Run [Fatemeh Ekhtesari]

Τρέξε

-τρέξε

Μια φωνή με πέρασε.

Και κάποιος μόλις έτρεξε μες στο θολωμένο μου μυαλό

-τρέξε

Στους δρόμους το πλήθος συνωστίζεται

-τρέξε

Τ’ αυτοκίνητα κορνάρανε σε μια ατέλειωτη νύχτα

Οι ήχοι από τις κόρνες, από χρόνια πολλά αμνησίας μετά,

Μπαίνανε στ’ αφτιά μου και το μυαλό μου θολώνανε

Να κορνάρουνε τ’ άκουγα

Και μια σχισμένη εικόνα στα χέρια μου κρατούσα

Τον ήχο άκουσα να χάνομαι σ’ όλους τους αδιέξοδους δρόμους

Τον ήχο άκουσα των δακρύων να γλιστράνε στα συγκλονισμένα τρεμάμενα μάτια

Τον ήχο άκουσα των δακρυγόνων και των τσιγάρων να τσούζουν

Τον ήχο άκουσα των ροπάλων πάνω στις πλάτες και τα κεφάλια

Κι άκουσα τις σκιές πίσω μου να τρέχουν

-τρέξε

Δυο σιωπές φτιάχνουνε μια φωνή

Τη φωνή των χεριών μας να ξεχωρίζουνε το ένα από το άλλο

Τη φωνή σου να με περνά

Τη φωνή σου με του πλήθους να ενώνεται

Και  τη φωνή μου να χάνεται, σ’ όλες εκείνες τις κακές ημέρες      

Είχα κολλήσει σε μια πόρτα διαφυγής

Κολλημένη στη δουλειά μου, στο γραφείο μου

Κολλημένη στα χάπια μου και σ’ όλα εκείνα τα βράδια αυπνίας

Και κολλημένη σ’ όλα εκείνα τα διπλά πρωινά

Να ξυπνώ συνήθισα και να εξασκώ τα γέλια μου και να εξασκώ τα κλάματά μου

Σ’ ένα διπλό καθρέφτη μπροστά  

Σ’ εκνευρισμό συνήθισα στο κάτω μέρος, τα υπηρεσιακά χαρτιά, να υπογράφω

Σ’ εκνευρισμό συνήθισα για ένα πράγμα, στις εφημερίδες, να ψάχνω

Κι εκνευρισμένη συνήθισα, τ’ απογεύματα όλα, απ’ το γραφείο να επιστρέφω

Να επιστρέφω στη σιωπή που σε καλωσορίζει σε κάθε δωμάτιο

Να επιστρέφω στα παγωμένα χέρια που ένα φλυτζάνι τσάι κρατούν     

Να επιστρέφω στις κακές μέρες που χειρότερες τις περιμένουν

Και να επιστρέφω σε μένα περιμένοντας να καλωσορίσω τον άντρα μου

Σα μια χαρούμενη σύζυγο που να καλωσορίσει περιμένει τον άντρα της

Τον περιμένει τις κάλτσες του να πετάξει στο καθιστικό

-τρέξε

Το σπίτι μου γέμισε με σπαταλημένους ήχους

-τρέξε

Κάποιος ακούμπησε τον ώμο μου

Πρέπει να τρέξεις στους δρόμους τού οργισμένου πλήθους

Και σε μια γυναίκα με αραβικό τσαντόρ

Πρέπει να τρέξεις με κείνες τις δυο σκιές πίσω σου

Και με το φόβο να κρατάς το «πράσινο βραχιόλι ευαισθητοποίησης» στο χέρι σου *

Πρέπει να τρέξεις με τον εαυτό σου από μια καυτή σφαίρα πληγωμένο

Και με τα δάκτυλά σου το σήμα να κάνεις τής νίκης

Πρέπει να τρέξεις με το πηγμένο στην άκρη των χειλιών μας αίμα

Και στη νύχτα που ‘ναι η θλιβερή μας επανάληψη

Στην ατελή νύχτα τής ελευθερίας

Και με τον εαυτό σου στα μπράτσα μου να ξεψυχά

Τον εαυτό σου να ζει στους νεκρούς ανάμεσα

Και στα χέρια μας το ένα να συναντά το άλλο και πάλι

Φώναξέ με

Είμαι εσύ

Είμαι τόσο παγωμένη όσο τα χέρια σου

Φώναξέ με

Θέλω στους δρόμους να επιστρέψω

Φώναξέ με στ’ αφτιά σου να ψιθυρίσω με αγάπη

Φώναξέ στα μπράτσα σου να χαθώ και στα όνειρά μου

Φώναξέ με

Κι από τον εαυτό μου σώσε με.

Run

- run

A voice passed by me.

And someone just ran inside my confused mind

- run

The streets were crowded and crowded

- run

The cars were honking in an endless night

Honking after many years of forgetfulness

Entering my ear and confusing my mind

I heard them honking

And I kept a torn up picture in my hands

I heard the sound of being lost in all the dead-end streets

I heard the sound of tears slipping down the rocked eyes

I heard the sound of tear gas and cigarettes all stinging

I heard the sound of batons meeting backs and heads

And I heard the shadows running behind me

-run

Two silences made a voice

The voice of our hands separated from each other

The voice of yours passing by me

The voice of yours becoming the voice of people

And the voice of mine lost in all those bad days

I was sticking to a postern

Sticking to my office to my job

Sticking to my pills in all those nights of insomnia

And sticking to all those duplicated mornings

I used to wake up and practice my laughs and practice my cries

With a duplicated mirror

I used to put my impatient signature in the bottom of official papers

I used to look for one thing in all the newspapers impatiently

And I used to come back from the office in all the afternoons of impatience

Coming back to the silence that welcomes you in every room

Coming back to the cold hands that keep the hot cup of tea

Coming back to the bad days followed by worse

And Coming back to me waiting to welcome my husband

Like a happy wife who waits to welcome her husband

Waiting for him to throw his socks in the living room

- run

My house is filled with the thrown away sounds

-run

Someone touched my shoulder

You should run to the streets of madding crowd

And to a woman in Arabian veil

You should run to those two shadows behind you

And to the fear of keeping a green wrist band in your hand

You should run to yourself stung by a hot bullet

And to your fingers of the V sign

You should run to the clotting blood in the corner of our lips

And to the night which is our sad resumption

To the incomplete night of liberty

And to yourself dying in my arms

To yourself being alive among the deads

And to our hands meeting each other again

Call me

I am you

I am as cold as your hands

Call me

I want to come back to the streets

Call me to whisper in your ears with love

Call me to lose myself in your arms and in my dreams

Come back and resurrect the memoires

Call me

And rescue me from myself.

Πηγή: versopolis.com.

Η ιρανή ποιήτρια Fatemeh Ekhtesari, γεννήθηκε το 1986, στο Karaj τού Ιράν. Το 2013 συμμετείχε στο φεστιβάλ ποίησης «Göteborgs poesifestival» στο Γκέτεμποργκ τής Σουηδίας. Επιστρέφοντας στο Ιράν φυλακίστηκε, μαζί με τον ιρανό ποιητή Mehdi Moosavi, αλλά μετά από διαμαρτυρίες σουηδών λογοτεχνών, την 24 Γενάρη 2014, αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση. Στις 12 Οκτώβρη 2015, καταδικάστηκε σε 11,5 χρόνια φυλακή και 99 μαστιγώματα μαζί με τον Mehdi Moosavi, ο οποίος καταδικάστηκε σε 9,5 χρόνια φυλακή και επίσης 99 μαστιγώματα, για «ανήθικη συμπεριφορά» και «προσβολή τού ιερού». Τα 11,5 χρόνια αναλυόντουσαν σε: 7 για βλασφημία, 3 για δημοσίευση άσεμνων φωτογραφιών και 1,5 για παράνομες σχέσεις. Η Fatemeh Ekhtesari είναι μαία, έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και ήταν αρχισυντάκτρια του μεταμοντέρνου περιοδικού «Hamin farad dud» μέχρι την απαγόρευση τής κυκλοφορίας του. Ποιήματά της έχουνε μελοποιηθεί από τον απαγορευμένο, στο Ιράν, ράπερ Shahin Najafi. Τον Γενάρη τού 2016 με τον Mehdi Moosavi  διαφύγανε στη Σουηδία, όπου ζει μέχρι σήμερα σε τοποθεσία που για λόγους ασφαλείας δεν είναι γνωστή.

Πηγή: wikipedia.org/Fateme Ekhtesari. 

* wristbandexpress.com.

Το «Πράσινο βραχιόλι ευαισθητοποίησης» συνδέεται κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή ή αναπηρίες και διαταραχές όπως η εγκεφαλική παράλυση, το σύνδρομο Tourette, το νεφρωσικό σύνδρομο και η γαστροπάρεση.

[στο Παρατηρητήριο τής Λίμνης Πλαστήρα, 27.01.2024]

Εικόνες από την τεχνητή Λίμνη Πλαστήρα έχουνε παρουσιαστεί και άλλες φορές στο παρόν ιστολόγιο.

Η αρχική ιδέα για την κατασκευή τεχνητής λίμνης, στην περιοχή, ανήκει στον Νικόλαο Πλαστήρα όταν, το 1935, επισκέφτηκε το χωριό που γεννήθηκε, το Μορφοβούνι Καρδίτσας, και είχε δει τις συνέπειες από καταστροφικές πλημμύρες. Το Μορφοβούνι βρίσκεται στα 1.700 περίπου μ. από το βόρειο άκρο τής σημερινής λίμνης, στο δρόμο που ανεβαίνει από την πόλη τής Καρδίτσας, μέσω του χωριού Μητρόπολη.

Το έργο τής κατασκευής τού φράγματος, στο νότιο μέρος τής σημερινής τεχνητής λίμνης η οποία δημιουργήθηκε από την κατασκευή και λειτουργία τού ανωτέρω φράγματος, ξεκίνησε το 1959, με χρήματα από ιταλικές αποζημιώσεις / επανορθώσεις τού Β’ΠΠ, και ολοκληρώθηκε τον Οκτώβρη τού 1962. Η τεχνητή Λίμνη Πλαστήρα, που βρίσκεται στα ανάντη τού ποταμού Μέγδοβα ή Ταυρωπού και τροφοδοτείται με τα νερά από τους ορεινούς όγκους που την περιβάλλουν (κυρίως των Αγράφων δυτικά της) βρίσκεται σε υψόμετρο επιφάνειας, 750 μ., έχει: χωρητικότητα 400 εκατ. κυβικά μέτρα νερού, μέγιστο βάθος 60 μ., μέγιστο μήκος 12 χλμ., μέγιστο πλάτος 4 χλμ. και συνολική επιφάνεια 24.000 στρέμματα. Τα νερά της τροφοδοτούνε καλλιέργειες στον κάμπο τής Καρδίτσας και μια μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας τής ΔΕΗ, η οποία βρίσκεται κοντά στο χωριό Μητρόπολη, στα 200 περίπου μ. υψόμετρο (ήτοι 550 μ. κάτω από την επιφάνεια τής λίμνης, κάτι που εξασφαλίζει πολύ μεγάλη ταχύτητα στη ροή τού νερού, καθώς αυτό εισέρχεται στη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, και συνεπώς περιέχει μεγάλη μηχανική ενέργεια ανά μονάδα όγκου νερού).

Η τεχνητή λίμνη προσφέρει όμορφες εικόνες, από αυτές που συναντά κανείς σε παραλίμνιους οικισμούς…

…και ωραίες διαδρομές για ποδήλατο ή πεζοπορία. Στην περιοχή διαβιούν αρκούδες, που το χειμώνα πέφτουνε σε χειμέρια νάρκη και λύκοι, που γενικά δεν προβληματίζουνε τους πεζοπόρους. Μεγάλο πρόβλημα όμως αποτελούνε τα τσοπανόσκυλα, τα οποία, συνήθως, σχηματίζουν ομάδες άνω των τεσσάρων ή πέντε ατόμων, αφήνονται (από κάποιους καλούς ανθρώπους, τους ιδιοκτήτες τους κτηνοτρόφους) ελεύθερα γύρω από τις πολλές διάσπαρτες στάνες, έξω από την ή με χαμηλό ύψος περίφραξη, που την υπερπηδούν εύκολα, ή με ανοιχτές τις πόρτες στους φράκτες, και δεν ξέρεις πότε θα βρεθείς αντιμέτωπος μαζί τους. Συνίσταται η πεζοπορία ή ποδηλασία μόνο σε ομάδες αρκετών ατόμων.

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από το Παρατηρητήριο τής Λίμνης Πλαστήρα, στη θέση 39°14’14’’N 21°44’14’’E, στα 1.159 μ. υψόμετρο. H θέση του έχει επισημανθεί στο χάρτη τής Google maps:

Για να πάμε εκεί ακολουθούμε το δασικό χωματόδρομο (σ.σ. υπάρχει πινακίδα που σε κατευθύνει), ο οποίος ξεκινά από τον ασφαλτόδρομο που πάει στο το Φράγμα από βόρεια, στα 5,1 χλμ. μετά το χωριό Μπελοκομίτη (ή στα 2,4 χλμ μετά το Φράγμα αν ερχόμαστε από νότια, από το Φράγμα) προς τον οικισμό Κέδρος. Στα 1,27 χλμ. μετά, ο δασικός χωματόδρομος – κατά τόπους καλυμμένος με τσιμέντο – διακλαδίζεται σε έναν, δεξιά, που πάει στον οικισμό Κέδρος και σε έναν, αριστερά, στον οποίο συνεχίζουμε. 1,8 χλμ. μετά, σε ένα πέταλο τού δασικού χωματόδρομου, βρίσκεται το Παρατηρητήριο με την εξαιρετική θέα!

Ακολουθούνε λίγες εικόνες:

Σημειώσεις:

-Στην 1η, στο βάθος διακρίνεται το βουνό των Θεών, ο Όλυμπος.

-Στην τελευταία εικόνα, διακρίνεται η κοίτη τού ποταμού Μέγδοβας ή Ταυρωπός, μετά το Φράγμα (το οποίο όμως δεν διακρίνεται από το Παρατηρητήριο), καθώς συνεχίζει νοτιότερα. Παλαιότερα, πριν την κατασκευή τού Φράγματος των Κρεμαστών και τη δημιουργία τής ομώνυμης τεχνητής λίμνης, στα δυτικά τής Ευρυτανίας, στα σύνορα με την Αιτωλοακαρνανία, ο Μέγδοβας εξέβαλε στον ποταμό Αχελώο, στην περιοχή τής τεχνητής λίμνης Κρεμαστών.

Το τοπωνύμιο Μέγδοβας είναι σλάβικο. Εδώ να θυμίσουμε ότι τα Άγραφα και η Ευρυτανία βρίθουνε σλάβικων τοπωνυμίων (κάτι που σχετίζεται με τις σλάβικες ρίζες μεγάλου μέρους των πληθυσμών τής περιοχής, που εξελληνίστηκαν), πάρα πολλά από τα οποία, δυστυχώς κατ’ εμέ, τροποποιήθηκαν μετά το 1830 και ιδίως στον 20ο αι. πριν τον Β’ΠΠ, ώστε να μην θυμίζουνε τις σλάβικες (ή αρβανίτικες ή βλάχικες κ.λπ. σε άλλες περιοχές) ρίζες τους (π.χ. το όνομα τού χωριού τής Ευρυτανίας Κερασοχώρι μέχρι το 1930 λεγότανε Κράσοβο, που στα σλάβικα σήμαινε Μεγάλο Χωριό).

"σαν την Αγάπη" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"σαν την Αγάπη"

κράτα με

όπως ανθίζει το λουλούδι κόκκινο, όλο ντροπή

- η πόλη αλλάζει

για μένα χαμογελάς φεγγαράκι μου;

- έτσι ζω

κι η νοσταλγία να φέρνει ένα δάκρυ, ποιήματα

[στον Υμηττό, 25.01.2024]

 

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 25ης Γενάρη 2024, στον Υμηττό και η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκίνησα από το σημείο, από το οποίο ξεκινά ο δασικός χωματόδρομος, 1.385 μ. μετά την Καλοπούλα [ο οποίος διατρέχει τις δυτικές κλιτύες τού Υμηττού μεταξύ της κορυφογραμμής, στο ύψος των κεραιών, και της Μονής Καισαριανής και βγαίνει προς Αγ. Μάρκο ή Κουταλάδες κ.λπ. (εφεξής «χωματόδρομος»)], και ακολούθησα το μονοπάτι προς Μονή Ταξιαρχών Αστερίου που περνώντας την από νότια  βγαίνει ψηλά στον ασφαλτόδρομο, μετά τις εγκαταστάσεις ΟΤΕ, προς το πάρκο κεραιών. Το υπόψη μονοπάτι, το οποίο κινείται στο βόρειο όριο τού πανέμορφου «Αισθητικού Δάσους Καισαριανής», το έχω ακολουθήσει πολλές φορές και είναι αρκετά βατό με ορισμένα μόνο τμήματα του επικλινή, αλλά όχι κάτι το δύσκολο. Από το εν λόγω μονοπάτι η εικόνα που ακολουθεί. Όπως φαίνεται, και είμαστε τέλη Γενάρη, από τα ψηλότερα βουνά τής Αττικής, εμφανές χιόνι και μόνο στην κορυφογραμμή του, έχει ο Κιθαιρώνας. Ας ελπίσουμε στο Φλεβάρη θα αλλάξει η εικόνα.

Φτάνοντας στον ασφαλτόδρομο, συνέχισα νότια, προς τα πάνω, μέχρι του σημείου που ξεκινάει, προς τα κάτω, ένα παλιό μονοπάτι, το οποίο χρησιμοποιείται και από (πολύ έμπειρους) ποδηλάτες για downhill, και βγαίνει στον «χωματόδρομο». Εικόνες από το μονοπάτι δεν έχουνε παρουσιαστεί στο παρόν ιστολόγιο παλαιότερα και είναι η πρώτη φορά που το περνάω. Όπως φαίνεται (ενδεικτικά βλέπε τη δεύτερη εικόνα κατωτέρω) σε πολλά του σημεία είναι πετρόχτιστο, είναι προσεγμένο και δείχνει να χρησιμοποιείται τακτικά, αλλά δεν αναφέρεται σε πεζοπορικούς χάρτες.
 
Ξεκινάει, με αρκετά απότομη κλίση προς τα κάτω, από το σημείο τής επόμενης φωτογραφίας. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι και πρέπει να προσέξεις καλά για να εντοπίσεις το εν λόγω σημείο καθώς εκεί, στον ασφαλτόδρομο, υπάρχει και προστατευτική μπάρα για τα οχήματα):
 

Λίγο μετά το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο ενώ, όπως αναφέρθηκε, χρησιμοποιείται και από ποδηλάτες για downhill. Αυτό, δεδομένης μάλιστα και της κατά τόπους μεγάλης κλίσης του και περιορισμένης, λόγω των πολλών ζικ ζακ, ορατότητας, σημαίνει πως ο ορειβάτης θα πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση ώστε αν αντιληφθεί ποδηλάτες να παραμερίσει. Οι ποδηλάτες δεν πρόκειται να τον αντιληφθούν έγκαιρα!
Αρχικά κατεβαίνει, ενίοτε οφιοειδώς, την πλαγιά προς την κοίτη ρέματος, νότια του, και σε ορισμένα σημεία διακλαδίζεται προσωρινά σε ένα μονοπάτι καθαρά για πεζοπόρους και σε ένα διαμορφωμένο για ποδήλατα:

Το μονοπάτι κατεβαίνει στην βατή κοίτη τού ρέματος, την οποία ακολουθεί μέχρι το «χωματόδρομο»:

 

-στην επόμενη διακρίνεται αναβαθμίδα, από ξερολιθιά, στήριξης τού μονοπατιού:

 

Βγαίνοντας στο «χωματόδρομο» κινήθηκα προς τα βορειοδυτικά, στο σημείο εκκίνησης. Εξαιρετική διαδρομή με κατά τόπους πλούσια θέα προς το λεκανοπέδιο τής Αθήνας και τους ορεινούς όγκους δυτικά του, μέχρι πέρα τις βουνοκορφές: Ζήρεια (Κορινθία) και Παλιοβούνα (Ελικώνα – Βοιωτία).

Μες της Πεντέλης τα βουνά [μουσική Στράτος Παγιουμτζής, στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης]

Μες της Πεντέλης τα βουνά

στα πεύκα τριγυρίζω

τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου

μα δεν τον εγνωρίζω

Ένα γλυκό ξημέρωμα

τον Χάρο ανταμώνω

μες της Πεντέλης τα βουνά μανούλα μου

και του μιλώ με πόνο

Χάρε του λέω άσε με

ακόμα για να ζήσω

έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου

πες μου πού θα τ’ αφήσω

Με βλέπει και χαμογελά

κι αρχίζω πια να σβήνω

μου λέει με δυνατή φωνή μανούλα μου

σε παίρνω δε σ’ αφήνω

Αξίζει να αναφέρουμε πως μετά τη μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε, οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία εγκατασταθήκανε σε όλα σχεδόν τα μέρη τής ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά και σε πολλά νησιά με ορισμένες εξαιρέσεις, με πιο χαρακτηριστική τής Κρήτης. Έτσι έγινε και στην περιοχή τής Πεντέλης όπου πολλοί εγκατασταθήκανε στον σημερινό οικισμό (τότε ακατοίκητο) της Παλαιάς Πεντέλης, στην περιοχή τού Ι.Ν. Αγ. Τριάδας τού Νερού. Λόγω των πολλών κακουχιών, από τον ξεριζωμό μέχρι να φτάσουνε στον ελλαδικό χώρο, αλλά και από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που αντιμετώπισαν εδώ, πολλοί αρρώστησαν από φυματίωση. Στην παραγκούπολη, όπου διαμέναν άρχισαν να συγκεντρώνονται και άλλοι πάσχοντες από φυματίωση από τα γύρω χωριά. Επειδή όμως η βασιλική οικογένεια ήθελε την Παλαιά Πεντέλη για τουριστικό θέρετρο, το 1937, επί Μεταξά, οι πάσχοντες από φυματίωση, εκδιώχθηκαν από την παραγκούπολη προς την περιοχή τής σημερινής Νέας Πεντέλης, η οποία επίσης εκείνα τα χρόνια ήταν ακατοίκητη (σ.σ. οι λατόμοι από τα νησιά τού αιγαίου, ήρθανε μετά το 1950).

Πηγή πληροφοριών: iranon.gr - Πεντέλη - Ορεσίβιος.           

Πώς θα μπορούσε το δράμα αυτών των ανθρώπων να μην αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους ρεμπέτες; τη στιγμή μάλιστα που το ρεμπέτικο, στα χρόνια εκείνα, ανθούσε!

Το παραπάνω τραγούδι, από τα ωραιότερα για την Πεντέλη, είναι σε μουσική τού Στράτου Παγιουμτζή, αλλά για τον στιχουργό υπάρχει διχογνωμία.

-Στο youtube, το κανάλι που ανέβασε την (αυθεντική) έκδοση, από τον μετέπειτα δίσκο τής ΕΜΙ, κυκλοφορίας 2006, αναφέρει ως στιχουργούς τούς Νίκο Βασιλάκη και Γιάννη Παπαϊωάννου.  

-Στην ιστοσελίδα τής Μηχανής τού Χρόνου, αναφέρεται πως ο Στράτος Παγιουμτζής, όταν μπόρεσε, το 1940,  με προτροπή τής γυναίκας του, να επισκεφτεί έναν φίλο του (δεν κατονομάζεται), στο Σανατόριο Πεντέλης, ο οποίος έπασχε από φυματίωση, του έδωσε στίχους να τους κάνει τραγούδι. Ο Παγιουμτζής κατόπιν έδωσε τους στίχους αυτούς στους Νίκο Βασιλάκη και Γιάννη Παπαϊωάννου, οι οποίοι τους διορθώσανε και μετά μελοποιήθηκαν, από τον Παγιουμτζή, και έγινε το παραπάνω τραγούδι.  

-Στον προαναφερθέντα τρίτο τόμο τού ebook τού Ορεσίβιου, «Πεντέλη» (Κεφάλαιο 8), ως στιχουργός αναφέρεται ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης (γνωστός με το παρατσούκλι Τσάντας, που του είχε κολλήσει ο Παγιουμτζής γιατί γύριζε στην Ομόνοια με μια τσάντα γεμάτη στίχους του, να τους δώσει σε ρεμπέτες για μελοποίηση), όπως και στην ιστοσελίδα stixoi.info κ.α. Κατά πάσα πιθανότητα αυτοί αναφέρουνε σωστά τον Χαράλαμπο Βασιλειάδη ως το στιχουργό.

We – Bee and I – live by the quaffing [Emily Dickinson]

Εμείς – η Μέλισσα κι εγώ – ζούμε καταπίνοντας με μανία –

Δεν είν’ όλα λευκό κρασί τού Ρήνου – με μας –

Έχ’ η Ζωή και μπύρα Ale –

Αλλά είναι πολλά τα λαϊκά ελαφριά κρασιά Βουργουνδίας –

Κι όταν τα κρασιά– δεν τα καταφέρνουν – για να κάνουμε κέφι – τραγουδάμε –

«Μεθάμε»;

Τα πρόσχαρα Τριφύλλια, ρώτα!

«Χτυπάμε» τις «γυναίκες» μας;

Εγώ – δεν παντρεύτηκα ποτέ –

Η Μέλισσα – ορκίζεται κι αυτή – στις όμορφες λεπτές κανάτες –

Λεπτεπίλεπτες – όπως οι μπούκλες – στο επιδέξιο Κεφάλι της –

Όσο τρέχει ο Ρήνος –

Αυτή κι εγώ – γλεντάμε –

Πρώτα – στον κάδο – κι αργότερα στ’ Αμπέλι –

Το μεσημέρι – το τελευταίο μας Ποτήρι –

«Νεκρές βρέθηκαν» – «από Νέκταρ» –

Από ‘ναν βομβίζοντα Ιατροδικαστή –

Στα Θυμάρια δίπλα!

We – Bee and I – live by the quaffing – 

'Tisn't all Hock – with us – 

Life has its Ale – 

But it's many a lay of the Dim Burgundy – 

We chant – for cheer – when the Wines – fail – 

Do we "get drunk"?

Ask the jolly Clovers!

Do we "beat" our "Wife"?

I – never wed – 

Bee – pledges his – in minute flagons – 

Dainty – as the tress – on her deft Head – 

While runs the Rhine – 

He and I – revel –

First – at the vat – and latest at the Vine – 

Noon – our last Cup –

"Found dead" – "of Nectar" – 

By a humming Coroner – 

In a By-Thyme!

230

*Μπύρα Ale: αφροζύμωτη, που ζυμώθηκε σε μεγάλη θερμοκρασία (15-24 βαθμούς κελσίου) συγκριτικά με τις βυθοζύμωτες (5-11 βαθμούς κελσίου) (ενδεικτικά beerandbar.gr). Είναι φρουτώδης και πιο αρωματική διότι σε αυτές τις θερμοκρασίες κατά τη ζύμωση παράγονται περισσότερα αρωματικά στοιχεία.

Εδώ, η ενδιαφέρουσα ανάλυση της Susan Kornfeld.

-ια-

στον που πονάει

στον που κυνηγούν

ξεχειλίζει το ποίμα

 

Crucifixes of Beit Sahour [Amna Muhammad Abu Safat]

Crucifixes of Beit Sahour

 Αγγλική απόδοση: Lena Tuffaha

The serenity I know

resides in my bones.

I learned this through the most submissive actions.

In the hand that greets,

the foot that stands,

and the shoulder that carries.

Tell it like a story

or an anecdote

or a tragedy,

it doesn’t matter.

The story maker never becomes a stranger

and that is your consolation.

Say that a woman

refrained from greetings and standing up

because, for her, isolation was a greater trial

than loss or abandonment

and because her bones

housed her quiet.

Though she did go out on Sundays to dispel it,

hammering nails in Beit Sahour

for oakwood crucifixes.

Nablus

Πηγή: thebaffler.com.

Οι Εσταυρωμένοι τού Beit Sahour*

 

Η γαλήνη που ξέρω

κατοικεί στα κόκαλά μου.

Το  ‘μαθα αυτό, μέσ’ από τις χειρότερες πράξεις υποταγής.

Στο χέρι που χαιρετά,

το πόδι που στέκεται,

και τον ώμο που κουβαλάει.

Λέγεται σα μια ιστορία

ή ένα ανέκδοτο

ή μια τραγωδία,

δεν πειράζει.

Ο δημιουργός τής ιστορίας δεν γίνεται ποτέ του ξένος

και αυτή ‘ναι η παρηγοριά σου.

Λέει πως μια γυναίκα

απέφευγε να χαιρετήσει και να σηκωθεί

γιατί, για εκείνη, η απομόνωση μεγαλύτερη δοκιμασία ήταν

απ’ την απώλεια ή την εγκατάλειψη

κι επειδή στα κόκκαλά της

στέγαζε τη γαλήνη της.

Αν και ‘βγαινε τις Κυριακές να τη διασκεδάσει,

καρφώνοντας, στο Beit Sahour, καρφιά

για Εσταυρωμένους από ξύλο βελανιδιάς.

*Παλαιστινιακή πόλη, στα δυτικά σύνορα τής Δυτικής Όχθης, ανατολικά τής Βηθλεέμ και κέντρο τού Παλαιστινιακού πολιτικού ακτιβισμού. Σύμφωνα με την απογραφή τού 1984, αριθμούσε 8.900 μόνιμους κατοίκους εκ των οποίων το 67% ήταν Ελληνορθόδοξοι, το 17% ήτανε Σουνίτες Μουσουλμάνοι, το 8% ήτανε Λατίνοι Καθολικοί, το 6% ήταν Έλληνες Καθολικοί και το 2% ήταν Λουθηρανοί

Περισσότερα: wikipedia.org/Beit Sahour. 

Song of the masked dancers [Apache]

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΜΑΣΚΟΦΟΡΕΜΕΝΩΝ ΧΟΡΕΥΤΩΝ

Η μέρα χάραξε με σιγανή βροχή.

Στον τόπο που καλείται: ο κεραυνός που στέκεται του νερού,

Στον τόπο που καλείται: εκεί που ξημερώνει,

Σε τέσσερις τόπους που καλούνται: ξημερώνει με ζωή,

Εκεί έφτασα.

Ανάμεσα πήγα στους νέους τ’ ουρανού.

Ένας με πλησίασε, με μακριά ζωή.

Καθώς έλεγε πάνω απ’ το σώμα μου, αυτός με τη μακρότερη ζωή,

Η φωνή τού κεραυνού μίλησε καλά τέσσερις φορές,

Αυτός, τέσσερις φορές μίλησε σε μένα με ζωή.

Ο ιερός νέος τ’ ουρανού μίλησε τέσσερις φορές σε μένα.

Όταν αυτός μίλησε σε μένα η ανάσα μου ξεκίνησε.

SONG OF THE MASKED DANCERS

The day broke with slender rain. 

The place which is called “lightning’s water stands,” 

The place which is called “where the dawn strikes,” 

Four places where it is called “it dawns with life,” 

I landed there. 

I went among the sky youths. 

One came to me with long life. 

When he talked over my body with the longest life, 

The voice of the thunder spoke well four times, 

He spoke four times to me with life. 

Holy sky youth spoke to me four times. 

When he talked to me my breath became.

Πηγή: gutenberg.org.

[στην Πάρνηθα, 20.01.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολούθησα το πρωινό τής 20ης Γενάρη 2024, στην Πάρνηθα, από το χώρο τού «Μνημείου Εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς, την 27.07.1944»(1) – εφεξής «Μνημείο», στο δρόμο προς Αγ. Πέτρο στη Μόλα, ανατολικά τής κορυφής Όρνιο, μέχρι το τέλος τού δασικού χωματόδρομου, πάνω από τους Θρακομακεδόνες, ο οποίος κατεβαίνει προς «Μεσιανό Νερό», πηγή «Κρυφό Νερό», πηγή «Κορομηλιά»(2) κ.λπ. και πίσω.

Ακολουθούν εικόνες από τη διαδρομή (που έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia):

Ξεκίνησα από το χώρο τού «Μνημείου»(1)…

…και πήρα το δασικό χωματόδρομο που περνά από «Μεσιανό Νερό» και πηγή «Κρυφό Νερό»(2). Λίγο μετά την πηγή «Κυφό Νερό», πριν την πηγή «Κορομηλιά», υπάρχει μια βραχώδης κορυφή, επίσης «Κορομηλιά» (δεν πρέπει να συγχέεται με την ομώνυμη κορυφή(3) δυτικά / βορειοδυτικά τής κορυφής «Κεραμίδι» και βόρεια τού οικισμού Φυλή). Βρίσκεται λίγα μέτρα από το δρόμο, σκίζεται από ένα 2-3 μέτρων πλάτους και λίγων μέτρων μήκους βύθισμα και στο ψηλότερό της μέρος υπάρχει ένα κυκλικής μορφής βύθισμα (βλέπε την 4η εικόνα). Στην 5η εικόνα, που λήφθηκε από την εν λόγω κορυφή, μεταξύ άλλων διακρίνονται η κορυφή «Ξεροβούνι»(2), δεξιά, και η κορυφή «Φελλεύς» ή «Μπελέτσι»(4) δίπλα της, στο βάθος:

Συνέχισα και μετά την πηγή «Κορομηλιά»(2), νότια τού Ξεροβουνίου, δίπλα στο δασικό χωματόδρομο, στη θέση 38°09’57’’N 23°45’29’’E, συνάντησα ένα σπηλαιοβάραθρο, πλάτους ικανού να περάσει κάποιος, εξοπλισμένος κατάλληλα, και βάθους, κατ’ εκτίμηση, τουλάχιστον 4 μ. (εκτός αν κάτω υπάρχει πέρασμα που οδηγεί προς κάποιο άλλο θάλαμο ή βάραθρο):

Από εκεί η θέα ανοίγει εντυπωσιακά προς τη βορειοανατολική αττική, το λεκανοπέδιο τής Αθήνας κ.λπ., τον ευβοϊκό κόλπο και την Εύβοια κ.λπ.

Στις επόμενες τρεις εικόνες μεταξύ άλλων διακρίνονται οι κορυφές «Κατσιμίδι» με το χτισμένο πυροφυλάκιο(5) και «Φελλεύς» ή «Μπελέτσι»(4)(σ.σ. σε αμφότερες υπάρχουν ερείπια αρχαίων οχυρώσεων / πύργων / φρυκτωριών):

Ένα ρήγμα στο βράχο, που αν διευρυνθεί, για οποιοδήποτε λόγο, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πτώση και όλης ακόμα της προεξοχής τού απόκρημνου βράχου. Εξάλλου από κάτω του, στο βάθος γκρεμού, διακρίνονται μεγάλων διαστάσεων πεσμένοι βράχοι.:

Τα δύο video και η πανοραμική, που ακολουθούν, ληφθήκανε από πάνω, από το όριο τού απόκρημνου βράχου, δίπλα στο δασικό χωματόδρομο:

Στην επόμενη, έχοντας πια μπει σε περιοχή που είχε καεί το 2021, το σημείο όπου μονοπάτι ανεβαίνει από τους Θρακομακεδόνες, για το οποίο μονοπάτι το Δασαρχείο δεν έχει δώσει άδεια, όπως έμαθα από τον ΕΟΣ Αχαρνών, να καθαριστεί από τους πεσμένους καμένους κορμούς, που δυσκολεύουνε την άνοδο σε ορειβάτες (υποθέτω θα περιμένουνε να μεγαλώσουνε λίγο οι φύτρες των νέων πεύκων).:

Οι επόμενες και το video από το σημείο που τελειώνει ο δασικός χωματόδρομος:

-(μεταξύ άλλων) η λίμνη Μαραθώνα:

-(μεταξύ άλλων) η χερσόνησος Κυνόσουρα Μαραθώνα(6):

 

-(μεταξύ άλλων) οι ορεινοί όγκοι (βόρεια τής Πεντέλης): Σκράπα (αριστερά), Αγριλίκι και Διονυσοβούνι (δεξιά). Στο βάθος η Εύβοια:

-η κορυφή τής Πεντέλης:

-η κορυφή τού Υμηττού:

-(μεταξύ άλλων) ο Λυκαβηττός:

-(μεταξύ άλλων) τo Ποικίλο όρος, πίσω του το Αιγάλεω όρος, πίσω δεξιά τού Αιγάλεω όρους η Σαλαμίνα, αριστερά η Αίγινα, πίσω της τα Μέθανα και στο βάθος η Πελοπόννησος:

Επιστρέφοντας ακολούθησα τα εμφανή και σηματοδοτημένα μονοπάτια, σε γενικές γραμμές παράλληλα του δασικού χωματόδρομου.

Αρχικά αυτό…

…μέχρι του σημείου που βγαίνει στο δασικό χωματόδρομο:

Λίγα μέτρα μετά συνεχίζει από εδώ…

…και περνά από ένα μαγευτικό μέρος, όπου πανύψηλα, ευθυτενή, πεύκα, με κομμένα τα κάτω τους κλαδιά (προφανώς για να αφήνουνε χώρο στα νεαρά έλατα να αναπτυχθούν), κάτω από τα οποία γεννιέται ένα ελατοδάσος (σ.σ. όπως έχει αναφερθεί στο παρόν ιστολόγιο, τα έλατα είναι σκιόφυτα: τα πρώτα τους χρόνια αναπτύσσονται σε σκιερό μέρος):

Συνέχισα το μονοπάτι, το οποίο κατεβαίνει για λίγες δεκάδες μέτρα στο δασικό χωματόδρομο και διαχωρίζεται πάλι, προς την πηγή «Κορομηλιά»:

   

Πού και πού υπάρχουνε βελανιδιές (δρύες). Μεταξύ αυτών: 

-μια έχει όλα της τα φύλλα ξεραμένα, έτοιμα να τα ρίξει:

-δυο τα έχουνε ρίξει όλα εκτός από κάνα δυο:

-και μια νεαρή έχει ακόμα μερικά που δεν έχουνε ξεραθεί:

Εδώ το μονοπάτι βγαίνει στο δασικό χωματόδρομο…

…αλλά σύντομα διαχωρίζεται και πάλι από το δασικό χωματόδρομο προς ένα που αυτή την εποχή έχει αρκετό νερό:

Εδώ διασχίζει κάθετα το δασικό χωματόδρομο…

…ενώ, μετά, διακρίνονται ίχνη από ένα αγριογούρουνο που μάλλον δεν τα κατάφερε να βγει από το γλιστερό μονοπάτι (στο σημείο τής παρακάτω εικόνας) και να ανέβει προς την πλαγιά:

Λίγο μετά διακρίνεται ο χώρος αναψυχής με την πηγή: «Μεσιανό Νερό», από τον οποίο περνάει(2):

Από εκεί το μονοπάτι βγαίνει (μέσω δύο ξύλινων σκαλοπατιών, εκ των οποίων από το ένα κατέβαινε νερό) στο δασικό χωματόδρομο…

… και συνεχίζουνε προς το  «Μνημείο»(1).

Μια εξαιρετική, εύκολη, διαδρομή, περί τα 9 χλμ με την επιστροφή και συνολικής υψομετρικής διαφοράς περί τα 250 μ., με απολαυστική θέα όταν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν (το πρωινό τής 20ης Γενάρη 2024, ήταν ιδανικό για πεζοπορία με καλή ευκρίνεια τής ατμόσφαιρας).     

      

Παλαιότερες αναφορές:

(1)

ανάρτηση τής 30.04.2017. και ανάρτηση τής 23.04.2023. 

(2)

ανάρτηση τής 22.10.2022. 

(3)

ανάρτηση τής 14.11.2022. 

(4)

ανάρτηση τής 22.04.2023. 

(5)

ανάρτηση τής 28.10.2022. 

(6)

ανάρτηση τής 04.10.2023 και ανάρτηση τής 14.01.2024.