[το Κόκκινο Σχολείο, 26.11.2020]

Πρόκειται για ένα εμβληματικό, χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο, κτίριο τής Καλλιθέας, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Περικλέους και Μεταμορφώσεως, απέναντι από το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) της Καλλιθέας. Κατασκευάστηκε το 1922 ως ξενώνας για τα παιδιά που επρόκειτο να εκπαιδευτούνε στο ΚΕΑΤ, το οποίο είχε ιδρυθεί ήδη από το 1906 και ξεκίνησε να λειτουργεί, αδιάλειπτα μέχρι σήμερα, λίγα χρόνια μετά.

Σχεδιάστηκε από τον Αριστομένη Βάλβη και στην εξαιρετική του αρχιτεκτονική συγκεράζονται πλήθος διαφορετικών τεχνοτροπιών.

Μετά την κατοχή αποτέλεσε την έδρα τής  Δημόσιας Εμπορικής Σχολής Καλλιθέας και στη συνέχεια λειτούργησε ως δημοτικό σχολείο. Όντας βαμμένο σε έντονο κόκκινο χρώμα πήρε το όνομα, που το συνοδεύει και σήμερα, Κόκκινο Σχολείο.

Αργότερα εγκαταλείφθηκε και στις αρχές του 21ου αι. μ.Χ., εξ αιτίας και του σεισμού τού 1999, κινδύνεψε με κατάρρευση έχοντας υποστεί σημαντικές ζημιές.

Στη δεκαετία τού 2010 έγιναν εργασίες συντήρησης οι οποίες ολοκληρωθήκανε τον Ιούλη τού καλοκαιριού που μας πέρασε και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό!

Εξ όσων γνωρίζουμε πρόκειται να εγκατασταθεί το Δημοτικό Ωδείο «Οδυσσέας Δημητριάδης».

  

Χάος.

 

[Πειραϊκή, 25.11.2020 09.13]

Η συμμετρία είναι μια εικόνα αβαθής.
Μόνο χάος. Για μια / σε μια ασυμμετριών αρμονία. 
Να χορεύεις στο φως τη μουσική.
Να χορεύεις το φως στη μουσική. 

Igor Saulsky and Alexei Zoubov Duo

Ένα εξαιρετικό live, από τους Igor Saulsky και Alexei Zoubov, που ηχογραφήθηκε το Μάη τού 1979 στη Μόσχα. Το υλικό δεν κυκλοφόρησε σε δίσκο βινυλίου, cd ή άλλο μέσο.

Αράχνη [verbascum acaule]

ΑΡΑΧΝΗ

Η βροχή κοντεύει
Σταγόνες στα νήματα
Λαμπρύνουν 
Μια μαύρη κουκίδα
Λιγοστά ξέφτια
Πάλλονται στο πλέγμα  
Μάχη χαμένη 
Δεν βιάζεται
Μετρά το φως
Σε μιαν άκρη 
Κάτω από ‘να κλαδί
Βιάζεται
Να βγει
Να ξεδιψάσει μ’ αίμα

Περνώ παραδίπλα
Σ’ ό,τι μ’ αναλογεί

[από το λόφο τού Φιλοπάππου, 22.11.2020]

Οι εικόνες τού παρόντος ληφθήκανε με τηλεφακό, το πρωινό τής 22.11.2020, από το λόφο τού Φιλοπάππου, κατά μήκος τού μονοπατιού στην κορυφογραμμή, που κινείται από το μνημείο τού Φιλοπάππου προς τα νότια, παράλληλα και δίπλα στα όρια του παλιού λατομείου, το οποίο είχε λειτουργήσει στην ανατολική πλευρά τού λόφου μέχρι την (όχι φυσική) ορθοπλαγιά / αναρριχητικό πεδίο στο νότιο μέρος του. 

Οι όποιοι στόχοι, ελπίζοντας ότι άλλοι παράγοντες δεν θα σταθούν εμπόδιο, για εξορμήσεις σε γειτονικά βουνά τής Αθήνας, μετατίθενται για όταν θα επιτρέπεται. 

Εδώ θα πρέπει να σημειωθούνε τα εξής: Θεωρητικά, με βάση τα μέτρα κατά της διάδοσης τού κοροναϊού (*), επιτρέπεται μεν η ορεινή πεζοπορία, αλλά η άθληση (γιατί τυπικά εκεί εντάσσεται) μπορεί να γίνει μόνο κοντά στη διεύθυνση κατοικίας τού «μετακινούμενου». Αυτό σημαίνει ότι, αν δεν είσαι ευνοημένος να μένεις σε περιοχή όμορη σε δάσος (**), εναπόκειται στον αστυνομικό που θα σε ελέγξει αν θα σου ρίξει το πρόστιμο ή όχι, κάτι που πριν λίγες μέρες, στην περιοχή Μονής Δαφνίου, μεταφράστηκε σε: «η Καλλιθέα όμως δεν είναι δίπλα», «εντάξει» και τελικά σε «άστον αυτόν». Υποθέτω τη γλύτωσα γιατί ήμουνα μόνος μες στο αυτοκίνητο, φορώντας μάσκα, με το σάκο και το μπαστούνι ορειβασίας δίπλα μου.   

(*) Τα οποία μέτρα τροποποιούνται σχεδόν σε καθημερινή βάση λόγω πανικού και ανεπάρκειας μέσων και σχεδιασμού. Μέτρα τα οποία ληφθήκανε μετά την ευρεία διάδοση τού κοροναϊού, η οποία προήλθε, κατά τη γνώμη μου, από το άνοιγμα των συνόρων για τον τουρισμό (ακόμη και από χώρες με πολλά κρούσματα όπως οι βόρειες από μας, της βαλκανικής χερσονήσου) και της μη προμήθειας επιπλέον λεωφορείων, που θα απέτρεπαν το συνωστισμό στα υπάρχοντα καθώς και της βλακείας ορισμένων (συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων τής επίσημης θρησκείας τού κράτους) να συνωστίζονται, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, σε κλειστούς χώρους, πατείς με πατώ σε.

(**) Εννοείται πως από μια δεξιά πολιτική εξουσία δεν έχω ιδιαίτερη απαίτηση να προβληματίζεται, ακόμα και σε λεπτομέρειες, αν μια απόφασή της δημιουργεί ευνοημένους και μη ευνοημένους. 

--------------------------------------------------

Η ανατολική λατομημένη πλευρά τού λόφου Φιλοπάππου και το Μνημείο τού Φιλοπάππου:

Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και ο Θόλος τού Τηλεσκοπίου "Δωρίδης":

Μεταξύ άλλων: η καμινάδα τής Πετρούπολης και η κορυφή Ζαχαρίτσα (εδώ και εδώ) του Ποικίλου όρους:

Το Δάσος Χαϊδαρίου με το λαξευμένο Μνημείο Εκτελεσθέντων από τους κατακτητές την περίοδο 1941-1944:

Στο βάθος οι βόρειες πλαγιές τού όρους Αιγάλεω και μπροστά του, μεταξύ αυτών και του δήμου Αιγάλεω, ο λόφος τού Δρομοκαΐτειου:

Το Σχιστό Κορυδαλλού:

Προς τον Πειραιά. Διακρίνονται οι υψικάμινοι των Λιπασμάτων και της ΔΕΗ και στο βάθος η Σαλαμίνα:

Ο Σαρωνικός κόλπος μπροστά στο Νέο Φάληρο:

Η οδός Θεσσαλονίκης μεταξύ Καλλιθέας και Ταύρου / Μοσχάτου, στην οποία περνά ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος (ΗΣΑΠ). Διακρίνονται οι Σ.Σ. Ταύρου, Καλλιθέας και Μοσχάτου. Στο βάθος ο Πύργος στο λιμάνι τού Πειραιά και πέρα, στη Σαλαμίνα, το ακρωτήρι Τούρλας, με το εγκαταλελειμμένο λατομείο:  

Το Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, στις Τζιτζιφιές Καλλιθέας:

Τέλος ό,τι απέμεινε από το λόφο Σικελίας στην Καλλιθέα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι πριν από 100-130 χρόνια [όπως φαίνεται στο χάρτη, του 1895, του μεγάλου τοπογράφου Johann A Kaupert, τότε, στην περιοχή της Καλλιθέας, την οποία τα αρχαία χρόνια χρησιμοποιούσαν ως τόπο ταφής, όπως και στις όμορες ανατολικά και δυτικά περιοχές, δεν υπήρχανε παρά εκτάσεις με δέντρα ή χορτολιβαδικές, ρέματα και έλη] ο λόφος Σικελίας είχε πολύ μεγαλύτερη έκταση (ενδεικτικά κάλυπτε και όλη την έκταση τού σημερινού ποδοσφαιρικού γηπέδου τής Καλλιθέας) και στη βόρεια πλευρά του λειτουργούσανε (δυο) καμίνια (σημειώνονται με τη φράση «Kalk O»). Βόρεια τού λόφου Σικελίας, μεταξύ αυτού και του λόφου Φιλοπάππου, περνούσε η ανοιχτή κοίτη τού Ιλισού ποταμού, που τότε κατέληγε στον Κηφισό, κινούμενος στη διαδρομή τής σημερινής Καλλιρρόης - Παναγή Τσαλδάρη (Χαμοστέρνας) - προτού δηλαδή, στη δεκαετία του 1950, διαμορφωθεί η σημερινή τεχνητή κοίτη του μεταξύ Καλλιθέας και Ταύρου / Μοσχάτου:

Οι γάτες τ’ Άη Νικόλα [Γιώργος Σεφέρης]

ΟΙ ΓΑΤΕΣ Τ’ ΑΗ ΝΙΚΟΛΑ

Τον δ’ άνευ λύρας όμως υμνωδεί
θρήνον Ερινύος
αυτοδίδακτος έσωθεν
θυμός, ου το παν έχων
ελπίδος φίλον θράσος.
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ, 990 επ.
 
«Φαίνεται ο Κάβο-Γάτα...», μου είπε ο καπετάνιος
δείχνοντας ένα χαμηλό γιαλό μέσα στο πούσι
τ’ άδειο ακρογιάλι ανήμερα Χριστούγεννα,
«... και κατά τον Πουνέντε αλάργα το κύμα γέννησε την Αφροδίτη·
λένε τον τόπο Πέτρα του Ρωμιού.
Τρία καρτίνια αριστερά!»
Είχε τα μάτια της Σαλώμης η γάτα που έχασα τον άλλο χρόνο
κι ο Ραμαζάν πώς κοίταζε κατάματα το θάνατο,
μέρες ολόκληρες μέσα στο χιόνι της Ανατολής
στον παγωμένον ήλιο
κατάματα μέρες ολόκληρες ο μικρός εφέστιος θεός.
Μη σταθείς ταξιδιώτη.
«Τρία καρτίνια αριστερά» μουρμούρισε ο τιμονιέρης.
 
...ίσως ο φίλος μου να κοντοστέκουνταν,
ξέμπαρκος τώρα
κλειστός σ’ ένα μικρό σπίτι με εικόνες
γυρεύοντας παράθυρα πίσω απ’ τα κάδρα.
Χτύπησε η καμπάνα του καραβιού
σαν τη μονέδα πολιτείας που χάθηκε
κι ήρθε να ζωντανέψει πέφτοντας
αλλοτινές ελεημοσύνες.
 
«Παράξενο», ξανάειπε ο καπετάνιος.
«Τούτη η καμπάνα ―μέρα που είναι―
μου θύμισε την άλλη εκείνη, τη μοναστηρίσια.
Διηγότανε την ιστορία ένας καλόγερος
ένας μισότρελος, ένας ονειροπόλος.
 
»Τον καιρό της μεγάλης στέγνιας,
―σαράντα χρόνια αναβροχιά―
ρημάχτηκε όλο το νησί·
πέθαινε ο κόσμος και γεννιούνταν φίδια.
Μιλιούνια φίδια τούτο τ’ ακρωτήρι,
χοντρά σαν το ποδάρι ανθρώπου
και φαρμακερά.
Το μοναστήρι τ’ Αϊ-Νικόλα τό ειχαν τότε
Αγιοβασιλείτες καλογέροι
κι ούτε μπορούσαν να δουλέψουν τα χωράφια
κι ούτε να βγάλουν τα κοπάδια στη βοσκή·
τους έσωσαν οι γάτες που αναθρέφαν.
Την κάθε αυγή χτυπούσε μια καμπάνα
και ξεκινούσαν τσούρμο για τη μάχη.
Όλη μέρα χτυπιούνταν ώς την ώρα
που σήμαιναν το βραδινό ταγίνι.
Απόδειπνα πάλι η καμπάνα
και βγαίναν για τον πόλεμο της νύχτας.
Ήτανε θαύμα να τις βλέπεις, λένε,
άλλη κουτσή, κι άλλη στραβή, την άλλη
χωρίς μύτη, χωρίς αυτί, προβιά κουρέλι.
Έτσι με τέσσερεις καμπάνες την ημέρα
πέρασαν μήνες, χρόνια, καιροί κι άλλοι καιροί.
Άγρια πεισματικές και πάντα λαβωμένες
ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος
χαθήκανε· δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι.
Ωσάν καράβι καταποντισμένο
τίποτε δεν αφήσαν στον αφρό
μήτε νιαούρισμα, μήτε καμπάνα.
Γραμμή! 
            Τι να σου κάνουν οι ταλαίπωρες
παλεύοντας και πίνοντας μέρα και νύχτα
το αίμα το φαρμακερό των ερπετών.
Αιώνες φαρμάκι· γενιές φαρμάκι».
«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.
 
Τετάρτη, 5 Φεβρουαρίου 1969

[στο Σπήλαιο τού Προκρούστη στις βόρειες πλαγιές τού όρους Αιγάλεω, 18.11.2020]

Στις βόρειες πλαγιές τού όρους Αιγάλεω, στη βάση ενός βραχώδους σχηματισμού, μεταξύ του χαμηλότερου και του μεσαίου δασικού χωματόδρομου, οι οποίοι διατρέχουνε τις βόρειες / βορειοδυτικές πλαγιές τού όρους Αιγάλεω, στη θέση 38°00'19''N 23°37'14''E, βρίσκεται το Σπήλαιο τού Προκρούστη, το οποίο οφείλει το όνομά του στο περιβόητο μυθικό πρόσωπο, που έδρασε, κατά τη μυθολογία, στην κοιλάδα τού Δαφνίου, στην περιοχή δηλαδή μεταξύ των ορεινών όγκων τού Ποικίλου και Αιγάλεω, που σήμερα διατρέχεται από τη λεωφόρο Αθηνών, από το Χαϊδάρι μέχρι το Σκαραμαγκά. Το σπήλαιο, σήμερα, βρίσκεται κρυμμένο πίσω από βλάστηση. Έτσι κι αλλιώς δεν φαίνεται από χαμηλά: την κοιλάδα τού Δαφνίου, η οποία ήταν ανέκαθεν ανθρώπινο πέρασμα, ενώ από το χώρο μπροστά του η θέα προς την κοιλάδα είναι πλήρης.

Le vase brisé [Sully Prudhomme, μετ. ΦΚ]

Le vase brisé 

(Stances et Poèmes-1865)

Le vase où meurt cette vervaine

D'un coup d'éventail fut fêlé ;

Le coup dut l'effleurer à peine,

Aucun bruit ne l'a révélé.

Mais la légère meurtrissure,

Mordant le cristal chaque jour,

D'une marche invisible et sûre

En a fait lentement le tour.

Son eau fraîche a fui goutte à goutte,

Le suc des fleurs s'est épuisé ;

Personne encore ne s'en doute,

N'y touchez pas, il est brisé.

Souvent aussi la main qu'on aime

Effleurant le coeur, le meurtrit ;

Puis le coeur se fend de lui-même,

La fleur de son amour périt ;

Toujours intact aux yeux du monde,

Il sent croître et pleurer tout bas

Sa blessure fine et profonde :

Il est brisé, n'y touchez pas.

Το ραγισμένο ανθογυάλι

(Στροφές και Ποιήματα-1865)

Το ανθογυάλι,  όπου μία λουίζα εκεί μαραζώνει,

Με ένα χτύπημα καίριο μια βεντάλια πληγώνει.

Ένα χτύπημα, που μόλις το ανθογυάλι αγγίζει, 

Δίχως ίχνος θορύβου εκείνο ραγίζει.

Μα η απαλή κι ωστόσο δυνατή λαβωματιά,

Που κάθε μέρα το κρύσταλλο δαγκώνει,

Με αθέατη  και σίγουρη περπατησιά 

Αργά-αργά εκεί στο γύρο του απλώνει.

Σταγόνα – σταγόνα το δροσερό νερό του κύλησε. 

Ο χυμός των ανθών τώρα πια απ’ το βάζο ξεχείλισε.

Κανένας  πια  δεν αμφιβάλλει,

Είναι σπασμένο, μην το αγγίζετε πάλι.

Συχνά ακόμη ένα χέρι λατρεμένο απλώνει,

Την καρδιά του αγγίζει και το πληγώνει.

Αφού η καρδιά του ραγίζει απ’ αυτόν που αγαπάει

Ο ανθός της αγάπης της χάνεται, πάει.

Πάντα άθικτο απ’ του κόσμου τη ματιά,

Νοιώθει να αυξαίνει και να κλαίει σιγά

Η πληγή  η αχνή και βαθιά:

Το ανθογυάλι έχει σπάσει, μην το αγγίζετε πια.

Συλλύ Πρυντόμ – Σύντομη Βιογραφία, Κριτική Παρουσίαση και Εργογραφία

(από τη Βικιπαιδεία)

Βιογραφία

Ο Ρενέ-Φρανσουά-Αρμάν Πρυντόμ (René-François-Armand Prudhomme) (1839 -1907), γνωστός ως Συλλύ Πρυντόμ (Sully Prudhomme), ήταν Γάλλος ποιητής και δοκιμιογράφος, νικητής του πρώτου Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1901.

Ο Πρυντόμ αρχικά σπούδασε για να γίνει μηχανικός, αλλά άλλαξε τα ενδιαφέροντά του προς τη φιλοσοφία και την ποίηση. Δήλωσε πως ο σκοπός του ήταν να δημιουργήσει επιστημονική ποίηση για την μοντέρνα εποχή. Ως χαρακτήρας ήταν συνειδητοποιημένος και μελαγχολικός και ήταν μέλος της σχολής του Παρνασσισμού, αν και την ίδια στιγμή το έργο του επιδεικνύει χαρακτηριστικά αμιγώς δικά του.

Ο πατέρας του Πρυντόμ ήταν καταστηματάρχης. Ο Πρυντόμ φοίτησε στο Λύκειο Βοναπάρτη (Lycée Bonaparte), αλλά διέκοψε τις σπουδές του. Εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην περιοχή Κρεζό - Creusot, στο χυτήριο Σνάιντερστηλ-Schneidersteel και έπειτα ξεκίνησε να σπουδάζει νομική σε ένα συμβολαιογραφικό γραφείο. Η ευνοϊκή υποδοχή των πρώιμων ποιημάτων του τον ενθάρρυνε να ξεκινήσει μια λογοτεχνική καριέρα.

Συγγραφή

Η πρώτη του συλλογή, Στροφές και Ποιήματα (Stances et Poèmes-1865), επαινέθηκε από τον Σαιντ-Μπεβ (Sainte-Beuve). Περιλάμβανε το πιο φημισμένο ποίημά του, Το ραγισμένο ανθογυάλι (Le vase brisé). Δημοσίευσε περισσότερη ποίηση πριν την έναρξη του Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου. Αυτός ο πόλεμος, για τον οποίο αναφέρθηκε στο ποίημα Πολεμικές Εμπειρίες-Impressions de la guerre (1872) και στο ποίημα Η Γαλλία-La France (1874), επιδείνωσε την υγεία του.

Κατά την διάρκεια της καριέρας του, ο Πρυντόμ σταδιακά μετατοπίστηκε από το συναισθηματικό ύφος των πρώτων βιβλίων του προς ένα πιο προσωπικό ύφος, το οποίο ενοποίησε την Σχολή του Παρνασσισμού με τα φιλοσοφικά και επιστημονικά θέματα. Έμπνευσή του αποτέλεσε το ποίημα Περί της φύσεως των πραγμάτων (De rerum natura) του Λουκρητίου, για το πρώτο βιβλίο του οποίου έκανε τη μετάφραση. Η φιλοσοφία του εκφράστηκε στο ποίημα Η Δικαιοσύνη-La Justice (1878) και στο ποίημα Η Ευτυχία-Le Bonheur (1888). Η ακραία οικονομία των στυλιστικών μέσων, ωστόσο, που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα δυο ποιήματα κρίθηκε ότι θέτει σε κίνδυνο την ποιητική τους ποιότητα, χωρίς να προωθεί τις αξιώσεις τους ως φιλοσοφικά έργα.

Ο Πρυντόμ εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1881. Το 1895 ακολούθησε η δεύτερη διάκριση, όταν εξέλεγη Ιππότης της Λεγεώνος της Τιμής (Chevalier de la Légion d’honneur).

Μετά την έκδοση του ποιήματος Le Bonheur, ο Πρυντόμ εγκατέλειψε την ποίηση και άρχισε να γράφει δοκίμια για την αισθητική και την φιλοσοφία. Δημοσίευσε δυο σημαντικά δοκίμια : Η Έκφραση στις καλές τέχνες-L'Expression dans les beaux-arts (1884) και Στοχασμοί πάνω στην τέχνη των στίχων-Réflexions sur l'art des vers (1892), μια σειρά άρθρων για τον Μπλαιζ Πασκάλ-Blaise Pascal στο περιοδικό Η Επιθεώρηση των δύο κόσμων-La Revue des Deux Mondes (1890), ένα άρθρο (Η ψυχολογία της Ελεύθερης Βούλησης - La Psychologie du Libre-Arbitre, 1906) στο περιοδικό Μεταφυσική και Ηθική Επιθεώρηση-Revue de métaphysique et de morale.

Βραβείο Νόμπελ 

Ήταν ο πρώτος συγγραφέας, ο οποίος έλαβε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (που του δόθηκε ως «αναγνώριση της ιδιαίτερης ποιητικής σύνθεσής του, η οποία αποδεικνύει τον υψηλό ιδεαλισμό, την καλλιτεχνική τελειότητα και έναν σπάνιο συνδυασμό των ιδιοτήτων τόσο της καρδιάς όσο και του μυαλού»).

Αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων, τα οποία έλαβε από το Βραβείο Νόμπελ, στην δημιουργία ενός Βραβείου Ποίησης, το οποίο απονέμεται από την Εταιρεία Λογοτεχνών-Société des gens de lettres. Το 1902 ίδρυσε την Εταιρεία Γάλλων Ποιητών-Société des poètes français με τους Ζοζέ-Μαρία ντε Ερεντιά - José-Maria de Heredia και Λεόν Ντιέρξ - Léon Dierx.

Θάνατος 

Η βεβαρημένη υγεία του (η οποία του δημιουργούσε προβλήματα από το 1870) τον ανάγκασε να ζήσει σχεδόν ως ερημίτης στο Σατναί-Μαλαμπρύ - Châtenay-Malabry, υποφέροντας από κρίσεις παράλυσης, ενώ συνέχιζε να γράφει δοκίμια. Πέθανε ξαφνικά στις 6 Σεπτεμβρίου 1907 και ετάφη στο Περ-Λασαίζ - Père-Lachaise στο Παρίσι.

Βιβλιογραφία 

Ποίηση 

Στροφές και ποιήματα (Stances et poèmes), 1865.

Οι δοκιμές (Les épreuves), 1866.

Τα ποιήματα της μοναξιάς (Les solitudes: poésies, [Paris]), 1869.

Οι μοίρες (Les destins, 1872.

Η Γαλλία (La France), 1874.

Τα μάταια χάδια (Les vaines tendresse)s, 1875.

Το Ζενίθ (Le Zénith), εκδοθέν από την Revue des deux mondes, 1876.

Η δικαιοσύνη (La justice), 1878.

Ποιήματα (Poésie), 1865-88, 1883-88.

Το πρίσμα, διάφορα ποιήματα (Le prisme, poésies diverses, [Paris]), 1886.

Η ευτυχία (Le Bonheur), 1888.

Ναυάγια (Épaves), 1908.

Πρόζα 

Έργα του Συλλύ Πρυντόμ (ποίηση και πρόζα), 8 τόμοι, 1883-1908.

Τί γνωρίζω (Que sais-je?) (φιλοσοφία), 1896.

Ποιητική διαθήκη (Testament poétique) (δοκίμια), 1901.

Η αληθινή θρησκεία κατά τον Πασκάλ (La vraie religion selon Pascal) (δοκίμια), 1905.

Προσωπικό ημερολόγιο : στοχασμοί με τη μορφή επιστολών (Journal intime: lettres-pensée), 1922.

Η αιώνια Έμιλυ Ντίκινσον [Σωτήρης Λάμπρου]

Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

Λάτρευε τους νεκρούς γιατί της απαντούσαν με τη σιωπή τους.
Οικειοποιήθηκε τούτη τη σιωπή για να μιλήσει.
Τις νύχτες έγραφε ποιήματα, οι μέρες σκοτείνιαζαν, ερχόταν ο χειμώνας και εκείνη μόνη. 
Με την ψύχα των δακτύλων της, με μπόλικο μελάνι έντυνε τα λευκά της δέντρα.

Κι αυτός ο Προκρούστης πια! ...

 

[σπηλιά Προκρούστη, όρος Αιγάλεω, 18.11.2020 08.08]

Κι αυτός ο Προκρούστης πια! Άλλους τους πετσόκοβε με μπαλτάδες κι άλλους τους ξεχαρβάλωνε τραβώντας τους με σκοινιά. Είχε βρει το μέτρο έλεγε. Πού; Κει που υπομονετικά περίμενε: Στο αμέτρητο.

Μόνη στο χιόνι ... [Θωμαή Ζορμάκη]

 
μόνη στο χιόνι

όνειρο ολόλευκο
όλο ερημιά

Φυσικά [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΦΥΣΙΚΑ

Με τι χαρά πρωτόφαντη ξανανταμώσαμε (σ)τον ήλιο.
Χαλάλι τόσες αναποδιές, απαγορεύσεις, δυσκολίες...

Θυμάσαι που στο ‘λεγα;
Όλα αυτά φέρνουν μια φυσικότητα.
Τα άλλα, - που νομίσαμε - είναι αποκοτιά.

Ανθρώπινο αποκύημα να πιστεύουμε πως είμαστε, κάνουμε κάτι παρά - πάνω απ' τα φυσικά. Ψευδαισθήσεις·
Αντανάκλαση θαλασσινού ύδατος στα χέρια του περιβάλλοντος.

Μα ναι, ο άνθρωπος είναι η ιστορία που φτιάχνει, και τι πιο γελοίο! Την πιστεύει!

Έλα, κάθισε κοντά μου, σ' αυτή την ζεστή αιώνια αγκαλιά. Ίσως κάποτε, με τον καιρό και τον άνεμο - δίχως άλλη επιλογή - ξαναγίνουμε πάλι άνθρωποι.

Έλα, κάθισε κοντά μου, στον ήλιο, όλα καλά.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

[στο σπήλαιο Μπίμπεση, στον Υμηττό, 16.11.2020]

Στο παρόν ακολουθούμε μια κυκλική διαδρομή (βλέπε το χάρτη τής wikimapia

) με αφετηρία και κατάληξη την οδό Τσώρτσιλ, στα Αστυνομικά Ηλιούπολης, η οποία κινήθηκε αρχικά κατά μήκος τού ρέματος Βαμβακιά, το οποίο αφήσαμε κινούμενοι, σε δασικό χωματόδρομο / μονοπάτι, νότια και μετά ανατολικά κατά μήκος τού υδροκρίτη ή υδατοκρίτη (*) μεταξύ των ρεμάτων Βαμβακιά (1η, αριστερά στην 4η, 5η και δεξιά στην 6η από τις φωτογραφίες που ακολουθούν) και Γκαλμπένη (2η ανάντη, 3η κατάντη, δεξιά στην 4η και αριστερά στην 6η ομοίως).

(*) Υδροκρίτης ή υδατοκρίτης είναι μια στενή λωρίδα γης, η οποία συνδέει δυο πλαγιές που καταλήγουνε σε ρεματιές που κινούνται σε παράλληλες διαδρομές και αν συναντιώνται αυτό συμβαίνει σε χαμηλότερα υψόμετρα.. 

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το τμήμα τής διαδρομής για καμιά 200αριά μ. μέτρα μετά τον πρώτο πυλώνα τού ηλεκτρικού ρεύματος γίνεται πρακτικά εκτός μονοπατιού.

Κατόπιν κινηθήκαμε βόρεια, στο ύψος τής κορυφογραμμής, μέχρι του σημείου που ξεκινά το μονοπάτι προς το Μνημείο Μιχαηλίδη, το οποίο και ακολουθήσαμε. Στην 1η από τις φωτογραφίες που ακολουθούν, στο βάθος, διακρίνονται οι λόφοι: Μαυροβούνι, Στρώμα, ο με 641 μ. υψόμετρο στον οποίο βρίσκεται ο Πρ. Ηλίας Γλυφάδας και Στραβαετός τού Νότιου Υμηττού. Στην 4η το σημείο που το μονοπάτι διασχίζει την περιοχή που σχηματίζεται το ρέμα Βαμβακιά.

Περνώντας το Μνημείο Μιχαηλίδη, κινηθήκαμε για λίγες εκατοντάδες μέτρα ακόμη στο μονοπάτι και μετά ακολουθήσαμε μια διαδρομή (δίπλα, νότια και παράλληλα στο ρέμα Σαρίνα) εκτός μονοπατιού, σηματοδοτημένη πάντως με κούκους (σημάδια αποτελούμενα από 3-4 στοιβαγμένες πέτρες) και κίτρινα σημεία και καταλήξαμε στον ψηλότερο από τους δασικούς χωματόδρομους που διατρέχουνε τις πλαγιές τού Υμηττού, από τον Καρέα μέχρι την Αργυρούπολη. Στη 2η εικόνα, από αυτές που ακολουθούν, διακρίνεται το ρέμα Σαρίνα, το οποίο διακρίνεται και στις 5η και 6η, στο σημείο που διασταυρώνεται με τον ως ανωτέρω αναφέραμε δασικό χωματόδρομο.

Και τελικά στη Σπηλιά Μπίμπεση, στην οποία μπορείς, λόγω της μεγάλης κλίσης, να ανέβεις με τη βοήθεια των σχοινιών που βρίσκονται κατάλληλα τοποθετημένα.

 

Επιστρέφοντας περάσαμε δίπλα από τη Γούβα.