30 Απριλίου 2012

Στεφάνι Δ. Π. [Δία]



Στεφάνι Δ. Π.

Ήρθα εδώ για να τιμήσω
Αν έχω κάτι να χαρίσω
Είναι γι’ αυτούς τους ποιητές

Που επτασφράγιστη κρατούνε τη σοδειά τους
Εβδομάδες που συλλάβαν το αιώνιο
Τους Κάποιους άλλους που κατάπιανε το κώνειο
Κι αυτούς που κρέμασαν ανάθεμα
Στολίδια στη πουτάνα

“Είμαστε παιδιά απ' την ίδια μάνα”

Οι ατσαλάκωτοι αυτόχειρες
Κι αυτοί που δέχτηκαν στο μέτωπο σημάδια

Για τις Ατέλειες που σβήνουνε στο φως
Κι αρχίζουν θέατρο να παίζουν οι σκιές τους

Ήρθα και Στέκομαι
Από ώθηση ένσημη
Ανάσα βαριά να θέσω
Το φέσι μου.





29 Απριλίου 2012

Poème sur le désastre de Lisbonne (Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας) του François-Marie Arouet de Voltaire [απόδοση στα ελληνικά: Γιάννα Πρίμπα]


Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το Poème sur le désastre de Lisbonne (Ποίημα για την καταστροφή της Λισαβόνας) του François-Marie Arouet de Voltaire, σε απόδοση για πρώτη φορά στα ελληνικά.
(H παρούσα έκδοση είναι τετράγλωσση: Γαλλικό πρωτότυπο, Ελληνικά, Αγγλικά και Ιταλικά) 

Δημήτρης Τσαφέντας, ο Τυραννοκτόνος - αφιέρωμα στα 24Γράμματα



Ο Δημήτρης Τσαφέντας στις  6/9/1966 σκότωσε με 4 μαχαιριές στον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής Χέντρικ Βερβούντ (Dr. Hendrik Verwoerd), εμπνευστή του Απαρτχάιντ, και τυράννου των Μαύρων της Αφρικής
Ο  ελληνικής καταγωγής Τσαφέντας έμεινε 28 χρόνια σε φυλακή και ψυχιατρείο της Πραιτόρια και πέθανε το 1999. Τάφηκε δίχως ταφόπλακα με το όνομα του, (έτσι τιμωρούν, ακόμα και σήμερα, τη μνήμη των “ατιμασμένων”). Μόνο μια πέτρα με τον αριθμό J59, ο αριθμός του ως κρατούμενος, θα θυμίζει ότι εκεί από κάτω βρίσκεται η πιο αμφισβητούμενη ελληνική προσωπικότητα της Αφρικής.
Ίσως ήταν τρελός, ίσως ήταν παλικάρι. Ίσως και τα δύο. Σε άλλες εποχές θα ονομαζόταν Αρμόδιος ή Αριστογείτονας, σε άλλες Σχοινάς, σε άλλες Παναγούλης. Στη δική μας, την εποχή των επιπόλαιων Λωτοφάγων,  έμεινε ως J59 και σκεπάστηκε με τη λήθη των Ελλήνων και των Αφρικανών. Όπως και να έχει οι τρελοί ή τα παλληκάρια σαν τον Τσαφέντα είναι ο εφιάλτης του οποιοδήποτε αυταρχικού καθεστώτος, ακόμα και στις μέρες μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η οποιοιδήποτε πολιτική, οικονομική, θρησκευτική εξουσία τους σκεπάζει συστηματικά με τη χλεύη και τη λήθη. Τα θύματα αυτών των εξουσιών, δηλαδή εμείς,  τι πρέπει να κάνουμε, άραγε;

ΥΓ: Ο Δημήτρης Τσαφέντας ήταν μιγάς. Από Κρητικό πατέρα και μητέρα από τη Σουαζιλάνδη. Δεν τον δεχόταν ούτε το κίνημα των Μαύρων του Μαντέλα (επειδή, ακριβώς, ήταν μιγάς) και ίσως γι’ αυτό να ξεχάστηκε από τους πάντες


Τα άρθρα:

28 Απριλίου 2012

- tea time (η απάντηση) - [Δημοσθέσνης Μιχαλακόπουλος]




-tea time (η απάντηση)-


εν πλω
τι να διαιρέσω τη θάλασσα;
το πηλίκο στο κανατάκι
στα ψέματα δωρίζω σε πελαγίσιες αγκαλιές το υπόλοιπο
γαλάζια χαρτόνια
τα λέω χάρτες
εδώ ο ωκεανός εκεί τα πόδια μου

κάτι με κρατά δεμένο απ' το ένα
βιασύνη στο άλλο
στέκομαι

και θέλω πιτσιρικάς να πω
με τη βεβαιότητα του αποτελέσματος

δεν έχω φωνή για την περίσταση
λυγμούς μονάχα
που έσταξαν σε κόμπους απ' την τσαγιέρα στο τραπέζι
σε ποια λύση οδηγούμαι
το παιδί χάθηκε στη ζέστη του φλιτζανιού
στην αρμύρα του ταξιδιού απάντησα
πατρίδες
εν πλω
ξεβάφουν στ' αλήθεια

27 Απριλίου 2012

Μελλοντισμός [Κωστής Παλαμάς]


Μελλοντισμός

Αγαπητέ ποιητή (*),
Συμπάθησε με πού κάπως αργά αποκρίνομαι ατό φιλικό στάλσιμο του βροντερού σου διαλαλημού. Μα δεν είναι αργά, και πάντα καιρός υπάρχει σα μιλεί κανείς για το Μελλοντισμό και για όλα τ’ απόκοτα και τα πολεμόχαρα τα πού τα καταφρονάν τα τωρινά και πού κρατάνε καρφωμένα τα μάτια προς τα μελλούμενα.
Όταν κανείς πατήσει τα πενήντα σαν έμενα, παράξενο δεν είναι κι αν τρομάζει κάπως από την τόλμη κι από τα καταφρόνια πού κλειούνε τα’ αναρχικά τα λόγια σου ˙ τα λόγια που συντρίβουν όλα τα τιμημένα κι όλα τ’ αξιοσέβαστα είδωλα του περασμένου καιρού.
Κι όταν πατά κανείς, καθώς εγώ, τη γη, την απάνω απ' όλες τις άλλες, τη γη που όλο και τα κλασικά θυμάται, τη γη πού στέκεται του αρχαίου ειδωλολάτρισσα, και που συστηματικά θεοποιεί τα φαντάσματα ˙ όταν κανείς ανασαίνει με τον αέρα μιας χώρας πού ο Σχολαστικός είναι ακόμα ο αφέντης, κυβερνώντας κοινή συνείδηση, και η Αρχαιολογία, η μόνη επιστήμη πού σκύβουνε μπροστά της (ας είναι κι από ξεππασμάρα πρώτης) με υπερθρησκευτική κρασοκατάνυξη, σα να ήταν εκείνη της ομορφιάς και της αλήθειας μονάκριβη αποκάλυψη, θα μπορούσε να φαντάζει στα μάτια μου σαν έγκλημα για την καρμανιόλα το μελλοντικό σου το πρόγραμμα.
Μα μη φοβάσαι. Είμαι ποιητής. Πάντα βαθιά τον ένοιωσα το λόγο του Ταιν ˙ «Το καθεαυτό σημάδι του ποιητή : πάντα νέος και παρθενικός αιώνια.» Κάτι με σπρώχνει να τόνε χαιρετήσω το μελλοντισμό σου, σαν ένα όμορφο παλληκάρι, μεστωμένο και μεγαλόκορμο, που πια δεν τρέχει αρματοδρόμο στην Ολυμπία, μα που περνά τρεχάτο σε μεγαλόπρεπο αυτοκίνητο, σφυρίζοντας ένα σφύρισμα μαζί τρομαχτικό ˙ και κοροϊδευτικό. Τόνε χαιρετώ το μελλοντισμό σου, και με θαμπώνουν όχι τόσο ή πλαστική του χάρη και τα σωστά που μάς παρατηρεί, όσο ή αναρχική ζωηράδα στα κινήματα του και η περηφάνια του η σατανική.
Έπειτα : Ο αέρας γύρω μου, ο καθαρότατος: Δε θυμάμαι, και χειμώνα και καλοκαίρι, και μια μέρα που να την πέρασα χωρίς να χαρώ λιγάκι φώς, χωρίς να συλλογιστώ πώς ό ήλιος είν’ εδώ κάτου, είναι για μας ο μόνος ορατός και αθάνατος και σπάταλος θεός, ο πατέρας όλων όσα ζούνε, ο μεγάλος ο μοιραστής της ζωής, πού σαλεύει, και ξετυλίγεται, και μεταμορφώνεται ˙ ο ήλιος, που αλύπητα τις ξεσκεπάζει, κάτου από τα ποζάτα φτιασιδώματα του γερασμένου, όλες τις ζαρωματιές, όλες τις σιχαμερές γκριμάτσες που αγωνίζονται μακριάθε να μας φαντάζουνε σα ροδοκόκκινα χαμογέλια.
Οι στίχοι τούτοι του Ίψεν επιγραμματικά την παρασταίνουν την ουσία του μανιφέστου σου: «Κάλλιο να ζεις τη ζωή, παρά να κοιμάσαι κάτου από τους ίσκιους που ρίχνουνε τα κυπαρίσσια των προγόνων.» Βέβαια πώς είμαι κάπως επιφυλακτικός μπροστά σε κάποια δόγματα της μελλοντιστικής θρησκείας. Σέβομαι κάποια συντρίμμια αθάνατα τα του περασμένου, που τα πιστεύω σα μαρτύρους απαραίτητους για να γνωρίσουμε καλλίτερα τα τωρινά, για να τα συνεχίσουμε, καθώς πρέπει, τα περασμένα. Τιμώ το σοσιαλισμό, (κι ας στέκομαι μακριά του), στοιχείο, από τα πιο μεγάλα, ζωής και προκοπής, ιδέα, που είναι κι αυτή μεστωμένη από την ιερή μανία του μελλοντισμού. Πρόθυμα θα πολεμήσω για το φεμινισμό, δηλαδή για κάθε τι που γυρεύει να γλυτώσει από μια σκλαβιά τη γυναίκα. Μα με όλο τον ίσκιο που ξαπλώνει απάνω μου ο σεβάσμιος βράχος της Ακρόπολης, θυμάμαι πως έγραψα κάποτε μια «Ωδή στο θάνατο του Ίψεν» ˙ μέσα εκεί βρίσκονται τα δυο τούτα πεντάστιχα, που μπορεί να μην αξίζουν και πολύ, μα που είναι καθάρια μελλοντιστικά:

Και κανενός πατέρα από τη Σπάρτη,
και τάφου κανενός απ' την Αθήνα
τα κόκκαλα δεν πήγα να ξεθάψω,
να τα χτίσω στην πόρτα του σπιτιού μου
για να φαντάξω.

Στο χτεσινό το χώμα που την ξέρει
τη δάφνη, και το ‘γγίζεις και αναβρύζει
το νερό τo αρμυρό, σα θυμωμένο,
εκεί που ο Μπάϋρον έκλεισε τα μάτια,
πρωτόειδα σε, ήλιε!

Κι ακόμα θυμάμαι πως έχω την τιμή ν’ αγωνίζουμαι, στον τόπο τούτο, με όλη μου την ψυχή, για το θρίαμβο της ζωντανής μας γλώσσας, που την καταφρονούν όλες οι πρόληψες του περασμένου ˙ ν’ αγωνίζουμαι για την καθιέρωση μιας τέχνης που να σπαρταρίζει από λευτεριά κι από ειλικρίνεια κι από ζωή. Όλα τα θυμάμαι, και κράζω μαζί σου: Ζήτω του μελλοντισμού !

(*) Γράμμα από καιρό σταλμένο στο Μιλάνο προς τον επαναστατικό ποιητή Marinetti, τον αρχηγό του λεγόμενου Futurisme.

πηγή εδώ (Ο Νουμάς)

26 Απριλίου 2012

Τα γερόντια [Νίκος Γκάτσος]


Τα γερόντια

Μ’ ένα μάτι μ’ ένα δόντι
με βαμμένα τα μαλλιά
σκαρφαλώσαν οι γερόντοι
στης πατρίδας τα σκαλιά.

Καθώς παν για τα ογδόντα
ίδιοι και παράλληλοι
το πολύ για καμιά τσόντα
είναι πια κατάλληλοι.

Μα για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου ένα καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους.

Μας φλομώσαν οι παππούδες
με ψευτιές και φούμαρα
λες και είμαστε αλεπούδες
που μασάνε κούμαρα.

Μα θα ‘ρθούνε άλλα χρόνια
μ' όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα.

Αχ για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου ένα καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους.




-------------------------------------------

για τους παπούδες που ψήφισαν Βαγγέλη και για αυτούς που θα ψηφίσουν ΠΑΝΔΟΚ... για τη σύνταξη του Ιουνίου... τώρα που ρε γαμώτο μας έλειωσε η μπάρα 

Πρυμναία [Χαριτίνη Ξύδη]



Πρυμναία

Αφυδατώνοντας το θρήνο
αναθρώσκει κάποια φορά εξ αμελείας
η νοσταλγία μιας φτωχολογιάς
που ωφελήθηκε από το ακατόρθωτο.
Θα ήταν ο κήπος.
Θα ήταν το ψήλωμα πικρών δέντρων.
Θα ήταν το μίλημα των καρπών.
Μα είναι κατάπρυμνα που σκοτώθηκε
έτσι όπως τα νερά, έτσι όπως εσύ κι εγώ.
Μήτε οι εφτά σελίδες που έγραψε
μήτε οι μέρες της δημιουργίας.
Σπεύδουν ερμαφρόδιτα άστρα
στο σώμα τ' ουρανού.
Σπρώχνουν τα σύννεφα το καθάριο κάστρο
στα λόγια της περίπτωσής μας.
Όσα βγήκαν από την πείνα και τη δίψα
της Αποκάλυψης.
Επιδημία τα μαχαίρια.
Μας υποπτεύθηκε, γι' αυτό και μας καταδίωξε
ένα σμήνος μαύρων γλάρων
και περισσότερο επειδή
φουμάραμε το θρήνο χωρίς βοήθεια
από καταβολής θανάτου
μέχρι ν' αναληφθούμε.

Παρά φύση [Κώστας Σφενδουράκης]


Παρά φύση


Το όνειρο να! πραγματικότητες αλέθει
τον εαυτό του όπως απλά σκηνοθετεί
είναι η ψυχή μια ερωμένη του θετή
που έθεσε του ποτού μιας χίμαιρας η μέθη.


Στο πόνο θεία ανατριχίλα και κουράγιο
το άγγιγμά του σε χορό εκστατικό
μοιάζει μ' αυτόν τον χρόνο στον Τιτανικό
που ούτε μια σκέψη δεν υπήρχε για ναυάγιο.


Μα θα 'ρθει η ώρα ξαφνικά να την αφήσει
αφού τα μάτια της χαϊδέψει και τα αυτιά
κι ύστερα: " υπήρξε; ή παραίσθησης ψευτιά;
ή ένας έρωτας κενός και παρά φύση; ".


Τώρα καινούριο θα γνωρίσει εραστή
τον εφιάλτη που 'χει ήδη ετοιμαστεί...

25 Απριλίου 2012

Περπατώντας καθώς φεύγει το Φθινόπωρο [Hermann Hesse]



Περπατώντας καθώς φεύγει το Φθινόπωρο
(μετ. Γιώτα Λαγουδάκου - απόδοση ποιημάτων Βασίλης Καλαμαράς)


Του φθινοπώρου η βροχή χάνεται στο σκοτεινιασμένο δάσος
Στον άνεμο του πρωινού σηκώνει η κοιλάδα το βλέμμα παγωμένα
Βαριά πέφτουν οι καρποί της καστανιάς
Και ανοίγουν και γελούν νοτισμένοι και γεώδεις

Στην ζωή μου έχει το φθινόπωρο κατοικήσει
Φύλλα ξερά κομματιασμένα, από τον άνεμο πάνε κι έρχονται
Και τινάζει το κάθε κλαδί - αλήθεια, που είναι ο καρπός;

Ανθοφορούσα αγάπη, και ο καρπός ήταν πόνος.
Πίστη ανθοφορούσα, και ο καρπός μίσος ήταν.
Τα δικά μου ιδανικά σαν φύλλα ξερά ο άνεμος
Τα σκορπίζει
Γελώ - τι να κάνω - μαζί του, και ακόμη στις θύελλες
Αντιστέκομαι.

Τι ήτο δι’ εμέ ο καρπός; Ποιος ήταν ο σκοπός μου!
Ανθοφορούσα και η ανθοφορία ήταν ο σκοπός.
Τώρα γνωρίζω την φθορά
Και ο μαρασμός ήταν ο σκοπός μου, τίποτε άλλο
Περατοί ήταν οι σκοποί και εντός της καρδιάς μου
Κυκλοφορούσαν.

Ο Θεός ζει εντός μου, εντός μου πεθαίνει, ο Θεός
Στα στήθη μου λυπάται, αυτός είναι ο σκοπός μου - μου αρκεί.
Δρόμος χωρίς επιστροφή, άνθη άνευ καρπών
Άπαντα, άπαντα είναι μόνον ονόματα.

Στον άνεμο του πρωινού σηκώνει το βλέμμα η κοιλάδα παγωμένα
Βαριά, πέφτουν οι καρποί της καστανιάς
Και γελώ δυνατά και ολόφωτα. Μαζί της γελώ.


---------------------------------------------


από το βιβλίο:






23 Απριλίου 2012

Σοφία Αυγέρη - Ντουρντουβάκια: Έλληνες σε Βουλγαρικά Τάγματα Εργασίας



Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το τρίτο βιβλίο της σειράς "εν-καινώ" των 24Γραμμάτων με τίτλο: "Ντουρντουβάκια: Έλληνες σε Βουλγαρικά Τάγματα Εργασίας" της Σοφίας Αυγέρη


Το μαχαίρι στη Ζωή και την Τέχνη - αφιέρωμα στα 24Γράμματα


Το μαχαίρι στη Ζωή και την Τέχνη [Απόστολος Θηβαίος]

Ο Μαρά νεκρός μες στο λουτρό του. Η Ιουδίθ στο πλάι του σφαγιασμένου Ολοφέρνη. Η Στέλλα νεκρή στο μέσον της πλατείας, στην αγκαλιά του, έτσι υπέροχη, έτσι σιωπηλή. Ο Νίκος, συγχωρεμένος πια από Θεό και ανθρώπους κρατά το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια, παλεύει να αντέξει τους πόνους, γύρω του οι ψυχές χορεύουν ένα λυπημένο ζεϊμπέκικο. Μες στην ταβέρνα τώρα ησυχία. Κανείς δεν μιλά για τότε που τον έσκισαν ψηλά στο σώμα, έπειτα έκανε μια ησυχία τρομερή.
Στην παλιά φωτογραφία του γέρου, Κρητικού άνδρα, το μαχαίρι στέκει δεμένο σφιχτά στη ζώνη. Εκείνος έχει παραμερίσει την κάπα του, να μην κρυφτεί το μαχαίρι, να μη σωθεί η λάμα που φέγγει ξεχωριστά. Θα ήταν σκαλιστό από κέρατο ή κόκκαλο, θα ήταν βαρύ, με τη μακριά λεπίδα του, θα ήταν ένα πράγμα επικίνδυνο για τους αμύητους, για τους τρομαγμένους, τους δειλούς θα ήταν με βεβαιότητα ένα αντικείμενο παράξενο.
Άλλοτε αιχμηρό, άλλοτε πάλι με περίτεχνη λαβή, στολισμένη με λογής σχέδια γεωμετρικά, καμωμένο από ζωική ύλη. Το στιλέτο, ο σουγιάς με τη φημισμένη, ελβετική καταγωγή, τα αραβικά μαχαίρια στα επιδέξια χέρια. Πρόκειται για εκείνο το ίδιο μαχαίρι που έχεις «σφιχτά στη ζώνη σου δεμένο», εκείνο  «που η ιδιοτροπία σε έκανε να αποκτήσεις.»
Είτε στα χέρια των φονιάδων, είτε πάλι ως εργαλείο για εκείνους που έχουν αναδείξει την επιβίωση ως τρόπο ζωής, το μαχαίρι περιβάλεται από μια ειδική, ξεχωριστή σημειολογία. Προέκταση των χεριών, προέκταση των πιο εσωτερικών δισταγμών, το μαχαίρι δίκαια κρατά μια ξεχωριστή θέση στην ανθρώπινη συνείδηση. Ένα αντικείμενο που μπορεί να σκοτώσει ή να σώσει. Ένα, ως εκ τούτου αντικείμενο, το οποίο χαίρει εκτίμησης γιατί είναι σπάνιο κανείς ή κάτι να διατηρεί μια τέτοια, ισότιμη απόσταση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Υπάρχουν τόποι, οι οποίοι φημίζονται για την κατασκευή των μαχαιριών. Η Κρήτη συνιστά αδιαμφισβήτητα έναν από τους τόπους αυτούς.Ένα μέρος όπου η έννοια της τιμής και του ήθους δεν θα μπορούσε να εκφραστεί πληρέστερα. Στα εργαστήρια του νησιού θα συναντήσει κανείς τεχνίτες να κατασκευάζουν τα καλύτερα και τα πιο γερά μαχαίρια.
Πέρα από τους τόπους όμως, πέρα ακόμη και από τις ειδικές τεχνοτροπίες το μαχαίρι  κατορθώνει να διατηρεί την αίγλη του, την προσωπική αισθητική των ειδικών χαρακτηριστικών του, όπως  η λάμα ή μια λαβή από σπάνιο υλικό.
Στο παρόν αφιέρωμα το «Καλειδοσκόπιο» φτάνει το…μαχαίρι στο κόκκαλο. Καταπιάνεται με ένα ιδιαίτερο αντικείμενο και μελετά την ύπαρξή του μες στην τέχνη, εντοπίζει τα ιστορικά του ίχνη, παρατηρεί και περιγράφει τις ποικίλες τεχνοτροπίες του, ιστορείται εγκλήματα τιμής και ανεξιχνίαστους φόνους. Στο παρόν αφιέρωμα, τα 24grammata.com και το ένθετο "Καλειδοσκόπιο" ασχολούνται με το μαχαίρι και προσέχουν να μην… πληγώσουν κανέναν, έτσι αιχμηροί , έτσι διπλής όψεως όπως φαντάζουν οι άνθρωποι και οι προθέσεις.

Tα υπόλοιπα άρθρα:




22 Απριλίου 2012

Aν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες



Η τρομοκρατία της ΕΕ, του ΔΝΤ, του Τραπεζικού συστήματος, των βιομηχάνων και των δυο, μέχρι σήμερα, κομμάτων εξουσίας (στο υπόλοιπο κείμενο θα αναφέρεται ως «εξουσία») θα αυξάνεται σταθερά μέχρι την 6η Μαΐου, αλλά το πιθανότερο είναι να κορυφωθεί αμέσως μετά την εν λόγω ημερομηνία και την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας πως η τρομοκρατία υφίσταται όσο δεν έχει πραγματοποιηθεί το αντικείμενο της απειλής και η σημαντικότερη αυτή τη στιγμή απειλή βρίσκεται στο (δήθεν) δίλλημα αφενός περί παύσης πληρωμών συντάξεων και μισθών, αν μετά τις εκλογές δεν έχει προκύψει συσχετισμός δυνάμεων στη βουλή ο οποίος θα είναι αρεστός στην «εξουσία» αφετέρου της πρότασης της «εξουσίας» πως για όχι όλους εγγυάται ένα μέρος μόνο των μισθών ή των συντάξεων και την ελπίδα πως εσύ θα ανήκεις στους τυχερούς.   
Η μεγαλύτερη νίκη της «εξουσίας» θα είναι αν οι εκλογές της 6ης Μαΐου λειτουργήσουν ως εκτόνωση και συρθούμε σε επαναληπτικές εκλογές, υπό την προ των πυλών ως ανωτέρω απειλή, από τις οποίες θα προκύψει κυβέρνηση εκπροσώπων της.
Δεδομένων ότι η ιστορία φαίνεται να έχει δικαιώσει το σύνθημα του τοίχου (αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες) και πως πλέον σήμερα μιλάμε μόνο με όρους επιβίωσης, αφενός οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ακόμα και τώρα, μετά δηλαδή την υπογραφή και του δεύτερου μνημονίου το οποίο συνιστά πράξη εσχάτης προδοσίας, το δίλλημα της ως ανωτέρω απειλής δεν μπορεί να υπάρξει στην πράξη. Τυχόν κατάρρευση της Ελλάδας θα προκαλέσει ντόμινο το οποίο δεν φαίνεται να μπορεί να αποτραπεί. Δεν τρέφω αυταπάτες αλλά αυτή τη στιγμή είναι ανάγκη η εκπροσώπηση της χώρας να αναληφθεί από ανθρώπους που δεν θα λειτουργήσουν ως αντιγραφείς αποφάσεων και θα διαπραγματευτούν εξαντλώντας κάθε δυνατότητα. Επισημαίνεται βεβαίως ότι και η πολιτική δεν σηκώνει συναισθηματισμούς και η «εξουσία» έχει την απόλυτη ευθύνη για τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας (ανέχτηκε και συντήρησε τη διαφθορά, διέλυσε τις παραγωγικές υποδομές και επιβάρυνε τους κρατικούς προϋπολογισμούς με δυσβάσταχτους εξοπλισμούς).
Τέτοια εκπροσώπηση δεν μπορεί να υλοποιηθεί από κανένα από τα δυο μέχρι σήμερα μεγάλα κόμματα ούτε και από τις παραφυάδες τους.
Σήμερα μόνο μέσα από μία αριστερή κυβέρνηση μπορώ να δω μία ελπίδα.

21 Απριλίου 2012

Εμφύλιος [Federico Garcia Lorca, ελεύθερη απόδοση Παναγής Αντωνόπουλος]




Εμφύλιος

Ακούστε το κλάμα, μιανής κιθάρας
μέσα στο αχνόφωτο, μιας στενής αμπάρας
Ακούστε το κλάμα, βουβής κιθάρας
για το αδελφοκτόνο μήνυμα κατάρας.
Είναι άχρηστο να σωπάσει
Είναι αδύνατο να σωπάσει.

Κλαίει μονότονα, σαν πολέμου κρόταλο
όπως ψέλνει ο όλεθρος, πάνω απ’ τη Γρανάδα.
Κλαίει μονότονα, μοιρολόι μάγισσας
όπως κλαίει ο άνεμος, πάνω απ’ τη Νεβάδα.
Και κλαίει γι’ αδέλφια
Γι’ αδέλφια θαμμένα.

Ακούστε το κλάμα, μιανής κιθάρας
για το αιματόβαμα, άδουλης λαχτάρας.
Κλαίει μονότονα, ουρλιαχτών καντάδα
Ειρήνη σαν που έκλεγε, χρόνια στην Ελλάδα.
Και κλαίει γι’ αξίες
Γι’ αξίες χαμένες.  

Tanks

Όταν μας επιτέθηκαν οι Ιταλοί το 40 και οι Γερμανοί το 41 δεν είχαμε.
Επισήμως τα πρώτα ήρθαν το 1946 αλλά έμειναν αναξιοποίητα, για πάνω από ένα χρόνο, μέχρι να εκπαιδευτούν οι πρώτοι αξιωματικοί.
Ο Στυλιανός Πατακός είχε πει πως δεν γνωρίζει πώς να τετραγωνίσει τον κύκλο αλλά (σ.σ με τη βοήθειά τους) ξέρει πώς να κυκλώσει ένα τετράγωνο.
Πιθανόν ανέκδοτο ως δήλωση αλλά την 21η Απριλίου 1967 το απέδειξε.

Αξιολογήθηκαν πρόσφατα από εκλεγμένους δημοκρατικά, στα χρόνια της κοινοβουλευτικής αχρηστοκρατίας, ως ιδανικά και για υποστήριξη υπηρεσιών security σε Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα κλπ.
Το 1967 δεν έπρεπε να μιλάς ή να έχεις συγγενείς αριστερών φρονημάτων.
Το 2Ο12 μιλάς άνετα, ενίοτε μόνος, ενώ αποσυνδέθηκε η εργασία, σταθερά δυσεύρετη, από την απαίτηση αμοιβής λόγω κατάργησης ως ασύμφορης της δεύτερης.   
Το 2010 η Γερμανική κατασκευάστρια εταιρεία Krauss - Maffei Wegmann κατέγραψε τις μεγαλύτερες απώλειες τζίρου στην ιστορία της κυρίως λόγω της λήξης μιας μεγάλης παραγγελίας Leopard από την Ελλάδα.
Παρεμπιπτόντως η Γερμανία διαθέτει περί τα 400 ενώ η Ελλάδα περί τα 1.600.
Ποτέ στην ιστορία μας δεν χρησιμοποιήθηκαν σε υπεράσπιση μας από εξωτερική επιβουλή, εξάλλου η γεωγραφία της Ελλάδας (λόγω των πολλών, διάσπαρτων και απόκρημνων ορεινών όγκων, της απουσίας μεγάλων πεδιάδων αλλά και του μεγάλου αριθμού νησιών) δεν συνάδει με τα άρματα μάχης. 




Την 21η Απριλίου 2Ο12 τα περισσότερα site είτε δεν αναφέρουν τίποτα είτε περνάνε ειδήσεις στα ψιλά για την 21η Απριλίου. Γιατί άραγε;

20 Απριλίου 2012

45


με αργά βήματα η γυναίκα του εξάλλου του λέει πως θα έπρεπε να κάνει κάτι με αυτό το βάρος που νοιώθει σε κάθε του ανάσα ας το δει τέλος πάντων και αυτή είναι σίγουρη πως δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά γιατί να μην το εξασφαλίσει εξάλλου δεν είναι παρά μόνο 45 χρονών και δεν το λέει γιατί εδώ και καιρό ερωτικά δεν είναι όπως παλαιότερα όχι δεν το λέει γι’ αυτό και να μη βάλει άγχος και για αυτό το λέει γιατί και παρά το γεγονός ότι δεν επικοινωνούν κι έχουν απομακρυνθεί τον αγαπάει ακόμα κι έχουν και δυο παιδιά μαζί και για τον ίδιο που είναι νέος ακόμα αλλά το βλέπει ότι έχει πολύ άγχος τελευταία και απορεί που δεν το βλέπει πως τον τρώει και βγαίνοντας από τη γυάλινη πόρτα της εταιρίας δεν χρειάστηκε παρά να περπατήσει λίγα μέτρα όταν μπαίνοντας στο αυτοκίνητό του δεν άντεξε να μην κοιταχτεί στον καθρέφτη να διακρίνει βαθιά στα μάτια του και ναι τη διέκρινε αυτή ακριβώς τη λάμψη της ικανοποίησης που αναζητούσε εδώ και αρκετό καιρό και μόνο με τη σκέψη πως από αύριο θα τον φθονούν οι υπόλοιποι αλλά είναι καλύτερα από το να τους φθονεί αυτός εξάλλου δική του ήταν η ιδέα και αγωνίστηκε επί μακρόν και με προσωπικό ρίσκο να πείσει το διοικητικό συμβούλιο να την υιοθετήσει αφού με την υλοποίησή της αυξήθηκαν οι πωλήσεις κατά εκατόν είκοσι πέντε τοις εκατό νούμερο αδιανόητο σήμερα το οποίο ούτε και ο ίδιος περίμενε πως αν απλώς και χωρίς καμία επιβάρυνση στο συνολικό κόστος παραγωγής προσέφεραν τα προϊόντα τους σε διπλάσιας αξίας περιτύλιγμα θα πετυχαίνανε μία σημαντική αύξηση των πωλήσεων και ούτε καν αυτά τα λίγα ελάχιστα μέτρα δεν θα χρειάζεται να περπατά θα του φέρνουν το αυτοκίνητο και ίσως μετά από λίγο δεν θα χρειάζεται καν να οδηγεί αυτός και όχι αυτό αλλά αυτό που ονειρευόταν ναι σίγουρα θα ήταν σημαντικό να έχει το δικό του οδηγό αλλά μερικές φορές όπως σήμερα εκτός και αν επρόκειτο για της απολύτου εμπιστοσύνης άτομο αλλά όχι θα προτιμήσει να μην έχει οδηγό ποτέ δεν ξέρεις άσε που θα εκτιμηθεί υπέρ του σαν ένδειξη περιορισμού του κόστους ξεκίνησε η Έλενα μία νέα κοπέλα καλλίγραμμη και όμορφη φοιτήτρια πρέπει να ήταν που της άρεσε να ζει καλά έτσι έλεγε αλλά οι δικοί της δεν μπορούσαν και η ζωή είναι μικρή και η Έλενα του πρόσφερε αυτό ακριβώς που ήθελε για το χρόνο των 45 λεπτών που ακριβώς το ήθελε και ήταν ακριβώς ο χρόνος που μπορούσε να διαθέσει και με οικονομικό τίμημα προκαθορισμένο και σύμφωνο με τα δεδομένα της αγοράς διακριτικά το είχε συζητήσει όχι βέβαια λέγοντας πως ενδιαφέρεται ο ίδιος αλλά έτσι τάχα για να μάθει και με συναδέλφους να μη δώσει δικαίωμα γιατί όταν κάποιος ξέρει κάτι προσωπικό σου δεν ξέρεις αν και πότε μπορεί να το χρησιμοποιήσει και ιδίως τώρα ναι ιδίως τώρα θα ήταν καταστροφή αν θα έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε ένα διαρκή εκβιασμό που πόσο θα άντεχε ακόμα και την υποψία ότι θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο εκβιασμού κι ένα διαζύγιο που θα του κόστιζε πάρα πολλά διότι δεν είχε χρόνο για τίποτε άλλο παρ’ εκτός να νοιώθει τα χάδια της τα 45 λεπτά που ήτανε μαζί και πάντα τον περίμενε την τακτή ώρα και ημέρες που είχαν συμφωνήσει χωρίς και αυτό το εκτιμούσε ιδιαίτερα να τον ενοχλεί εκτός του προσυμφωνημένου ωραρίου κάτι που σίγουρα θα συνέβαινε αν επέλεγε μία εξωσυζυγική σχέση ναι τώρα ειδικά θα ήταν πολύ εύκολο για αυτόν να έχει και θα του στερούσε από τον πολύτιμο χρόνο του άσε τα μηνύματα στο κινητό και τις αναπάντητες ή τις αποκρύψεις όχι η γυναίκα του όπως και αυτός ποτέ δεν κοιτούσαν κρυφά το κινητό του άλλου αλλά όχι ένα μήνυμα ή μία κλήση που θα δίσταζε να απαντήσει θα μπορούσε να είναι πρόβλημα όπως και οι δικαιολογίες και ως πότε που θα έπρεπε να επικαλείται για νυχτερινές εξόδους και ερωτικά πάντα ανταποκρινόταν ιδανικά σε κάθε του επιθυμία αλλά και αυτό το βρήκε πολύ λογικό και δεν είχε λόγο να αρνηθεί του είπε πως θα έπρεπε να της διπλασιάσει την αμοιβή της αφού εδώ και καιρό και λόγω του άγχους του προσπαθεί και ναι είναι αλήθεια προσπαθεί πολύ περισσότερο



(18-04-2012)

18 Απριλίου 2012

μύηση [Άννα Παυλίδου]



μύηση

Ζω σ’ έναν τόπο μέσα μου που τον φωνάζουν πόνο.
Τόπο όπου όσο αλλάζει ο νους το θαύμα με ξεδιπλώνει, κομμάτι του, σε δρόμους κυκλωτούς.

Τολμώ.
Ακολουθώ…

Προσεκτικά παραμερίζω τους ασπάλαθους,
αγγίζω μυρωδιές αγγελικής,
για να’ βρω πίσω από τον ανθισμένο θύσανο του κράτεγου
τον πόνο στη λιθιά σκαλισμένο-
ουλή αναίμακτη και μνήμη ευ-καιρίας,
σκιά δόξας και πρόρρηση ανά-στασης,
τιτίβισμα σπίνου χαρμόσυνο.

Με σεβασμό τα δώρα  στην καρδιά επιστρέφω.

Ζω σ’ έναν τόπο μέσα μου που είναι Φως.
Κι ευγνώμων στην Αγάπη μένω.

17 Απριλίου 2012

Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις [Bαλάντης Βορδός]




Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις.

Το αίμα των αγγέλων ακούγεται στο βάθος
του ύπνου σου, είμαι γυμνός εδώ και κρυώνω
απ' την ψύχρα των άστρων,
περπατώ όλη νύχτα στα υπνοβατικά μου
τοπία και σου κρατώ το χέρι, έλα και σκύψε
πάνω μου, κρύψε με στην φτερούγα των χειλιών σου,
τύλιξε με στην μεταξένια εσάρπα της καρδιάς σου.

Απόγονος του Κάιν σκότωσα τον πατέρα μου
μ' ένα βέλος ποτισμένο με μανδραγόρα,
ανέστησα τον Λάζαρο
και αυτοκτόνησε πριν η μέρα κλειστεί
σ' ένα κογχύλι στη μαύρη θάλασσα,
οι φλέβες των ματιών σου σπάσανε
και τα χέρια μου πλημμύρισαν φως.

Αιώνιο φως ανάμεσα σε δυό θλίψεις,
αυτών που πέρασαν
και 'κείνων που θα 'ρθουν, τι μας
περιμένει άραγε στον κήπο των αγαλμάτων
που δεν γέρασαν ποτέ,
που την αγάπη δεν ψιθύρισαν,
την σήκωσαν ψηλά,
μέσα στο κυκλικό αίμα των πουλιών
με διάφανα χέρια.

Ποιο κύκνειο άσμα
μας κυκλώνει τις μέρες;
Ανάμεσα σε δυό θλίψεις και επτά νύξεις
περπάτησα μόνος..

Δεσμώτης στα Χαυτεία [Κώστας Σφενδουράκης]



Δεσμώτης στα Χαυτεία

Η κόλαση περήφανη κι οικεία
φαντάζει στη φωτιά των οφθαλμών τους
την ώρα που δουλεύουν στα χαλκεία
να μεταλλάξουν φίδια σε αρχόντους...

...Σε μία στάση κάπου στα Χαυτεία
ταλαίπωρος (ας είναι και δικός τους)
ξερνάει ζωή, τον έπιασε ναυτία
αδιάφορος για το άπειρο του κόστους...

να φτάσει αρκεί στο σπίτι του επιτέλους
εδώ και ώρες ο ήλιος έχει δύσει
τον περιμένει ο μυστικός του δείπνος.

Θα τους σκεφτεί για λίγο - σαν αγγέλους -
τους δαίμονές του, θα τους προσκυνήσει
και θα τον πάρει αιώνιος, πάλι, ύπνος!

Στο κοίλο του Διονύσου [Μαρία Ανδρεαδέλλη]


Στ κολο το Διονύσου

Στ κολο το Διονύσου
σφυρίζει θάνατος
κα ο μέρες καθς φεύγουνε
ξεχννε
τν παρξη, τν γάπη, τ θέληση

Στ βωμό της θήνα
τος γνέφει μ φευγαλέα νειρα
τν ρα πο
θην κα Διόνυσος παλεύουν πάνω μου
μ νισα πλα·
Μάχη πο μ διαμελίζει

νας ετυχισμένος λιος μ γκαλιάζει
βάλσαμο ν προσφέρει
Μ χι σήμερα
Σήμερα στρώνομαι χαλ στ πλακόστρωτο
Σήμερα γίνομαι να μ τν κόσμο
κα θάνατος πότε μ νικ
κα πότε τν νικάω
στ κολο τς πατρίδας θέατρο.
………

Στ κολο τς πατρίδας θέατρο
πέθανα νύποπτα τ μέρα
το κορεσμο
νάμεσα σ γάλματα βέβηλων

Γελοσαν σν μ’ βλεπαν
ν παλεύω
στ στιγμ ν βρεθ

π δώλιο σ δώλιο λλαζαν
ψεις
κάποτε φαίνονταν πς κλαιγαν

Μ γ τν εδα τ μετάθεση
τ βάψιμο, τ φθοροποι γκαλι
τ μεταστροφ τς μοναξις σ πόλαυση

τσι πέθανα πλήρης
κάτω π τ Βράχο μ τ χιλιάδες βλέμματα
πάνω μου.


(από την ποιητική συλλογή "Σημεία Μνήμης" της σειράς των Λογοτεχνικών Σημειωμάτων)

15 Απριλίου 2012

Το μήνυμα της Παράδοσης [Απόστολος Θηβαίος]



Η εορτή του Πάσχα συνιστά, αδιαμφισβήτητα το κορυφαίο και κεντρικό γεγονός της ανατολικής, ορθόδοξης θρησκείας. Η μοναδικότητά του έγκειται στο ό,τι τούτη την περίοδο βιώνεται το ανθρώπινο πένθος, αλλά και η προοπτική της συνέχειας της ζωής, σε ένα επίπεδο διαφορετικό και υπερβατικότερο του επίγειου βίου. Η καταννόηση της απώλειας, η ακόμα βαθύτερη εκτίμηση της παροδικότητας με την οποία συνδέεται η ανθρώπινη ύπαρξη, η προοπτική της ελπίδας και η επιβεβαίωσή της μες στο χριστιανικό κήρυγμα αποτελούν τις κομβικές αρχές της πασχαλινής εορτής. Παρά το γεγονός πως η γιορτή συνδέεται στενά με τα εβραϊκά έθιμα, εντούτοις το ανατολικό, ορθόδοξο δόγμα ενέταξε στους κόλπους του τον εορτασμό του, επικεντρωμένο πάντα στο θεϊκό δράμα, αλλά και την ανθρώπινη λύτρωση. Η τραχύτητα του θανάτου, η μονιμότητα της απουσίας από τα εγκόσμια δεν μπορούν παρά να κλονίσουν καθολικά την ύπαρξη. Σε τούτο, όμως το σημείο, έρχεται το αναστάσιμο μήνυμα, με την ανεπανάληπτη κατάφασή του, για να διαψεύσει τη συγκλονιστική συνειδητοποίηση του μέλλοντος. Το κεντρικό αυτό απόσταγμα, διατρέχει το νου, εισάγεται ως βεβαιότητα στην ψυχή για να ανακουφίσει τελικά την ψυχή του συντετριμμένου, ανθρώπινου πλάσματος. Τέτοια είναι η ζεστασιά και η ανακούφιση, ώστε ακόμα και για τους πλέον δύσπιστους τούτη η περίοδος στέκει ως μια αφετηρία, ως ένα ακλόνητο κίνητρο για να τεθεί εις εαυτόν το ζήτημα της ζωής, ως αιτία και σκοπός. Τα διαχρονικά ερωτήματα ωχριούν, η φιλοσοφία της ελπίδας, άλλοτε θηριωδία, στις συνεχείς απογοητεύσεις και τις ανεπανάληπτες, προσωπικές μας «ήττες», στέκει πανίσχυρη, ρεαλιστική, απρόσιτη, όμως την ίδια ώρα παρούσα εμπρός στα μάτια μας. Για την ανυπέρβλητη, και μόνο, αυτή πνευματική, πρώτιστα προσφορά του χριστιανισμού στην ύπαρξη, το Πάσχα δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στη συνείδησή μας ως μία και αποκλειστική υπενθύμιση της διεξόδου από την επίγεια ματαιότητα. Η φιλοσοφική αυτή σκοπιά επηρεάζει και σηματοδοτεί την παρουσία μας σε τούτη την πραγματικότητα. Η πίστη, η έντασή της δεν μπορεί και δεν αλλοιώνει τελικά τη σήμανση αυτών των γεγονότων, όπως περιγράφονται στη σχετική υμνολογία και τις ιστορικές μαρτυρίες.
Καθώς συμβαίνει με τις ανθρώπινες καταστάσεις, έτσι και για την εορτή του Πάσχα θεσπίζονται εκείνα τα έθιμα και αναδεικνύονται όλα τα εξειδικευμένα δρώμενα,τα οποία μπορούν να σταθούν ικανά να συντηρήσουν τη θρησκευτική διδασκαλία και την αναγωγή της στα «ανθρώπινα.» Στην ελληνική επικράτεια, μπορούμε να πούμε πως η ποικιλία των εθιμοτυπικών γεγονότων, η λαϊκή συμμετοχή στη διεξαγωγή και η ομόφωνη αποδοχή τους από μια ευρύτατη, μη θρησκόληπτη μερίδα του πληθυσμού βεβαιώνει την ξεχωριστή σημασία, η οποία περιβάλλει την επέτειο του χριστιανικού Πάσχα.Δίχως το έρεισμα να είναι εθνικό, όπως αντίστοιχα συμβαίνει με το ισραηλήτικο στοιχείο και τη μνήμη της εξόδου από τη δουλεία των Αιγυπτίων και τη διεκδίκηση της αυτοδιάθεσης και της νέας πατρίδας, η ελληνικότητα, η οποία εμποτίζει τον εορτασμό του Πάσχα συνδέεται αυστηρά με την ύπαρξη και την γηγενή κουλτούρα του θανάτου. Ο άνθρωπος ετούτου του τόπου διατηρεί έναν βαθύ σεβασμό απέναντι στο θάνατο, όπως προβάλλεται και προκύπτει από τα γεγονότα του Πάσχα. Το ελληνικό στοιχείο αποδέχεται από τη μια μεριά, δίχως αμφισβήτηση την τραχύτητα του θανάτου, ενώ παράλληλα δένεται με όλη την ψυχική ένταση στο αναστάσιμο ενδεχόμενο, ως μια προέκταση της επίγειας ζωής. Η σημασία των επίκαιρων εθίμων αυτό ακριβώς το στοιχείο έρχεται να τονίσει. Με άλλα λόγια η κατάνυξη των ημερών, δίχως να χάνει τη θρησκευτική αφετηρία της, αποκτά και εντοπίζεται σε μία κοσμικότερη έκφανση των γεγονότων. Η ελληνική παράδοση, με τη βαθιά θρησκευτικότητα και την πίστη, η οποία αποδεικνύεται και κοινωνικά, ως ο άρρηκτος δεσμός της λαϊκής βάσης και του κλήρου, επιλέγει σιωπηρά την ανθρώπινη υπόσταση του Χριστού και σε εκείνη ανακαλύπτει το μεγαλείο της θυσίας.
Η ελληνική περιφέρεια πρωτοστατεί στη διάδοση και τη διάσωση, ταυτόχρονα των εθιμικών παραδόσεων. Σε όλη την έκταση της χώρας μπορεί κανείς να απαντήσει ένα πληθωρικό πεδίο συμβολικών γεγονότων, τα οποία συνδέονται με την ανθρωποκεντρική θεώρηση του Πάσχα. Ο καιόμενος Ιούδας, τα ζακυνθινά «αντέτια», οι τιμές των έφιππων νέων προς τον Άγιο Γεώργιο, ο «Νιπτήρας» της «αποκαλυπτικής» Πάτμου και η, υπό ηρωικό εξάμετρο εκφώνηση του Ευαγγελίου, οι χοροί στην Πελοπόννησο, με τις σαφείς αναφορές προς την επανάσταση του 1821, καθώς και πλήθος άλλων δρώμενων καθιστά τον εορτασμό του Πάσχα, ως μία εκ των παραγωγικότερων πηγών ελληνικής λαογραφίας. Το ζήτημα δεν αναιρεί φυσικά την κατανόηση εκ μέρους των βαθιά θρησκευόμενων Ελλήνων του λεγόμενου «θείου δράματος.» Η παράλληλη, όμως αγάπη για τη ζωή, όπως διαφαίνεται και πάλι στη σωσμένη, αρχαιοελληνική παράδοση, αλλά και η συμφιλίωση με το θάνατο, ως αποτέλεσμα της πνευματικής καλλιέργειας, με την οποία προικίστηκε το ελληνικό στοιχείο κατά την περίοδο της ελληνικής ακμής του 4ου αιώνα π.Χ. διαμορφώνουν μια ειδική, μία μοναδική στάση, εμπλουτισμένη με τη λιτότητα, την ταπεινοφροσύνη και το σεβασμό απέναντι σε εκείνο που δεν μπορεί να μετρηθεί και να οριστεί. Μεταξύ της αμφιβολίας για την ιστορική ακρίβεια των μνημονευόμενων γεγονότων και την κατάφαση προς την αγάπη και την επίγεια ζωή, η ελληνική παράδοση επιλέγει με πείσμα τη δεύτερη.
Ο καθένας βιώνει το Πάσχα με μια ιδιαίτερη στάση. Το μήνυμά του ερμηνεύεται με πολλαπλούς και διαφορετικούς τρόπους, ανάλογους με το βαθμό της επίγειας τραγικότητας, την οποία βιώνει καθένας, πάντα μονάχος και πάντα βαθιά προσωπικά. Σε συλλογικό όμως επίπεδο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός πως το Πάσχα μπορεί να εκληφθεί ως μία εορτή της ζωής, με τα ενδεχόμενα, τους φόβους αλλά και την επάρκεια των μυθικών απολαύσεών της. Σε τούτη την εκδοχή απαντά το ελληνικό Πάσχα με την πλούσια, εθιμική του παράδοση. Μία κατάφαση ζωής συνιστά το ελληνικό Πάσχα, μία εαρινή γιορτή αποτελεί, μοναδική συγκυρία και σύμπτωση εποχών και ιδεών. Των πιο ανθρώπινων και υψηλών.

12 Απριλίου 2012

Το live μιας Μεγάλης Πέμπτης



Ένας μικρός Χριστός
Με φόρμα συνεργείου
Υπό το φως της ορθής γωνίας
Των πρωινών ωρών
Συνάντησε
Στην Πειραιώς
Χωρίς να το ‘χουν πει προφήτες
Χωρίς ανάσταση να καραδοκεί
Τα καρφιά
Στον πράσινο σταυρό
Που χωρά τα νερά
Να νίβονται οι βιασύνες.

10 Απριλίου 2012

(Μαθήματα στην) Πολιτική Οικονομία [Ηλίας Μέλιος]

Κατωτέρω παρατίθενται σε μορφή εικόνας (για καλύτερη ανάλυση πατήστε πάνω σε κάθε μία εικόνα) τα τρία (3) πρώτα τεύχη της σειράς "Πολιτική Οικονομία" από το "Νότιο Εργάτη" του Ηλία Μέλιου.




















Ο άντρας και η μύγα [από το ιστολόγιο του Δημήτρη Συκιά]

Ένα εικαστικό θέμα όπως θα αποδιδόταν από ένα δημιουργό στο / στην


Realism

Impressionism

Fauvism

Art nouveau

Expressionism

Cubism

Futurism

Abstract art

Dadaism

Suprematism

Metaphysics

Surrealism

Action painting

Pop art

minimalism



Ολόκληρο το άρθρο εδώ

09 Απριλίου 2012

Σκακιέρα [Χαριτίνη Ξύδη]



Σκακιέρα

Μετά τις δέκα και τέταρτο η ζωή σου - η ζωή μου.
Αδειασμένο μετρό- Νυχτερινή νταλίκα - Υγρές σελίδες.
Ο βασιλιάς πιασμένος στις φτέρνες με άγκιστρο.
Αξιωματικοί προστάζουν το διαγώνιο βάδην
ανάμεσα σε πτερόεντες τοίχους - έπεα του καμβά
στις δακτυλικές φάλαγγες.
Χωρίς τελειωμό το δίχρωμο κλουβί.
Τακούνια καίγονται στο φούρνο.
Χιλιόμετρα μακριά από τον ήχο των ξύλων που
τρίζουν στο τζάκι.
Χιλιόμετρα πίσω από την οικογενειακή θαλπωρή και ευτυχία.
Μίλια μπροστά από την ευτυχία. Η ευτυχία. Πίσσα.
Τα άλογα που κρέμονται, φώτα του Athens City Tour.
Aπό χρυσή κλωστή ο Άη Γιώργης όραμα.
Χωρίς φίδια με κόκκινα μακριά μαλλιά.
Περπάτησα ως την Ευριπίδου χωρίς πόδια.
Το 'ξερα απόψε πως θα 'φτανα
στην Ινδία με δεμένα μάτια, με δεμένα σκυλιά.

Μετά τις δέκα και τέταρτο ζωή μου η ζωή σου.
Χιλιόμετρα αγγελτήρια από την Αφροδίτη, σεκάνς.
Στο παρμπρίζ πυρωμένα διαστημικά πεύκα.
Στο καντράν έτη σκοταδιού.
Χιλιόμετρα βαθιά στη φροϋδική στρωματογραφία,
ο Λάζαρος ανασταίνεται για μερικές ώρες.
Μετά πέφτει σ' ένα πηγάδι από γλυμμένα κόκαλα
και αποφάγια και χάπια.
Μετά τις δέκα και τέταρτο, χυμένο μελάνι η ζωή μου
στο αυλάκι της Πίζας.
Η δική σου, ένα από τα ατσάλινα καρφιά του Άιφελ.

Λυπάμαι που έχω μνήμη. Λυπάμαι που έχω κούραση.
Λυπάμαι που γύρισα το δείκτη μου στη σιωπή.
Δεν έχω άλλο κλάμα. Έχεις ομηρίες.

Ο Νοέμβρης ακούγεται άνοιξη. Κι εκείνη τον βλέπει.
Μέσα στο χυμό των πρώιμων νερατζιών,
ηφαιστειακό παυσίλυπο. Χορηγείται για πένθιμη υστερία.

Βγάζω τους πεσσούς στην Ελ Αλαμέιν.
Το 'ξερα πως θα 'φταναν απόψε στο Μπαγιαραμίκ
νηκτικοί, με κόντρα αέρα και χάρτινο βαρκάκι.

Κάποιος μου κρατάει το χέρι. Δείξε μου ποιος.
Κάποιος μου ανάβει το τσιγάρο. Δείξε μου ποιος.
Κάποιος μου βγάζει τα μαλλιά από τα μάτια.
Μετά, με βαμβάκι μου βγάζει τα μάτια.
Ή ποτέ και τίποτα. Ή κανείς. Ή όλα.
Χίλιες φορές μόνη μου.

Χρόνια μετά θα βρω το Λάζαρο όρθιο,
σ' ένα τηγάνι με ξεραμένο λάδι.
Είχαν κάποτε τηγανίσει ψάρια.
Σε σάβανο τυλίγει τη βασίλισσα που περίσσεψε.

Πηγή εδώ (Thalassa)

Τζουμέρκα Πατήσια [Κώστας Σφενδουράκης]



Τζουμέρκα Πατήσια
                                                        στην Αναστασία και στην Λίλα


Μια μέρα στο χωριό
που γκρίνιαζε η Μαριώ
της λέει ο άντρας της: " να ησυχάσεις,
μικρή είναι η ζωή και θα την χάσεις ".

Στα μάτια της μπροστά
φτιάχνοντας γεμιστά
σε μια στιγμή που έβαζε τον δυόσμο
είδε μες στο ταψί όλο το κόσμο...

και τότε ξαφνικά
μια σκέψη τη νικά
πως πια δεν την χωράνε αυτοί οι τοίχοι
θα ψάξει αλλού να βρει μιαν άλλη τύχη.

Λοιπόν και ξεκινά
να πάει στο πουθενά...
στη μοναξιά περνάει σαράντα χρόνια
πέρυσι έμαθε πως έχει εγγόνια...

Το κτίριο σαν γιαπί
στοίβα οι αλλοδαποί
ανάμεσα φυλής κι Αγίου Ανδρέα
γυρνά από ξενύχτι μια παρέα:

" Στο υπόγειο ρε παιδιά!
φρικτή η μυρωδιά
η Μαίρη απ' τα παλιά η σερβιτόρα,
εδώ έμενε...τι να συμβαίνει τώρα ";

"Σπουδή" [Ντόρα Βλάσση]



"Σπουδή"

Έχω μέσα στο καπέλο μου ,
ένα σωρό αποτελέσματα από μία και μόνο βραχεία βόλτα.
Ωστόσο αξίζει όσο ένας περίπατος στο διηνεκές.
Έκανα τις γυροβολιές μου.
Η σπουδή μου αφορά τα διασταυρωμένα μας άλλοθι .
Έχω κι εγώ μια παρτίδα άλλοθι να ξεφουρνίσω.
Πρόκειται για κάποια απαράδεκτά μπαλαντέρ,
σχετικά με την ικανότητά μας στην εσχατοσύνη.
Έχουμε σπουδαία φαντασία όταν το α και το ω είναι η σωτηρία μας.
Έχουμε έναν κόσμο σταυρούς όταν το α και το ω είναι η σωτηρία των άλλων.


Πηγή εδώ (ορχήστρα δωματίου)

08 Απριλίου 2012

Ακάλυπτος.

(Πειραιάς 07-04-2012)



Στα παράθυρα

Στην τηλεόραση
Αποσβολωμένος
Περί των πραγμάτων
Που καλύπτονται

Στα κλιμακοστάσια
Προσπερνάς
Τον καθρέφτη
Του ακάλυπτου.

07 Απριλίου 2012

- περιληπτικά - [Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος]




- περιληπτικά -  

στην αρχή ήταν δύσκολο
τα σύμφωνα στον πυθμένα τροφή για τα σφουγγάρια
τα φωνήεντα στα φτερά των γλάρων
πώς να τραγουδήσει κανείς κάτω απ' την επιφάνεια της
θάλασσας;
όσο και να στύψεις το μαξιλάρι ούτε μια σταγόνα όνειρο
δε βγαίνει
μα και τα σεντόνια δε μυρίζουν λόγια
είναι κάτι που παίρνει κάθε τι νυχτερινό μαζί του
κι είναι η νύχτα που πήρε πολλούς στο λαιμό της


στη συνέχεια
δεν έγινε εύκολο βέβαια
μπορούσε ωστόσο να φτιάξει κανείς σκοτάδι και χωρίς να χρειάζεται
να κρατά την αναπνοή του
κρυμμένος απ' τις ώρες κοινής ησυχίας
να κάνει ένα αλφάβητο απ' την αρχή


στο τέλος θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολο
να βγει νόημα
μα θα 'χει γίνει μια κάποια αρχή στο να μην ενοχλείς κανέναν