"η σιωπή της Κυριακής" [Θωμαή Ζορμπάκη]

"η σιωπή της Κυριακής"

αυτό το πρωινό έχει όλο το άρωμά σου.
έτσι σε βρήκα, δίπλα στα μαβιά λουλούδια,
μαζί αγκαλιά στο φως του ήλιου.
αφέθηκα, τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν οι αξίες
τώρα ρωτάνε, αν είμαι έξυπνη. -εγώ, απαντάω,
αγάπησα μ' ένα χάδι την αυγή
γι' αυτό σου μιλώ, μείνε κοντά μου
μη χάνεσαι απ' τη σκέψη μου
κράτησα όλη τη νοσταλγία της σιωπής σου.

[στο λόφο Λαθούριζα, 27.02.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από έναν (ακόμα) άγνωστο αρχαιολογικό χώρο στην περιοχή των τεσσάρων λόφων μεταξύ Βουλιαγμένης – Βάρης – Διλόφου (Βλάχικα) – Βάρκιζας και της ακτογραμμής (λιμανάκια): Φασκομηλιά, Ξερόχαβος, Πευκωτός και Λαθούριζα.

Εν προκειμένω, στη θέση 37°49’56’’N 23°47’48’’E, στο λόφο Λαθούριζα, ένα αρχαίο οχυρό κτίσμα, κατά πάσα πιθανότητα οχυρό ή / ή και πύργο, βόρεια τού αρχαίου οχυρωματικού ορύγματος, στη θέση 37°49’53’’N 23°47’48’’E*. Ο χώρος δείχνει να έχει ερευνηθεί από την αρμόδια αρχαιολογική υπηρεσία, αλλά (σ.σ. όπως συμβαίνει σε όλους σχεδόν τούς χώρους με εμφανή αρχαιολογικά ευρήματα στους υπόψη λόφους) δεν έχει τοποθετηθεί κάποια πινακίδα. Όπως έχει αναφερθεί και παλαιότερα, στο παρόν ιστολόγιο, και οι τέσσερις λόφοι, θα έπρεπε, από πολλά χρόνια πίσω, να έχουνε κηρυχθεί επίσημα αρχαιολογικοί χώροι, αλλά δυστυχώς τα συμφέροντα, επιχειρηματιών και της εκκλησίας, είναι τεράστια και η «πόρτα» τής «τουριστικής ανάπτυξης» (δηλαδή ολοκλήρωση τής καταστροφής των λόφων) παραμένει ανοιχτή. Εξάλλου δεν πάνε και πολλά χρόνια από όταν ολόκληρος αρχαίος οικισμός, μεταξύ των λόφων Λαθούριζα και Πευκωτό, παρά τις αντιδράσεις κατοίκων και φορέων, καταστράφηκε, τσιμεντώθηκε και τελικά στη θέση του αναγέρθηκε πολυτελές κτίριο.

Η σύντομη διαδρομή, κυρίως εκτός μονοπατιού αλλά σε βατό έδαφος, την οποία ακολούθησα, έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikipamia:

Ακολουθούν εικόνες από:

-τα ερείπια τού προαναφερθέντος αρχαίου κτίσματος, κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για οχυρό ή πύργο, στη θέση 37°49’56’’N 23°47’48’’E (βρίσκεται σε σχετικά επίπεδο έδαφος πίσω από το δέντρο τής πρώτης εικόνας):

(συνέχισα νότια προς το αρχαίο όρυγμα και μετά νοτιοανατολικά προς τη βάση προεξοχής επιμήκους βράχου, πάνω από τον οποίο, στην κορυφογραμμή, βρίσκεται το αρχαίο φρούριο**) 

-τη βάση τού ανωτέρω βράχου, όπου διακρίνονται ίχνη σμίλευσης [στις δύο πρώτες (πιθανόν) ίχνη διαμόρφωσης περάσματος και στις δύο επόμενες το αποτύπωμα από βαθιά τεχνητή τρύπα μέσω της οποίας, με τη βοήθεια λοστού, αποκόπηκε κομμάτι τού βράχου]:

-τον προηγούμενο βράχο από τα βόρεια:

-δύο λιθοσωρούς, από πέτρες μεταλλεύματος. Υποθέτω πως στο σημείο θα έγινε παλαιότερα προσπάθεια ανοίγματος μεταλλευτικής στοάς:

-μια λεπτομέρεια σε φραγκοσυκιά μετά τη νυχτερινή βροχή:

-τον περιφραγμένο χώρο τού ταφικού περιβόλου τού 4ου π.Χ. αι.:         

Προηγούμενες αναρτήσεις για το λόφο Λαθούριζα:

**Ακρόπολη – Φρούριο (κορυφογραμμή),

Οχυρωματικά έργα Β’ΠΠ,

*Αρχαίο οχυρωματικό όρυγμα – σπηλίτσα.

Τρία (3) ποιήματα χαϊκού τής Shiba Sonome

H Shiba Sonome (斯波 園女, ήτανε γιαπωνέζα ποιήτρια του zen, φίλη τού Matsuo Basho, η αλληλογραφία με τον οποίο κατέχει σημαντικότατη θέση στην ιστορία τού χαϊκού. Ο Basho μάλιστα, το 1694, κατά την τελευταία επίσκεψη του στο σπίτι της, δυο μόλις βδομάδες πριν το θάνατό του, της αφιέρωσε ένα εξαιρετικό χαϊκού:

白菊の目に立てゝ見る塵もなし

in the eye of a white chrysanthemum, there is not a speck of dust

Μες στο μάτι του 

– πάλλευκο χρυσάνθεμο –

Καθόλου σκόνη

Γεννήθηκε το 1664 στην επαρχία Ise τής νομαρχίας Mie και πέθανε στην πόλη Edo στις 21.05.1726. Παντρεύτηκε τον οφθαλμίατρο Shiba Ichiyu, ο οποίος στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε ποιήματα χαϊκού και renku. Από αυτόν φαίνεται πως εντάθηκε το ενδιαφέρον της για την ποίηση χαϊκού. Όταν ο Basho επισκέφτηκε την επαρχία Ise, τον φιλοξενήσανε σπίτι τους. Το 1692 μετακομίσανε στην πόλη Osaka όπου η Shiba Sonome συμμετείχε επαγγελματικά ως κριτής σε διαγωνισμούς χαϊκού. Εκτός του Basho διατηρούσε επαφή και με δασκάλους τού χαϊκού από άλλες σχολές, όπως του Ihara Saikaku. Το 1704, μετά το θάνατο τού άντρα της, μετακόμισε στην πόλη Edo όπου εργάστηκε ως οφθαλμίατρος και δασκάλα και κριτής χαϊκού. Συνέταξε την περίφημη Ανθολογία «Kiku no chiri», «Σκουπίδια από Χρυσάνθεμα» ή «Σκόνη στα Χρυσάνθεμα», όπου περιέλαβε 687 ποιήματα χαϊκού, από 378 ποιητές. Το 1718 έγινε λαϊκή μοναχή συνεχίζοντας παράλληλα την ενασχόλησή της με την ποίηση χαϊκού. Λίγο μετά, το 1723, εξέδωσε μια ακόμα σημαντικότατη ποιητική συλλογή χαϊκού, με τίτλο «Tsuru no Tsue», «Το Ραβδί τού Γερανού», στην οποία περιλαμβανόντουσαν ποιήματα από 99 ποιητές.

Πηγές: 

en.wikipedia/Shiba Sonome και

Η ανθολογία, του Makoto Ueda: Far beyond the field-haiku by Japanese women.

Ακολουθούνε τρία ποιήματά της από την ανθολογία τού Makoto Ueda.

some blossoms there are

that nobody sees—

an oak deep in the woods

υπάρχουν άνθη

που δεν βλέπουμε –

μια δρυς βαθιά στο δάσος

Το ανωτέρω ποίημα χαϊκού συνδέεται με το ναό Taima, στην επαρχία Yamato, στο νομό Nara τής Ιαπωνίας, όπου σύμφωνα με το θρύλο υπήρχε μια μάνταλα (σ.σ. μάνταλα: θρησκευτικό, στον ινδουισμό και το βουδισμό, συμμετρικό γεωμετρικό γράφημα ή πλεκτό τού Σύμπαντος) υφασμένη από μια θρυλική πριγκίπισσα.

it stands out

even before blooming—

a wild violet

διακρίνεται

και πριν ανθίσει –

μια άγρια βιολέτα

chilly night—

in the ghastly lamplight

razor-sharp eyebrows

κοφτερά φρύδια

στο χλωμό φως τής λάμπας –

μια κρύα νύχτα

Σύμφωνα με τον Makoto Ueda, η σκηνή αφορά μια γυναίκα που περιμένει (σ.σ. σε χαμηλό φως μπροστά σε καθρέφτη) για πολλή ώρα τον εραστή της.

[στο μονοπάτι τού Χάραδρου, στην Πάρνηθα, 25.02.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε, με το φίλο ορειβάτη και ποδηλάτη Χρήστο Καραμήτσο, στην ανατολική Πάρνηθα κατά μήκος τού μονοπατιού το οποίο ανεβαίνει από το δασικό χωματόδρομο, ο οποίος ξεκινά από τη λεωφόρο Τατοΐου, στην περιοχή/ λάκκα «Μακρυχώραφο», βόρεια τού λόφου «Κατσιμίδι», στο νοτιοδυτικό άκρο τής Ιπποκράτειου Πολιτείας, στα 400 μ. μετά το χώρο τής ταβέρνας Λάμπρος, και ανεβαίνει προς Λάκκα «Δρίζα» και Λάκκα «Βρόκολι».

Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

 

Περί τα 2,3 χλμ. από το σημείο εκκίνησης, λίγο πριν ο δασικός χωματόδρομος στραφεί βόρεια, συνεχίσαμε αριστερά, στο μονοπάτι (η σχετική πινακίδα έχει καταστραφεί), το οποίο λίγες δεκάδες μέτρα μετά διακλαδίζεται σε ένα που κατεβαίνει προς Λάκκα «Τσαούση» και σε αυτό που ακολουθήσαμε, το οποίο ανεβαίνει παράλληλα στο ρέμα / ποταμό «Χάραδρο» (εφεξής «Χάραδρο» – ο «Χάραδρος» καταλήγει στη σημερινή τεχνητή λίμνη Μαραθώνα. Παλαιότερα αποτελούσε μαζί με αυτό που κατεβαίνει από το Βαρνάβα, τους δύο βασικούς φυσικούς τροφοδότες τής τεχνητής λίμνης με νερό).

Ακολουθούν εικόνες από το όμορφο μονοπάτι σε ένα πυκνό δάσος βελανιδιών, κουμαριών, πουρναριών, πεύκων κ.λπ. στο οποίο συναντήσαμε δύο δεξαμενές νερού όπως αυτή στην τρίτη εικόνα:

Φτάνοντας στη θέση που βρίσκεται ο χαρακτηριστικός μεταλλικός Σταυρός…

…το μονοπάτι διακλαδίζεται σε δύο. Συνεχίσαμε στο πανέμορφο μονοπάτι δεξιά (αυτό που συνεχίζει εγγύτερα στο «Χάραδρο» – το άλλο το πήραμε στην επιστροφή) μες σε ένα υπέροχο ελατοδάσος:

Στο δρόμο μας περάσαμε από την πηγή «Χάραδρος», το νερό τής οποίας αναβλύζει 12 μήνες το χρόνο και εκβάλει μέσω μικρού ρυακιού στο «Χάραδρο»…

… και συνεχίσαμε στο μονοπάτι, το οποίο διασταυρώνεται με ενεργά ρυάκια λόγω εποχής και βγαίνει στην περιοχή «Αγ. Πέτρος» – «Μόλα»*:

Κατόπιν συνεχίσαμε πεζή στον ασφαλτόδρομο μέχρι το σημείο που βρίσκεται το Μνημείο εκτελεσθέντων Ελλήνων Πατριωτών από τους ναζιστές την 26 Ιούλη 1944. Από εκεί, από τους δύο δασικούς χωματόδρομους που ξεκινούν αριστερά (ανατολικά) τού ασφαλτόδρομου συνεχίσαμε σε αυτόν που κατεβαίνει προς «Μακρυχώραφο» (έχει πινακίδα) – ο άλλος κατεβαίνει προς «Μεσιανό Νερό», πηγή «Κρυφό Νερό», πηγή «Κορομηλιά» κ.λπ.

Λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά συνεχίζει ως μονοπάτι το οποίο καταλήγει στη θέση που βρίσκεται ο μεταλλικός Σταυρός, στον οποίο αναφερθήκαμε ανωτέρω. Το εν λόγω μέρος τής διαδρομής, χωρίς να προσφέρει τις συγκινήσεις αυτής εγγύτερα στο «Χάραδρο», την οποία ακολουθήσαμε ανεβαίνοντας, έχει όμορφη θέα:

-στην επόμενη, μεταξύ άλλων, διακρίνονται η Ιπποκράτειος Πολιτεία, βόρειά της ο λόφος «Μπελέτσι» ή «Φελλεύς» και νότιά της το «Κατσιμίδι»:

-στην επόμενη, μεταξύ άλλων, διακρίνονται στο βάθος ο κορυφή τού όρους Δίρφυ, στην Εύβοια: 

Από το σημείο που βρίσκεται ο Σταυρός, επιστρέψαμε μέσω της διαδρομής την οποία ανεβήκαμε.    

*ενδεικτικά:

pribas.blogspot.com - 30.12.2023. 

pribas.blogspot.com - 19.11.2023. και

pribas.blogspot.com - 30.04.2017.

Επίγραμμα [Ορέστης Αλεξάκης]

Επίγραμμα

Αν με μετρήσεις με φωνές και πεταλούδες

θα μ’ εύρεις πιο μεγάλο απ’ το κλουβί μου

Κι ωστόσο, πες μου, πώς χωρώ εδώ μέσα;

Τρία (3) haiku τού Richard Wright.

Ο Richard Nathaniel Wright, 04.09.1908 – 28.11.1960, ήταν σημαντικότατος αφροαμερικανός αντιρατσιστής συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων και μη λογοτεχνικών πεζογραφημάτων. Τους τελευταίους 18 μήνες τής ζωής του, εξόριστος στη Γαλλία, όπου είχε πάρει και υπηκοότητα, έγραψε πάνω από 800 ποιήματα haiku, τα οποία εκδοθήκανε συγκεντρωτικά, το 1998, από την Arcade Publishing υπό τον τίτλο: Haiku – The Last Poetry of Richard Wright.  

Τα κατωτέρω τρία (3) ποιήματα χαϊκού είναι από την ανωτέρω συλλογή. Το πρώτο και το τρίτο αποδίδονται στα ελληνικά ελεύθερα, στο πλαίσιο τού κανόνα των 17συλλαβών ενώ το δεύτερο (αποδίδεται) από ένα εμπνευσμένο από αυτό καθώς και τα τραγικά γεγονότα, τα οποία αφορούνε τη δολοφονική σύγκρουση των τρένων τη νύχτα τής 28ης Φλεβάρη 2023 και τη διαχείρισή τους:

 

1

I am nobody:

A red sinking autumn sun

Took my name away.

Χωρίς όνομα.

Χάθηκε φθινόπωρο

Σ’ άλικη δύση. 

158

A train crashes past:

A butterfly still as stone

On the humid earth.

Εκεί στα Τέμπη:

Μια πεταλούδα

πετρωμένη στη λάσπη.

807

It was the first time

I had ever seen the rain

Blow a bird away.

Δεν ξαναείδα

ποτέ τη βροχή

να παρασέρνει πουλί.

[στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη, 22.02.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από το Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη, οι οποίες λήφθηκαν, το μουντό πρωινό τής 22ας Φλεβάρη 2024, από τη σύντομη διαδρομή, την οποία ακολούθησα και έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia, ο οποίος προηγείται των εικόνων.

Η διαδρομή, γύρω από το παλιό λατομείο, αρχικά ακολούθησε το ανηφορικό μονοπάτι, το οποίο ξεκινά από την είσοδο στον υπολειμματικό χώρο τού λατομείου, μέσω της οποίας προσεγγίζει κανείς στο χώρο των θεάτρων (Θέατρο Πέτρας και Μικρό Θέατρο Πέτρας), και κινείται εκτός της κατά τόπους κατεστραμμένης περίφραξης, πολύ κοντά στα χείλη τού γκρεμού, στα νοτιοανατολικά, ανατολικά και βόρεια τού παλιού λατομείου.

Λίγο μετά που το μονοπάτι στρέφεται νοτιοδυτικά, δίπλα στο δασικό χωματόδρομο από πάνω του, δεν συνεχίζει λόγω του πεσμένου συρματοπλέγματος. Από εκεί, αφού πρώτα κατέβηκα λίγο σε μια προεξοχή τού βράχου, στα χείλη τού γκρεμού, ανέβηκα στο δασικό χωματόδρομο, τον οποίο σύντομα άφησα για να κατέβω το μονοπάτι, στα δυτικά τού παλιού λατομείου, με μια μικρή παράκαμψη μέχρι το πιο δυτικό άκρο του. Τέλος επέστρεψα μέσω του δασικού χωματόδρομου ο οποίος βγαίνει στο χώρο αναψυχής Terra Petra.