[στο λόφο Πευκωτό, 25.05.2021]

Στην προηγούμενη ανάρτηση είχαμε κάνει αναφορά στους τέσσερις λόφους Λαθούριζα, Πευκωτό, Ξερόχαβος και Φασκομηλιά, που βρίσκονται νότια των Βλάχικων Βάρης μέχρι το Σαρωνικό κόλπο και ουσιαστικά είναι η νότια απόληξη τού ορεινού όγκου τού Υμηττού.

Στο παρόν θα παρουσιάσουμε εικόνες από μια διαδρομή μας στο Πευκωτό και μερικά ενδιαφέροντα σημεία του.

Να σημειώσουμε ότι η άνοδος στο λόφο Πευκωτό μπορεί να γίνει από ελάχιστα σημεία καθώς σε όλη την περίμετρό του υπάρχουνε περιφραγμένες οικοπεδικές εκτάσεις, χτισμένες ή μη, χωρίς να αφήνουνε δρομάκια ή μονοπάτια προς το λόφο. Στο λόφο μετά τη φωτιά του 2010, που είναι η τελευταία από μια σειρά φωτιών / εμπρησμών που προηγήθηκαν, που έκαψε το μεγαλύτερο μέρος τού πλούσιου πευκοδάσους, το οποίο ευτυχώς αναγεννιέται, ανοίχτηκε δασικός χωματόδρομος, ο οποίος βγαίνει στην οδό Στρατή Δεληγιαννάκη, στα νότια τού λόφου. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα καεί (δηλαδή τον κάψουν) πάλι και ας ελπίσουμε ότι δεν θα βρεθούν, σε περίπτωση φωτιάς, εγκλωβισμένοι από τις περιφράξεις περιπατητές (*).

Εμείς ανεβήκαμε από ένα μονοπάτι που ξεκινά από την οδό Δράμας, στα δυτικά του και ακολουθήσαμε την πορεία όπως είναι σημειωμένη στο χάρτη από τη wikimapia, που ακολουθεί.

Στην επόμενη, στο δασικό χωματόδρομο, κινούμαστε ανατολικά και διακρίνονται δυο κορυφές τού λόφου. Αριστερά αυτή στην οποία βρίσκεται μια μικρή διαμπερής σπηλίτσα, στην περιοχή γύρω από την οποία υπάρχουν αρκετά φίδια και χρειάζεται προσοχή, και δεξιά η ψηλότερη τού λόφου με το πυροφυλάκιο, το οποίο διακρίνεται και στη δεύτερη, ... 

... η οποία λήφθηκε από την κορυφή με τη σπηλίτσα, εικόνες από την οποία ακολουθούν:

Συνεχίζοντας περάσαμε από την κορυφή τού λόφου με το πυροφυλάκιο και την ωραία θέα.

Κατόπιν κάναμε μια παράκαμψη εκτός δρόμου και συναντήσαμε, στη θέση 37°49'31''N 23°47'15''E, οχυρωματικά έργα εποχής Β’ΠΠ.

Επιστρέφοντας, στα δυτικά τού λόφου, στη θέση 37°49'39''N 23°46'59''E, συναντήσαμε αυτόν τον παλιό αναλημματικό τοίχο:

Και λίγα μέτρα μετά, σε μια πλαγιά γεμάτη με πέτρες από παλιά χτίσματα, στη θέση 37°49'43''N 23°46'56''E, έναν ακόμα παλιό αναλημματικό τοίχο ή πιθανόν αναβαθμίδα.

-----------------------
  

(*) Με την ευκαιρία, και επειδή η μη αναστρέψιμη, φοβάμαι, ολοκληρωτική καταστροφή των βόρειων και βορειοανατολικών πλαγιών των Γερανείων (πάνω από 50.000 καμένα στρέμματα δάσους), μέχρι την κορυφογραμμή, είναι πρόσφατη, θα πρέπει να τονίσουμε το πως η εκτός λογικής και ηλίθια νεοελληνική ατομικιστική συμπεριφορά, που γίνεται ανεκτή, αν όχι υποθάλπεται για λόγους που όλοι ξέρουμε, από την πολιτεία είναι το αίτιο μεγάλων συμφορών.

Το βράδυ τής 19ης Μάη 2021, ένας 90χρονος ελαιοπαραγωγός θυμάται να κάψει κλαδιά και ξερά χορτάρια στο χωράφι του, στο Σχίνο Κορινθίας, που βρίσκεται δίπλα στο δάσος, την ώρα που φυσάγανε πολύ ισχυροί δυτικοί άνεμοι (που είναι οι πιο συνηθισμένοι άνεμοι για όσους ξέρουν την περιοχή). Η φωτιά ξεφεύγει προς το δάσος. Οι της πυροσβεστικής έρχονται αμέσως και τρέχουνε στο δασικό δρόμο να την προλάβουνε πριν νυχτώσει. Ο δασικός δρόμος όμως ανήκει σε ιδιώτη - idiot (αποσιωπητικά πολλά), ο οποίος ιδιοκτήτης - idiot τού δασικού δρόμου, με ισοπεδωτή γαιών (γκρέιντερ) είχε φροντίσει να τον σκάψει κάθετα για να μην περνούν οχήματα (αποσιωπητικά άπειρα). Το όχημα τής πυροσβεστικής φτάνει στο χαράκωμα, δεν μπορεί να το περάσει, επιστρέφει και κάνει κύκλο 5 χιλιομέτρων, από άλλη διαδρομή για να φτάσει τη φωτιά. Δυστυχώς όμως η φωτιά είχε ήδη προχωρήσει, και πέσει σε βαθιά μεγάλη χαράδρα – ΕΝΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΤΑΝΕ ΕΚΕΙ, όπως αναφέρουν, αν δεν αναγκαζόντουσαν να κάνουν αυτόν τον κύκλο και θα την είχανε σβήσει με ζημιά λίγων στρεμμάτων – και οι άνθρωποι, οι ήρωες των νεοελληνικών καλοκαιριών, λόγω πια και της νύχτας και χωρίς υποστήριξη πυροσβεστικών αεροσκαφών, δεν μπορούνε να κάνουνε κάτι και την τραγική συνέχεια την ξέρουμε.  

Το Γαϊδούρι του Μελανοδοχείου [Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo (σντμ. Jorge Luis Borges), μετ. Γιώργος Βέης]

ΤΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ ΤΟΥ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟΥ

Αυτό το ζώο, που είναι συνηθισμένο στο Βορρά, είναι τέσσερις ή πέντε ίντσες μακρύ. Τα μάτια του έχουν χρώμα πορφυρό και το τρίχωμά του είναι κατάμαυρο, μεταξωτό κι απαλό σαν μετάξι. Χαρακτηρίζεται από ένα περίεργο ένστικτο – του αρέσει η σινική μελάνη. Όταν κάτσει κάποιος να γράψει, κάθεται σταυροπόδι κοντά του με το ένα μπροστινό πόδι διπλωμένο πάνω στ’ άλλο, περιμένοντας μέχρι να τελειώσει το γράψιμο. Τότε πίνει ό,τι έχει απομείνει απ’ το μελάνι. Κι ύστερα κάθεται στα πισινά του πόδια ήσυχο κι ικανοποιημένο.

ΒΑΓΚ ΤΑΪ – ΧΑΪ(1791)

Από το εξαιρετικό βιβλίο: El libro de los seres imaginarios (Το Βιβλίο των φανταστικών όντων) σε μετάφραση Γιώργου Βέη, 1983 - επανέκδοση 1991, εκδόσεις LIBRO και το 2016 από τις εκδόσεις Πατάκη.

[στα οχυρωματικά έργα εποχής Β'ΠΠ, δυτικά τού λόφου Λαθούριζας, 25.05.2021]

Μεταξύ αφενός της Βουλιαγμένης και της Βούλας αφετέρου της Βάρης και της Βάρκιζας και νότια τού Σαρωνικού κόλπου υπάρχουνε τέσσερις λόφοι, από βορρά προς νότο: Λαθούριζα (με τα ερείπια αρχαίας οχύρωσης και ακρόπολης στην κορυφή της), Πευκωτό, Ξερόχαβος και Φασκομηλιά (όπου στο ανατολικό του μέρος ξεχωρίζει η λίμνη Βουλιαγμένης).

Λόφοι που έχουνε δεχθεί τις τελευταίες δεκαετίες ισχυρή οικιστική πίεση στις παρυφές τους και όχι μόνο. Λόφοι με την ανθρώπινη παρουσιά σε αυτούς να χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Στο παρόν, παραμένουμε στο λόφο Λαθουρίζας και παρουσιάζουμε εικόνες από οχυρωματικά έργα, εποχής Β’ΠΠ, όπως βρίσκονται σήμερα μες στον αρχαιολογικό χώρο, στη θέση 37°49'46''N 23°47'25''E, στα όρια των δυτικών παρυφών τού Λόφου Λαθούριζα.

Fuldamobil Attica 200

Fuldamobil ήταν μια σειρά μικρών οχημάτων ΙΧ, τρίκυκλων, τα οποία κυκλοφόρησαν από το 1950 έως το 1969, από τη Γερμανική εταιρία Elektromaschinenbau Fulda GmbH που ήταν εγκατεστημένη στην πόλη Fulda.

Το 1962, η ελληνική εταιρία Βιοπλαστική ΑΕ, ιδιοκτησίας Γεωργίου Δημητριάδη, με έδρα το Μοσχάτο, εξασφάλισε άδεια από την Elektromaschinenbau Fulda GmbH και κυκλοφόρησε ένα μοντέλο της, το οποίο ονομάστηκε Attica 200 και ήταν βασισμένο στο αντίστοιχο γερμανικό μοντέλο S6 και έφερε μηχανή εσωτερικής καύσης 200 cc. Η εν λόγω δραστηριότητα, της ελληνικής εταιρίας, έληξε το 1971.

Περισσότερα: 4troxoi.gr.

 

Το σωτήριο έτος 2021, 24 Μάη, ένα Attica 200, πέρασε, αδύνατο να μην το προσέξεις, από την Καλλιθέα:

 

[στον Υμηττό, 24.05.2021]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από μια μικρή διαδρομή, στον Υμηττό, κατά μήκος ενός μονοπατιού, το οποίο ξεκινά από το χώρο τής ταβέρνας Το Μαντρί και συναντά το δασικό χωματόδρομο που ανεβαίνει από την Αργυρούπολη. Σημειώνεται στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί.

Το μονοπάτι αυτό λίγο πάνω από την ταβέρνα διακλαδίζεται. Εμείς ακολουθήσαμε αυτό που ανεβαίνει βόρεια, κοντά και παράλληλα στην κοίτη τού ρέματος που κατεβαίνει την πλαγιά προτού στραφεί δυτικά. Το μονοπάτι προς τα ανατολικά, όχι διακριτό, κινείται προς το ρέμα Πιρναρή, το οποίο, σύμφωνα με το χάρτη, το συναντά κοντά στα σημεία που εκκινούνε τα μονοπάτια προς τα αναρριχητικά πεδία Βραχόκηπος και Λελάκι. Δυστυχώς μετά το κλείσιμο, από το Στρατό, του δασικού χωματόδρομου προς το ρέμα Πιρναρή και τη Σφηττία οδό από την Τερψιθέα, είναι το μόνο, προς το παρόν, που οδηγεί από τα δυτικά προς αυτά. Ευελπιστούμε να διατρέξουμε τη διαδρομή αυτή, αλλά αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τη μορφολογία τού εδάφους και την ηλιοφάνεια που επικρατεί το καλοκαίρι, σε ό,τι με αφορά, μπορεί να γίνει μόνο φθινόπωρο ή χειμώνα. 

Στη διαδρομή συναντήσαμε το μικρό εκκλησάκι Ταξιάρχης, φτιαγμένο από ξύλο και νοβοπάν.

------------------------

Στη θέση 37°54'34''N 23°46'17''E, που δεσπόζει της περιοχής νότια, οι διάσπαρτες πέτρες, παραπέμπουνε σε θέση παλιού παρατηρητηρίου ίσως ακόμα και αρχαίων χρόνων φρυκτωρίας. Η πιθανότητα να είναι κάποιο μικρό λατομείο πέτρας μού φαίνεται μικρή.

---------------------------------------------------------

Τέλος κάπου μες στα ελάχιστα πεύκα, που διασώθηκαν παλαιότερων πυρκαγιών, μια γκρεμισμένη πρόχειρη και εγκαταλελειμμένη κατασκευή: μαντρί ή τόπος διαμονής κάποιου άστεγου. 

           

[στο Ποικίλο όρος 16.05.2021]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από μια πλήρη διάσχιση τού Ποικίλου όρους, με ποδήλατο, από το βορειοανατολικότερό του άκρο, στα όρια Ζωφριάς Άνω Λιοσίων και Αγ. Γεωργίου Καματερού, μέχρι το νοτιοδυτικότερό του, στο Σκαραμαγκά και από εκεί πίσω προς το Δαφνί, όλη σε χωματόδρομο με νεροφαγώματα και χαλίκια σε αρκετά σημεία. Η διαδρομή, που σημειώνεται στο χάρτη από τη wikimapia που ακολουθεί (όπου έχουνε σημειωθεί και ορισμένα χαρακτηριστικά υψόμετρα), ξεκίνησε από το σταθμό τού Προαστιακού στο Ζεφύρι και κατέληξε στο σταθμό τού Μετρό Αγίας Μαρίνας Αιγάλεω. Διήρκεσε 3 ώρες. Προφανώς ένας αθλητής δρόμων ή ποδηλασίας θα τη διένυε σε πολύ μικρότερο χρόνο, αλλά ο σκοπός τού ιστολόγου δεν είναι (ούτε θα μπορούσε να είναι) το κυνήγι τής επίδοσης. Η διαδρομή είναι όμορφη αφ’ εαυτής, παρά τις όποιες ανθρώπινες παραφωνίες, και το ζητούμενο είναι να μπορέσεις να μετάσχεις αυτής τής ομορφιάς.

Στην επόμενη σε κύκλο: ο βράχος με το Σπήλαιο τού Κούκου και (δεν διακρίνεται) το θρόνο τού Οδυσσέα και χαμηλότερα το Σπήλαιο Στρώμα στη ρεματιά Γιωργίζα.

Στην επόμενη, ψηλά στο βάθος, το Σπήλαιο τού Κούκου.

Στην επόμενη, μεταξύ άλλων διακρίνεται ο χώρος, το παλιό νταμάρι, όπου βρίσκεται το Θέατρο Πέτρας.

Στις δυο επόμενες ένα μικρό σπήλαιο, στη θέση 38°02'49''N 23°40'07''E, ανατολικά των αθλητικών εγκαταστάσεων στα παλιά νταμάρια Γρηγορίου και νοτιοδυτικά τής κορυφής τού Ποικίλου όρους (Ζαχαρίτσα - εδώ, εδώ κ.λπ.). 

       

-----------------------------

Στις δυο επόμενες η είσοδος τού σπουδαίου σπηλαιοβάραθρου Δρομέας, που βρίσκεται στη θέση 38°01'07''N 23°37'43''E, το οποίο αποκαλύφτηκε με τη διάνοιξη τού δασικού χωματόδρομου. Το εν λόγω σπήλαιο δεν είναι προσβάσιμο παρά σε εκπαιδευμένες ομάδες σπηλαιολόγων και μάλιστα χρησιμοποιείται για την εκπαίδευση νέων σπηλαιολόγων.

-----------------------------------------------------