρεύουν οι δύο κόρες του. Πέρα απ’ την αγάπη την προβλέψιμη, την ανταποδοτική, την τόσο κλισέ – ο μπαμπάς είναι ο μεγαλύτερος ήρωας κάθε κόρης –... Όχι... Είναι μια σχέση πολύ γερά δεμένη, χρόνια τώρα...

Το αντίπαλο δέος της μάνας... Η "ομπρέλα" τους, όταν έβλεπαν την επίπληξη της να έρχεται με μορφή καταιγίδας... Μπορούσε να καλμάρει τη θύελλα μόνο με ένα αστείο, με δύο κουβέντες... Το βλέμμα του όμως, το διάβαζαν πια καλά.

"έχει δίκιο η μητέρα σας"... Ισορροπία αριστοτεχνική... όλοι έμεναν ευχαριστημένοι... Χειρισμοί τόσο λεπτοί που θα τους ζήλευε διπλωμάτης... ο ήρωας της ο διπλωμάτης...

Το Σάββατο λοιπόν... Το μόνο σταθερό στη ζωή της τον τελευταίο χρόνο ήταν αυτό το "Σάββατο "... Η επίσκεψη στο χωριό, στον μπαμπά, αν και δύσκολα αποκαλείς επίσκεψη, την επιστροφή σου σε γνώριμα μέρη, σε αγαπημένα, στο πατρικό σου, ναι.... Πάντα ήταν ανάσα αυτό το ταξίδι... Όλη η φόρτιση, το άγχος, η κούραση της εβδομάδας, έσβηναν το Σάββατο. Το μικρό χωριό, μόλις 30 χιλιόμετρα απ’ το σπίτι της σήμερα, ήταν το ησυχαστήριό της χρόνια τώρα... Μία φορά το μήνα συνήθως, πέρα από γιορτές, αργίες ή έκτακτα ταξίδια - αστραπή... Από κείνα που τρέμεις όταν αφορούν τους γονείς σου.... Ήταν τυχερή και άτυχη μαζί, να μένει εκείνη πιο κοντά τους, παντρεμένη πολύ μακριά η άλλη κόρη... Κι αυτά τα ταξίδια στο χωριό, τόσο αποδοτικά όμως... Φρούτα της εποχής, μαρμελάδες, γλυκό του κουταλιού, όλα με το μεράκι και τη φροντίδα της μάνας....Τα ετοίμαζε, τα χώριζε σε δύο (ίδια μερίδια για τις θυγατέρες)... Ίσα κι ακριβοδίκαια, για μην έχει καμία παράπονο... Κι όμως τις άφησε με το μεγαλύτερο... Εκείνο του φευγιού της...

Έφυγε πέρυσι, ήσυχα, στον ύπνο της, κρατώντας το χέρι του άντρα της... Εκείνο το χέρι που είχε κρατήσει δειλά αλλά τόσο σίγουρα, 50 χρόνια πριν... Ο πιο γλυκός θάνατος λένε... Μπορεί... Αλλά αυτό αφορά εκείνον που φεύγει και μόνο... Κι ο μπαμπάς της, ο ήρωας της, ακόμα μια φορά να δείξει τις υπερδυνάμεις του. Να φροντίσει να γίνουν όλα σωστά, να παρηγορεί, να δίνει κουράγιο... Να κρύβει τον δικό του πόνο, μην αφήνοντας κανέναν να τον δει να λυγίζει....

Κι έτσι ήρθαν τα Σάββατα... Δεν ήταν σωστό να μένει μόνος ο μπαμπάς, πάρα τις διαβεβαιώσεις του πως τα καταφέρνει... Εννοείται πως τα καταφέρνει... Σε εκείνη δεν πάει καλά να τον αφήνει μόνο. Με το πρόσχημα "του φαγητού", "της λάτρας", "του νοικοκυριού", το έχει καθιερώσει ένα χρόνο τώρα... Μάλλον πρέπει να το παραδεχτεί, στον εαυτό της τουλάχιστον... Είναι εκείνη που αμφιβάλλει. Που προσπαθεί. Που δεν ξέρει αν τα καταφέρνει... Που ακόμα της φαίνεται τόσο άδικος αυτός ο χωρισμός... Τόσο απροκάλυπτα βιαστικός... Κι αυτό που στα αλήθεια δεν υποχωρεί είναι η αίσθηση πως δεν πρόλαβε... Τι, δεν ξέρει... Που δεν της είχε πει πόσο πολύ την αγαπούσε...; πόσο τη θαύμαζε με τα χρόνια; πόσο λυπόταν που την είχε πληγώσει...; Που δεν την αποχαιρέτησε; Όλα μαζί και άλλα τόσα που δεν της βγαίνουν με λέξεις...

Γι’ αυτό θέλει να περνάει χρόνο, περισσότερο, στης μητέρας τα καθημερινά... Είναι βάλσαμο με τον καιρό... Σαν να μαλακώνει ο πόνος σιγά σιγά, στα γνώριμα και οικεία... Σαν, η δύναμη του μπαμπά της να είναι μεταδοτική... Γιατί εκείνος είναι που πονάει ξανά και ξανά και ξανά... Εκείνος έμεινε πίσω... Στο σπίτι που κάθε γωνιά του έχει το δικό της άγγιγμα... Στην αυλή, που και το τελευταίο φυλλαράκι φέρει τη δική της φροντίδα... Να προσπαθεί να κρατήσει ζωντανές κάποιες μικρές, αόρατες στους άλλους λεπτομέρειες, γιατί η συνήθεια είναι η καλύτερη μνήμη... Το πιο ασφαλές καταφύγιο... Το βλέπει κάθε φορά που πηγαίνει στο χωριό… Η πολυθρόνα της στο ίδιο σημείο δίπλα στη θεόρατη αζαλέα... Το καλό λευκό κοφτό τραπεζομάντηλο στο σαλόνι... κι ας έχει έναν μικρό λεκέ από βύσσινο... Αν πλυθεί θα χάσει την αύρα τη δική της... Τα μαξιλαράκια του καναπέ αραδιασμένα στην ίδια διάταξη.... Το μπουκάλι με το άρωμα της στον καθρέφτη... Ίσως να κατεβαίνει, σιγά σιγά, ανάσα την ανάσα, όταν τον πνίγει η απουσία... Τα γυαλιά της πάνω από το ίδιο μισολυμένο σταυρόλεξο... Δεν χρειάζεται να της το πει πως είναι αβάσταχτο... Τον προδίδει κάθε που τον ακούει να την αποκαλεί με το όνομα της μάνας... Βιάζεται να το διορθώσει... Δεν έχει ξεκουτιάνει...το καλύπτει με το γνώριμο χιούμορ του... Εκείνο που τον βοηθάει να συνεχίζει...

Και ο καιρός περνάει... Τα Σάββατα έρχονται πάντα στην ώρα τους, στο τέλος της εβδομάδας... 

Οι άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη σταθερότητα... Έρχονται και φεύγουν ξαφνικά, ακανόνιστα, χωρίς πρόγραμμα κι αναγγελία... Δεν θα αφήσει κανένα Σάββατο να πάει χαμένο....θα είναι μαζί του... Λέγοντας του πόσο τον αγαπάει, πόσο τον θαυμάζει με τα χρόνια... Πόσο περήφανη είναι για κείνον... Και κυρίως θα το δείχνει.... Συνέχεια και πάντα... Ξέρει πως δεν θα έχουν ακόμα πολλά Σάββατα μαζί... Ο χρόνος είναι αμείλικτος... Αλλά σου μαθαίνει πράγματα... Πόσο πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι μας και πόσο ευαίσθητοι στο πέρασμα του...

Ένα χαϊκού τού Matsuo Bashō (松尾 芭蕉, 1644 – 1694)

Ήχος ανέμου

Στο λευκό κόσμο.

Μοναξιά τού χειμώνα.

Winter solitude —

In a world of one color

the sound of wind.

Πηγή: encouragement. 

(η απόδοση στα αγγλικά τού πρωτότυπου από τον Robert Hass)

"αύρα" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"αύρα"

λίγο χλωμή
μονάχη

αργοκυλά η ψυχή μου

καθώς βραδιάζει

στο μπλε του Σαββάτου
να μη φανούν τα δάκρυά μου

[στην κορυφή "Κυρά", στην Πάρνηθα, 25.09.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από την κορυφή «Κυρά», στα 1.160 μ., στην Πάρνηθα καθώς και της διαδρομής την οποία ακολουθήσαμε. Εν προκειμένω από τη Μονή Αγ. Κυπριανού και Ιουστίνης στη Φυλή, κατά μήκος, κυρίως, της πορτοκαλί διαδρομής.

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ακολουθούν εικόνες από

το πορτοκαλί μονοπάτι μέχρι το σημείο που βγαίνει σε δασικό δρόμο, το οποίο ξεκινά από τη Μονή Αγ. Κυπριανού και Ιουστίνης (σ.σ. το πορτοκαλί μονοπάτι συνεχίζει, από το σημείο που το αφήσαμε, κινούμενο παράλληλα στο δασικό χωματόδρομο μέχρι την περιοχή της Νεραϊδοπηγής και του Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου)

το ανέβασμα στην κορυφή «Κυρά» και την υπέροχη θέα, από την κορυφή, προς τα νότια κυρίως, που φτάνει στις βόρειες ακτές τής Πελοποννήσου, στο Σαρωνικό κόλπο ενώ δυτικά ξεχωρίζουν οι ορεινοί όγκοι των Γερανείων, του όρους Πατέρας, του Κιθαιρώνα και της Πάστρας. Να σημειώσω πως η άνοδος έγινε κατ’ εκτίμηση. Το ανέβασμα δεν είναι πάντως ιδιαίτερα δύσκολο. Φτάνοντας στην κορυφή όμως, δυο ορειβάτες μού υπέδειξαν ένα βατό μονοπάτι, σηματοδοτημένο με κούκους, που ανεβαίνει στην κορυφή από δυτικά - λίγο βορειότερα τής πορείας που ανέβηκα, μέσω του οποίου κατέβηκα. Στην τρίτη εικόνα διακρίνεται ο Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Κεραμιδίου.

   

Αιτία και αφορμή [Πόπη Νεγιάννη]

Κι είν' η χαρά σου τόσο ατόφια

Όταν πηγάζει μόνο από ένα βλέμμα.

Το έναυσμα όταν γίνει μια φωνή – η δική του.

Οι δυο καρδιές στην άχλη ενός ονείρου.

Απόμακρες απ' όλους κι από όλα.

Αιτία κι αφορμή μια ΑΝΑΣΑ...

φωτογραφία: Γιώργος Πρίμπας, πλατεία Δουρούτη-Αυδή, Μεταξουργείο, 22.09.2022 17.43.

Τα Graffiti στην τρενογέφυρα Πουλόπουλου, 22.06.2022]

Βρίσκονται μετά το βόρειο άκρο τής τρενογέφυρας Πουλόπουλου (σ.σ. από το παρακείμενο παλιό εργοστάσιο / πιλοποιείο Ηλία Πουλόπουλου και Υιού, στο οποίο σήμερα στεγάζεται το πολιτιστικό κέντρο "Μελίνα Μερκούρη"), προς την πλευρά τής πλατείας Κεραμεικού.

Υπενθύμιση...

Υπενθύμιση: 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν: Διεθνή Αμνηστία.

Ποια γυναίκα, άνθρωπος γενικότερα, έχει ελεύθερη επιλογή να αποφασίσει, τι να φορέσει, τι να φάει, πώς να συμπεριφερθεί, όταν από τη γέννησή της, «του» γενικότερα, έχει υποστεί ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ή / ή και ΥΠΟΒΟΛΗ πως αν δεν συμμορφωθεί με συγκεκριμένο ενδυματολογικό ή διατροφικό ή ευρύτερης συμπεριφοράς (ιδεοληπτικό) κώδικα θα τιμωρηθεί; Και μάλιστα όταν, και ιδίως τότε, η τιμωρία αναμένεται από θεϊκές υπερφυσικές δυνάμεις, των οποίων, κατά την κρίση των θρησκευτικών ταγών και ερμηνευτών τους, οι ιερές εντολές τους παραβιάστηκαν.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ

ΙΡΑΝ - Σεπτέμβρης 2022.

Πριν λίγο καιρό, είχαν κυκλοφορήσει, στην ΕΕ, αφίσες όπως η: 

  

...στο πλαίσιο αποδοχής τής διαφορετικότητας στην ΕΕ. Μια πρωτοβουλία που βρήκε απήχηση και μάλιστα μεγάλη σε αριστερούς ή ακόμα και αναρχικούς χώρους, εκτιμώντας ότι αφού κινούνται ενάντια στην ακροδεξιά θα πρέπει να στηριχτούν. Εξάλλου, όπως λέγανε και λένε, εάν πρόκειται για ελεύθερη επιλογή των γυναικών οφείλουμε να στηρίξουμε την όποια ενδυματολογική τους επιλογή.
Ναι αλλά ΔΕΝ πρόκειται για ελεύθερη επιλογή! Ακόμα και αν ο πατέρας ή ο σύζυγος / αφέντης το επιτρέπει, ακόμα και αν μια μουσουλμάνα μένει μόνη της σε μια δυτική χώρα, από τη στιγμή που οι γυναίκες, σε πολλές μουσουλμανικές χώρες ή περιβάλλοντα, από τη γέννησή τους υφίστανται πλύση εγκεφάλου για το πώς πρέπει να ντύνονται και να συμπεριφέρονται, ελεύθερη επιλογή δεν υπάρχει.
Το hijab και η burka δεν είναι παρά σύμβολα μιας ακραίας πατριαρχίας και υποβάθμισης των γυναικών και ως εκ τούτου είναι αδύνατο να αποτελούν ελεύθερη επιλογή ελεύθερων ανθρώπων ή τέλος πάντων (αν θεωρούμε ότι η έννοια τής ελευθερίας είναι ουτοπική) ανθρώπων που επιθυμούνε και μάχονται για την αυτοδιάθεση των ανθρώπων.
Η πατριαρχία ανέκαθεν είχε σύμμαχο και όπλο της τις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά η θέση της γυναίκας δεν είναι η ίδια παντού, όπου μια ή και περισσότερες μονοθεϊστικές θρησκείες κυριαρχούν, ακόμα και στον ισλαμικό κόσμο (σ.σ. αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η γυναίκα καταπιέζεται βάναυσα και σε κράτη μη μονοθεϊστικά όπως η Ινδία). Υπάρχουν λαοί οι οποίοι πλειοψηφικά ασπάζονται το Ισλάμ, όπως οι κούρδοι, όπου η θέση τής γυναίκας είναι πραγματικά ψηλά και άλλοι όπου αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι τρίτης κατηγορίας ή αντικείμενα, όπως το Αφγανιστάν ή το Ιράν σήμερα.
Αυτό όμως φαίνεται ότι αρχίζει να μην αντέχεται από όλους. Ο μαρτυρικός θάνατος τής 22χρονης ιρανής, κουρδικής καταγωγής, Mahsa Amini, στις 16.09.2022, από τους φασίστες τής αστυνομίας ηθών τού Ιράν, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και προκάλεσε την μαζική εξέγερση των γυναικών και των νέων, ενάντια στο θρησκευτικό φασιστικό καθεστώς στο Ιράν. Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη αυτής της εξέγερσης ή πόσο πιθανό είναι να καταλήξει σε μια ανατροπή τού θεοκρατικού καθεστώτος, αλλά
αφενός σε όσους δείχνουν συμπάθεια σε καθεστώτα όπως το ιρανικό απλά και μόνο επειδή αντιτίθεται στη δύση θα πρέπει να τονίσω ότι η ιστορία τελικά έχει καταδείξει πως ο εχθρός τού εχθρού σου μπορεί να είναι και αυτός εχθρός σου και μάλιστα χειρότερος
αφετέρου πως η σημαία με τα κομμένα μαλλιά των ιρανών γυναικών θα μείνει στην ιστορία ως ένα κορυφαίο σύμβολο τού αγώνα ενάντια στο ΦΑΣΙΣΜΟ! 

(η φωτογραφία από το διαδίκτυο)     

22.09.2022      

Ένα χαϊκού τού Matsuo Bashō (松尾 芭蕉, 1644 – 1694)

Autumn moonlight – 

a worm digs silently

into the chestnut.

Πηγή: poetrysoup.com. 

κατά λέξη απόδοση:

φθινοπωρινό σεληνόφως – 

ένα σκουλήκι σκάβει σιωπηλά

μες στο κάστανο.

ή (εναλλακτικά, αν ως chestnut θεωρήσουμε ότι αναφέρεται σε καστανιά, κάτι απίθανο βέβαια αφού τα κάστανα ωριμάζουνε και συλλέγονται αρχές με μέσα Φθινοπώρου και σε κάθε περίπτωση ένα σκουλήκι κατά κανόνα θα επιχειρήσει να μπει μες στους καρπούς των φυτών παρά στο βλαστό)  

φθινοπωρινό σεληνόφως – 

ένα σκουλήκι σκάβει σιωπηλά

μες στην καστανιά.

Αν θέλουμε, στην εκτός τής κατά λέξη απόδοσης στα ελληνικά, να τηρήσουμε τον κανόνα των 17 συλλαβών θα πρέπει να μην περιληφθούνε κάποια πράγματα (κ.λπ.). Και αυτό επειδή στην αγγλική απόδοση τού ποιήματος χαϊκού τού Μπασό, αναφέρονται πέντε πράγματα (κ.λπ.), που ενώ στα αγγλικά αποδίδονται με μονοσύλλαβες ή δισύλλαβες λέξεις, στα ελληνικά αποδίδονται με λέξεις περισσότερων συλλαβών. Εναλλακτικά θα πρέπει η απόδοση να κινηθεί εκτός του κανόνα των 17 συλλαβών τού χαϊκού, όπως στην τρίτη από τις κατωτέρω αποδόσεις, η οποία έγινε στη φόρμα τού τάνκα, στην οποία το ποίημα συνίσταται από δύο στροφές: η πρώτη είναι στη φόρμα τού χαϊκού ενώ η δεύτερη αποτελείται από δυο 7σύλλαβους στίχους.  

Στο σεληνόφως

Ένα σκουλήκι σκάβει

Μες σε κάστανο.

---

Ένα σκουλήκι

Σε ώριμο κάστανο

Σκάβει σιωπηλά

---

Φθινοπωρινή νύχτα.

Ένα σκουλήκι

Στο σεληνόφως.

Σκάβει σιωπηλά να μπει

Σε ώριμο κάστανο.

... ίσως και χωρίς θέμα [Πόπη Νεγιάννη]

Επιτέλους σπίτι... Με μια κίνηση σπρώχνει την πόρτα να κλείσει, ενώ πετάει τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα...πέφτουν κάτω... Ούτε να βρίσει δεν έχει κουράγιο... Μόνο να βγάλει τα παπούτσια, τα πόδια της την έχουν πεθάνει... Πόσα χιλιόμετρα κάνει κάθε μέρα, αυτά τα λίγα μέτρα, ανάμεσα στην πόρτα και στην πολυθρόνα, είναι τα πιο δύσκολα. Τα πόδια λες και έχουν πεισμώσει... Έχουν βαρύνει, έχουν θυμώσει... Φτάνει την πολυθρόνα επιτέλους... Η ταχύτητα της σήμερα, κινείται σε επίπεδα βραδύποδα...και; Ήρθε σπίτι, τέλος. Άλλοι ρυθμοί τώρα... Έχει ξεχάσει τον σάκο ακόμα στην πλάτη... Το καταλαβαίνει όταν πάει να καθίσει... Άδειος πια από φυλλάδια, το μπουκάλι του νερού μόνο, άδειο κι εκείνο απ το πρωινό τρέξιμο... Τι αναζωογονητική ησυχία... Γυρνώντας σπίτι πάντα περνάει μισή ώρα κάνοντας τίποτα... Κοιτώντας απλά το ταβάνι...ξυπόλητη... Τρέξιμο, φωνές, αυτοκίνητα, κουδούνια, γραμματοκιβώτια, απαγορευτικά, αδέσποτα, ξινοί κι αγενείς, καλημέρες αναπάντητες, φυλλάδια στο σάκο, φυλλάδια αγκαλιά, φτερά στα πόδια, μέτρημα κουδουνιών, λίγο νερό χωρίς να χάσει το βήμα, οδοί κάθετοι, οδοί παράλληλοι, ακατοίκητα, πάρκα με παιδιά, μαγαζιά και φανάρια... Τα αυτιά να βουίζουν ακόμα. Τυχαία χτυπήματα σε κουδούνια "καλημέρα, θα μπορούσα να αφήσω στην είσοδο τον καινούριο κατάλογο του Χ καταστήματος;" Οι απαντήσεις σε μια τεράστια γκάμα... Ευγενικές αρνήσεις "αφήστε τα δίπλα στην πόρτα, ευχαριστώ!"... Παγερά αδιάφορες "δεν ενδιαφερόμαστε!"... Σκληρές και στα όρια της προσβολής "δεν μπορείτε να βρείτε μια άλλη δουλειά; Δεν καταλαβαίνετε πως ενοχλείτε;"... Κάθε μέρα σε μια επανάληψη χωρίς εκπλήξεις... Στην αρχή απορούσε... Πόσο δύσκολο είναι να πατήσεις το κουμπί που ανοίγει την πόρτα και να πεις μια καλημέρα;... Στη σιγουριά του διαμερίσματος σου, δεν κινδυνεύεις από εμένα... Κι αν το καλοσκεφτείς, μάλλον εγώ είμαι σε θέση δυσμενέστερη... Η κλειστή πόρτα σου κρύβει κινδύνους... Με τον καιρό έχει μάθει πια τα "φιλικά κουδούνια"... Έτσι τα έχει καταχωρημένα στο μυαλό της... Με τη φωνή τη ζεστή, την εγκάρδια καλημέρα, έστω την ευγενική αδιαφορία... Το αγαπημένο της είναι οι μονοκατοικίες... Με τις γλάστρες, τα καλλωπιστικά, τις καρεκλίτσες και τις μυρωδάτες μπουγάδες... Τις χαζεύει λίγο... Παίρνει ανάσες... Ακόμα κι οι άνθρωποι που μένουν εκεί έχουν μια καλοσύνη... Την ξαφνιάζει η καλοσύνη ώρες ώρες... Να της ανταποδώσουν την καλημέρα ευγενικά... Να τη φιλέψουν ένα φρούτο... Να της προσφέρουν ένα ποτήρι νερό... Αυτή η γλυκύτητα που σε σκλαβώνει κι ώρες ώρες σου φέρνει δάκρυα... Δεν έχει δύσκολες διανομές για κείνη... Μόνο διανομές που δεν συμπαθεί... Εκείνες σε ένα σταθερό σημείο φερ' ειπείν... Έξω από πολυσύχναστα μαγαζιά, σε πλατείες, σε φανάρια... Με το χέρι απλωμένο στον πεζό, στον περαστικό, στον οδηγό... Και το φυλλάδιο να μένει στον αέρα, να βαραίνει και το χέρι και την ψυχή... Είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα... Νιώθεις τόσο προσωπική την απόρριψη... Χρειάζεται κότσια να επιμένεις στο χαμόγελο... Δεν είναι εύκολο... Λόγω covid έχει ατονήσει η διανομή "πόρτα - πόρτα"... Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ταλαιπωρία από το να μπαίνεις σε μια πολυκατοικία (όταν σου άνοιγαν βέβαια), να ανεβαίνεις στον τελευταίο όροφο και να αρχίζεις να κατεβαίνεις αφήνοντας από ένα φυλλάδιο στο πατάκι κάθε πόρτας... Μέχρι να κατέβεις ισόγειο σαν ζαλισμένο κοτόπουλο, απ την τρεχάλα και τις κυκλικές σκάλες... Πόσες φορές βγαίνοντας δεν είχε πάρει λάθος δρόμο ακριβώς επειδή ο προσανατολισμός της είχε θολώσει... Κι είναι οι στιγμές που γελάει με τον εαυτό της, γιατί πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή αν ήμασταν όλοι καλοκουρδισμένοι... Δεν παραπονιέται... Της αρέσει αυτή η δουλειά... Έξω... Να αλλάζει παραστάσεις... Να συναντά ανθρώπους... Μέχρι να βρει κάτι άλλο... Κάτι πιο σταθερό... Που δεν θα εξαρτάται απ τα καπρίτσια του καιρού... Που θα είναι καλύτερα αμειβόμενο... Μέχρι τότε θα κάνει το καλύτερο που μπορεί, με την καλύτερη δυνατή διάθεση... Οι άνθρωποι πάντα θα φέρονται περίεργα σε εκείνους που θεωρούν του χεριού τους... Δεν θα αλλάξει αυτό... Όπως δεν θα αλλάξει κι η δική της αισιοδοξία... Η μαχητικότητα και η αίσθηση πως αύριο θα είναι καλύτερα... Και θα είναι πράγματι... Έχει διανομή σε ένα πανέμορφο χωριό... Κι ο καιρός θα είναι υπέροχος... Είναι όμορφη η ζωή, όταν δεν την παίρνεις πολύ στα σοβαρά...

"ατμοσφαιρικός ήχος" [Θωμαή Ζορμπάκη]

 
"ατμοσφαιρικός ήχος"

πρωινό δάκρυ

γυμνή

ολόλευκη η απουσία, χάνεσαι

σαν όνειρο 

στον κήπο

η ομορφιά κρύβει την ερημιά

γυρεύω τα χρώματα του ήλιου 

νιώθω την φθινοπωρινή σιωπή 

και

αναπαύομαι

silence [E.E. Cummings]

σιγαλιά

.είναι

ένα

βλέμμα

πουλί:το

γύρισμα

στο χείλος της

ζωή

(έρευνα προτού χιονίσει

silence

.is
a
looking

bird:the

turn
ing;edge,of
life

(inquiry before snow

Πηγή πρωτότυπου: mypoeticside.com.

Με την παρατήρηση πως η ποίηση τού E.E. Cummings στην ουσία της δεν αποδίδεται παρά ελάχιστα, και από τον καλύτερο μεταφραστή, σε άλλη πλην αυτής που έγραφε γλώσσας αφού, επιπλέον, η ποίησή του είναι  δεμένη και με τον ήχο της αλληλουχίας των φθόγγων τής ανάγνωσης τών ποιημάτων του, σε βαθμό που δεν συναντάται σε άλλο δημιουργό. 

Όλες τού κόσμου...

[Πευκιάς Ξυλοκάστρου, 14.09.2022 22.13]

Όλες τού κόσμου οι καληνύχτες! Αρκούν;

Ω! Λιτή πλήρης σιωπή.

Η ταινία "Ιφιγένεια" τού Μιχάλη Κακογιάννη

Ένα ελάχιστο αφιέρωμα, ένα αριστούργημα τού παγκόσμιου κινηματογράφου, στη μνήμη δύο τεράστιων ηθοποιών: του Κώστα Καζάκου και της Ειρήνης Παππά, που φύγανε στις 13 και 14 Σεπτέμβρη 2022, αντίστοιχα.   

Metaphors [Sylvia Plath]

Μεταφορές

Ένα αίνιγμα είμαι σε εννιά συλλαβές,

Ένας ελέφαντας, ένα σπίτι δυσκίνητο,

Ένα πεπόνι που σε δυο βλαστάρια περπατά.

Ω! Φρούτο κόκκινο, φίλντισι, ξυλεία καλή!

Η φραντζόλα αυτή 'ναι μεγάλη με τη μαγιά της να φουσκώνει.

Φρεσκοκομμένο είναι το χρήμα σ' αυτήν την φουσκωμένη τσάντα.

Ένα μέσο είμαι, ένα στάδιο, μια γελάδα σε μοσχάρι.(*)

Ένα σακί έχω φάει μήλα πράσινα,

Έχω επιβιβαστεί στο τρένο με αποβίβαση χωρίς.

Metaphors

I'm a riddle in nine syllables,

An elephant, a ponderous house,

A melon strolling on two tendrils.

O red fruit, ivory, fine timbers!

This loaf's big with its yeasty rising.

Money's new-minted in this fat purse.

I'm a means, a stage, a cow in calf.

I've eaten a bag of green apples,

Boarded the train there's no getting off.

(*) μια γελάδα δεν μπορεί να είναι μες σε ένα μοσχάρι. Πιθανολογώ πως με τη διατύπωση αυτή θέλει να τονίσει πως για τους γύρω της αξία έχει μόνο το παιδί που έχει στην κοιλιά της ή πως και το έμβρυο που κυοφορεί (εάν πρόκειται να βγει γυναίκα) ως μηχανή αναπαραγωγής πρόκειται να αντιμετωπιστεί από την κοινωνία.

Πηγή πρωτότυπου: allpoetry.com.  

Τέσσερα (4) Haiku τού Jack Kerouac.

Bird bath trashing,

      by itself -

Autumn wind

Γρήγορο μπάνιο.

Κοπανιέται.

Άνεμος φθινοπώρου.

(σ.σ. Bird bath: ένα γρήγορο πλύσιμο μόνο στα απόκρυφα σημεία τού σώματος και τις μασχάλες) 

Birds chirp 

      fog 

Bugs the gate

Τα πουλιά τιτιβίζουν

Μες στην ομίχλη.

Χωρίς όριο. 

Birds flew

     Over the shack

Rejoicing

Πουλιά πετάνε

Και ξανασμίγουν

Πάνω απ’ το καλύβι. 

Bird was gone 

      and distance grew 

Immensely white 

(Desolation Pops, 64)

Το πουλί έχει φύγει.

Όλα μακραίνουν.  

Λευκό ολούθε.

Πηγή: terebess.hu.

"ομάδα έκφρασης" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"ομάδα έκφρασης"

ψάχνω κάπου να σε κρύψω, ω! βροχή, πολύτιμη

σαν την ομορφιά

τραβώ μια γραμμή στο τετράδιο

αλλά αυτό τα εξηγεί όλα

όπως μια μεταξοτυπία του ισπανού Antony Tapies

στο όνειρο; αποκλείεται, στα όνειρά μου κλαίνε οι ποιητές

μήπως, στη νήσο ουτοπία του Χάρη Μελιτά;

πως; δεν έχει λιμάνι

μήπως, ρωτούν οι γονείς μου, είμασταν πολύ αυστηροί μαζί σου;

όχι, όχι, απαντώ

ανάβω το καντηλάκι τους

και αφήνω τα δάκρυά μου ελεύθερα

μετά από χρόνια... τόσα πολλά χρόνια

[στα Όνεια όρη, 07.09.2022]

Η χαμηλού ύψους οροσειρά μεταξύ των χωριών Σολομός και Λουτρά Ωραίας Ελένης, τα Όνεια όρη, είναι αγαπημένο θέμα τού ιστολόγου και στο παρόν ιστολόγιο έχουμε ανά καιρούς παρουσιάσει τα πιο σημαντικά του σημεία.

Στο παρόν παρουσιάζουμε λίγες εικόνες από τη διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το πρωινό τής 7ης Σεπτέμβρη 2022 και έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από το χώρο τού Ι.Ν. Πρ. Ηλία Σολομού, στο πίσω μέρος τού οποίου υπάρχει μικρό νεκροταφείο, και ακολουθήσαμε το δασικό χωματόδρομο προς την πιο ψηλή κορυφή, τον Πρ. Ηλία στα 581 μ. Το μέρος αυτό τής διαδρομής – μέχρι 1.200 μ. μετά το σημείο που ξεκινήσαμε, γίνεται στο μοναδικό μέρος που δεν άγγιξε η καταστροφική φωτιά τής 22ας Ιούλη 2020. Στη συνέχεια περνάμε από τοπία από λίγο έως ολοκληρωτικά καμένα. Αυτό που μας χαροποιεί πάντως είναι πως το δάσος δείχνει ήδη ξεκάθαρα σημάδια πως θα αναγεννηθεί πλήρως.   

Ακολουθούνε λίγες εικόνες από τη διαδρομή:

Στις επόμενες, στην πρώτη η κορυφή Πρ. Ηλίας και στην επόμενη η κορυφή Οξύ, από δυτικά.

Στην επόμενημια μετεωρολογική κεραία. Βρίσκεται στον παλιό δασικό χωματόδρομο που κατεβαίνει από την κορυφογραμμή Πρ. Ηλία – Οξύ, κατά μήκος μιας ράχης, προς Ξυλοκέριζα. Να σημειώσουμε πως σε 3-4 χρόνια, αν δεν συντηρηθεί ο εν λόγω δασικός χωματόδρομος, λόγω τής πυκνότητας τής βλάστησης τού δάσους που αναγεννιέται ούτε ως μονοπάτι δεν θα λειτουργεί και σε περίπτωση φωτιάς θα είναι αδύνατη η επιχείρηση επίγειων δυνάμεων.

Στην επόμενη βλέπουμε τους καμένους κορμούς που υλοτομηθήκανε και τοποθετηθήκανε κατάλληλα ώστε να παρεμποδιστεί η διάβρωση καθώς και νεαρά βλαστάρια πεύκων που θα φτιάξουνε το νέο πευκοδάσος.  

Στις επόμενες το ύψωμα με τα εκτεταμένα αρχαία οχυρωματικά έργα νότια τής Ξυλοκέριζας, τα οποία είχαμε παρουσιάσει τον Ιούλη 2021. 

[στην κορυφή Πρ. Ηλίας τού όρους Νυφίτσα, 06.09.2022]

Το όρος Νυφίτσα το είχαμε αναφέρει όταν παρουσιάσαμε λίγες εικόνες από το σπήλαιο τής Κλένιας, το οποίο βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές του καθώς και τον μεσαιωνικό Ι.Ν. Ταξιάρχη Μιχαήλ, που βρίσκεται νότια τού χωριού Στεφάνι, στις νότιες παρυφές του.

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από την κορυφή Πρ. Ηλίας στα 1.004 μ., η οποία δεν είναι η ψηλότερη του, αλλά δεσπόζει εντυπωσιακά τού λεκανοπεδίου βόρεια των ορεινών όγκων: Τρίκορφου, Δαφνιά και Νυφίτσας και νότια τού Πρ. Ηλία Κουταλά, στο οποίο βρίσκονται τα χωριά Χιλιομόδι, Κλένια, Αγ. Βασίλειος και Χάνια. 

Η ψηλότερη κορυφή τού όρους Νυφίτσα είναι στην Ψηλή Ράχη, στα 1.078 μ., στην οποία βρίσκεται αιολικό πάρκο.

Η Ψηλή Ράχη και αυτή που βρίσκεται η κορυφή Πρ. Ηλίας είναι παράλληλες, μερικών εκατοντάδων μέτρων, κορυφογραμμές, στη διεύθυνση Α-Δ, μεταξύ των οποίων υπάρχει ένα επίμηκες καρστικό βύθισμα.

Στην εικόνα, που λήφθηκε από το δρόμο στην είσοδο τού χωριού Κλένια, που ακολουθεί διακρίνονται οι βόρειες πλαγιές τού όρους Νυφίτσα.

Ξεκινήσαμε από τον μικρό Ι.Ν. Αγ. Παντελεήμονα (ακολουθώντας αρχικά – μέχρι το σημείο που διακλαδίζεται προς το σπήλαιο Κλένιας και προς ψηλά το όρος Νυφίτσα – τη διαδρομή που είχαμε πάρει όταν πήγαμε στο σπήλαιο τής Κλένιας), και ακολουθήσαμε πεζή τη διαδρομή όπως έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ακολουθούν εικόνες από

-το σημείο, στα 841 μ. υψόμετρο, που βρίσκεται ένα τεράστιο πλατάνι και το παρακείμενο πηγάδι:

-το σημείο που ο δασικός χωματόδρομος διακλαδίζεται. Ο ένας κλάδος συνεχίζει νότια προς την Ψηλή Ράχη, το αιολικό πάρκο και το χωριό Στεφάνι. Ο άλλος, τον οποίο ακολουθήσαμε, συνεχίζει ανατολικά:

-την κορυφή Πρ. Ηλίας στα 1.004 μ.:

(στην επόμενη η θέα προς τα ανατολικά και την κορυφή στα 996 μ.) 

(στην επόμενη η θέα προς τα νότια και την Ψηλή Ράχη)

(στην επόμενη η θέα προς τα δυτικά και το όρος Δαφνιάς – στο βάθος καλυμμένο με σύννεφα το όρος Κυλλήνη (Ζήρεια)

  

(στην επόμενη η θέα προς τα βόρεια – μεταξύ άλλων διακρίνονται τα χωριά Κλένια και Χιλιομόδι, αριστερά η πεδινή κορινθία, οι πόλεις τής Κορίνθου και του Λουτρακίου, ο λόφος Πρ. Ηλίας Κουταλά και πίσω του οι ορεινοί όγκοι γύρω από το χωριό Μαψό, πίσω τους οριακά ο Ακροκόρινθος, τα Γεράνεια στο βάθος και τα Όνεια όρη δεξιά)

---

-την κορυφή στα 996 μ.:

(στην επόμενη, που λήφθηκε από την κορυφή στα 996 μ., διακρίνεται η Ψηλή Ράχη και δεξιότερα η κορυφή Πρ. Ηλίας στα 1.004 μ.)   

---