28 Φεβρουαρίου 2012

Τέσσερις παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα



Μη ζητάς στα λατινικά πως θα μιλήσεις καλά γερμανικά. Ρώτα τη μάνα στο σπίτι, τα παιδιά στους δρόμους, τον απλοϊκό άνθρωπο στο παζάρι. Κοίταξέ τους στο στόμα πως μιλούν και γράφουν [Martin Luther]


Ο καλός γραφιάς λέει καινούργια πράγματα με συνηθισμένες λέξεις [Arthur Schopenhauer]

Ο δάσκαλος των λέξεων είναι ο λαός [Διονύσιος Σολωμός]

Κάθε γλώσσα έχει τους φυσικούς της κανόνες [Γιάννης Βηλαράς]



πηγές:
Τεύχος του Νουμά ν. 248
Τεύχος του Νουμά ν. 269
Τεύχος του Νουμά ν. 373

Στέφανος Μάνος statistics



Στέφανος Μάνος: «Η Φινλανδία αναλογικά έχει το 1/4 των δασκάλων σε σχέση με εμάς. Για ποιο λόγο η σχεδόν χρεοκοπημένη Ελλάδα έχει 4 φορές περισσότερους δασκάλους από μια συγκροτημένη χώρα;»(*)

Το 2012 οι δυο κατά την άποψή μου σημαντικότερες αδικίες που υπάρχουν είναι:
1) να κερδίζεις χρήματα από δραστηριότητες που δεν σχετίζονται με την εργασία σου (με κορυφαίο παράδειγμα το ναό του καπιταλισμού και έβδομο ουρανό του νεοφιλελευθερισμού , δλδ το χρηματιστήριο) αφού σημαίνουν κέρδη από την εργασία των άλλων και μάλιστα των χαμηλότερα αμειβόμενων και
2) να μην εισπράττεις τη συμπεριφορά σου.
Αν και φαινομενικά αυτή η δεύτερη αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις μας από το εργασιακό μέχρι το οικογενειακό περιβάλλον, εν τούτοις θεωρώ πως επεκτείνεται σε κάθε δραστηριότητα.
Τη σκέφτομαι μάλιστα κάθε φορά που διαβάζω αυτή την (βλέπε ανωτέρω) μεγαλειώδη δήλωση Στέφανου Μάνου.
Αν για παράδειγμα, ένας απλός εργαζόμενος πολίτης την κοινοποιούσε, μέσω κάποιας μελέτης που θα έστελνε, στους προϊσταμένους του, τότε αυτοί θα του έλεγαν:
«Όπως γνωρίζετε
- στην Ελλάδα ο μέσος αριθμός στις τάξεις του δημοτικού στις πόλεις είναι περί τα 20-25 παιδιά ανά τάξη (άρα περίπου και δάσκαλο αφού στο δημοτικό σχολείο για κάθε τάξη αντιστοιχεί ένας δάσκαλος) που διαμορφώνεται σε περίπου 13-14 σε όλη στην επικράτεια αν λάβουμε υπόψη μας τα σχολεία σε απομακρυσμένες  περιοχές καθώς και τους καθηγητές ξένων γλωσσών, μουσικούς ή γυμναστές, που απασχολούνται στα δημοτικά σχολεία, οι οποίοι όμως αναλογικά είναι πολύ λιγότεροι και συνήθως κάθε ένας τους απασχολείται σε αρκετά σχολεία,
- οι δύο χώρες δεν διαφέρουν σημαντικά στο δείκτη γεννητικότητας.
Όπως προκύπτει από τη  μελέτη σας η αναλογία που αναφέρετε σημαίνει πως εφόσον στην Ελλάδα έχουμε 13-14 παιδιά ανά δάσκαλο τότε στη Φιλανδία θα πρέπει να αντιστοιχούν 55-60 παιδιά ανά δάσκαλο. Αυτό όμως δεν συνάδει ούτε με τα στοιχεία (πράγματι στη Φιλανδία αντιστοιχούν περί τα 20-25 παιδιά ανά δάσκαλο) ούτε με το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο της χώρας αυτής»
Αφού τέλος του εξηγούσαν τον απαράδεκτα επιπόλαιο τρόπο που αντιμετώπισε τη μελέτη και του υπενθύμιζαν πως θα αρκούσε να αντιμετώπιζε τα νούμερα απλώς με την κοινή λογική για να δει το λάθος αποτέλεσμα που κατέληξε και να αναθεωρήσει ώστε να τους έστελνε μία σωστή μελέτη, θα τον έστελναν στο ταμείο ανεργίας ως ανεπαρκή. Και δίκαια.
Και όμως ο κ. Στέφανος Μάνος, πρώην υπουργός σε οικονομικά υπουργεία της χώρας  που μάλιστα διετέλεσε βουλευτής και στα δυο «μεγάλα» κόμματα, χαίρει εκτίμησης από το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της χώρας και οι θέσεις του αντιμετωπίζονται σοβαρά.
Γελοιότητα; επιπολαιότητα; ανεπάρκεια;
Όχι. Προπαγάνδα και ψέματα σε καιρούς που γίνονται εύκολα πιστευτά, τα οποία αποσκοπούν να στηρίξουν μία αποτυχημένη και αδιέξοδη πολιτική.
Εντάξει θα μπορούσε να πει κάποιος, ακόμα και αν έγινε λάθος στον αριθμό των δασκάλων δεν παύει να έχουμε εξοργιστικά μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.
Εάν πάντως το θέμα είναι ποσοτικό (αφού στο ποιοτικό μέρος των δημόσιων υπηρεσιών το κράτος πρώτο φρόντισε να υποβαθμίσει, εσκεμμένα απ’ ότι φαίνεται, το επίπεδο τους σε αυτό των τριτοκοσμικών χωρών) και όπως ξεκάθαρα προκύπτει από την έκθεση αυτή[σελίδα 6/28] ως προς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, η χώρα μας βρίσκεται μόλις στην 15η θέση, μεταξύ 17 χωρών της Ε.Ε, των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, με το ποσοστό των απασχολούμενων στο δημόσιο να αγγίζει μόλις ένα 11,4% όταν στη Σουηδία αγγίζει το 30%(!).


27 Φεβρουαρίου 2012

Ηχήστε σάλπιγγες [Άγγελος Σικελιανός]


«Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα…
Βογγήστε, τύμπανα πολέμου…
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»


από την κηδεία του Κωστή Παλαμά (13.01.1859-27.02.1943)


Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα ! 



--------------------------------------------

Διαβάστε ή κατεβάστε το Δωδεκάλογο του Γύφτου: εδώ

Διαβάστε ή κατεβάστε όλα τα άρθρα και τις παρουσιάσεις του Κωστή Παλαμά στο Νουμά: εδώ  

Κυριαρχία [Κώστας Σφενδουράκης]


Κυριαρχία

Στου κόσμου τούτου την πλημμύρα
αυτοί μόνο λίγες σταγόνες
να κοθορίζουνε τη μοίρα
θέτοντας νόμους και κανόνες.

Εκείνοι κλέβουν τις ανάσες
πριν βγουν ακόμα από το στόμα
κλείνουν τα όνειρα σε κάσες
κι ύστερα τα ραντίζουν χώμα.

Παίζουν κρυμμένοι σε παλάτια
γκρεμίζοντας φτωχοκαλύβες
δούλους – ανθρώπους σε δωμάτια
συνθλίβουν, βάζουνε σε στοίβες.

Κάποιους τους έκαναν πελάτες
τους έντυσαν με απληστία
και τους φορτώσανε στις πλάτες
της εποχής τους την ληστεία.

Είναι εκείνοι που αρμενίζουν
μέσα στα πέλαγα του πλούτου
και σαν θεοί πάντα θα ορίζουν
τη μοίρα όλου του κόσμου τούτου.



24 Φεβρουαρίου 2012

Το 1ο από τη δεύτερη σειρά των "Σατιρικών Γυμνασμάτων" [Κωστής Παλαμάς]



Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας του βούρκου,
και πιο βαθιά. Πατήστε μας με κάτι
κι από το πόδι πιο σκληρό του Τούρκου.


Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες,
οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι,

κομματάρχηδες και κοτσαμπασήδες,
και της γραμματικής οι μανταρίνοι
και της πολιτικής οι φασουλήδες,

ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!
– Αμάν! Αγά, στα πόδια σου! άκου! στάσου! –
Βυζαντινοί, Γασμούλοι, Λεβαντίνοι.

Ρωμέικο να! Με γεια σου, με χαρά σου.


πηγή εδώ

Kατεβάστε όλα τα Σατιρικά Γυμνάσματα του Κωστή Παλαμά, όπως δημοσιεύτηκαν στα τεύχη του Νουμά: 277/Γενάρης 1908 και 356/Σεπτέμβρης 1909:



23 Φεβρουαρίου 2012

Δύο (με τρόπο) χαϊκού.


                                    Στο Σάκη Παπαδημητρίου



Όταν κανόνες
Οι οδηγίες χρήσης.
Πενία τρόπων.


Παίζει τη βροχή
Ο νοτιάς στο σώμα μου.
Χωρίς ομπρέλα.







19 Φεβρουαρίου 2012

Για μία νέα συλλογικότητα.

(δημοσιεύτηκε εδώ: 24grammata)

Η εποχή που η μουσική και το τραγούδι πήγαζαν συνολικά είτε από την κοινότητα είτε από μία ομάδα ανθρώπων με ίδια ταξική προέλευση (μέσω της οποίας εξέφραζαν τον κοινό τους πόνο) κι εκτελούνταν από τους τεχνίτες οργανοπαίχτες έχει παρέλθει.
Καμία μουσική ποτέ (ως συνολική έκφραση) δεν έφτασε αυτή τη λαϊκή μουσική που γεννήθηκε στις μικρές κοινότητες ή στα όρια των αστικών κέντρων. Είναι μουσικές που όταν τις νοιώσεις, αισθάνεσαι να διατρέχουν και διαπερνούν όλο σου το σώμα και αυτή η αίσθηση δεν είναι μία επίπλαστη προσωρινή κατάσταση (μέχρι το επόμενο σουξέ) και τη βιώνεις ακόμα και σήμερα που δεν τις ακούς στο περιβάλλον και τις συνθήκες που γεννήθηκαν.
Σήμερα κυριαρχεί το ατομιστικό στοιχείο, το οποίο συντηρείται από το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα αφού μόνο με τον τρόπο αυτό και ιδίως με τα λεγόμενα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη είναι οικονομικά δικαιώματα αναπτύσσεται οικονομικό ενδιαφέρον και συνθήκες κέρδους. Συνθήκες κέρδους που ως αυτοσκοπός δε(ν) συνάδουν ούτε με τη μουσική ούτε με την ποίηση, την τέχνη γενικότερα.
Ο δημιουργός, όχι μόνο στη μουσική, δεν είναι υποχρεωμένος και αν θέλουμε να ήμαστε ειλικρινείς δε(ν) μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα.
Ο δημιουργός είναι ένας εκφραστής, ένας τυπογράφος, των συναισθημάτων, των ονείρων και των σκέψεών του και ωραίος δημιουργός αυτός που το έργο του όχι μόνο αγγίζει, αλλά διαπερνά κάθε μέρος του σώματός αυτόν ο οποίος εκτέθηκε στο έργο του , επηρεάζοντας μάλιστα τον τρόπο σκέψης του, και ο οποίος το ποιεί εκ νέου μέσα του καθιστώντας το κτήμα του. Ο όρος ακροατής είναι σαφώς ακατάλληλος αφού υπονοεί μία πράξη παθητική και ως εκ τούτου άσχετη με την τέχνη.
Αυτό που σήμερα απαιτείται, για να κατακτήσουμε εκ νέου αυτή τη φυσική τέχνη που πήγαζε κι εξέφραζε όλη την κοινότητα, είναι ο δημιουργός αφού κατακτήσει την ταυτότητα του, όχι όμως στη λογική τεκμηρίωσης της ευρεσιτεχνίας και μόνου στόχου το οικονομικό όφελος, παλεύοντας με τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς του, να προσφέρει το έργο του στο σύνολο κατά το δυνατόν έξω και πέρα από το εμπορικό σύστημα.
Μόνο από αυτό το ξεπέρασμα, την αν-οικονόμητη αποδοχή και υιοθέτηση του έργου από το σύνολο θα γίνει δυνατή μία τέχνη συλλογική που με τη σειρά της θα προκαλέσει και την ανάγκη για μία κοινωνία και όχι μία συσσώρευση.

17 Φεβρουαρίου 2012

Αη Γιάννη.

(Αθήνα, Σταδίου - 16-02-2012)


Αποκαΐδια
Ας γενούν
Οι πόλεις και οι δρόμοι
Εντός μας.
Και στου Αη Γιάννη
Αντάμα
Μαινάδες
Στων συμβάσεών τους
Να χορεύουμε
Τ' αποκαΐδια.

16 Φεβρουαρίου 2012

Δύο ποιήματα από τη συλλογή «Της Φυλακής ποιήματα»

Δύο ποιήματα από τη συλλογή «Της Φυλακής ποιήματα»
Eπιμέλεια: Λογοτεχνικό εργαστήρι των ανήλικων φυλακισμένων στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης



Ελευθερία.


Όραμα;
Ανταπόκριση σε υποχρέωση;
Τα πάντα είναι ελευθερία;
Σίγουρα το χάδι του παιδιού είναι ελευθερία
Ελευθερία-Ιδέα
Δε στέκει πίσω από πόρτες κλειστές
Πίσω από σύρματα
Ελευθερία
Το τραγούδι της ψυχής
Το τραγούδι της αγάπης, της χαράς
Των ονείρων σου, της νοσταλγίας
Το ταξίδι του νου στην απεραντοσύνη.


Τα σκουλήκια.


Όταν ψηλά πετάς
Τα σκουλήκια που στην βρωμιά σέρνοναι
που το χρώμα τους σε απωθεί
που τα φύλλα κατατρώνε
που την καρδιά των ρόδων και των μήλων απομυζούν
τις ρίζες της ανεμώνας ξεραίνουν
ΔΕΝ ΤA ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ
Προσπάθησε ψηλά να μείνεις.





! ...

15 Φεβρουαρίου 2012

Παλιοσίδερα [Χαριτίνη Ξύδη]


Παλιοσίδερα.

Βούλιαξε μέσα στη γυάλα.
Τι; Tίποτα.
Έχουμε αφήσει κάποια πόρτα ανοιχτή.
Βγες.
Κάθε φορά που αναπνέει σκίζονται
τα σπλάχνα του.
Γιατί τρέχουμε;
Κάτι έκτακτο.
Η ζωή μάς δωροδόκησε με στίχους.
Το ένα λάθος πίσω από το άλλο.
Μας κορόιδεψε.
Τσιμπήσαμε. Μασήσαμε.
Όπως θες πες το.
Έτσι λες και για τα τραύματα.
Για το ένα έπεσες από το ποδήλατο.
Για το άλλο έκλεισε το δάχτυλό σου
η πόρτα.
Για το βαθύτερο πως ήταν της μάνας σου.
Τι; Τίποτα.
Θα πάρω το μυστικό στην τεφροδόχο μου.
Κι είχε έναν τρόπο να διαγράφει
ό, τι κακό συνέβαινε.
Μια κίνηση με το χέρι ένα φουου
με το στόμα και ήταν σαν να μην
είχαν συμβεί ποτέ.
Τώρα κλειδαμπάρωσε και κυκλοφορεί
με σίδερο.
Δεν μου φαίνεται επικίνδυνος.
Έπρεπε να του το είχα πει νωρίτερα πως ό, τι είχε
αγαπήσει ό,τι ονειρεύτηκε θα χανόταν.
Τι; Τίποτα.
Θέλω ν’ αδειάσει το δωμάτιο.
Μάζεψέ τα.
Δεν πεινάω. Δεν μπορώ να τα ξαναπώ.
Πώς νομίζει ότι νιώθω;
Ένα φουου δεν μπορούσε;
Να φύγεις σε παρακαλώ.
Πήρε εργολαβία τις απώλειες
Δεν είναι μονάχα δικός του ο πόνος.
Σου είπα δεν θέλω να φάω.
Παπούτσια ήταν δεν ήταν τα πόδια μου.
Όσοι έχουμε σκοτώσει αναγνωριζόμαστε
στο βλέμμα.
Να δες. Οι κρυμμένοι είναι χειρότεροι.
Θα μάθεις αργά πολύ αργά πως από πάντα
βαδίζω ξυπόλητη.
Τι; Tίποτα. Παλιοσίδερα.

πηγή εδώ

Άτιτλο [Πόπη Συνοδινού]


Mατώνουν οι λέξεις, τραβούν για την θάλασσα σαν κόκκινα πρόβατα
Τις τραβάω όσο παίρνει με μια λεπτή κλωστή
Έπειτα τραβούν τον άγριο δρόμο
επιστρέφοντας μετά από ένα δείπνο που υιοθετεί ένας μύστης,
λανθασμένες κρεπάλες κάτω από τον ουρανό,
νότες σβησμένες με μοσχολίβανο,
λερές απόψεις ενός κουρασμένου αστού,
δωμάτιο που περπατά στην άκρη των δακτύλων του.
Ρουφάω καπνό κι αφήνω δαχτυλίδια στο ταβάνι,
γράφω με κάρβουνο που μετά θα το περάσω στα μάτια μου,
μήπως θυμηθώ έτσι σκέπτομαι την τελευταία ετοιμασία της μούμιας στην έρημο.
Το Παρίσι βάφει το στόμα κόκκινο από το κρασί των αμπελώνων του
η Αγγλία πίνει τσάι μετά από μια βροχερή ημέρα φτιάχνοντας λίγη πόζα
το Άμστερνταμ κάνει ποδήλατο καπνίζοντας χόρτο
κι οι αποικίες πάλι περιμένουν την έναρξη των εργασιών με το βουλοκέρι του σκλάβου.
Κι εγώ πάλι αναπολώ τον ήλιο να παίζει στα μαλλιά μου,
το πλοίο να περιμένει στο κατάστρωμα μια κιθάρα κουρδισμένη να φτιάχνει τόξα,
τον έρωτα να κολυμπά στο Αιγαίο δίπλα στα δελφίνια χωρίς να ξέρει που θα τραβήξει,
που θα φυσήξει ο αέρας,
δίχως πυξίδα, δίχως προσδιορισμό αφού όλα αντιστέκονται.
Όλα αλλάζουν,
μόνο οι λέξεις τραβούν μια πορεία επισημαίνοντας αυτό που είναι άγνωστο,
αδιάβαστο ακόμη,
εκτός από κείνα τα παιδικά μάτια που θυμάμαι πότε πότε να φοράω,
χωρίς να βρίσκω όμως και εκείνον τον ωραίο ενθουσιασμό,
οι κόσμοι όλοι γυροφέρνουν πάνω από το στόμα που έχει ο ουρανός
και γύρω από το ατέλειωτο χρώμα που κουμπώνει η θάλασσα, αυτή η ταξιθέτρια των ματιών,
αυτή ακόμη επισημαίνει το μικρό σημείο του Νότου
που κοιμάται,
κοιμάται καθώς ατέλειωτοι εφιάλτες κάνουν τις λέξεις φτωχές μπροστά στο τέλος,
τι είναι οι λέξεις μπροστά στο θέαμα ενός άστεγου,
μπροστά στο πεινασμένο στόμα ενός παιδιού...
Στο μεταξύ ολοένα βρέχει κι η βροχή ζωγραφίζει ήχους στην άσφαλτο
ενώ η εξοχή αναμένει το καλοκαίρι πιό βαριεστημένη από ποτέ....


πηγή εδώ

14 Φεβρουαρίου 2012

Ι Σ Ω Σ... (λάθος... Σ Ι Γ Ο Υ Ρ Α μας δουλεύετε)

Τους βορίδη και γεωργιάδη, που διεγράφησαν από το λαος γιατί είπαν ΝΑΙ και όχι ΟΧΙ που το είπε ο καρατζαφέρης γιατί ειδε ότι αν έλεγε ΝΑΙ που προπαγάνδιζε μέχρι πριν λίγες μέρες θα έχανε ψήφους, τους φλερτάρει η νέα δημοκρατία που διέγραψε καμιά εικοσαριά γιατί δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή δηλαδή να ψηφίσουν ΝΑΙ και ψήφισαν ΟΧΙ και τους οποίους φλερτάρει η ντόρα που ψήφισε ΝΑΙ και είχε διαγραφεί πέρσι από τη νέα δημοκρατία γιατί είχε πει ΝΑΙ και δεν είχε ακολουθήσει την περσινή κομματική γραμμή της νέας δημοκρατίας που ήταν ΟΧΙ.   

Τρελός σε στρατόπεδο συγκέντρωσης [Gergely Ágnes - μετάφραση Γιώργος Βέης]



Τρελός σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.


Σ΄ όλη τη διάρκεια της πορείας, εκτός από σακίδιο και κουβέρτα,
κουβαλούσε δύο πακέτα με άδεια κουτιά.
Όταν η ομάδα σταμάτησε για λίγο
τ΄ ακούμπησε κάτω με προσοχή,
προσέχοντας μην τα χαλάσει ή τα πειράξει κανείς –
τα πακέτα ήταν γεμάτα με διακοσμητικά κουτιά,
βαλμένα με τάξη και δεμένα με κορδέλα περιτυλίγματος.
Στο πάνω κουτί υπήρχε μια φωτογραφία.
Όταν το φορτηγό ήταν έτοιμο να ξεκινήσει
ο λοχίας φώναξε κάτι στη γλώσσα που καταλαβαίνουν
λοχίες και στρατιώτες,
όλοι πετάχτηκαν
κι ένα κουτί κύλησε κάτω από τη ρόδα,
το μικρότερο, εκείνο με τη φωτογραφία.
«Έπεσε», είπε κι έκανε εκείνος να το μαζέψει –
το φορτηγό όμως ξεκίνησε
κι οι σύντροφοι του τον κράτησαν γερά απ΄ τα χέρια
που βαστούσαν με πείσμα τα δύο πακέτα με τα κουτιά
ενώ τα δάκρυα αυλάκωναν το σακάκι του.
«Έπεσε», έλεγε εκείνο το βράδυ στην ουρά
- δεν τον ένοιαζε αν θα τον τουφέκιζαν.


Η Gergely Ágnes γεννήθηκε το 1933 στη Βουδαπέστη, στο Πανεπιστήμιο της οποίας σπούδασε ουγγρική και αγγλική φιλολογία. Συμμετείχε, το 1973, επί εξάμηνο στο Διεθνές Πρόγραμμα Συγγραφέων του Πανεπιστημίου της Αιόβα των Η.Π.Α. Εκτός από ποιητικά βιβλία έχει εκδώσει και μυθιστορήματα.



Υπερπαραγωγή [Κώστας Σφενδουράκης ]



Υπερπαραγωγή



Πάρτε τις θέσεις σας αναπαυτείτε κύριοι
ήρθαν κι οι κάμερες του Μέγκα και του Αντένα...
χα! να κι η κάθοδος, μαζεύτηκαν οι μύριοι
θα απολαύσετε το θέαμα στην αρένα.

Καθίστε εδώ όλοι μαζί παρέα οι ρήτορες
εσείς εδώ ξεχωριστά κύριε υπουργέ μου
εδώ οι ιερείς, σ' αυτές τις θέσεις οι κοσμήτορες...
πίσω θα ακούγονται πλαστές ιαχές πολέμου.

Κοιτάξτε πλάκα! αλληλοτρώγονται οι ανόητοι
την μια εναντίον σας, την άλλη να σας γλείφουν
μετανιωμένοι είναι μαζί κι αμετανόητοι.

Κοιτάξτε κάτι ανθρωπάκια, τα κακόμοιρα!
πως προσπαθούν - έξυπνοι εσείς και δε σας πείθουν -
να αποδείξουν ότι ακόμα έχουν όνειρα...




12 Φεβρουαρίου 2012

Κόκκινο


πηγή εδώ (24γράμματα)


Κόκκινο.

Εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια βιώνουμε μία κατάσταση που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος να ξεπεράσουμε την κρίση». Μία κατάσταση για την οποία υφιστάμεθα μία ολοκληρωτική πλύση εγκεφάλου από τις εξ-ουσίες (Κυβερνήσεις, ΜΜΕ, Τραπεζικό σύστημα, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα) για τις ευθύνες μας από τον τρόπο ζωής μας. Έναν τρόπο ζωής όμως για τον οποίο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει το πως μας επιβλήθηκε. Επί δεκαετίες η άρχουσα τάξη με τη συνέργεια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ 
- στη θέση των εργοστασίων και των βιοτεχνιών, τα οποία μετάφερε - κι εξακολουθεί να μεταφέρει - σε άλλες χώρες με χαμηλά μεροκάματα για να συντηρεί και αυξάνει την υπεραξία που της διασφαλίζει τη συσσώρευση κεφαλαίων μέσω των οποίων σήμερα εκβιάζει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ίδρυσε εισαγωγικές επιχειρήσεις όπου απασχολούνταν πολύ λιγότεροι εργαζόμενοι
- διευκόλυνε τους μεγαλοεισαγωγείς να εισαγάγουν αγροτικά προϊόντα, αμφίβολης ποιότητας, τα οποία ήδη παραγόντουσαν και στην Ελλάδα, αλλά με τιμές πολύ χαμηλότερες του κόστους παραγωγής τους εδώ με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί η ντόπια αγροτική παραγωγή
- στα ΜΜΕ και κυρίως την ιδιωτική τηλεόραση και τα περιοδικά lifestyle προπαγάνδιζαν έναν αφύσικο φαινομενικά λαμπερό τρόπο ζωής βασισμένο στο γρήγορο και άκοπο κέρδος, τις πιστωτικές κάρτες και τα μακροχρόνια δάνεια, προβάλλοντας συστηματικά κι επιβάλλοντας ως πρότυπα επιτυχίας το υπερπολυτελές αυτοκίνητο και τη μεζονέτα.
Εννοείται πως διαμαρτυρίες που αποσκοπούν σε μία συντήρηση αυτού του τρόπου ζωής είναι χωρίς νόημα.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επιπλέον απαξίωσαν τα ασφαλιστικά ταμεία σε δύο δόσεις (χρηματιστήριο 1998-1999 και μεταφορά των αποθεματικών τους στα μέσα της δεκαετίας του 2000-2010 στις ΗΠΑ όπου χάθηκαν σε τοξικά ομόλογα) και φρόντισαν, με βαρύτατη ευθύνη και του συνδικαλιστικού κινήματος, να χωρίσουν τους εργαζόμενους διασφαλίζοντας την αδυναμία αντίδρασής τους, όταν θα απαιτούσε το κεφάλαιο τη συντριβή κάθε εργασιακού δικαιώματος και τη φτώχια σε πολύ μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό δηλαδή που βιώνουμε σήμερα.
Σήμερα που τα δυο μεγάλα κόμματα και μερικοί μικροί συνοδοιπόροι, οι κατ’ εξοχή δηλαδή υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, προβάλλονται και ως οι φορείς της εξόδου από την κρίση και με σταθερούς συμμάχους τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Τι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς;
Η συνταγή της δήθεν επιτυχίας, δηλαδή των περικοπών μέχρι να εμφανιστεί πρωτογενές πλεόνασμα, απέτυχε (στα λόγια γιατί δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία πως πίσω από την κρίση, που αυτοί δημιούργησαν, η ύφεση και η συνεπακόλουθη συντριβή των εργαζομένων ήταν ο στόχος), ενώ το αυτονόητο πακέτο μέτρων:
- περικοπές των σπαταλών και της διαφθοράς,
- πάταξη μέσω κατάργησης του τραπεζικού απόρρητου της φοροδιαφυγής,
- διακανονισμός του χρόνου αποπληρωμής του πραγματικού και όχι του φουσκωμένου χρέους όπως αυτό εμφανιζόταν το 2009
- περιορισμός των εισαγωγών       
 δεν συζητείται και δεν συζητείται ούτε και συζητήθηκε ποτέ διότι το ζητούμενο δεν είναι να βγούμε από την κρίση αλλά να συντριβούμε σε αυτήν.
Σήμερα μας σκοτώνουν έναν-έναν και δεν υπάρχει αντίδραση διότι μας έπεισαν ότι φταίμε.
Σήμερα δεν υπάρχει άλλη λύση από την αριστερά.
Μπορεί έντεχνα να μας ωθούν να στραφούμε σε αδράνεια και παθητική διαμαρτυρία τονίζοντας τις αδυναμίες της αριστεράς. Αν κάποιος πιστεύει για παράδειγμα ότι ακόμα και αν στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, ένα απίθανο να επιτευχθεί 51% στα λευκά ή/ ή και τα άκυρα ή μία τεράστια αποχή θα σήμαιναν κάτι και πως δεν θα βρισκόντουσαν συνταγματολόγοι να προσφέρουν τη λύση είναι το λιγότερο αφελής. Αλλά όλα αυτά γίνονται για να μας βάλουν σε μία κρίση δεκαετιών με στόχο τη μετατροπή μας σε δούλους.
Ναι στην αριστερά (ιδίως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ) εμφανίζονται αδύναμοι να γίνουν η σύγχρονη αριστερή πρόταση ίσως, όμως, γιατί δεν αναγκάστηκαν να υλοποιήσουν το λόγο τους. Ας τους υποχρεώσουμε και να γίνουν και να τα βρουν μεταξύ τους! Μπορούμε να το κάνουμε! Όσο και αν ακούγεται απίθανο μία συνεργασία όλων των κομμάτων της αριστεράς [όχι μόνο των μεγάλων στις δημοσκοπήσεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ) αλλά και πιθανόν μικρότερων] στο όνομα μίας σύγχρονης εφαρμοστέας και δημοκρατικής πρότασης διεξόδου από την κρίση του καπιταλισμού δεν είναι ουτοπία. Αυτό που φοβάται και προσπαθεί να αποτρέψει ο καπιταλισμός, δηλαδή την αντανακλαστική στροφή μας στα αριστερά, να μην τη φοβηθούμε. Είναι ΑΝΑΓΚΗ!

Μνήμες [Βαλάντης Βορδός]




Μνήμες.

Πήρα τα καλά ρούχα του πατέρα
τώρα που πέθανε
και τα χάρισα στους τρελούς
ενός ιδρύματος

τα χέρια της μάνας μου
τρέμανε
τα δικά μου ήταν σταθερά
αφού μπορούσα να χαράξω
μια ευθεία γραμμή
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο

από τότε δεν ξανάδα τους τρελούς
αυτούς ανθρώπους
όμως τα μάτια τους
θα γυαλίζανε από χαρά
μαζεμένοι γύρω
απ' το χριστουγεννιάτικο δέντρο

και τα λουλούδια
θα παίρνανε τα χρώματα
όλων των πυρπολημένων δειλινών
σβησμένων από πέντε κύματα θάλασσας
απ' τα χέρια του κηπουρού
με το ωραίο κασκέτο του πατέρα

κοιτάζοντας τώρα μια άδεια ντουλάπα
απορώ πως χωράνε
οι αναμνήσεις μιας ζωής
σε δυό μόνο χαρτοκούτια.

11 Φεβρουαρίου 2012

(από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά") [Κατερίνα Γώγου]



Πόσο όμορφη είσαι καλή μου
με την ίδια ναυτική φούστα 20 χρόνια τώρα
να φαίνονται τα μπούτια σου με τους κιρσούς
και συ να μη νοιάζεσαι
μ’ άσπρα πεδιλάκια όλους τους καιρούς
χωρίς δόντια - έχεις δικαιολογία να μη γελάς -
έτσι που μας φέρνεις ένα κομμάτι τυρί σε μια χαρτοπετσέτα
κι αμερικάνικα φουστανάκια για το παιδί
που δεν του μπαίνουνε
έτσι όπως σε καταντήσανε
τ' αυτιά σου γεμάτα πύον - έχεις δικαιολογία να μην ακούς -
ν’ ανοίγεις την πόρτα και να χάνεσαι
Μεγ. Αλεξάνδρου - Αγ. Κωνσταντίνου - Πειραιώς -
όταν βραδιάζει.
Ξέρω πως ξεχνιέσαι στις βιτρίνες
και κοιτάς με προσοχή ένα μπρίκι ή τους βασιλιάδες σε κάδρο
και τις άλλες γυναίκες του Βοτανικού
εκεί μάνα 5 λεπτά απ’ την Ομόνοια
που δεν πουλιέται ούτε αγοράζεται τίποτα
μοναχά μπουκάλια μπορδέλα ο μπόγιας και το γκάζι.
Σου πετάνε στραγάλια στο κεφάλι
και λένε έρχεται η τρελή
και συ - γι' αυτό μάνα - δεν ανάβεις ποτέ  το φως
για να μη δίνεις στόχο - εκατομμύρια κουρελάκια και τουαλέτες
με στρας
πορτοκαλιές, μαβιές, καπέλα και βεντάλιες που φορούσα στις
τουρνέ
μου τάχεις κλέψει να τα φοράς τις νύχτες...
Πάλι χάθηκες μάνα.
Κάποιος μούπε θες να γίνεις καλόγρια - μας φοβάσαι εμάς λέει –
θα σου το φαν το ρημάδι κι έβαλε κρύο
χειμώνας σε λίγο θάχουμε εκλογές
σ’ αρέσουν οι εκλογές κοσμάκης λόγοι χαβαλές
σου φαίνεται σπουδαίο που ψηφίζεις ανταριάζεσαι και ρωτάς
Τι θα κάνουμε φέτο
και μετανιώνεις που ρωτάς αλλά έχεις  ανάγκη μια οποιαδήποτε
απάντηση
και γω σου λέω το Κ.Κ. ρε μάνα! Το Κ.Κ. και ντρέπουμε...
Κοιτάς τότε για να μη με λυπήσεις αόριστα το ταβάνι
και κάνεις σχέδια με το χέρι σου.
Έχεις φύγει πάλι. Το νιώθω.
Περπατάς σύριζα στις ράγες για τον Κολωνό
Κι από πίσω σε παίρνουν καλόγριες με το πράμα τους έξω
τραίνα με  βουλευτές, σκουπιδιαρόγατες ακροκέραμα
και σκοινιά με γαριασμένες μπουγάδες.
Και δε μ’ ακούς πια. Το Κ.Κ. ρε μάνα... Μάνααααααα...       


Αδιαπέραστη ευκρίνεια.

(Χαμοστέρνας - Άνω Πετράλωνα 18-01-2012)



Φώτα κίτρινα
Στην αυτοκίνητη πόλη
Τακτοποιούν την ευκρίνεια
Των οχημάτων.
Σε μιαν αντάρα εμείς.

10 Φεβρουαρίου 2012

Μερικές από τις ελεύθερες... [Ντόρα Βλάσση πάνω σε κείμενο της Μαρίας Μουζάκη]


Μερικές από τις ελεύθερες -και όχι απλώς φιλελεύθερες- φιλοσοφικές θέσεις αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (πράγματι κάπως ακραίες και σε κάποια σημεία ουτοπικές) , για όσους επιλέγουν να μην "εκπαιδεύονται" περί ελληνικού πολιτισμού απ' τον Γεωργιάδη κτλ, μεταλλασσόμενοι σε φασιστοειδή ή σε ανιστόρητους εναλλακτικούς δήθεν φιλελεύθερους


Ζήνων ο Κιτιεύς
(Από το Κίτιο της Κύπρου, 335-263 π.Χ.), ιδρυτής τους Στωικισμού)


Στο έργο "Πολιτεία - απ' το οποίο μας έχουν σωθεί μόνο μερικά αποσπάσματα - ο Ζήνων περιγράφει την κοινωνία την οποία ο ίδιος οραματιζόταν.Μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχουν δικαστήρια, όργανα τάξης, στρατός, ναοί, χρήματα, ούτε καν σχολεία και γάμοι. Οι άνθρωποι ζουν όλοι μαζί, σαν αγέλη, σε μία οικουμενική κοινότητα που λειτουργεί με τα ίδια ήθη και τους ίδιους φυσικούς νόμους. Σε αυτήν την «ακρατική» κοινωνία, που διέπεται από πλήρη ελευθερία και ισότητα, δεν υπάρχει περιουσία ούτε οικογένεια. Το πώς οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν με αυτές τις συνθήκες ειρηνικά εξηγείται απλά και αυτονόητα: εκτός από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κάθε άνθρωπος έχει μέσα του και το κοινωνικό ένστικτο, που τον οδηγεί στη σύνδεση και στη συνεργασία με τους συνανθρώπους του με σκοπό το κοινό καλό. Αν, λοιπόν, οι άνθρωποι ακολουθούν τα έμφυτα ένστικτά τους αλλά και τη λογική, η οποία μπορεί να καθορίσει την ηθικότητα, θα ζουν αρμονικά, και ο πειθαναγκαστικός ρόλος των νόμων και των θεσμών θα είναι πια άχρηστος.
Μια ιδέα απ' τις πεποιθήσεις και τις πολιτικοφιλοσοφικές θέσεις, που είχε ο ίδιος διατυπώσει :
«η πολυτέλεια κάνει φτωχό τον πλούσιο και διπλασιάζει τη δυστυχία των φτωχών»
«οι καρποί ανήκουν σε όλους, η γη σε κανέναν».


Αντιφών ο Αθηναίος
(Ο Αντιφών (480 π.Χ. - 411 π.Χ.) ήταν αρχαίος Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας και ο παλαιότερος από τους αττικούς ρήτορες.)


Ο πρώτος που αμφισβήτησε τους θεσμούς της πολιτείας ήταν ο Αντιφών ο Αθηναίος. Στην καρδιά της κλασικής εποχής (μέσα 5ου αι. π.Χ.) ο σοφιστής αυτός διατύπωσε δύο αδιανόητες για τότε απόψεις:
α) όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους όμοιοι.
β) οι νόμοι της πολιτείας είναι αυθαίρετοι κανονισμοί.


Για τον Αντιφώντα οι νόμοι της πολιτείας είναι αμοιβαίες συμφωνίες ανάμεσα στους ανθρώπους και επίκτητοι. Απέναντί τους στέκονται, σαφώς ανώτεροι, οι νόμοι της φύσης, που υπαγορεύονται από την ανάγκη. Η φύση, περισσότερο από τον νόμο, βρίσκεται κοντά στην αλήθεια και σ’ αυτήν οδηγεί τον άνθρωπο με αρωγό τον ορθό λόγο. Ως εδώ, οι ιδέες του Αντιφώντα δεν ακούγονται και τόσο ακραίες. Προχωρώντας όμως ακόμη πιο πέρα, ο Αντιφών ταυτίζει τον νόμο με τον ανθρώπινο πολιτισμό, τον οποίο επίσης απορρίπτει.
Διότι ο πολιτισμός αντιτίθεται στην ισότητα που υπαγορεύει η φύση και παραβιάζει τη φυσική δικαιοσύνη, αφού χαρακτηρίζεται από εθνικές και κοινωνικές διακρίσεις. Από αυτή την άποψη, οι πρωτόγονες φυλές, κατά τον Αντιφώντα, βρίσκονται πιο κοντά στην ευτυχία απ’ ό,τι οι πολιτισμένοι λαοί. Μόνο η φύση και ο πρωτογονισμός, βέβαια, δεν αρκούν, για να εξασφαλίσουν στους ανθρώπους έναν τρόπο ζωής ομαλό και εποικοδομητικό. Προϋποθέσεις απαραίτητες που ορίζει ο Αντιφών είναι η ομόνοια ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας, δηλαδή η σύμπνοια αντιλήψεων, και η παιδεία. Σχετικά με τη σημασία της τελευταίας στην εξέλιξη του ανθρώπου, ο Αντιφών χρησιμοποιεί ως σημείο αναφοράς ―τι άλλο;― τη φύση: όπως και η ποιότητα του σπόρου που φυτεύεται καθορίζει την ανάπτυξη του φυτού και το θωρακίζει απέναντι στη βροχή ή στην αμβροσία, όμοια και το είδος της παιδείας επιδρά στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και δημιουργεί στον άνθρωπο ισχυρές εσωτερικές αντιστάσεις απέναντι σε εξωτερικούς αλλοτριωτικούς παράγοντες.


Αντισθένης
(Έλληνας φιλόσοφος, ιδρυτής της σχολής των Κυνικών Φιλοσόφων. Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 444 π.Χ. Υπήρξε αρχικά μαθητής του Γοργία και στην συνέχεια του Σωκράτη.)


Κυκλοφορούσε στην αγορά, φορώντας μόνο έναν τρίβωνα, ένα σακούλι στον ώμο και κρατούσε ένα ραβδί. Περιφρονούσε κάθε άνεση και κοινωνική συμβατικότητα, σαν τον Διογένη απο την Σινώπη που υπήρξε και μαθητής του. Αυτός και οι μαθητές του ονομάστηκαν Κυνικοί.
Μερικές απ' τις πολιτικοκοινωνικές και φιλοσοφικές του θέσεις:
“Η αληθινή αρετή δεν έχει ανάγκη απο τίποτα. Ούτε νόμων ανάγκη έχει ο σοφός που δρα και φέρεται σύμφωνα με την κρίση του. Οι νόμοι είναι για τους πολλούς και τους μέτριους και όχι για τους Εκλεκτούς”.
"Ο άνθρωπος είναι του κόσμου ο πολίτης."
O ίδιος πίστευε ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία, γάμος.


Διογένης της Σινώπης
(412-323 π.Χ. ο σημαντικότερος εκπρόσωπος των Κυνικών)


Ο Διογένης δεν συγκρότησε ένα θεωρητικό σύστημα αξιών, αλλά με τις πράξεις του γελοιοποίησε, εξευτέλισε κυριολεκτικά τις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις, σε σημείο που δύσκολα θα έφτανε και ο πιο ριζοσπαστικός αναρχικός της εποχής μας.
Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες. Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί. Η παράδοση στις σωματικές απολαύσεις συνιστά αδυναμία αλλά και αδικία. Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: «Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς». Είναι γνωστό πως ο Διογένης ζούσε σε ένα πιθάρι και ανάμεσα στα λιγοστά πράγματά του είχε και ένα ποτήρι. Κάποτε, όμως, που πήγε σε μια πηγή για να ξεδιψάσει, είδε ένα παιδί να πίνει νερό με τα χέρια του. Κατάλαβε τότε πως το ποτήρι ήταν κάτι περιττό, μια ψεύτικη ανάγκη, και το πέταξε μακριά.
Ο Διογένης και οι μεταγενέστεροί του Κυνικοί απορρίπτουν ό,τι σηματοδοτεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Νόμος δεν έχει καμία απολύτως αξία απέναντι στη φύση, διότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα έργα και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, επομένως δεν έχουν αντικειμενικό κύρος και είναι ανάξιοι σεβασμού. Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τις πράξεις κάποιου, ούτε και οποιαδήποτε εξουσία έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων. Θυμόμαστε εδώ την παρρησία με την οποία απάντησε σαν ίσος προς ίσο ο Διογένης στον Μέγα Αλέξανδρο, όταν τον ρώτησε τι επιθυμεί να κάνει γι’ αυτόν: «Να πας πιο πέρα, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο». Το χρήμα είναι κι αυτό άχρηστο και επιζήμιο και απερίφραστα ο Διογένης πρόσταζε: «Καταστρέψτε το νόμισμα». Κι έχει σημασία να θυμηθούμε εδώ πως οι λέξεις «νόμισμα» και «νόμος» έχουν στην ελληνική την ίδια ρίζα. Και τον πόλεμο τον καυτηρίασε ο Διογένης με τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο: Οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας και για να μη φανεί ότι ο Διογένης μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω κάτω! Η ισχύουσα ηθική δεν θα ξέφευγε βεβαίως από το στόχαστρο του καυστικού φιλόσοφου και ήταν τέτοια η περιφρόνηση για τους κοινωνικούς κανόνες και η αναισχυντία του που δεν δίσταζε να συνευρίσκεται με κοινές γυναίκες στη μέση του δρόμου.
Ο Διογένης άφησε πίσω του μαθητές που ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο ζωής και καυτηρίασαν έμπρακτα την αφύσικη και τεχνητή ζωή του πολιτισμού. Από τους πιο γνωστούς συνεχιστές του είναι ο Κράτης o Θηβαίος, που έζησε ως επαίτης, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την Ιππαρχία, κοπέλα από αρχοντική οικογένεια και αδελφή τού επίσης Κυνικού Μητροκλή. Ο Κυνισμός μας εκπλήσσει όχι μόνο με τις ανατρεπτικές αρχές του, αλλά και με τη μακροβιότητά του. Το 362 μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός γράφει σε κάποιον σύγχρονό του Κυνικό, τον Ηράκλειο, αναφερόμενος στον επίσης Κυνικό Οινόμαο, που έζησε τα ρωμαϊκά χρόνια: «Αυτός λοιπόν είναι ο στόχος του, να υπονομεύσει κάθε σεβασμό προς τους θεούς, να γελοιοποιήσει όλη την ανθρώπινη σοφία, να ποδοπατήσει όλους τους νόμους για την τιμή και τη δικαιοσύνη και επιπλέον, να ποδοπατήσει εκείνους τους νόμους οι οποίοι χαράχτηκαν από τους θεούς στις ψυχές μας... Οι ληστές βρίσκουν καταφύγιο σε έρημες περιοχές, ενώ αντίθετα οι Κυνικοί πηγαινοέρχονται ανάμεσά μας, υπονομεύοντας τους κοινωνικούς θεσμούς».


Στην Αθηναϊκή δημοκρατία υπήρχαν εξουσίες, νόμοι και ιδιοκτησία, υπήρχαν δηλαδή όλοι εκείνοι οι θεσμοί , τους οποίους απέρριπταν οι προαναφερθέντες φιλόσοφοι. Παρόλα αυτά βασίστηκε στην ολοκληρωτική και παντοειδή συμμετοχή του λαού στη δημόσια ζωή , γεγονός που την καθιστά την πιο φιλελεύθερη μορφή πολιτεύματος που πέρασε απ' την ανθρωπότητα , υπογραμμίζοντας όμως οτι στην αθηναϊκή δημοκρατία -σε αντίθεση με τη σημερινή -αυτός που παίρνει αποφάσεις , που δικάζει , που ψηφίζει νόμους, είναι ο λαός και μόνο αυτός.
Ακόμα στο έργο του Πλάτωνος και γενικότερα στις πεποιθήσεις του Σωκράτη , υπογραμμίζονται η ισότητα των πολιτών και η ελευθερία. Ο Πλάτων, αν και στην ιδεατή Πολιτεία του δέχεται τη διάκριση των πολιτών και την εξουσία, απαγορεύει εντούτοις την προσωπική περιουσία και παραγκωνίζει τους νόμους.
Πλάτων: (απ' τον "Πολιτικό ") «Δεν θα μπορούσε ποτέ ο νόμος να συμπεριλάβει το καλύτερο και ταυτόχρονα το δικαιότερο για όλους με ακρίβεια, έτσι ώστε να εκδίδει τις πιο ωφέλιμες διαταγές... (δεν μπορεί) να βγάζει για ένα ζήτημα κάποιον απλό κανόνα που να ισχύει για όλες τις περιπτώσεις και για πάντα».





09 Φεβρουαρίου 2012

Σάκης Παπαδημητρίου - Η οικουμενικότητα είναι το επιθυμητό - (συνέντευξη στον Κώστα Γ. Καρδερίνη)

πηγή: www.mic.gr


- Μουσική από μακριά, Musica Lontana. Πώς προέκυψε ο τίτλος;

Από την ομώνυμη σύνθεση του ιταλού φίλου μας Vincenzo Mastropirro ο οποίος είναι φλαουτίστας και συνθέτης, ενορχηστρωτής, διευθυντής και καθηγητής. Ένας ωραίος τύπος γύρω στα 50. Γνωριστήκαμε απρόοπτα στο Festival Mediterraneo και παίξαμε ως τρίο και του αρέσαμε και μας πρότεινε κάποια κομμάτια του. Κυρίως γοητεύτηκε από τη φωνή της Γεωργίας Συλλαίου επειδή έχει κι αυτός κλασική παιδεία όντας κατά βάση ένας σύγχρονος κλασικός μουσικός. Του άρεσε που η φωνή της Γεωργίας ξεφεύγει από το κλασικό και ξανοίγεται σε πιο ελεύθερα μονοπάτια, αυτοσχεδιαστικά μεν αλλά στα πλαίσια μιας ελεύθερης τεχνικής. Βασισμένος στη φωνή της έγραψε 7-8 κομμάτια και μαζί διαλέξαμε τα 4. Έτσι όταν ξαναπήγαμε στο Μεντιτερανέο τα παρουσιάσαμε στο κοινό.


- Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να μελοποιείται ποίηση σε τζαζ φόρμες.

Στο δίσκο αυτό δεν είναι ακριβώς τζαζ. Μας συνδέουν κάποια πράγματα τα οποία είναι περισσότερα από την τζαζ. Είναι η κλασική μουσική (ο Μαστροπίρο και η Γεωργία), ο αυτοσχεδιασμός (ο ποιητής Vittorino Curci, εγώ κι ο Χρήστος Γερμένογλου) και η σχέση με μια νέα μορφή ευρωπαϊκής τζαζ που συνυπάρχει με ιστορίες, εικόνες, κινηματογράφο, χορό (το έχουμε κάνει κι εμείς αρκετές φορές). Πολύ γρήγορα συνεννοηθήκαμε γιατί βρέθηκαν αμέσως τα κοινά μας σημεία. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα σημερινά που συμβαίνουν γύρω μας, διαπληκτισμοί και αντιθέσεις, οι μουσικοί ψάχνουν κοινά πεδία σύγκλισης. Η World Music (κι όχι μόνο ο Coltrane) πριν γίνει έθνικ και πάρει την κατιούσα ήταν ανοιχτή σε νέες μουσικές επιμειξίες. Ένας ευρωπαίος έπαιζε μ' έναν ινδό, έναν αφρικανό κ.ο.κ. Γιατί η γλώσσα της μουσικής ξεπερνά τα όρια της λογοτεχνίας. Διαβάζουμε από μετάφραση γιατί δεν γνωρίζουμε τις γλώσσες του κόσμου αλλά στη μουσική μπορούμε να ακούσουμε τα πάντα χωρίς μεσολάβηση. Και μέσω του διαδικτύου ξέρουμε τι γίνεται μουσικά οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτή η έννοια της παγκοσμιότητας είναι πολύ διαφορετική από την ισοπέδωση της μετάφρασης γιατί ξέρεις τί συμβαίνει, τί ιδέες έχει ο καθένας σχεδόν παντού στον πλανήτη, άμεσα πλέον. Από τη δεκαετία του '70 έκανα μια ραδιοφωνική εκπομπή, η Παγκοσμιότητα της Τζαζ, όταν δεν υπήρχε ακόμη η παγκοσμιοποίηση. Αυτό είναι το επιθυμητό, η οικουμενικότητα. Κάτι που μπορεί να πάει παντού άρα είναι πιο ανθρώπινο, λειτουργεί εσωτερικά στον καθένα με προσωπικό τρόπο κλπ. Αυτά μας συνέδεσαν λοιπόν και βέβαια η αγάπη για την ποίηση.

- Καλός ποιητής και καλός μουσικός δεν είναι κάτι συχνό, ούτε αυτονόητο.

Κι όμως. Και ο Βιτσέντσο γράφει και ο Βιτορίνο που είναι απίθανος τύπος. Στην Ιταλία κάνει πάρα πολλά σόλο, ίσως και 40 το χρόνο, όπως εδώ εμείς κάνουμε τις παρουσιάσεις βιβλίων. Ανεβαίνει σε μια μίνι σκηνή, διαβάζει ποιήματα σημειωμένα σε χαρτάκια, εκεί που διαβάζει παίζει σαξόφωνο, αλλάζει λέξεις, φυσάει, διηγείται κάτι άλλο, ξεφεύγει ακόμη κι απ' το σημειωμένο κείμενό του. Οπότε αυτή η συνεύρεση μουσικής και ποίησης δεν είναι ακριβώς μελοποίηση (με την οποία έχουμε φρακάρει στην Ελλάδα, να γίνουν οι ποιητές τραγούδια, δεν είναι μόνο η λαϊκή πλευρά). Μπορεί να διαβάζεις ποίηση κι από πίσω να γίνεται ένας μουσικός χαμός. Να αποδιοργανώνει η μουσική όλες τις λέξεις. Μια φορά παίξαμε εγώ, ο Κούρτσι και δυο ιταλοί σαξοφωνίστες κι αυτός έλεγε ένα ποίημα σε ανύπαρκτη γλώσσα. Οπότε παίζαμε με τους φθόγγους. Είναι πειραματιστής αλλά με πολύ ζεστό τρόπο, με ιταλιάνικο ταμπεραμέντο.

- Ειρήσθω εν παρόδω, ακούγονται τέσσερις γλώσσες-ιδιώματα στο σιντί.

Ναι, όπως σου έλεγα και πριν, δεν είναι απλά μια συνεργασία ιταλών και ελλήνων. Τα τέσσερα πρώτα ποιήματα [Musica Lontana, A Museche, Cirte Volte, Malati du Viagge] είναι στη διάλεκτο της Απουλίας, επειδή ο Κούρτσι λατρεύει τον Παζολίνι. Τα άλλα δύο [Liturgia del Buon Principio, Dinastia dei Puri] είναι σε μοντέρνα ιταλικά με την τολμητή του ποιητική γραφή. Εμείς πάλι, είχαμε ένα αρχαιοελληνικό [Επιτάφιος του Σείκιλου, άσμα του 200π.Χ. αφιερωμένο στην Ευτέρπη] και ένα κείμενο της Γεωργίας στα νέα ελληνικά [Film Noir]. Ο λόγος μας δηλαδή, έχει τουλάχιστον τέσσερις πλευρές.

- Να έρθουμε σ' αυτό το κομμάτι που μ' αρέσει πάρα πολύ και λέγεται Film Noir. Έξω έβρεχε καταρρακτωδώς... έτσι ξεκινάει! Και είναι ένα μουσικό φιλμ νουάρ με γυναίκα ηρωίδα!!!

Η Γεωργία είναι τρομερή. Έχει πολλά κείμενα που πλησιάζουν το νουάρ χωρίς να είναι αυτοσκοπός. Είτε μέσα από τον κινηματογράφο είτε από τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή γύρω μας, το σκοτεινό του ανθρώπου, των κινήτρων και της συμπεριφοράς του, την κεντρίζει. Παίζει με τις έννοιες της απώλειας, του τυχαίου, της συνάντησης, της καθημερινότητας. Βρέχει, κάποιος/α ταξιδεύει, κάποιος/α θέλει να φύγει, υπάρχει αντίδραση, και... ένας φόνος όπως σε κάθε φιλμ νουάρ. Αυτό το κείμενο το κάναμε μόνοι μας οι δυο μας αλλά θέλει και το κάτι άλλο του. Κλασικό μπάσο [Αγαμέμνων Μαρδάς] και ντραμς [Γερμένογλου] που είναι απαραίτητα στο φιλμ νουάρ. Επηρεασμένος από το νουάρ κλίμα, ήθελα να δώσω αυτές τις δύο διαστάσεις του. Το πρώτο μισό είναι ένα δικό μου θέμα γραμμένο στα νιάτα μου το 1962 όταν ήμουν φοιτητής (σ' ένα νεανικό γκρουπάκι που έπαιζε μπλουζ και μπίμποπ και σουίνγκ με ελληνικούς στίχους). Το θυμήθηκα αυτό το θέμα και το κράτησα για πρώτο μέρος. Μετά, σκεπτόμενοι τον Miles Davis και το Ασανσέρ για δολοφόνους του Louis Malle, εκεί που αρχίζει το κυνηγητό με τα αυτοκίνητα ο ρυθμός πολλαπλασιάζεται. Το δοκιμάσαμε με τον Γερμένογλου που τα τινάζει στον αέρα και δώσαμε την ευκαιρία στον Κούρτσι με το σαξόφωνο να "φύγει" και να τρέξει σε πιο φρη τζαζ λεωφόρους, όπου όμως υπάρχει και η φωνή της Γεωργίας σε μια δύσκολη ισορροπία. Έγινε όμως. Σκέψου ότι όλο αυτό το υλικό είναι από μία και μόνη ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας που κάναμε το Σεπτέμβριο του 2010 στον Αλέξανδρο. Χάρη στην πρόσκληση του Συλλόγου Φίλων της Τζαζ και του φίλου Γιάννη Κουτσουρίδη που θα μας διαβάσει μάλλον στο MiC από την Φιλανδία όπου βρίσκεται. Αυτό ειλικρινά ήτανε επίτευγμα και έκπληξη μαζί, γιατί είχαμε μόνο δυόμισι μέρες προετοιμασία πριν τη συναυλία. Την 3η μέρα παίξαμε. Δευτέρα βράδυ ήρθε ο ένας, Τρίτη βράδυ ο άλλος... και Παρασκευή παίξαμε. Αυτόν ήταν όλο αλλά είχε τη χάρη του.

- Θα ταξιδέψει συναυλιακά η Musica Lontana Band;

Θέλαμε να πάμε στην Αθήνα αλλά τα πράματα είναι δύσκολα. Η Θεσσαλονίκη καρκινοβατεί και δεν ξέρω ποιος θα αξιολογήσει τέτοιες εκδηλώσεις (που προτείνουμε εμείς). Τα λεφτά δεν είναι το μόνο εμπόδιο. Και λιγότερα να έχει η πόλη, αν επιλέξει σωστά πάλι θα έχουμε ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα, ας είναι και μικρό δεν πειράζει. Αυτό ισχύει για όλα τα φεστιβάλ επίσης (Δημήτρια, ΦΚΘ, Φεστιβάλ Τζαζ, Εκατονταετηρίδα Απελευθέρωσης, Γιορτές Νεολαίας). Η ποσότητα δεν πρέπει να χαλάει την ποιότητα, αλλά δεν το προσέχουμε αυτό γιατί η πολιτική πλευρά θέλει να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι (φανταχτερό μάλλον).



- Την τζαζ στη Θεσσαλονίκη ή στην Ελλάδα γενικότερα πώς την βλέπεις; Πού πάει;

Υπάρχει μια άνθηση αλλά δεν υπάρχει ανάλογη κριτική αντιμετώπιση ή αξιολόγηση ή σωστή παρουσίαση των τάσεων. Δεν υπάρχουν κριτικοί κι όλοι "ανεβάζουν" δελτία τύπου. Αυτό γίνεται και σε άλλους πολλούς τομείς με εξαίρεση τον κινηματογράφο και το θέατρο που υπάρχει ακόμα μια κάποια κριτική. Στη μουσική μου δεν το βλέπω πια. Ο Σύλλογος Φίλων, ο Δήμος, το Βαφοπούλειο, το Μέγαρο, όλα μαζί έπρεπε να κινητοποιηθούν καλύτερα... αν [ευχή] σε κάθε θεσμό υπήρχε ένας άνθρωπος που να αγαπούσε αυτή τη μουσική... τις τάσεις της! Η κλασική έχει ανθρώπους να την εκτιμήσουνε, η τζαζ... Στη τζαζ κυριαρχεί η αντίληψη του τζαζ κλαμπ. Παίζουνε τα παιδιά και παίζουνε καλά, καλύτερα από ποτέ. Αλλά πιστεύω πως δεν οδηγείται κάπου αυτό αν δεν μπούνε άλλες ιδέες είτε από την προσωπικότητα του ενός ή του γκρουπ είτε από την ανάμειξη στοιχείων. Ποίηση, παράδοση, τεχνολογία, άλλες μορφές κτλ. Γνωστά είναι όλα αυτά αλλά δεν τα έχουμε βάλει στο τραπέζι.

- Το περιοδικό Jazz & Τζαζ πως πορεύεται;

Δεν τα παρακολουθεί καλά τα ελληνικά πράγματα γιατί αφοσιώνεται στην Αθήνα. Αλλά είναι και το μόνο που κάνει κάτι για να μην το αδικήσουμε. Κι εγώ είμαι απ' αυτούς που το ξεκίνησαν και κοντεύει να κλείσει 20 χρόνια. Ας πούμε... δεν μπορεί να κάνει ένα δικό του φεστιβάλ, μια εκδήλωση έστω, με το ζόρι διατηρείται.

- Το κείμενο του κομματιού Film Noir θα εκδοθεί;

Ναι! Μαζί με άλλα περιπλανητικά θα είναι στο βιβλίο της Γεωργίας Συλλαίου, Στο Ακρωτήρι, που τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός.



- Στο Ακρωτήρι του Φόβου [Cape Fear] παραπέμπει;

Έχει ένα διπλό νόημα. Είναι νουάρ, υπάρχει ο κίνδυνος, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα μεταίχμιο ένα ακραίο σημείο και συνδυάζεται με ακραίες καταστάσεις είτε εσωτερικές είτε συμπεριφοράς. Το βιβλίο θα παρουσιαστεί κι εδώ και λέμε να κάνουμε κι ένα μικρό λάιβ στην παρουσίασή του, η Γεωργία με τον Στέργιο Βαλιούλη στο πιάνο

08 Φεβρουαρίου 2012

Ηλίας Μέλιος - δύο ποιήματα



ψέμα κι αλήθεια πιάνουν τον χώρο
ξοδεύουν στήνουν δουλειές ελπίζουν

οι λέξεις μας σκλαβώνουν
μπερδεύουν την σειρά δεν βρίσκουν τέλος

σπάζω το παρόν - μπερδεμένο
περνάω παράνομα χιλιάδες λέξεις
τρομάζω να βρω τις συλλαβές που να ταιριάζουν
τρομάζω να ξεφύγω

δεν είναι μαζί μας αργεί ο ήλιος - σκοτάδι
προσπερνώ τα όνειρά μου βιαστικά
συννεφιάζει - ξεχνώ το φόβο ελπίζω
βρήκα τα λόγια κι αρχίζω πάλι



ΧΕΡΑΤ

σπάταλη νύχτα
γαυγίζεις ό,τι ζωντανό γύρω:
εξατμίσεις - σπασμένα δόντια - κρύες
κραυγές του δρόμου που βάφτηκαν με αίμα

δεν υποφέρω την σιωπή σου νύχτα αστραφτερή
αφώτιστη από ζεστές ψυχές
σάβανα και ψυχοσάββατα

νύχτα μουσουλμάνα
οδηγείς τις φωνές μας
βάζοντας στόχο το μέλλον - έρημο

κρύβω τη σιωπή των λόγων μου
στις παλιές σκονισμένες εικόνες
σκεπάζω τρυφερά τις χαραμάδες
με μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες
που σταματάν το γέλιο στη γλύκα του χτες

νύχτα
και μπορώ πλέον άφοβα
να σκέφτομαι διαρκώς τον υγρό θάνατο
μέσα στο σπασμένο μπουκάλι

06 Φεβρουαρίου 2012

από "Το Κουτσό" του Julio Cortazar



[...] μια ανώνυμη τρομπέτα και ύστερα το πιάνο, όλα τυλιγμένα μέσα στους αχνούς ενός παλιού γραμμοφώνου και μιας άθλιας εγγραφής, μιας ορχήστρας της συμφοράς πριν από την εποχή της τζαζ, σε τελική ανάλυση απ' αυτούς τους παλιούς δίσκους, απ' αυτά τα showboats και τις νύχτες στο Στόρυβιλ είχε γεννηθεί η μοναδική παγκόσμια μουσική του αιώνα, κάτι που πλησίαζε τους ανθρώπους περισσότερο και καλύτερα από την Εσπεράντο, την Ουνέσκο ή τις αεροπορικές εταιρίες, μια μουσική αρκετά πρωτόγονη ώστε να φτάνει στην παγκοσμιότητα και αρκετά καλή ώστε να δημιουργεί τη δική της ιστορία, με τα σχίσματα, τις αποκηρύξεις, τις αιρέσεις, το τσάρλεστον, το μπλακ-μπότομ, το σίμυ, το φόξ-τρότ, το στομπ, τα μπλουζ της, ώστε να επιτρέπει τις ταξινομήσεις και τις ετικέτες, αυτό ή εκείνο το στυλ, το σουίνγκ, το μπήμποπ, η cool, να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ρομαντισμό και τον κλασικισμό, τη hot και την εγκεφαλική τζαζ, μια ανθρώπινη μουσική, μια μουσική με διαφορετική ιστορία από εκείνη της ζωώδους και ηλίθιας μουσικής χορού, της πόλκας και του βαλς, της σάμπας, μια μουσική που σου έδινε τη δυνατότητα να την αναγνωρίζεις και να την εκτιμάς τόσο στην Κοπεγχάγη όσο και στη Μεντόσα ή στο Κέηπταουν, που έφερνε πιο κοντά τα νέα παιδιά με τους δίσκους κάτω απ' τη μασχάλη, που τους χάριζε ονόματα και μελωδίες σαν σύμβολα για να αναγνωρίζονται και να συνδέονται και να νιώθουν λιγότερο μόνα, περιστοιχισμένα καθώς ήταν από αφεντικά και οικογένειες και απέραντα δυστυχισμένους έρωτες, μια μουσική που δε δέσμευε τη φαντασία και επέτρεπε το προσωπικό γούστο, τη συλλογή εβδομηνταοχτάρηδων χωρίς τραγούδι με τον Φρέντυ Κέπαρντ ή τον Μπανκ Τζόνσον, τον αντιδραστικό εκλεκτικισμό του Ντίξιλαντ, την ακαδημαϊκή εξειδίκευση στον Μπιξ Μπάιντερμπεκε ή το άλμα στους χώρους της μεγάλης περιπέτειας απ' τον Τελόνιους Μονκ, τον 'Οράς Σίλβερ ή τον Θαντ Τζόουνς, την κακογουστιά του Έρολ Γκάρνερ ή του Αρτ Τέιτουμ, τις μεταμέλειες και τις απαρνήσεις, την προτίμηση για τα μικρά συγκροτήματα, τις μυστηριώδεις εγγραφές με ψευδώνυμα και τίτλους που επέβαλλαν οι εταιρίες δίσκων ή το κέφι της στιγμής και όλον αυτόν τον ελευθεροτεκτονισμό του σαββατόβραδου στο δωμάτιο ενός φίλου φοιτητή ή στο υπόγειο της παρέας, με κορίτσια που προτιμούσαν να χορεύουν, ενώ άκουγαν το Star Dust ή το When your man is going to put you down, και μύριζαν γλυκά και απαλά άρωμα και δέρμα και ζέστη, που άφηναν να τις φιλήσεις όταν ήταν πια αργά, γιατί κάποιος είχε ήδη βάλει το The blues with a feeling και σχεδόν κανείς δε χόρευε πια, μόνο στέκονταν όρθιοι και λικνίζονταν και όλα ήταν θολά και βρόμικα και άθλια και όλα τ' αγόρια θα 'θελαν να βγάλουν αυτά τα ξεμανίκωτα χλιαρά φορέματα ενώ τα χέρια χάιδευαν την πλάτη και τα κορίτσια είχαν το στόμα μισάνοιχτο και παραδίνονταν σε ένα θεσπέσια ηδονικό τρόμο και στη νύχτα. Τότε ξεπηδάει μια τρομπέτα και τις κατακτά εξ ονόματος όλων των αντρών, παίρνοντας τις με μια μοναδική ζεστή φράση που τις κάνει να πέσουν σαν κομμένα φυτά μες στην αγκαλιά των καβαλιέρων τους και γίνεται ένας αγώνας δρόμου μέσα στην ακινησία, ένα πήδημα στον αέρα της νύχτας, πάνω από την πόλη, ώσπου ένα μικροσκοπικό πιάνο τις γυρίζει πίσω στον εαυτό τους, εξαντλημένες και συμφιλιωμένες και ακόμα παρθένες ως το επόμενο Σάββατο, κι όλα αυτά με μια μουσική που τρομοκρατεί τους ακροατές στην πλατεία, όλους αυτούς που πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι αληθινό αν δεν υπάρχουν τυπωμένα προγράμματα και ταξιθέτριες, και έτσι προχωρεί ο κόσμος και η τζαζ είναι ένα πουλί που μεταναστεύει ή μετακινείται ή μετοικεί ή μετεμψυχώνεται, πηδώντας εμπόδια, εξαπατώντας τους τελωνειακούς, κάτι που τρέχει και βιάζεται και απόψε το βράδυ η Έλα Φιτζέραλντ τραγουδάει στη Βιέννη ενώ ο Κένυ Κλαρκ εγκαινιάζει στο Παρίσι μια υπόγεια μπουάτ και στο Περπινιάν χοροπηδάνε τα δάχτυλα του Όσκαρ Πήτερσον και ο Σάτσμο βρίσκεται παντού μ' αυτό το δώρο της πανταχού παρουσίας που του παραχώρησε ο Κύριος, στο Μπέρμινχαμ, στη Βαρσοβία, στο Μιλάνο, στο Μπουένος Άιρες, στη Γενεύη, σ' όλο τον κόσμο, είναι αναπόφευκτο, είναι η βροχή και το ψωμί και το αλάτι, κάτι που αδιαφορεί πλήρως για τις εθνικές εορτές, για τις ιερές παραδόσεις, για τη γλώσσα, για τη λαογραφία: ένα σύννεφο χωρίς σύνορα, ένας κατάσκοπος του νερού και του αέρα, μια αρχετυπική μορφή, κάτι από πριν ή από κάτω, που συναδελφώνει τους Μεξικανούς με τους Νορβηγούς και τους Ρώσους και τους Ισπανούς, τους ενσωματώνει και πάλι στην αμυδρή απολησμονημένη κεντρική φωτιά, αδέξια και άσχημα και επισφαλώς τους ξαναγυρίζει στην προδομένη τους κοινή καταγωγή, τους φανερώνει πως υπάρχουν ίσως και άλλοι δρόμοι κι αυτός που πήρανε δεν ήταν ο μοναδικός μα ούτε κι ο καλύτερος ή πως υπάρχουν ίσως κι άλλοι δρόμοι και πως αυτός που πήρανε ήταν ο καλύτερος, πως υπάρχουν όμως ίσως κι άλλοι δρόμοι που είναι όμορφο να τους περπατάς και εκείνοι δεν τους πήραν ή τους άφησαν στη μέση και πως ο άνθρωπος είναι πάντα κάτι περισσότερο από άνθρωπος και πάντα κάτι λιγότερο από άνθρωπος, περισσότερο από άνθρωπος γιατί εμπεριέχει αυτά που ή τζαζ υπαινίσσεται και παρακάμπτει και ακόμα προβλέπει και λιγότερο από άνθρωπος γιατί απ' αυτήν την ελευθερία που του δόθηκε έφτιαξε ένα παιχνίδι αισθητικής ή ηθικής, μια σκακιέρα όπου περιορίζεται να είναι ο τρελός ή το άλογο, έναν ορισμό της ελευθερίας που τον διδάσκουν στα σχολεία, στα σχολεία ακριβώς όπου ποτέ δε διδάχτηκαν και ποτέ δε θα διδαχτούν στα παιδιά τα πρώτα μέτρα ενός ράγκταϊμ ή η πρώτη μελωδική φράση ενός μπλουζ, κ.λπ. ,κ.λπ.

I could sit right here and think a thousand miles away
I could sit right here and think a thousand miles away
Since I had the blues this bad, I can't remember the day...






04 Φεβρουαρίου 2012

(χωρίς τίτλο) [Πόπη Συνοδινού]

Φοβάμαι τα «καλά παιδιά», σκέφτομαι πόσο φαρμάκι στάζουνε κομψά σε κούπες από ανθρώπινα λείψανα. Είναι που δείλιασαν έστω για λίγο να γίνουν άλλο από την ταυτότητα που τους φόρεσαν στο μέτωπο, γι’ αυτό γυρνούν εδώ κι εκεί άτσαλα.
Περιφέρουν σαν στριμωγμένοι στρατιώτες τα σπαθιά τους που άλλο δεν κόβουν από την εξέλιξη στα πράγματα.
Πιο γενναίες οι γάτες με τα νύχια τους και τον τσαμπουκά της ανεξάρτητης φύσης τους.
Φοβάμαι τους ανασφαλείς στις δικές τους ιδιότητες κι όχι αυτούς που αγωνίζονται για την ανασφάλεια που προκαλεί η επιβίωση.
Ο ανασφαλής άνθρωπος σπάνια φέρει συνείδηση της ατομικής πραγματικότητας και της κοινωνικής.
Θερίζει κεφάλια πριν τον θερίσουν άλλοι, βαπτίζει επικίνδυνο ότι δεν στέκεται καλά στην μειωμένη του αντίληψη.
Ανακυκλώνοντας την εξαθλίωση που φέρει το ψυχικό σκοτάδι.
Κι ο ενάρετος που με θρησκευτικό ενδιαφέρον ανάβει κεριά με γονυκλισίες, πρώτος αυτός έχει την μαγκούρα έτοιμη για να την στρίψει στην πλάτη αυτού που ενάρετος δεν είναι κατά τα μέτρα του.
Περισσεύει η κριτική στο τσουβάλι που κουβαλά ο χρόνος.
Μα που είναι εκείνοι οι άνθρωποι που με πάθος ορμούν στον καιρό χαράζοντας άλλες πραγματικότητες, με τα μάτια τους ανοιχτά αφυπνίζουν και αλληλέγγυοι στέκονται στο κατώφλι του χαμού;
Ξέρω, εκεί είναι που δίχως φασαρία προσφέρουν ζωή αντί για θάνατο.
Εκεί πρέπει να τους βρω ,κάνοντας εγώ όμως φασαρία για όσα με κόπους προσπαθούν, υπάρχει τόσος θόρυβος απροκάλυπτος από τις δειλές πράξεις που οφείλω να γίνω όπλο εγώ στα χέρια των στοργικών ανθρώπων.
Ορφανές στέκουν και περίλυπες, η ευγένεια και η στοργή, σαν μυρμήγκια μπροστά στις φονικές ανθρώπινες αιμοβόρες μηχανές ετούτου του αιώνα.
Κάνε κάτι μην χαθώ, θα κάνω κι εγώ αυτό που χρειάζεται να μην χαθείς εσύ...

Το κατά Λουκά Δυσαγγέλιο [Κώστας Σφενδουράκης]


Το κατά Λουκά Δυσαγγέλιο.
 

Τραντάζεται ο άμβων:
η δύναμη της πίστης!
τα λόγια των θριάμβων!
τα πρόσωπα! ο μύστης!

Κάτω, το Μέγα Πλήθος
ουρλιάζει σαν τον λύκο...
ακρογωνιαίος λίθος
σε θεού - φονιά τον οίκο.

Ιερείς εξ αγχιστείας
ρήμα κοινό το "πείθω"
διδάσκαλοι νηστείας
υπόσχονται τον μύθο.

Το Πλήθος! ναι! το Μέγα!
θα σύρει ο δεσπότης...
Το άλφα και το ωμέγα,
γι' αυτό, η ταπεινότης.

Θα σύρει με καμπάνια
"ο πλούτος είναι κρίμα" !...
ανοίγοντας σαμπάνια
και προσκυνών το χρήμα.

Αυτός το Πλήθος πείθει
στον φόβο του "εκείνου"
το  κοινωνεί την λήθη
και αίμα αντί οίνου.

Το Πλήθος δε θα μάθει...
το χρέος του; να πιστεύει!
τα μέλη του είναι πάθη
ξένου θεού τα σκεύη.

Στα άγια των αγίων
δεν μπαίνει ούτε με άδεια
μέσα στων υπογείων
θα μείνει, τα σκοτάδια...

Δύο πίνακες του Πέτρου Γκολίτση








Ο ζωγράφος Πέτρος Γκολίτσης έχει κατακτήσει το Έργο του να έχει ταυτότητα αναγνωρίσιμη όσο πολύ λίγοι.   

Ο στίχος θα ‘ρθει πάλι από την Ανατολή [Χαριτίνη Ξύδη]


Ο στίχος θα ‘ρθει πάλι από την Ανατολή.                                                                                                       
                                                                                           στον Γιώργο Πρίμπα


Ο στίχος θα ‘ρθει πάλι από την Ανατολή.
Με τρένο θα ‘ρθει από τον Αύγουστο.
Γερμένος βότρυς στον ώμο της κληματαριάς.
Μιας κοιμωμένης θα γίνει γκιλοτίνα
από χρυσούς βοστρύχους.
Στον απόηχο πικρής συλλαβής το φύλο.
Λεξιτομή για να της αποδοθεί
η ειρωνεία της αποκαθήλωσης
όσων έκαψαν όσων έσκαψαν τα μάτια.
Κι είναι αργά για να μας επιστραφεί
η ορατότητα των ακεραίων.
Γιατί είναι ο στίχος ο στερνός συρμός της.



                                                                  ...ευχαριστώ από καρδιάς!

01 Φεβρουαρίου 2012

Απόστολος Θηβαίος - 17



Υπόσχομαι.

Θα καυτηριάσω τις πληγές μου,
θα δέσω τα τραύματα με τους λευκούς επιδέσμους
του στρατού της σωτηρίας,
θα απαγορεύσω να με προσφωνούν
άνθρωπο βασιλιά.
Έπειτα θα πω την τελευταία λέξη,
θα ορίσω την τελευταία υποθήκη,
θα κρατήσω στα χέρια μου το παιδί,
με τις καρφωμένες απορίες στο πρόσωπο,
τρυφερά, σε μια αγκαλιά,
όπως εκείνη των δέντρων.
Υπόσχομαι να μιλήσω με όλους τους αδελφούς μου
μακραίνοντας σαν ίσκιους τις συλλαβές.
Υπόσχομαι να μιλήσω σε όλες τις γλώσσες,
σε κάθε μια από τις άγνωστες ιδιολέκτους.
Υπόσχομαι να περιφρονήσω τις συνηθισμένες επετείους,
τις παλιές των ανθρώπων γιορτές.
Έπειτα θα φύγω.
Να ξέρεις.
Με το μεγάλο παγοθραυστικό,
τυφλός και ήρεμος.
Θα ταξιδέψω σε άγνωστες συντεταγμένες,
μακριά από τις σειρήνες
που φλέγονται στις προκυμαίες,
διεκδικώντας το δικαίωμα της κραυγής.


κατεβάστε το βιβλίο σε μορφή ebook εδώ

Πνευματικά δικαιώματα.

Πρωτομάστορες
Τέκνα του Αχέροντα
Κουδαρίτικα μιλούν
Οι δρύες στη Δωδώνη
Οι πέτρες, τα νερά, τα χώματα
Στο Βίκο συγχορδίες
Ψηλά στις δρακολίμνες
Να χορεύουνε μπεκιάρι
Στα δύο αντάμα
Ο Αώος καθώς
Στη Γη σεμνά συρτός
Στις πέντε να κατηφορίζει νότες.

Σφαλίστε τα συμβόλαια
Τα κόμματα μετρήστε.
Εκτός απ’ τα Τζουμέρκα
Ποιος να κατέχει το συρτό;