Αισιοδοξία χωρίς λόγο.

[Βασιλικό (Αρχ. Σικυώνα) 29.07.2020 09.43/ 30.07.2020]

Μια ματαιότητα για μια κατηφόρα.

Νίκες [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΝΙΚΕΣ

Τίποτα άλλο δεν είχε αλλάξει στον κόσμο πέρα από την όψη του.

Τα καλοκαιρινά ηλιόλουστα μάγουλά του, είχαν ανοίξει βαθιές χειμωνιάτικες ρυτίδες και έτρεχαν ρυάκια ζεματιστά στην παγωμένη λίμνη της καρδιάς του.

Κλείστηκε μέρες μόνος του ν' αναρωτιέται... Γιατί...; Γιατί...;

Ο νόμος δεν θα τον τιμωρούσε - τον γνώριζε καλά - όμως πως ν' άντεχε την τιμωρία των ανθρώπων, αλλά κυρίως του εαυτού του.

Ήταν τελικά η γνώση ή ο φόβος της ενοχής που μας έφτιαχνε ανθρώπους.

Τα δάχτυλα της αυγής έβαφαν αργά κόκκινο τον ουρανό, όταν άρχισε να τρέχει ο ιδρώτας από το μέτωπό του στο πάτωμα, σχηματίζοντας μια στιγμή.

Περασμένα, τωρινά και μελλούμενα όλα ένα, σαν δάκρυ π' ανταμώνει τη βροχή.

Έτσι θα 'ναι το τέλος σκέφτηκε, ψέμματα κι αλήθειες, ένοχοι κι αθώοι όλα ένα, αδιάφορα στη θάλασσα του χρόνου, όλα μια στιγμή... Και χύθηκε σ' ένα γέλιο ξέφρενο, μανιακό, που τον ξέσυρε οριστικά στην ήττα της νίκης.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

Τα έργα:

[σε μια παραλία, 24.07.2020 18.55 / 28.07.2020]

Τα έργα: Σμιλευμένα με μαστοριά και τέχνη. Η πορεία: Στολισμένη με δάφνες έλλογης περηφάνειας. Ένδοξες κατακτήσεις. Ήττες ηρωικές. Αίμα. Μήκος, πλάτος, ύψος. Όλα υπολογισμένα με ακρίβεια. Σε χαρτί που κιτρινίζει. Ο χρόνος τρέχει και πιο πολύ και ιδίως πάνω στα βήματά του.

[στο πολυβολείο, εποχής Β'ΠΠ, στη νησίδα μες στο λιμάνι τής Ελαφονήσου Λακωνίας, 25.07.2020]

Στη νησίδα, μες το λιμάνι τής Ελαφονήσου Λακωνίας, λίγα μέτρα βορειότερα τού Ι.Ν. Αγ. Σπυρίδωνα, υπάρχει ένα πολυβολείο, που κατασκεύασαν οι κατακτητές, κατά τη διάρκεια τής κατοχής στο Β’ΠΠ, για να ελέγχουνε το στενό Πούντας Ελαφονήσου. Ανεξάρτητα του λόγου που κατασκευάστηκε (*) η μετατροπή του σε χώρο ελεύθερης αποπάτησης και εστία μόλυνσης και δυσωδίας μάλλον άλλους εκθέτει από τους τότε κατακτητές.

(*) Εξάλλου αν πάμε πίσω στην ιστορία αυτού του τόπου θα συναντήσουμε πολλά ερείπια σύμβολα εισβολέων τα οποία προστατεύονται ως ιστορικά μνημεία. Αυτό που ενοχλεί στα της περιόδου 1941-1944, πέρα από το τι εκπροσωπούσε ο κατακτητής που τα έφταιξε, είναι ότι οι μνήμες είναι πολύ πρόσφατες.

[στο παλιό εργοστάσιο τής Κοινοπραξίας ΑΤΕ -Ρητινικών Συνεταιρισμών - Ρητινεργοστάσιο Ποσειδωνίας, 23.07.2020]

Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο από την πόλη τής Κορίνθου προς το Λουτράκι, λίγες δεκάδες μέτρα προτού τη γέφυρα τής Ποσειδωνίας, στο δυτικό άκρο τής διώρυγας τής Κορίνθου, συναντάμε το εγκαταλελειμμένο κτίριο, εικόνες από το οποίο ακολουθούν (εδώ ολόκληρο το φωτογραφικό αφιέρωμα σε μορφή pdf). Για την ιστορία τού υπόψη κτιρίου, μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα από το εξαιρετικό blog: BI.Δ.Α.

Εμείς, προτού της παράθεση τού κειμένου για την ιστορία τού κτιρίου αυτού, θα σημειώσουμε ότι για την Κορινθία, το ρετσίνι, ήταν παλαιότερα, ένα σημαντικό προϊόν τής πρωτογενούς παραγωγής· προτού την καταστροφή τού μεγαλύτερου μέρους των πευκοδασών του από φωτιές, η οποία συντελέστηκε τις τελευταίες δεκαετίες παράλληλα με τη σταδιακή εγκατάλειψη της εν λόγω δραστηριότητας, η οποία βέβαια εγκατάλειψη αφορά το σύνολο της επικράτειας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι από τους 41.000 τόνους ρετσίνι που παρήγαγε η χώρα το 1961, η παραγωγή το 2008 έπεσε κάτω από τους 4.000 τόνους.    

Το Ρητινεργοστάσιο της Ποσειδωνίας

Η ιστορία τον Ρητινεργοστασίου

<<...Και πριν και μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο όμως η εκμετάλλευση από τους βιομηχάνους υπήρξε μεγάλη. Τους έπιναν τα αίμα όπως κυριολεκτικά μου αφηγούντο πολλοί ρετσινάδες. Έπαιρναν τα ρετσίνι τους τόσο φθηνά που ήταν αδύνατον να ζήσουν και έτσι κάθε χρόνο έβγαιναν όλο και πιο ζημιωμένοι και πιο χρεωμένοι στους εμπόρους που ήταν τοπικοί εκπρόσωποι των ρητινοβιομηχάνων.

Το 1947 φαίνεται ότι ωρίμασε η συνεργατική ιδέα να αποκτήσουν να φτιάξουν οι συνεταιρισμοί ένα δικό τους κατά δικό τους εργοστάσιο. Έτσι ο ένας μετά τον άλλο οι εννέα αμιγείς ρητινικοί συνεταιρισμοί των παραπάνω περιοχών αποφάσισαν να εξουσιοδοτήσουν την Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΓΣΚ) να προχωρήσει στην σύναψη δανείου με την ΑΤΕ για να αγοράσει οικόπεδο και να ιδρύσει το Πρώτο συνεταιριστικό Ρητινεργοστάσιο στην Ελλάδα που θα επεξεργάζεται το ρετσίνι τους χωρίς να τους εκμεταλλεύεται. Έτσι λήφθηκε η 79/1947 απόφαση της η ΕΓΣΚ σχετική με το θέμα.

Οι Ρητινοβιομήχανοι αις ήταν φυσικό πανικοβλήθηκαν στην ιδέα της ίδρυσης του Ρητινεργοστασίου. Αντέδρασαν και διαμαρτυρήθηκαν στην κυβέρνηση ότι με την χρηματοδότηση και ίδρυση του συνεταιριστικού εργοστασίου διακινδύνευαν τα συμφέροντα τους. Φαίνεται ότι προσέφυγαν και στο ΣτΕ το οποίο απέρριψε την προσφυγή τους και άναψε το πράσινο φως για την χρηματοδότηση του Ρητινεργοστασίου.

Το 1949 έως το 1950 κατασκευάστηκαν οι εγκαταστάσεις. Δηλαδή τα κτίρια και εγκαθίσταται ο μηχανολογικός εξοπλισμός με ευθύνη της ΑΤΕ.

Το 1951 το εργοστάσιο λειτούργησε για πρώτη φορά και απέτυχε στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντοιν εξ αιτίας της κακής κατασκευής της απειρίας και κυρίως του κακού μηχανικού εξοπλισμού!!! Η χρονιά κλείνει με τεράστια ζημιά.

Το 1959 η Διοικούσα Επιτροπή του Ρητινεργοστασίου χάνει τον έλεγχο και το εργοστάσιο παίρνει την άγουσα για την χρεοκοπία . Την ίδια χρόνια η ΔΕ ενοικίασε το εργοστάσιο στο επιχειρηματία Γεωργιάδη & Σια.

Το 1960 είναι σταθμός για την ιστορία του εργοστασίου. Αυτή την χρονιά συμβαίνουν δυο σημαντικά γεγονότα

1.Η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών μεταβιβάζει σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου του 1947με το οποίο αγοράσθηκε το εργοστάσιο .τα ακίνητα και τις εγκαταστάσεις στην νεοσυσταθείσα το (1960) Ένωση Ρητινικών Συνεταιρισμών Κορινθίας (ΕΡΣΚ) που ιδρύθηκε από τους οχτώ ρητινικούς Συνεταιρισμούς.

2.Τον Αύγουστο του ιδίου χρόνου (1960) ιδρύεται η {Κοινοπραξία ΑΤΕ -Ρητινικών Συνεταιρισμών — Ρητινεργοστάσιο Ποσειδωνίας} με συμμετοχή της ΑΤΕ 51%,συμμετοχή της Ένωσης Ρητινικών Συνεταιρισμών 5% και οι 8 Ρητινικοί συνεταιρισμοί Σοφικού, Περαχώρας, Ρητού, Κατακαλίου, Αλμυρής, Πισσίων, Λουτρακίου και Αγίων Θεοδώρων με 44% Το τίμημα με το οποίο οι ρητινικοί συνεταιρισμοί μπήκαν στην κοινοπραξία ήταν 2.400.000 δραχμές.

Η ΑΤΕ δεν πλήρωσε ούτε μια δραχμή για την είσοδο της στην Κοινοπραξία. Συμφωνήθηκε όμως ότι ο καινούργιος φορέας δηλαδή η κοινοπραξία να πληρώσει το χρέος των συνεταιρισμών προς την ΑΤΕ που προερχόταν από τα Δάνεια για την αγορά ίδρυση και λειτουργία του ρητινεργοστασίου. Συγχρόνως μέσα στο ιδρυτικό συμβόλαιο με το οποίο συστάθηκε η Κοινοπραξία περιελήφθη σαν απαράβατος όρος το άρθρο 18 που αναφέρει ρητώς ότι :Η ΑΤΕ μετά από αίτημα των συν/μων υποχρεούται να μεταβιβάσει το μερίδιο της εφόσον συντρέξουν 3 όροι:

1)Να ξεχρεώσει η Κοινοπραξία στην ΑΤΕ κάθε ποσό που έχει δοθεί την ίδρυση και λειτουργία του Ρητινερνοστάσιου

2)Να είναι σε θέση η Ένωση Ρητινικών Συν/ σμων να λειτουργήσει το εργοστάσιο

3)Να πάρουν τα μέλη Συν/σμοι αποφάσεις μέσω των Γ.Σ. στις οποίες θα αναφέρεται καθαρά ότι απαιτούν μερίδιο της ΑΤΕ.

Το Ρητινο/ίσιο υπό το καθεστώς της Κοινοπραξίας δούλεψε περιοδικά ορισμένες χρονιές μέχρι όπως φαίνεται από τις πληροφορίες μας το 1973 όποτε και έπαψε οριστικά να λειτουργεί...>>

Πηγή:  Παναγιώτης Καλλίρης, Διευθυντής Δασών Ν. Κορινθίας, "Το Ρητινεργοστάσιο της Ποσειδωνίας", Κόρινθος, Απρίλιος 2002

Ένα τυχαίο συμβάν ...

[Κορινθία, Λουτράκι, στο βάθος φωτιά στις Κεχριές, Όνεια όρη και Αθίκια 22.07.2020 16.05 / 23.07.2020]

Ένα τυχαίο συμβάν, που έτυχε τυχαία μια τυχαία ζεστή καλοκαιρινή μέρα στη διάρκεια τής οποίας τελείως τυχαία φυσούσε πολύς αέρας, το οποίο τυχαίο συμβάν ατυχώς έσβησε πρόωρα, σ’ ένα κρατίδιο, τυχαία άσχημο, σε έναν όμορφο ατυχώς τόπο, το οποίο κρατίδιο εντελώς τυχαία παράγει νόμιμες διαδικασίες αποχαρακτηρισμού τυχαίων δασικών εκτάσεων, που τυχαία διεκδικούνται προς εκμετάλλευση, τυχαία πάντα θα επαναληφθεί λίγες μέρες μετά και ευτυχώς τη δεύτερη αυτή τυχαία φορά κανένα ατυχές γεγονός δεν θα σταματήσει την τυχαία εξέλιξή του. Και αν τυχόν τυχαία εξελιχθεί πέραν του τυχαία αναμενόμενου δεν πειράζει. Ένα λιγότερο τυχαίο συμβάν στο βεβαιωμένα αβέβαιο μέλλον.

[στην Ακρόπολη των αρχαίων Κλεωνών, 20.07.2020]

Οι Αρχαίες Κλεωνές είναι ένα χωριό ανατολικά τού όρους Φωκάς ή Φουκάς ή Σελινούντιο ή Απέσας (αρχ.), το οποίο βρίσκεται στην περιοχή όπου ήταν χτισμένη η ομώνυμη αρχαία πόλη (σ.σ. η πόλη Κλεωνές, η οποία πήρε το όνομά της από την κόρη τού Aσωπού ή του Πέλοπα, την Κλεώνη). Στην υπόψη περιοχή η κατοίκηση ανάγεται στους νεολιθικούς τουλάχιστον χρόνους. Η πόλη Κλεωνές ήταν η κυρίαρχη πόλη στην περιοχή μέχρι τα μέσα του 5ου π.Χ. αι. και επόπτευε τους αγώνες που γινόντουσαν στη Νεμέα.

 

Νότια τού αρχαίου Ναού προς τιμή τού Ηρακλή, πάνω και περιμετρικά σε λόφο βρισκόταν η αρχαία πόλη με την Ακρόπολής της. Σήμερα όλη η περιοχή είναι γεμάτη κτήματα (με σταφύλια) και ελαιόδεντρα. Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τέσσερα σημεία, πάνω στο λόφο με την Ακρόπολη των Κλεωνών, στα οποία σώζονται λιγοστά ερείπιά της

(οι θέσεις τους σημειώνονται στο χάρτη που ακολουθεί, από τη wikimapia

). 

Τα εν λόγω ερείπια βρίσκονται σήμερα μέσα σε πυκνή χαμηλή βλάστηση, χωρίς καμία πινακίδα. Δεν υπάρχει δρόμος (εκτός από έναν χωματόδρομο προς τη νοτιότερη θέση, που όμως έχει καλυφθεί από χόρτα, από τη μη χρήση του) και βρεθήκαμε σε αυτά με τη βοήθεια διαδικτυακού χάρτη ουσιαστικά περνώντας μέσ’ από χωράφια, κτήματα ή με ελιές, και εγκαταλελειμμένες πρώην καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Στο χάρτη σημειώνεται και η διαδρομή (περίπου) που ακολουθήσαμε από το σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο στην επαρχιακή οδό Σπαθοβουνίου – Αρχαίων Κλεωνών.

(1)

(2)

(3)

(4)

Εδώ ολόκληρο το φωτογραφικό αφιέρωμα σε μορφή pdf.

Έγχρωμη φωτογραφία [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΕΓΧΡΩΜΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Η θάλασσα, στήθος με στήθος στα πεύκα

στα βότσαλα παιδομάνι

σκαλίζει ο Ιούνης τη μύτη του

στα νύχια θυμάρι

μια βάρκα χορεύει στο κύμα

Φωτογραφία έγχρωμη

η λεζάντα γράφει:

Παντού καλοκαίρι!

[στο ναΰδριο τής Παναγίας τού Βράχου στην Κάτω Ταρσό Κορινθίας 18.07.2020]

Στα δυτικά όρια τής ορεινής Κορινθίας, δυτικά τής Μεγάλης Ζήρειας, νότια τού Σαραντάπηχου, δίπλα στην επαρχιακή οδό που έρχεται από Δερβένι και Ευρωστίνα και κατευθύνεται προς την κοιλάδα τού Φενεού, βρίσκεται η Κάτω Ταρσός, στην περιοχή τής οποίας υπάρχει απόκρημνος σχηματισμός βράχων που χαρακτηρίζεται ως τα Μετέωρα τής Κορινθίας. Εκεί υπάρχει ένα εξαιρετικής ομορφιάς ναΰδριο, τής Παναγίας τού Βράχου, λίγες εικόνες από το οποίο ακολουθούν. Σημειώνουμε ότι δίπλα στο ναΰδριο βρισκόταν κάστρο, η θέση του σημειώνεται στη πρώτη φωτογραφία, πληροφορίες για την ιστορία τού οποίου ακολουθούν.

Σημ.

- Η τελευταία εικόνα από την παρακείμενη Μονή Αγ. Τριάδος.

- Σε ορισμένες φωτογραφίες διακρίνεται ο φίλος, ποιητής και δάσκαλος Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος, που ζει με την οικογένειά του και εργάζεται στην Καλαμάτα.

Εδώ το πλήρες αφιέρωμα σε μορφή pdf