31 Μαρτίου 2012

Γεωμετρία. [Απόστολος Θηβαίος]



Γεωμετρία.

Τώρα που σώθηκαν
τα ναυαγοσωστικά  μέσα
εγώ
δε θα πράξω τίποτε ηρωικό.
Ήρεμα, όπως οι βέβαιοι άνθρωποι,
θα σταθώ απέναντι από τα χρόνια,
θα προσμένω την πτώση
του φοβερού καθεστώτος
της νύκτας.
Εγώ θα προσμένω την αποκάλυψη
Των παιδιών στις οροφές
την απεικόνιση της
εν γραμμαίς θεωρίας των κτιρίων.
Εγώ
Ένας δισταγμός απαίσιος
τριάντα σχεδόν
βοηδρομιώνων.


από την ποιητική του συλλογή:


29 Μαρτίου 2012

Ήλιος Μαρτίου [Hermann Hesse]


Ήλιος Μαρτίου
(μετ. Γιώτα Λαγουδάκου - απόδοση ποιημάτων Βασίλης Καλαμαράς)

Μεθυσμένη από τις πρώτες ηλιαχτίδες
Πετάει εδώ πετάει εκεί μια κίτρινη πεταλούδα
Καθισμένος στο παράθυρο αναπαύεται
Αποκοιμισμένος και σκυφτός ένας γέροντας.

Ανάμεσα από της ανοίξεως τις φυλλωσιές
Κάποτε πέρασε τραγουδώντας.
Τα χρόνια πέρασαν - εκατομμύρια διαδρομές
Και στα μαλλιά του ίχνη τους εφάνηκαν.

Μα τα δέντρα τ' ανθισμένα
Και οι πεταλούδες οι κίτρινες
Σου φαίνονται σαν να μην πέρασε
Ούτε μία μέρα από επάνω τους
Σου φαίνονται και σ’ αυτήν την ηλικία
Ίδιες και απαράλλαχτες.

Κι όμως το χρώμα και το άρωμα
Έχουν ξεθωριάσει και έχουν χαθεί
Πιο ψυχρό είναι το φως και ο αέρας
Βάρυνε, την αναπνοή δύσκολη την έκανε.

Η άνοιξη βουίζει σαν πολύβουο μελίσσι
Τα τραγούδια της, τα γλυκά, τα χαριτωμένα της τραγούδια.
Στα κυανά και στα λευκά του ντύθηκε ο ουρανός
Σημαίες χρυσαφιές φτερουγίζουν οι πεταλούδες.


-----------------------------------
από το βιβλίο:

... [Bαλάντης Βορδός]


Χέρια σκιτσάρουν στο σκοτάδι
πυρετικά
δεξιοτεχνώντας όχι
άτεχνα ίσως με φουλ γκάζι
στο πάτωμα κι ανάποδα τιμόνια

Εσείς είστε οι καλύτεροι
τα πρωτεία σας αν αμφισβητήσουν
υγρό πυρ και γκιλοτίνα

Δεν συμμετέχω στα παιχνίδια
των ευτελών υπαινιγμών
του κοσμικού σας τσίρκου
με παραναλώματα κλόουν
σ' ένα θριλερικό τριτοκοσμικό μπουρδέλα
της βρωμερής ματιάς σας.

Ευάερη, ευήλια της τέχνη σας η λήθη
με συνοπτικές διαδικασίες καθώς
αποκαθηλώνετε τον εαυτό σας
από την ύπαρξη
μαικήνες, μέντορες, παρωχημένες σίβυλλες
ανοργασμικές πυθίες
Είστε οι καλύτεροι δήμιοι
της τέχνης που έχει εγκλωβίσει
τα προβληματικά εγώ σας
τα θέλω τα πρέπει και τα μη σας
Αν λίγο κινδυνεύσουν
οι τρομερές σας δεξιότητες
πόσο εξαγριώνεστε κύριοι!
Όταν οι ξαφνικές σας στύσεις
αποδειχτούν ανεπαρκείς
πόσο καλά χρησιμοποιείτε τα χέρια
τη γλώσσα για τις
επιφανειακές σας διεισδύσεις...

Όσο για μένα... μην άγχεστε
με κανέναν δεν ασχολήθηκα
Εγκατέλειψα της ποίησης το πλοίο
Μπορείτε εξίσου καλά να
βυθιστείτε μόνοι σας.


28 Μαρτίου 2012

μετρΩ


στο βωμό της κερδισμένης ακρίβειας και της επιτάχυνσης στην τακτή ένταξη στη γραμμή παραγωγής διεκπεραιώσεων που στήθηκαν σε εφαρμογή ειλημμένων και περιμένουν τον αρμόδιο στη μητρόπολη της χώρας της στημένης ανέκαθεν να γεννά όταν αορίστως αρμόδιους μα όταν είναι να αναρμόδιους παραιτήθηκες της παρουσίας σου στην άνθιση των νεφών στο χωράφι το γαλανό που σπάρθηκε από το νοτιά όταν οι πυγολαμπίδες του στερεώματος με στην αγκαλιά τους τα ονείρατα να μη χάσουν την άδολη στιλπνότητά τους διατηρώντας το α-πολίτιστο μόλις το φως λευτέρωσαν να πλημυρίσει το φθαρτό οι ομπρέλες και μόνο που επέβαιναν κι επέμεναν κι αυτές στην ταφή της αν-ακρίβειας στην αποβίβαση σε υποψίαζαν για την απώλεια του ωραίου




(28- 03-2012)

Kατερίνα Κατσίρη - δυο ποιήματα από την ποιητική της συλλογή "Ζοζέτ - Αθώο Μαύρο"




Μιλώ πια λίγο…

Μιλώ πια λίγο για τα παλιά
Κάποιες λέξεις
τις άφησα να υποφέρουν πνιγμένες
στις ρίζες της πέτρας
κι ας πονά μια γυναίκα βδομάδες μέσα στο χρόνο
που χωνεύει τις κραυγές τους
κι ύστερα
ο ύπνος της τόσο γυμνός

Μιλώ όλο και πιο λίγο
στη γη που κρατά τον αγκώνα μου
ολωσδιόλου χαμένο
και τη βάζω να σκοτώνει
τις κόκκινες κινήσεις
στην άκρη του ματιού
της κόρης

Θα μιλάω λιγότερο μιλώντας
για το παιδί
που πέθανε πάνω στο χιόνι
και για τ' αηδόνι
που ράβει πέτρα πέτρα
ένα ποτάμι με νερό

γιατί ακόμα
πατώ λυγμούς
στις λέξεις που αγάπησα


Μια νύχτα.

Εσένα πως σε λένε;

είπε η φωνή
κουβαλώντας ήλιο
από μαύρο αίμα

Πως λεν τα μάτια σου
θάλασσα
ή φωτιά;

Πες μου αλήθεια
πως σε λένε
νύχτα μου χθεσινή…





από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Κατσίρη "ΖΟΖΕΤ Αθώο Μαύρο" (εκδ. Λιβάνη)

27 Μαρτίου 2012

Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! [Walter Whitman - μετ. Μαρία Θεοφιλάκου]


Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου!

Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Το φοβερό ταξίδι μας έχει τελειώσει·
Το πλοίο βάσταξε κάθε βιτσιά, το έπαθλο που αποζητήσαμε το έχουμε σηκώσει·
Το λιμάνι είναι κοντά, ακούω τις καμπάνες, συνεπαρμένο κόσμο,
Ενώ τα μάτια τους ακολουθούν τη σταθερή καρίνα, το σκάφος βλοσυρό και θαρραλέο:
                       Μα ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
                         Ω οι αιμοσταγείς στάλες του κόκκινου,
                           Εκεί στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
                               Πεσμένος κρύος και νεκρός.

Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Ορθώσου κι άκου τις καμπάνες·
Ορθώσου – για σένα τη σημαία κυματίζουν – για σένα η σάλπιγγα ηχεί·
Για σένα ανθοδέσμες και μετάξινα στεφάνια – για σένα στις ακτές μαζεύονται τα πλήθη·
Σένα ζητούν, οι μάζες οι παλλόμενες, στρέφοντας τα ανυπόμονα πρόσωπά τους·
                        Να Καπετάνιε! πατέρα αγαπημένε!
                          Το χέρι αυτό κάτω από το κεφάλι σου·
                             Όνειρο είναι πως πάνω στο κατάστρωμα,
                                Είσαι πεσμένος κρύος και νεκρός.

Ο Καπετάνιος μου δε μ' απαντά, τα χείλη του ακούνητα κι ωχρά·
Ο πατέρας μου το χέρι μου δε νιώθει, σφιγμό δε θα 'χει πια ποτέ ξανά·
Το πλοίο έδεσε άγκυρα σώο και αβλαβές, η πλεύση του ανήκει πια στο χθες·
Από ταξίδι φοβερό, το πλοίο νικητής, εισπλέει με σκοπό επιτυχή·
                     Πανηγυρίστε, ω ακτές, χτυπάτε, ω καμπάνες!
                       Όμως εγώ, με πάτημα θρηνητικό,
                         Γυρνώ τη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
                            Πεσμένος κρύος και νεκρός.

26 Μαρτίου 2012

Για να εκδώσετε ένα βιβλίο χρειάζονται, μόνο, 24γράμματα.




Το ηλεκτρονικό περιοδικό 24grammata.com, αγαπά το βιβλίο (έντυπο και ηλεκτρονικό) και το έχει αποδείξει με την εντελώς ελεύθερη συλλογή ηλεκτρονικών βιβλίων που προσφέρει στους αναγνώστες.

Το ηλεκτρονικό περιοδικό 24γράμματα απευθύνεται σε όλους όσοι επιθυμούν να εκδώσουν τα λογοτεχνικά τους κείμενα (πεζό και ποίηση) ή επιστημονικά κείμενα Τέχνης, Ιστορίας, Λαογραφίας, Πολιτικής , Οικονομίας,  (μεταπτυχιακές / διδακτορικές εργασίες ή άλλα) και τους δίνει, εντελώς δωρεάν, ένα πολύτιμο δίαυλο επικοινωνίας με τους αναγνώστες.

Το ηλεκτρονικό περιοδικό 24γράμματα στέκεται, ανιδιοτελώς,  κοντά σε όποιον   επιθυμεί να εκδώσει το έργο του παρέχοντας του όλη τη δυνατότητα να το παρουσιάσει σε καλαίσθητη μορφή Flipping book. Τη ψηφιακή σελιδοποίηση,  και την ηλεκτρονική προώθηση αναλαμβάνει, αποκλειστικά το 24grammata.com δίχως να απαιτεί οποιοδήποτε αμοιβή από το δημιουργό.

Όλα τα έργα, παλαιά ή νέα, θα παρουσιάζονται με τη μορφή ηλεκτρονικών βιβλίων στην κατηγορία ebook, ενώ όσα είναι ανέκδοτα (απαραίτητη προϋπόθεση) και κατόπιν έγκρισης από το 24grammata.com θα εκδίδονται στην σειρά “εν καινώ” (flipping book / Ψηφιακά Βιβλία Ποιότητας).
Υπεύθυνος σειράς: Γιώργος Πρίμπας.

Εσείς δεν έχετε να κάνετε τίποτα από το να στείλετε το email (δες στο τέλος της σελίδας) με την ένδειξη«για έκδοση ηλεκτρονικού βιβλίου»
Στο email θα πρέπει να αναφέρονται/ περιέχεται
Το προς δημοσίευση υλικό σε μορφή word
Ενα επιθυμούμενο σχέδιο ή εικόνα για το εξώφυλλο (ευθύνης του δημιουργού)
Τα ακριβή στοιχεία του δημιουργού (ονοματεπώνυμο, πατρώνυμο, διεύθυνση κατοικίας και τηλέφωνο) καθώς και το επιθυμούμενο ετερώνυμο (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο) και- τo ISBN. Το ISBN δεν είναι υποχρεωτικό αλλά, αν ο δημιουργός επιθυμεί το βιβλίο του να έχει, τότε είτε θα αποστέλλεται από αυτόν μαζί με το υπόλοιπο υλικό είτε θα ζητείται από τα 24γράμματα να το εκδίδουν για λογαριασμό του.
Η ανωτέρω ηλεκτρονική έκδοση ούτε δεσμεύει ούτε περιορίζει το δημιουργό, εάν αυτός επιθυμεί να προχωρήσει και σε έντυπη έκδοση μέσω εκδοτικού οίκου της αρεσκείας του ή σε ιδιωτική έκδοση. Ειδικότερα μάλιστα για την περίπτωση της ιδιωτικής έκδοσης το 24grammata.com μπορούν, εάν ο δημιουργός το επιθυμεί, να συνδράμουν (χωρίς κανένα οικονομικό αντάλλαγμα) παρέχοντας πληροφορίες και κατά το δυνατό εξασφαλίζοντας την άμεση πρόσβαση του σε βιβλιοπωλεία που δήλωσαν πρόθεση να συνεργαστούν και να στηρίξουν την προσπάθεια.

Επισημαίνονται ότι

1. Η μορφή των ηλεκτρονικών βιβλίων  θα είναι «flipping book» και «pdf» και θα υπάρχει δυνατότητα για δωρεάν download.  Κάθε ηλεκτρονικό βιβλίο θα φέρει ένα μοναδικό αριθμό της σειράς.
2. Για την ως ανωτέρω ηλεκτρονική έκδοση ο δημιουργός συμφωνεί και αποδέχεται ότι ούτε υποχρεούται σε απόδοση αμοιβής ούτε σε αξίωση του για αποζημίωση.
3.Τo 24grammata.com διευκρινίζει ότι δεν υποχρεούται να εκδίδει κάθε έργο που θα του αποστέλλεται και η ευθύνη από τυχόν παραβάσεις πνευματικών δικαιωμάτων θα βαρύνει τους δημιουργούς.
4.Το 24grammata.com δεν προτίθεται να έχει καμία οικονομική απολαβή από την ηλεκτρονική παρουσίαση των βιβλίων

Το 24grammata.com αναλαμβάνει την προώθηση του ψηφιακού βιβλίου:

1.Οι καθημερινοί επισκέπτες, ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας, “κατεβάζουν” (dowload) καθημερινά 1856 βιβλία (μέσος όρος)από τα 1300, που έχουν αναρτηθεί μέχρι σήμερα. Η βιβλιοθήκη μας μεγαλώνει καθημερινά
2.Το widget με τα free ebook  το έχουν εγκαταστήσει, εθελοντικά, 546 ιστότοποι και προβάλλουν αυτόματα κάθε νέα ανάρτηση, που δημοσιεύεται (ουσιαστικά το download γίνεται από 547 – ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς-  διαφορετικούς ιστότοπους στον πλανήτη). Ιδιαίτερα σημαντική είναι η υποστήριξη, που δεχόμαστε από τους συλλόγους της ομογένειας. Το εβδομαδιαίο μας newsletter με τη λέξη της εβδομάδας φτάνει σε 135 χώρες
3.To 24grammata.com προβάλλεται και από μη ελληνικούς ιστότοπους, λόγω της σημαντικής βιβλιοθήκης (μοναδική, παγκοσμίως, στην κλασική Λογοτεχνία) στην Αγγλική και Ιταλική γλώσσα.

Και μην ξεχνάτε ότι σε περίπτωση που επιθυμείτε την έντυπη αυτοέκδοση βιβλίων το 24grammata.com  παρέχει υπεύθυνες συστάσεις τυπογραφείων, στις πιο συμφέρουσες τιμές της αγοράς,  καθώς και την άμεση πρόσβαση  σε κεντρικά βιβλιοπωλεία ποιότητας, που δήλωσαν την πρόθεση να συνεργαστούν και να στηρίξουν την προσπάθεια.

Με εκτίμηση
Γιώργος Πρίμπας

Για περισσότερες  διευκρινίσεις  ή για την αποστολή έργων: ean@24grammata.com




Εδώ διαβάστε και κατεβάστε ελεύθερα το πρώτο ebook της σειράς "εν καινώ",  "Τα όνειρα της Μαριέλ" του Απόστολου Θηβαίου.

24 Μαρτίου 2012

1.000.000.000.000 ευρώ



IIF (Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο): «Υπάρχουν μερικές πολύ σημαντικές και επιζήμιες συνέπειες που θα προέκυπταν από μία άτακτη αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Είναι δύσκολο να υπολογισθούν με κάποιο βαθμό ακρίβειας όλες οι ενδεχόμενες ζημιές, αν και είναι δύσκολο να δει κανείς πώς δεν θα ξεπερνούσαν το 1 τρις. ευρώ»

πηγή εφημερίδα Εξπρές

Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που λέγονται μεν αλλά με κάποιο τρόπο την ώρα που ανακοινώνονται τα φώτα είναι εστραμμένα αλλού και σε κάθε περίπτωση δεν τους δίνεται η πρέπουσα σημασία.
Με δεδομένη πλέον τη σταδιακή χρεοκοπία που υφίστανται όλο και περισσότερα κομμάτια του ελληνικού λαού τα τελευταία δύο χρόνια και μπροστά σε ένα δεδομένο μέλλον αναξιοπρεπούς διαβίωσης τίθεται το ερώτημα: προς τι η σωτηρία από την ενδεχόμενη χρεοκοπία (αν αυτή η καθημερινή τρομοκρατία μπορεί να ονομαστεί σωτηρία) που εξελίσσεται από τις αρχές του 2010;
Μέσα σε δυο χρόνια οι άνεργοι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ακόμα κι ένας άνεργος δεν θα έπρεπε να είναι μία μη ανεκτή κατάσταση στην κοινωνία γιατί κάθε άνεργος είναι 100% άνεργος) από 400 χιλιάδες αγγίζουν το 1,1 εκ. ανθρώπους, που μεταφράζεται σε πάνω από 1,5 εκ. πραγματικά ανέργους, χωρίς να λάβουμε υπόψη μας πόσοι συμπολίτες μας εργάζονται πλέον για 200 ή 300 ευρώ το μήνα που πρακτικά ισοδυναμεί με ανεργία. Οι περισσότεροι από αυτούς, γιατί πολλοί βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση του άστεγου ή της διαμονής σε σπίτια  χωρίς ρεύμα και νερό, επιβιώνουν οριακά είτε από τους άμεσους συγγενείς είτε από κάποιο επίδομα ανεργίας. Δεδομένου όμως ότι αυτή η κατάσταση δεν θα έχει αναστραφεί μες στα επόμενα χρόνια είναι ξεκάθαρο ότι σταδιακά, μαζί με όσους άλλους προστεθούν, θα μιλάμε για 1 με 1,5 εκ. τουλάχιστον πολίτες αυτής της χώρας που θα ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Σε αυτές τις συνθήκες η κατάρρευση της κοινωνίας είναι δεδομένη.
Προς τι λοιπόν όλη αυτή η πρεμούρα, τα τελευταία δυο χρόνια, από το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, την ΕΕ και την ελληνική κυβέρνηση να μην χρεοκοπήσουμε;
Ποιος ευνοήθηκε ή μάλλον θα ευνοηθεί σε βάθος χρόνου από όλα αυτά τα μέτρα και τη μη χρεοκοπία μας στις αρχές του 2010;
Η απάντηση βρίσκεται στην είδηση που δημοσίευσε το Reuters και αναπαρήγαγε η οικονομική εφημερίδα Εξπρές.
Αν η Ελλάδα είχε αφεθεί να χρεοκοπήσει το 2010 (διότι πιθανόν σήμερα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα προετοιμάστηκε και οι συνέπειες θα ήταν πολύ λιγότερες) το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα θα έχανε 1 τρις ευρώ, δηλαδή τέσσερις φορές το χρέος μας, όπως το ανακοίνωναν στις αρχές του 2010, και ομοίως σχεδόν τέσσερις φορές τα χρήματα (110+130+28 δις) που μας ΔΑΝΕΙΣΑΝ για να σωθούμε. Χρήματα που μας δάνεισαν με επιτόκιο σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό που οι δανειστές μας και σωτήρες μας δανείστηκαν για να μας δανείσουν!
Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη κάποιος τα ανωτέρω καθώς και το προσεχές ξεπούλημα του εθνικού πλούτου (ορυκτά, δημόσιες εκτάσεις-περιουσία και εταιρίες) με τα πεπραγμένα της ή μάλλον των κυβερνήσεων τα τελευταία δυο - δυόμιση χρόνια αναρωτιέται:
Γιατί δεν διαπραγματεύτηκαν και δεν εξάντλησαν όλα τα περιθώρια, αλλά απλώς υλοποιούσαν τις εντολές του ΔΝΤ, της ΕΕ και του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος;
Με τους νόμους που επέβαλαν στον ελληνικό λαό χωρίς τη συναίνεσή του και με δεδομένη την αντίθεσή του, ποιους εξυπηρέτησαν και ευνόησαν;
[Τόσα χρόνια (τριάντα οκτώ από τη μεταπολίτευση) αυτά τα ίδια κόμματα δεν είναι που ευνόησαν
- τη σταδιακή καταστροφή της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής και τη δήθεν ανάπτυξη μιας κακής ποιότητας τριτογενούς παραγωγής - με τις ευλογίες της ΕΕ - που μας κατέστησε δέσμιους αυτών που παράγουν και
- τη διαφθορά αφού μέσω αυτής αποχαύνωσαν τον κόσμο, εξασφάλιζαν ψηφοφόρους και διασυνδέσεις με τους "τίμιους" εταίρους μας στην ΕΕ, έλεγχαν τη δημόσια διοίκηση και το σημαντικό, τώρα που χρειάζεται και βλέπουμε πόσο αποδίδει, στρέφουν τη μία ομάδα πολιτών εναντίον της άλλης (για να εκτελούν αυτοί το έργο τους ανεμπόδιστα) φορτίζοντας μάλιστα το κλίμα μέσω ανακοινώσεων και δηλώνοντας κι έκπληκτοι (αφού τάχα μου τις αυτοί δεν γνώριζαν) για πόλεις και χωριά τυφλών και ανάπηρων κάθε είδους;]

Ακόμα και αν (το πιθανότερο αφού έχουν φροντίσει οι νόμοι να λειτουργούν ως ασπίδα γύρω τους) δεν προσαχθούν, κάποιοι έστω, ποτέ σε δίκη για εσχάτη προδοσία, στη συνείδησή μας είναι ένοχοι.   

23 Μαρτίου 2012

Κώστας Παπαθανασίου - δύο ποιήματα από τη συλλογή "Εκμαγεία"






Εκμαγεία

Το βάθος του Κόσμου πίσω απ’ τη μάσκα
γεμίζει τις τρύπες των ματιών με παλιό ουρανό
Στο οδυνηρό πουθενά ο ποιητής αναχωρεί για θαυμαστό ταξίδι
Αμέτρητοι οι σιωπηλοί νεκροί - μαρτυρούν τη σάρκινη μοίρα
Ο νικητής ακροβάτης αναδύεται στο επέκεινα κι ο κλόουν ξεχύνεται
στους δρόμους απελπισμένος ψάχνοντας να βρει το πρόσωπό του


Φυγή

Θα έρθουν αρρώστιες κι ανάγκες
Που πείθουν τους θεούς
Ανεμοστρόβιλοι στα μαλλιά του έρωτα
Στο περιθώριο που αρχίζουν αιώνια οι επιθυμίες

Τον κύκλο αυτόν που άφησες
Κανείς δε θα στο συγχωρέσει

Στους δρόμους που θα τριγυρνάς
Θα σκέφτεσαι το θάνατο
Πως τίποτα δεν στέκει σίγουρο
Στον μακρινό ορίζοντα

Τη δική σου θέληση κουμπώνεις
Κάτω απ’ τα σύννεφα τα σκοτεινά
Τα χέρια που ψαχουλεύουν τη φωτιά
Σφίγγουν αυτό που έμεινε δικό τους

Μην αρπάξουν κι εσένα
Αφηνιασμένες ανάσες
Ο αέρας της μνήμης
Που ξεριζώνει ανελέητα

Πρέπει να μείνεις μόνος
Τις δύσκολες ώρες
Σιωπηλός να αποφασίσεις
Για τις συνέπειες του χαμού

Στην πόλη που σώθηκε μέσα σου
Να κτίσεις στα ερείπια
Δίχως να μαρτυρήσεις
Τη δόξα που χάθηκε
Τον πεθαμένο βασιλιά
Που 'χε το βλέμμα σου

Το 6ο από τη δεύτερη σειρά των "Σατιρικών Γυμνασμάτων" [Κωστής Παλαμάς]


Τα κεφάλια του Γένους και του Κράτους.
Ο βουλευτής κι ο δάσκαλος. Τα πιάσαν
όλα τα πόστα. Νους, καρδιά, δικά τους.


Δέσαν το νου· την καρδιά τη ντροπιάσαν.
Να το ρουσφέτι να κ’ η ελληνικούρα,
τ’ άρματά τους. Με κείνα μας χαλάσαν.


Η σκέψη, νούλα. Η Τέχνη, πατσαβούρα.
Ο ψευτοαττικιστής κι ο ψηφοφόρος.
Τ’ άγιο κόνισμα, μια καλικατούρα.


Στη γη που πιάνει και προκόβει ο σπόρος
κάθε λογής τζουτζέδων και πιερρότων,
κι εγώ φυτρώνω ανάξιος ριμαδόρος


μαύρων θυμών και πορφυρών ερώτων.



πηγή εδώ

22 Μαρτίου 2012

Όταν τα αφεντικά μας βγαίνουν στο δρόμο... [Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου & Χάρτου Θεσσαλονίκης]

Μία άλλη δια-μαρτυρία
όταν τα αφεντικά μας βγαίνουν στο δρόμο...

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα ‘χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Με πρωτοβουλία της αλυσίδας ΙΑΝΟΣ συγκεντρώθηκαν δεκάδες υπογραφές και συμμετοχές εκδοτών, βιβλιοπωλών και ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού να διοργανώσουν, λένε, μια δια-μαρτυρία. Σκοπός τους, όπως οι ίδιοι διατείνονται: "Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…".

Για να δούμε όμως τι είναι ο "Πολιτισμός" με το Π κεφαλαίο που πρεσβεύει αυτή η πρωτοβουλία. Μέσα στο πλήθος των υπογραφών, μερικές ξεχωρίζουν: οι υπογραφές των μεγαλοεκδοτών και των μεγάλων βιβλιοπωλείων (Πατάκης, Ψυχογιός, Ιανός, Μεταίχμιο, Καστανιώτης κ.α.). Σε αυτά λοιπόν τα ευαγή ιδρύματα υλοποιείται ένας "Πολιτισμός που δεν κρίνεται από τη Κρίση". Ένας "Πολιτισμός" όμως που εκμεταλλεύεται κάθε αντεργατικό μέτρο των τελευταίων ετών, με αφορμή και δικαιολογία τη κρίση. Οι εργαζόμενοι στα βιβλιοπωλεία, τους εκδοτικούς οίκους και τις αποθήκες ακόμη μετράμε τις πληγές αυτού του "Πολιτισμού": 18 απολύσεις στον Ελευθερουδάκη, μετατροπή των συμβάσεων από πλήρεις σε μερικές σε 40 άτομα στον Παπασωτηρίου και σε εκ περιτροπής άλλων 4, 8 απολύσεις στον Π. Κυριακίδη, απολύσεις στον Λιβάνη, στον Πατάκη, την Κέρκυρα και τον Σαββάλα, συνδικαλιστική δίωξη εργαζομένου στον Ιανό, part-time στον Καστανιώτη και πόσα άλλα μικρά και μεγάλα χτυπήματα στις ζωές μας.

Αποκορύφωμα η κίνηση των μεγαλοεκδοτών, μόλις τις προηγούμενες ημέρες. Αθόρυβα και σε αντίθεση με τις "διαμαρτυρίες" τους περί κρίσης και συναφών δαιμονίων, τα "πολιτισμένα" μας αφεντικά αποχωρούν από τις εργοδοτικές ενώσεις. Στόχος τους να εκμεταλλευτούν στο έπακρο της δυνατότητες που τους δίνει το νέο νομικό πλαίσιο, να μην κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να μην υπογραφεί ποτέ νέα κλαδική σύμβαση. Προτεραιότητα τους είναι να δουλεύουμε χωρίς σύμβαση, χωρίς δικαιώματα, διαλυμένοι στις ατομικότητές μας με 400 κ 500 ευρώ! Σε τι διαφέρει αυτό από τις επιδιώξεις της τρόικας και της κυβέρνησης; Γιατί ακριβώς "δια-μαρτύρονται" οι έμποροι που λυμαίνονται τον κλάδο του βιβλίου, χτίζοντας περιουσίες πάνω στην διαπλοκή με το πολιτικό κατεστημένο και την υπερεκμετάλλευση των κόπων μας; Κι όμως τολμούν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα καμένα νεοκλασικά, αυτοί που εκδίδουν (παιδικά και άλλα) βιβλία στα κάτεργα παιδικής εκμετάλλευσης στην Ασία, που "όλοι μαζί τα φάγανε" από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις (sic) όπως εύσχημα ονομάζουν το μεγάλο φαγοπότι του "Πολιτισμού", αυτοί που "αγωνίζονται" να γίνει η μαύρη εργασία καθεστώς στον κλάδο μας. Μιλούν για βία, αυτοί που στρώνουν το δρόμο στη φτώχεια και την εξαθλίωση, εκατοντάδων εργαζομένων ενός ολόκληρου κλάδου. Και πρέπει να ξέρουμε, πως η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη βία.

Με αυτόν το "πολιτισμό" κι αυτή τη "δια-μαρτυρία" οι εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.

Όσο για τους συγγραφείς, τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, έχουμε να τους πούμε το εξής:
Αν δεν θέλετε η ιστορία να σας θυμάται σαν γουργουρίζοντες στιχοπλόκους στην αγκαλιά της εξουσίας, κάντε ένα βήμα κι αποσύρετε την υπογραφή σας από αυτή τη φιέστα της υποκρισίας. Για όσους από εσάς δεν βολεύεστε στους καναπέδες των μεγαλοεκδοτών και των υπουργών, κάντε ένα βήμα και μιλήστε για τη ζωή: για την αγωνία του άνεργου, για τα ματαιωμένα όνειρα της νεολαίας, την ελπίδα του εξεγερμένου, τον αγώνα του εργάτη. Έτσι μόνο μπορεί να γίνει "ημέρα της Ποίησης", η κάθε μας μέρα.

21 Μαρτίου 2012

Μένω εκτός [Χαριτίνη Ξύδη]



Μένω εκτός

Πού τραβάει η ζωή πού πηγαίνει ;
Σε μια αιώρα από σύρμα, λικνίζει
αυταπάτες και τις νανουρίζει.
Μια να φεύγει ο καημός μια να μένει.

Από αφρό σε βυθό πάλι πίσω.
Πόσο βάρβαρο ύψος το βάθος,
όλο πέφτω απ’ το ίδιο το λάθος
ώσπου καθετί από μένα πουλήσω

Δεν μου έμεινε σώα αρτηρία.
Εισιτήριο θανάτου η σχίζα.
Λάμπει πρώτη στην γκρίζα μαρκίζα-
σε λιμάνια, σταθμούς, πρακτορεία.

Αν θα ζήσω, θα ζω σε μια υδρία
με φαντάσματα που όλο βουρκώνουν
τις χαρές μου φρικτά εξαργυρώνουν.
Να πεθάνω θα ‘ναι μια σωτηρία…

Πώς ξαπλώνω σ’ αυτό το κρεβάτι.
Τι ζητώ, σε ποιο μέλλον ελπίζω;
Τι από χθες, απ’ το τώρα, ατενίζω,
ποιου σπασμένου εαυτού το κομμάτι;

Πού πηγαίνει η ζωή μου, πού φεύγει ;
Ποιο της πέρασμα αλλού θα με βγάλει
Στου γκρεμού την ακτή παραζάλη,
του κενού και του απείρου τα ζεύγη.

Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει για μένα
τη ζωή μου αρνιέμαι μονάχη.
Τη ζωή αυτή αρνούμαι από θέση,
γιατί αν είναι πιο κάτω να πέσει
από αλήθεια να είναι- όχι ψέμα.



πηγή εδώ

Ματ [Kώστας Σφενδουράκης]



Ματ

Φυλακές κύβοι
φύλακες κώνοι
αέρας στύβει
φύλλα και σκόνη.

Άδειων τοπίων
τούτο το σώμα
αυτό το πύον
μαζί με χώμα.

Κενό το μάτι
κοινό το χέρι
κόβει κομμάτι
με το μαχαίρι...

μέσα το ρίχνει
κενό να γίνει
στο χάος ίχνη
χάους αφήνει.

Μαύρο καπέλο
σ' άσπρη κηδεία
πίσω απ' το βέλο
ματ κουστωδία

Απόστολος Θηβαίος - Οδός Πόλεως Αριθμός 28




Θηλυκό


Βρωμάει η αγορά από καρπούς και ανθρώπους σαπισμένους.
Λυσσομανά το πανηγύρι στα αντικνήμια της πόλης, μες σε στοές
πρόστυχες, φωτεινές.


Και εσύ δίνεις μια και ξεκαθαρίζεις το όνειρο, ασάλευτη καθώς στέκεις
στου φωτεινού σηματοδότη το ηλεκτροφόρο νεύμα.


Λούστρινη η τσάντα και η αλυσίδα σκουριασμένη να πληγώνει
κατάσαρκα του ώμου σου την πρύμνη.


Αποχωρίζονται τα χείλη και στάζει ο πόθος ιερός από της σάρκας
τις πορώδεις άκριες.


Μπλέκεις τα χέρια στα υφαντά μαλλιά και μια χορεύτρια μνημονεύω
Σμυρναίικη, παγκόσμια, αλεξανδρινή που είχε στοιχειώσει έφηβο όνειρο.


Ακροβατώ στις άκρες των δακτύλων σου και είναι τα σκέλη σου
τα νότια, βουτηγμένα σ βυθό υδάτινο, αρμυρό.
Του λόγου μου αφέντρα σε ορίζω και καθώς πρέπει σε τιμώ.
Περιτύλιγμα ζωής τα καταρρακτώδη χέρια σου και εγώ κοινωνώ
με γεύση από το κορμί σου.




Γυναίκα του δρόμου


Το υδρόγειο φουστάνι της κεντημένο με θλίψη και λεπτή δαντέλα.
Στυλώνει τα φτενά της δάχτυλα μες στους διαδαλώδεις βοστρύχους.


Σαν το σπασμένο φως της αυγής ροδίζει η λύπη
ριζωμένη στα δασωμένα βλέφαρα


και οι διαβάτες, φτηνοί αρσενοκοίτες των ημερών,
να περιφρονούν τούτη τη γυναίκα του δρόμου,
με τον περήφανο διάκαμο,
να περιφρονούν μονάχα εκείνη που κάποτε υπήρξε.

19 Μαρτίου 2012

Ἴσως γίνεις ποιητὴς [Θοδωρής Βοριάς]




Ἴσως γίνεις ποιητὴς

Μιὰ μέρα ἴσως πάρεις τὴν ἀπόφαση
νὰ ξαναγίνεις ἐργάτης,
νὰ ψάξεις σπασμένους στίχους
κάτω ἀπὸ τὰ συντρίμμια τῆς πόλης.

Ἴσως χρειαστεῖ νὰ τραβήξεις
τὸ νάιλον τοῦ καταποντισμένου οὐρανοῦ
καὶ ν’ ἀπελευθερώσεις
θεοὺς καὶ θυμητάρια.

Ἴσως ξεθάψεις
λέξεις μὲ ἀνοιχτὲς πληγές,
λέξεις ἀκρωτηριασμένες.

Ἴσως, μιὰ μέρα,
μὲ τὰ χέρια ματωμένα,
νὰ γίνεις ποιητὴς
κι ἀπ’ τὴν ντροπὴ νὰ μὴν ἀντέξει,
νὰ τὸν ξεκάνεις τὸν πατέρα σου.
Κι ὕστερα
νὰ κλαῖς γιὰ τὰ στενὰ
ποὺ ἔρημα ξεμένουνε συχνὰ
ἀπὸ διαβάτες.


Εδώ κατεβάστε την ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά "Χαμένες ψηφίδες"

18 Μαρτίου 2012

Ταξίδι [Από τη συλλογή «Της Φυλακής ποιήματα»]

«Της Φυλακής ποιήματα»
Επιμέλεια: Λογοτεχνικό εργαστήρι των ανήλικων φυλακισμένων στις Δικαστικές Φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης.






Ταξίδι

Χελιδόνι της ελευθερίας
Χελιδόνι του βοριά
Ψάχνεις το καλοκαίρι στο νότο
Αναζητάς τις άλικες παπαρούνες στα λιβάδια
Ταξιδεύεις όπως τα νερά των ποταμών
Ξαποσταίνεις στο πέρασμα
στο γιοφύρι -δρόμος αλλιώτικος -με το χάος στα πόδια του,
Δε σε τρομάζει

Ταξίδι χωρίς σταματημό
Χαίρεσαι το μπλε της θάλασσας
Το λευκό του αφρού που τα κύματα πνίγουν
Τρομάζεις στο μαύρο της όταν αυτή αγριεύει

Κουράστηκες
Τα δελφίνι σού γνέφουν
Τα φτερά σου ξεκουράζεις στην πλάτη τους
νεύμα φιλικό
Η καυτή άμμος στην έρημο
Εύκολο δεν είναι πράγμα
Και συ μοναχό στην απεραντοσύνη πλανιέσαι

Ο όαση φάνηκε
το ταξίδι τελειώνει
μια νέα ζωή θα φτερουγίσει.

Σάκης Παπαδημητρίου και Χρήστος Γερμένογλου - Jackson Pollock (από το cd Orthopetalia)


16 Μαρτίου 2012

είναι που δεν

είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι απρόσωποι που πηγαινόρχονται στο βεστιάριο με τις μάσκες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς γιατί δε θ’ άντεχαν στο φως και στον αγέρα χωρίς που τις μοιράσανε μεταξύ τους και πάλι και σ’ άλλους έπεσαν οι δεν μπορεί αλλιώς και σ’ άλλους οι με τα στόματα να κραυγάζουν αντί είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι απρόσωποι που μοιράζονται εκ νέου ρόλους κατά πως το χέρι τραβάει από κλειστό κουτί σε μία καρικατούρα που τη βάφτισαν τραγωδία αναπόφευκτη προς τη λύτρωση που τίποτα δε θα λυτρώσει καθώς ανέκαθεν είναι το πρόσχημα και μέρος του παιχνιδιού του ίδιου παιχνιδιού που πάντα κατηγορείς αλλά και πάντα παίζεις κομπάρσος αναλώσιμος μα θα σε χαλάσει και θα σε τελειώσει αμετάκλητα αν χρειαστεί αλλά δεν πρέπει να φωνάζεις πρέπει να ελπίζεις γιατί δεν είναι παρά ένας συρφετός ο ίδιος πάντα συρφετός των απρόσωπων των ανήθικων και των γελοίων που ανέκαθεν περιέχει το ναι περιέχει και το όχι σε αναλογίες μεταβλητές ως απαντήσεις στατιστικές σε ερωτήματα που δεν έθεσες που αυτοί τα έθεσαν και θέτουν και αυτοί απαντούν στατιστικά για σένα που στο οβάλ τραπέζι έμαθαν να εναλλάσσονται στις πολυθρόνες να πουλάνε δημόσια μύθους για σημεία αναφοράς που χρειάζεσαι να τα πουλήσεις κι εσύ και αφού οι μάσκες μετρημένες και όποια τους πέσει εκπαιδεύτηκαν σε κάθε μια να αισθάνονται το ίδιο άνετα και είναι η μάσκα καθεαυτή που έχει σημασία το σχέδιο όχι και είναι αυτοί οι ίδιοι πάντα οι επαγγελματίες λακέδες και αφέντες οι αλήτες που αντρώθηκαν και πλούτισαν από στημένες και αγορασμένες ποσοστώσεις σε αυτό το έργο το ίδιο από πάντα που στηρίζεις καθώς ευελπιστείς πως θα ανταμειφθείς με μία πολυθρόνα ακόμα και σκαμπό ας είναι στο οβάλ γραφείο και σίγουρα κάποιοι ελάχιστοι θα καθίσουν εκδιώκοντας και κάποιους ίσως αλλά συνολικά το ίδιο είναι χωρίς ανακοινώσεις για δικαιωμένους αγωνιστές πως ν’ ακολουθήσεις αφού πάντα κι εσύ για σένα και μόνο μιλούσες και έτσι είναι και πάντα θα είναι που στο δίλλημα δε γίνεται αλλιώς και αντί έρχεσαι και απαντάς και δεν προτάσσεις είναι που δεν


(16-03-2012)

15 Μαρτίου 2012

25 θέσεις για την τρομοκρατία [Κλεάνθης Γρίβας -Ελευθεροτυπία 01-10-1992]

Η ιδεολογία χτίζει πύργους στον ουρανό. Οι αποδέκτες της διακατέχονται από την καταστροφική αυταπάτη ότι κάποτε θα κατοικήσουν σ' αυτούς. Οι τεχνικοί της εξουσίας τούς διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους.
Συνεπώς, επαναλαμβάνοντας για λογαριασμό μου τη δήλωση ότι «μιλώ εξ ονόματός μου και δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κορνήλιος Καστοριάδης),

νομιμοποιούμαι:
- να υποστηρίζω ότι «η κοινωνία είναι το προϊόν των αρετών μας και το κράτος των ελαττωμάτων μας» (Τόμας Πέιν),
- να αποφαίνομαι υπέρ «της ελευθερίας της κοινωνίας και της ανελευθερίας του κράτους» (Καρλ Μαρξ), και
- να αποστρέφομαι κάθε μορφή βίας που οδηγεί στην ελευθερία του κράτους και στην ανελευθερία της κοινωνίας.


1. Η τρομοκρατία είναι η έσχατη έκφραση του παραληρηματικού ιδεολογικού λόγου. Είναι ιδεολογικός λόγος αναγμένος στον ανώτατο συντελεστή της εξουσίας. Είναι εξουσία στο νιοστό βαθμό. Εξουσία που δεν υπόκειται σε κανέναν κανόνα ή περιορισμό. Εξουσία απόλυτη.


2. Η τρομοκρατία είναι προνομιούχο μέσο και, συγχρόνως, πεδίο άσκησης πολιτικής, σε όλες τις ετερόνομες κοινωνίες όπου η «πολιτική» είναι αποκλειστική υπόθεση των επαγγελματιών πολιτικών. Κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο «αν την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της και αν δούμε ποιον ευνοούν».
Εξ ου και η ανάγκη «να πούμε καθαρά ποιος ασκεί την τρομοκρατία και πώς την χρησιμοποιεί ως θέαμα». (G. Sanguinetti)


3. Η τρομοκρατία είναι το χειρότερο από όλα τα αδιέξοδα της κρατικής επιβολής. Επειδή, σε αντίθεση με τη θεσμοποιημένη εξουσία, η οποία στις δημοκρατικές κοινωνίες υπόκειται στους περιορισμούς των κανόνων και των νόμων (πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα οι νόμοι και οι κανόνες να λειτουργήσουν και εναντίον της εξουσίας), η εξουσία της τρομοκρατίας δεν υπόκειται στον περιορισμό κανενός κανόνα ή νόμου:
Νόμος και κανόνας της είναι τα προϊόντα της παρανοϊκής εξουσιοφρένειας που πλήττει τους εγκεφάλους και τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας, και μέσο της το περίστροφο και η βόμβα.


4. H τρομοκρατία ενεργοποιεί τα πιο πρωτόγονα αντανακλαστικά των ανθρώπων και τους κάνει να προτιμούν την ασφάλεια της δουλείας από τους κινδύνους της ελευθερίας. Χάρη στην εξουσιαστική κατασκευή της τρομοκρατίας, η κοινωνία βρίσκεται «νομίμως» εγκλωβισμένη στις επιλογές της εξουσίας και σπρώχνεται να «συναινεί» στην επιδίωξη της εξουσίας για μετασχηματισμό του κράτους δικαίου και πρόνοιας σε κράτος ασφάλειας και «θεραπείας», στο οποίο επιβάλλεται η πλήρης συμμόρφωση των πολιτών με τη σταδιακή καθιέρωση ενός ποινικού δικαίου που βασίζεται στην υποψία.


5. Η τρομοκρατία είναι συνυφασμένη με την ιστορική, πολιτική και ιδεολογική παράδοση όλων των ολοκληρωτικών κινημάτων και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον μπολσεβικισμό, το φασισμό, το ναζισμό αλλά και τις φιλελεύθερες δημοκρατικές ολιγαρχίες. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ «αριστερής» και «δεξιάς» τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι πάντοτε αντιδραστική.


6. Η τρομοκρατία είναι ένα από τα παραπροϊόντα της εξουσιαστικά χειραγωγούμενης νηπιακής σκέψης και πράξης ορισμένων επαγγελματιών «σωτήρων», οι οποίοι δρουν είτε υπό την επίδραση μιας ψευτοεπαναστατικής αυταπάτης είτε υπό το βάρος της απελπισίας μιας παραπαίουσας εξουσίας, με κοινό τους χαρακτηριστικό την καθυπόταξη των μέσων στο σκοπό, ο οποίος είναι, πάντοτε και αυταπόδεικτα, «άγιος».


7. Η τρομοκρατία ως μέσο άσκησης πολιτικής εφαρμόζεται είτε αμέσως, με τη δράση πρακτόρων των αυτονομημένων παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, είτε εμμέσως, με την «τηλεκατεύθυνση» διαφόρων ατόμων ή ομάδων που έχουν δήθεν «αντικρατικό» προσανατολισμό.


8. Τα επιτελικά όργανα της τρομοκρατίας βρίσκονται σε ορισμένα αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον της εμπέδωσης και συντήρησης της καθεστωτικής σταθερότητας με ενέργειες και μέσα που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας και διαφεύγουν παντός κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου. «Η τρομοκρατία είναι το κράτος, δηλαδή ένα από τα πολλά ένοπλα παρακλάδια του». (G. Sanguinetti)


9. Τα εκτελεστικά όργανα της τρομοκρατίας ή είναι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών ή είναι αφελείς «κοινωνικοί αναμορφωτές» που μπορεί να διακατέχονται από την αυταπάτη ότι εξυπηρετούν τα «ύψιστα συμφέροντα του λαού, της φυλής, του έθνους, του προλεταριάτου ή της επανάστασης», ενώ στην πραγματικότητα τηλεκατευθύνονται από ειδικά αυτονομημένα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών και συνεργούν στην πλήρη καθυπόταξη της κοινωνίας στην κρατική εξουσία.


10. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα από το εάν ασκείται από ή «εναντίον» της κρατικής εξουσίας, οδηγεί πάντοτε στην αποτελμάτωση της κοινωνίας και της Ιστορίας και κατατείνει στην οικοδόμηση ενός εφιαλτικού σύμπαντος που κυριαρχείται από ένα ποινικό «δίκαιο» βασισμένο στην υποψία.


11. Πρώτο καθήκον κάθε εξουσίας που βρίσκεται σε κρίση είναι η κατασκευή μιας απειλής, από την οποία η κρατική εξουσία αναλαμβάνει εργολαβικά να «προστατεύσει» την κοινωνία, ψαλιδίζοντας τις ελευθερίες της. Γιατί δεν υπάρχουν «παροχές υπηρεσιών» χωρίς κόστος.


12. Η απειλή της τρομοκρατίας είναι άκρως αποτελεσματική, με διασφαλισμένη την ικανότητα να πλήττει οποιονδήποτε, οτιδήποτε, οπουδήποτε. Η τρομοκρατία είναι ο ιδανικός βραχίονας της εξουσίας, μέσω του οποίου νομιμοποιείται η τρομοκρατία του κράτους πάνω στην κοινωνία. Γι’ αυτό, ακόμη και εάν δεν υπήρχε η τρομοκρατία, η εξουσία θα ήταν υποχρεωμένη να την εφεύρει.


13. Με διαπιστωμένα τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης, οι επαγγελματίες διαχειριστές της κρατικής εξουσίας ανακάλυψαν και στα καθ' ημάς τη δήθεν «αντικρατική» τρομοκρατία, προκειμένου να της αντιτάξουν την κρατική «αντιτρομοκρατική» τρομοκρατία.


14. Η αυταρχική «δημοκρατία», ως μόνη απάντηση των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας στην κρίση του κράτους δικαίου και πρόνοιας, και η τρομοκρατία, ως προνομιούχο μέσο για να εξασφαλιστεί η αναγκαία «σύγκλιση των κομμάτων», με τρόπο ώστε να επιτευχθεί η εξάλειψη κάθε «ριζικής αντιπολίτευσης», σηματοδοτούν το δρόμο που επέλεξε ο φιλελεύθερος ολιγαρχικός καπιταλισμός για να βγει από την πολυδιάστατη οικονομική, πολιτική, ιδεολογική, πολιτιστική και οικολογική κρίση του.


15. Οι δολοφονίες ορισμένων περιστασιακών θυμάτων από διάφορες βαθμίδες του διαχειριστικού προσωπικού της εξουσίας, διαλεγμένα με άγνωστα κριτήρια από ορισμένα, επίσης άγνωστα, αυτονομημένα τμήματα του αδιαφανούς δικτύου των παράλληλων μυστικών υπηρεσιών, προετοίμασαν μεθοδικά το έδαφος για τη νομοθετική αναγωγή ολόκληρης της κοινωνίας σε όμηρο στα χέρια της εξουσίας.


16. Η κρατική εξουσία έχει το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Όμως, όταν όμως η νόμιμη βία αποδεικνύεται ανεπαρκής, τότε προσφεύγει στην τρομοκρατία, την οποία όλοι ψάχνουνε ματαίως. Γιατί άπαξ και «εφευρέθηκε» η κρατική εξουσία, μόνο διανοητικά υπολειπόμενοι μπορούν να επιμένουν να ανακαλύψουν ξανά την Αμερική.


17. Η τρομοκρατία είναι ο λόγος ύπαρξης και το πεδίο δράσης διαφόρων αυτονομημένων τμημάτων των μυστικών υπηρεσιών της κρατικής εξουσίας, τα οποία συνθέτουν ένα παράλληλο δίκτυο για την εξυπηρέτηση των εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων και αναγκών που απαιτούν υπέρβαση του υφιστάμενου πλαισίου νομιμότητας.


18. Η κρατική και η «αντικρατική» τρομοκρατία αποτελούν τις δύο όψεις του πλέον προνομιούχου μέσου άσκησης πολιτικής σε περιόδους κρίσης.


19. Η αλληλεπίδραση μεταξύ κρατικής και «αντικρατικής» τρομοκρατίας βασίζεται στην ακραία ιδεολογικοποίηση της υφιστάμενης πραγματικότητας, μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η «ακύρωση» της πραγματικότητας και η υποκατάστασή της από τις ιδεολογικές απεικονίσεις της.


20. Οι διαχειριστές της εξουσίας μεριμνούν για τη διαρκή ενίσχυση των αρμοδιοτήτων των διωκτικών αρχών. Οι μηχανισμοί καταστολής ενδυναμώνονται και αναπτύσσονται ως κακοήθης νεοπλασία. Τα ατομικά δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες συρρικνώνονται. Παρ’ όλα αυτά, η τρομοκρατία αποδεικνύεται «άλυτο αίνιγμα» για τις διωκτικές αρχές, γιατί, απλούστατα, όταν ο διώκτης και ο διωκόμενος ταυτίζονται, η σύλληψη του διωκόμενου είναι αδύνατη.


21. Η δηλωμένη «αδυναμία» της κρατικής εξουσίας να προσεγγίζει τα καθοδηγητικά και (πολλές φορές) τα εκτελεστικά, όργανα της τρομοκρατίας είναι ευθέως ανάλογη με τη δυνατότητά της να «αποικιοποιεί» τρομοκρατικά ολόκληρη την κοινωνία.


22. Η απόδειξη της επάρκειας του νομοθεσίας και της αστυνομίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι ασύμφορη από εξουσιαστική άποψη, γιατί αφήνει έκθετη την απαίτηση για ειδικούς «αντιτρομοκρατικούς» νόμους και υπηρεσίες. Γι’ αυτό και είναι ανάγκη να «αποδεικνύεται» συνεχώς η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητα και της νομοθεσίας και της αστυνομίας.


23. Οι διωκτικές αρχές είναι ευκολότερο και βολικότερο να συλλαμβάνουν τους «συνήθεις υπόπτους» και να τους εμφανίζουν ως τρομοκράτες, παρά να τα βάζουν με τους αληθινούς τρομοκράτες, τους ικανούς επαγγελματίες εκτελεστές, που είναι η σαρξ εκ της σαρκός της εξουσίας τους.


24. Οι διωκτικές αρχές υποφέρουν από εναλλασσόμενες κρίσεις μανίας και κατάθλιψης. Μετά τη διάχυτη ευφορία από τη σύλληψη κάποιων «συνήθων υπόπτων», ακολουθεί πάντοτε η κατάθλιψη του «τίποτα» των πραγματικών τρομοκρατών.


25. H κρατική διαχείριση του τρόμου και της αυταπάτης είναι το λυμένο αίνιγμα της διαλεκτικής της εξουσίας και της τρομοκρατίας.
«Το κράτος είναι ο αυτουργός και ο αποκλειστικός ωφελημένος από τη σύγχρονη τεχνητή τρομοκρατία. Την τρομοκρατία τη διευθύνει η εξουσία, κι όποιος θέλει την εξουσία, πρέπει να αποδείξει πως ξέρει να διευθύνει την τρομοκρατία». (G. Sanguineti)


πηγή εδώ

14 Μαρτίου 2012

2008 μ.Χ. – ΑΘΗΝΑ [Κατερίνα Κατσίρη]



2008 μ.Χ. – ΑΘΗΝΑ

Ευτυχώς που ακόμα γεννιούνται
παιδιά ζωντανοί ποιητές
και γκρεμίζουν εμάς που χυδαία ποιούμε
Ο Μαέστρος έγραφε το χρονικό των αδύναμων ημερών
μεγαλώνοντας τον πόνο από ώρα σε ώρα
με ρέκβιεμ και μικρές ωδές
Όχι για τους απλούς ποιητές, που έσβησαν τριάντα τριών ετών
με βήματα αυτόχειρα
– εκείνοι πήγαν σε πρώιμο θάνατο, αξεχώριστα
ερμηνεύοντας το θάνατό τους
Παραδίπλα οι μπάτσοι μπήγουν στην άσφαλτο μια φυλακή
– μπορεί να εκραγεί ως τα κόκκινα τούβλα της
αν μετρήσω τα μουχλιασμένα νοήματα της τάξης
με ωριμότητα διαίσθησης
Ένα παιδί άγουρο ύστερα χτυπά της πέτρας την επιθυμία
παίζοντας με τους σπιούνους ως το κόκαλο
Τόσο αλλόκοτα ωραίο στην αρχή και μετά λύπη
αδυσώπητη, κρυμμένη στ’ αναπάντητα
Καημένο παιδί, αγανακτείς διδάσκοντας συνείδηση
στο τσιμέντο και στη μοναξιά της οδού Ακαδημίας!
Βίασε στο μυαλό τους την αιτία, καθώς πετά σκουριές
στ’ αγάλματα και σπάζει τα μικρά τους δαχτυλάκια
Δυο ολόξανθα άλογα τουλάχιστον
ακολουθούν και το παίρνουν αγκαλιά στα στενά και στις πλατείες
Όμως τώρα το παιδί ξετέλειωσε με τα χτυπήματα στα χάσματα
Ζωγραφίζει, αχ πως ζωγραφίζει με σωστή γραφή τίμιους πεθαμένους
να τυλίγουν σαν ένδυμα σφιχτά το ρέκβιεμ, τα χέρια
σε κανέναν και λίγο πιο ψηλά μέλισσες
Δεν έχουν μάτια, μόνο χείλη υγρά, που απειλούν
θαρραλέα το θεό
Η τελευταία μάλιστα ξεχώριζε απ’ το ρυθμό στα πόδια
Γυμνά χτυπούν τον αέρα, αλλάζοντας στα κεφάλια ψυχές
και στα μάρμαρα τις άγνοιες των αιμάτων
Αέρας δε φυσούσε να μείνει στενός ο δρόμος
κι οι μέλισσες, στο φόβο προσπερνώντας το θεό
με πήραν παιδί μαζί τους



από την τελευταία ποιητική συλλογή της Κατερίνας Κατσίρη "αναγκαία λήθη" (εκδ. Οδός Πανός)

11 Μαρτίου 2012

Η απομυθοποίηση του περιθωρίου [Ντόρα Βλάσση]


Η απομυθοποίηση του περιθωρίου.
Επ’ ευκαιρίας της ανάγνωσης των  “Ακόλαστων Σονέτων” του Pietro Aretino.


Ήθελα να ασχοληθώ με τον Αρετίνο , αποφασίζοντας εξαρχής ότι στο κείμενο αυτό  δεν θα αναφερόμουν στους τολμηρούς του στίχους. Κι αυτό γιατί έχει πλέον επέλθει ο κορεσμός, όσον αφορά την ελεύθερη ερωτική έκφραση, που αγγίζει την πορνογραφία. Πρόκειται για σημείο των καιρών. Ή για να είμαι ακριβέστερη , πρόκειται για φυσικό επακόλουθο. Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η αποθέωση του ακόλαστου , του περιθωριακού , του αντισυμβατικού κόντρα σε οτιδήποτε συντηρητικό . Καθόλου δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει να αντιταχθώ σε κάτι που θεωρώ τόσο αναπόφευκτο και δεδομένο, όσο το ότι θα βραχώ αν περπατήσω χωρίς ομπρέλα στον κατακλυσμό. Η σεμνοτυφία, μου φαίνεται μια ακόμα στάση ανάμεσα σε άλλες, που περπατάνε παράλληλα και απλώς δεν προτίθενται να συναντηθούν ποτέ. Έτσι αν πρέπει να πάρω το μέρος της αιδημοσύνης-έστω και υποκριτικής- ή της αντισυμβατικότητας , τότε προτιμώ να στραφώ αποκλειστικά στον εαυτό μου και να πω  πως αναλόγως θα παίρνω το μέρος εκείνου που θεωρώ περισσότερο αισθητικό  (μπορούν πράγματι να είναι και τα δύο πολύ  ελκυστικά) , πράγμα που εξαρτάται απ’ την οπτική γωνία που επιλέγω κάθε φορά, από τη διάθεση μου , καθώς και απ’ τα επιμέρους στοιχεία με τα οποία επιλέγω να το πλαισιώσω. Επομένως κρατώ για τον εαυτό μου στάση επαμφοτερίζουσα ή όπως λέμε πιο απλά “διπλό ταμπλό” και έτσι είμαι ευχαριστημένη.
Το σεμνότυφο το βρίσκω ενίοτε ακραιφνώς ύποπτο και υπαινικτικό, συνεπώς μου φαίνεται πιο “πικάντικο” απ’ το  ευθέως ακόλαστο.Δ εν αθωώνω έτσι το “περιθωριακό” ,ούτε προσπαθώ να κάνω μια αγιογραφία του Αρετίνου και του τρόπου που διάλεξε να γράψει και να ζήσει. Λέω απλώς ότι αυτό που θέλουμε να εννοούμε λέγοντας “ακόλαστο”  συνιστά όσα η σεμνοτυφία απορρίπτει και θεωρώ ή μάλλον σωστότερα :αρέσκομαι  να έχω την αίσθηση ,πως για να τα απορρίπτει οπωσδήποτε τα γνωρίζει. Και μάλιστα ίσως να τα έχει ποθήσει υπερβολικά πολύ πριν τα κρίνει ως μιαρά ή πηγαίνοντας ένα βήμα βαθύτερα, μπορεί να έχει επιδοθεί στην ακολασία περισσότερο απ’ όλες τις “ιέρειες” των παρεκτροπών που διηγείται ο Αρέτινος ή ο Μαρκήσιος Ντε Σάντ! (Σ’ αυτό το σημείο για παράδειγμα πλαισίωσα την σεμνοτυφία με τα στοιχεία εκείνα που την κάνουν περισσότερο ελκυστική κατ’ εμέ!)
Είναι γεγονός ,πως η γενικότερη “κουλτούρα” του περιθωρίου, τα τελευταία χρόνια, έχει μυθοποιηθεί. Η σημερινή στάση μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου είναι συλλήβδην υπέρ της εκθείασης του “ακόλαστου” όσον αφορά την τέχνη αλλά και την “στάση ζωής” , δίνοντας μάλιστα σε αυτήν την τάση διαστάσεις κοινωνικές και πολιτικές που συνδέονται με τον φιλελευθερισμό. Αυτό το βρίσκω επίσης αναμενόμενο. Σήμερα βεβαίως , απολαμβάνουμε ένα σωρό ελευθερίες ακόμα, οπότε μπορούμε να επιδοθούμε ανενόχλητοι σε παχιά λόγια περί επαναστατικότητας , αιρετικότητας κτλ αποθεώνοντας όσους απλώς επέλεξαν να μιλήσουν και να ζήσουν κάποτε ή τώρα ,ακολουθώντας έναν άλλον δρόμο απ’  αυτόν της “Αρετής” των θεοφοβούμενων ή σεμνότυφων ή ειλικρινώς σεμνών -γιατί ναι ,υπάρχει και αυτή η μερίδα ανθρώπων! Συνεπώς το να εκθειάζεται η αθυροστομία , ακόμα η βωμολοχία και  η αποκαθήλωση οποιουδήποτε στερεότυπου στοιχείου ,σήμερα είναι εύκολη υπόθεση.
Τα έργα του Αρετίνου είναι αρεστά και ο ίδιος εξαιρετικά συμπαθής. Γράφει χωρίς να υπακούει στους μισαλλόδοξους και περιοριστικούς κανόνες της εποχής του ,στοιχεία της οποίας  -κι αυτό είναι λυπηρό-συνθέτουν και το στερεότυπο της δικής μας εποχής , το οποίο όμως στέκεται -κι ωστόσο συχνά το κάνει ενοχλητικά ακόμα κι αυτό!- στο περιθώριο, μια και από έναν τεράστιο αριθμό ατόμων θεωρείται κατάπτυστο.
Και απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται τραγελαφικά. Μια απλή άτυπη έρευνα ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς μπορεί να είναι κατατοπιστικότατη. Η πλειοψηφία,-η οποία απαρτίζεται από  ένα σύνολο εγγράματων και διανοούμενων, αλλά και από  την μπουρζουαζία όσων εκρήγνυνται κάνοντας χρήση εντυπωσιοθηρικών δηλώσεων περί αντισυμβατικής σκέψης και στάσης ζωής- δηλώνει  πως φρίττει με την θρησκοληψία , τον συντηρητισμό και τη σεμνοτυφία. Συνεπώς το πάλαι ποτέ “περιθώριο” αποτελεί πλέον τον κανόνα, το κοινώς αποδεκτό – τουλάχιστον στις τάξεις των νεότερων ατόμων! Συνιστά μια παράξενη μορφή σύμβασης και στην χειρότερη περίπτωση μόδα! Πλέον το να βρίσκεται κάποιος στο περιθώριο λόγω των επιλογών του ή λόγω της ιδιοσυγκρασίας του ,είναι σήμα κατατεθέν της ενδιαφέρουσας προσωπικότητας. Μοιάζει με το κλισέ  πως για να είναι κάποιος πραγματικός καλλιτέχνης, θα πρέπει απαραιτήτως να έχει εκκεντρική συμπεριφορά , να κάνει καταχρήσεις ή να πάσχει απο κάποια ψυχολογική διαταραχή! Βρισκόμαστε λοιπόν στο άλλο άκρο. Μιλώντας πάντα για τις τάσεις που παρατηρούνται στις τάξεις των νεότερων ανθρώπων ,αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το θέμα κυριολεκτώντας , στην πραγματικότητα και αναλογικά ,στο περιθώριο σήμερα ως αιρετικός ,βρίσκεται αυτός που θα επιλέξει να ταχθεί αναφανδόν υπέρ των εκφραστών του συντηρητισμού και της αιδούς, εφόσον βρίσκεται στον αντίποδα της πλειοψηφίας .Και θα πρέπει-αστείο πράγματι!- να αισθάνεται υπερήφανος , γιατί στην εποχή μας  πέρα από κάθε αμφιβολία , το να είναι κάποιος περιθωριακός  του εξασφαλίζει το εισιτήριο για το πάνθεον των αγαπημένων και ιδιαίτερων προσωπικοτήτων!
Είναι απορίας άξιο πάντως πώς η πλειοψηφία εκείνων που εμφανίζονται ως υπερμαχοί της προόδου και της ελευθερίας -τόσο της κοινωνικής όσο και της καλλιτεχνικής – αντιμετωπίζουν με τόσο δογματισμό και απαξίωση όσους αντίκεινται στις ιδέες τους! Φαντάζομαι πως το υπέροχο “Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες” δεν περιλαμβάνεται στα φανταχτερά συνθήματα τους, ούτε βέβαια στις κατα τ΄άλλα έμπλεες φιλελευθερισμού πεποιθήσεις τους!
Με όλα αυτά, θέλω απλώς να επισημάνω πως εξετάζοντας τις τάσεις και τις επικρατούσες απόψεις γύρω μου ,συμπεραίνω ότι σήμερα το περιθώριο ανήκει σε όσους αντίκεινται στο “προοδευτικό” και “ελευθεριάζον” μια και όλοι οι υπόλοιποι είναι συσπειρωμένοι σε μια σφαίρα φιλελευθερισμού έστω και illustration!
Επιστρέφω στα “Ακόλαστα Σονέτα” του Αρετίνου -τα οποία αποτέλεσαν την αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις -και θέλω να πω , πως σ’ αυτό το σημείο σημαντικό είναι να αναφερθεί πως ο μεταφραστής τους είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος κι αυτό το δεδομένο  καθόλου δεν θα πρέπει να προσπερασθεί. Ο Ηλίας Πετρόπουλος έζησε βουτηγμένος μέχρι το λαιμό σε κόσμους υπόγειους , σημειωτέον σε εποχές που αυτό ήταν πράγματι “περιθώριο” και όχι τουριστικό θέρετρο για τους θιασώτες της παρακμής ή για τους κατ’ επίφαση επαναστάτες της τρέχουσης εβδομάδος. Ο ίδιος είναι σε θέση να εκτιμήσει την ελευθεριάζουσα γλώσσα του Αρετίνου , χωρίς να την υπερθεματίζει, χωρίς να τον θαμπώνει. Και θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας , πως ο Πετρόπουλος μιλάει συχνά για την σεμνοτυφία στηλιτεύοντας την οργισμένος κι αυτό γιατί η υποκριτική αιδημοσύνη  της εποχής του, ξέσπασε επάνω του με τρόπο ειδεχθή. Ωστόσο κι ο ίδιος αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά αγαπητός στους νέους -κάτι που δεν φαντάστηκε ίσως  όσο ζούσε- λόγω της ιδιαίτερης προσωπικότητας του , αλλά και -απ’ όσους γνωρίζουν και έχουν μελετήσει- λόγω του σπουδαίου λαογραφικού ,ποιητικού και εν γένει ερευνητικού του έργου.
Οι επιπόλαιες θεωρήσεις και η αναγωγή όποιας αθυροστομίας σε εξαιρετικό παράδειγμα επαναστατικής έκφρασης, κατά τη γνώμη μου πλήττουν την ίδια την αξία του γράφοντος και του πονήματος του. Ο Ανδρέας Εμπειρικός υπήρξε μεγάλος ποιητής και σίγουρα δεν τον έκανε τέτοιον η επιλογή “απαγορευμένων” για την αισθητική και την ηθική της εποχής του λέξεων και θεμάτων. Ο Αρετίνος είναι μια απαστράπτουσα μορφή της ιταλικής λογοτεχνίας -και λέω λογοτεχνίας και όχι απλώς πορνογραφίας , πρώτον διότι δημιούργησε ένα πλήθος έργων ανάμεσα τους και την τραγωδία Orazia , η οποία θεωρείται η καλύτερη ίσως ιταλική τραγωδία του 16ου αιώνα και δεύτερον διότι όταν ένα θέμα με πορνογραφικό περιεχόμενο αποδίδεται τεχνικά και εκφραστικά τόσο άψογα, δεν μπορεί παρά να είναι λογοτέχνημα- του οποίου η γραφή αποκαλύπτει μια προσωπικότητα ιδιαίτερη και έναν καλλιτέχνη κυριευμένο απ’ την τέχνη και την ομορφιά. Το ίδιο ισχύει και για τον Μαρκήσιο Ντε Σάντ. Οι φιλοσοφικές προεκτάσεις των έργων του , καθώς και ο πεντάμορφος διηγηματικός του τρόπος , η προσεκτικά δουλεμένη γραφή του και τα τόσα άλλα του χαρίσματα , υποσκελίζονται απ’ την γενναιότητα του -σ’ εκείνη την εποχή οπωσδήποτε συνιστά γενναιότητα- να επιλέγει θέματα που θεωρούνταν αποτρόπαια απ΄ την κοινωνία της εποχής και να χρησιμοποιεί εκφράσεις που σήμερα -αυτό κι αν είναι αστείο! Ειδικά σήμερα που σχεδόν όλοι ακούμε ή και χρησιμοποιούμε καθημερινά άσεμνες εκφράσεις.- εντυπωσιάζουν. Η περίπτωση του Αριστοφάνη αλλά ακόμα και η σπουδαία παλατινή ανθολογία , είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα υψηλής τέχνης , η οποία δεν έγκειται στην αθυροστομία τους. Και πράγματι τα έργα τους αδικούνται, όταν γίνονται προσιτά ή ελκυστικά ή θεωρούνται ανατρεπτικά μόνο λόγω της χρήσης συγκεκριμένων λέξεων ή λόγω της περιθωριακής ιδιωτικής ζωής των δημιουργών τους.
Σίγουρα η πραγματικότητα διαμορφώνεται από οξύμωρα στοιχεία. Γι’ αυτό δεν με εκπλήττει το οτι ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας αλλά και εν γένει  της κοινωνίας ,εντυπωσιάζεται απ΄την αθυροστομία, θεωρώντας την στοιχείο οξυδέρκειας ή πασίδηλης ειλικρίνειας του γράφοντος ή του ομιλούντος. Το ότι όμως εντυπωσιάζεται απ’ αυτό που θεωρητικά βρίσκει φυσικό -οπότε προς τί τόσος ενθουσιασμός εφόσον πράγματι πρόκειται για κάτι φυσικό;- μας οδηγεί στην οξύμωρη παρατήρηση, οτι αυτή η δήθεν προοδευτική  μερίδα μοιάζει στην ουσία να μην είναι τίποτα περισσότερο παρά τα “απολωλότα πρόβατα” της συντηρητικής πλευράς. Στην αντίθετη περίπτωση,  δεν θα εστίαζαν τόσο στον αθυρόστομο  τρόπο έκφρασης  θεωρώντας τον φοβερό τόλμημα, ειδικά σήμερα που  προκαταλήψεις σαν κι αυτήν έχουν ομολογουμένως ξεπεραστεί. Μάλιστα η γενικότερη “αντισυμβατικότητα”  συχνά αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση ώστε να συμπεριληφθεί ένα έργο σ’ εκείνα που θεωρούν ανατρεπτικά και ώστε να ενταχθεί μια προσωπικότητα στο απυρόβλητο εκείνο πάνθεον που έχουν δημιουργήσει και στο οποίο εντάσσονται ως λίθοι, πλίνθοι και  κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, πραγματικά σπουδαίες προσωπικότητες παρέα με εφήμερα ινδάλματα τα οποία ενθρονίζει αυτός ο αδαής εσμός  εν μια νυκτί και εν μία νυκτί δεν διστάζει να τα καταβαραθρώσει.Πραγματική τρικυμία εν κρανίω.
Το θέμα είναι βεβαίως περίπλοκο όσο η ίδια η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και όσο η ίδια η ζωή και σαφώς οι βαθύτερες ρίζες του βρίσκονται σ΄ εκείνη την πολυσυζητημένη στείρα γή της παιδείας αλλά  και της καλλιέργειας -η οποία θεωρώ πως αποτελεί προσωπική υπόθεση , επιλογή και δουλεία του καθενός μας , γι’ αυτό και ξεπερνά κατ’ εμέ σε σημασία ,το εκάστοτε πτυχίο καθώς και την περιορισμένη μόρφωση που δυστυχώς προσφέρεται στα εκπαιδευτήρια. Δεν θα πρέπει να παραλείψω να πω , πως υπάρχουν ευτυχώς επίσης αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν τον Αρετίνο , τον Ντε Σαντ , τον Εμπειρικό , τον Πετρόπουλο και άλλες εξαιρετικές περιπτώσεις, πραγματικά λαμπερούς καλλιτέχνες όχι για την αθυροστομία τους , αλλά για την τέχνη τους. Υπάρχουν στα σίγουρα πολλοί που δεν θεωρούν τον Ρεμπώ, τον Βερλαίν και άλλους “καταραμένους”, καθώς και τους Beatniks, ρηξικέλευθους και μαγευτικούς λόγω της ακόλαστης ζωής τους , αλλά λόγω της τέχνης τους και λόγω του τρόπου που έπεσαν ως κεραυνοί εν αιθρία στο καλλιτεχνικό πεδίο , συντρίβοντας μόνο μέσω των ασύγκριτων χαρισμάτων τους και της οξύτατης αντίληψης τους την καλλιτεχνική και κοινωνικοπολιτική ιδιωτεία, την στείρα φαντασμαγορία, την υποκρισία του συντηρητισμού και την γελοιότητα όποιου κατεστημένου.
Επιστρέφοντας στον Αρετίνο, θέλω να πω, ότι τα “Ακόλαστα Σονέτα” έχουν πορνογραφικό χαρακτήρα. Mέσα τους όμως ,λάμπει ξεκάθαρα η αναμφισβήτητη αξία ενός φλογερού και ικανού ποιητή και ενός αξιότατου μεταφραστή που δεν παραλείπει να είναι ταυτοχρόνως και με τρόπο καθοριστικό, επίσης ποιητής. Αξίζει να αναγνωσθούν ,κι όχι πλέον ως έργο που η γλώσσα του κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει , μια και κάτι τέτοιο στην “απελευθερωμένη” εποχή μας πια, δεν ισχύει όσο οπωσδήποτε ίσχυε την εποχή που γράφτηκαν .Αξίζει όμως να αναγνωσθούν ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα έργου με θέμα απλό και καθημερινό , όπως η ερωτική πράξη , το οποίο αποδόθηκε απ’ τον συγγραφέα του  ευθέως ,με τρόπο πικάντικο και εκρηκτικό. Και εντυπωσιάζει όχι λόγω της αθυροστομίας , αλλά λόγω της ειλικρίνειας και της φυσικότητας με την οποία ξεδιπλώνεται.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι βρίσκω αστεία έως και επικίνδυνη την γενικότερη τάση που υπάρχει  να υπαγορεύονται “στάσεις ζωής”  αμέσως ή εμμέσως από καλλιτέχνες -ινστρούχτορες. Εξίσου όμως αστεία και επικίνδυνη θεωρώ την τάση ενός μεγάλου αριθμού κυρίως νέων να αντιλαμβάνονται την τέχνη και τη ζωή μέσα από ένα πρίσμα κομφορμιστικό  , κυρίως  εξαιτίας της ανάγκης να ενταχθεί σε μια ομάδα και να καθοδηγηθεί από προσωπικότητες , τις οποίες έχει αποθεώσει σαν αυθεντίες της “αντισυμβατικότητας” και της “ανατροπής” , κρινόμενες περισσότερο απ’ τις ιδιαιτερότητες τους , την ιδιωτική τους ζωή , τις παρεκτροπές τους ακόμα και την αυτοκαταστροφή τους και λιγότερο απ’ αυτό καθ’ αυτό το έργο τους. Οπωσδήποτε μια ρηξικέλευθη στάση και αντίληψη , καθώς και βιογραφικά στοιχεία καλλιτεχνών και εν γένει σημαντικών προσωπικοτήτων ,θα πρέπει να συζητώνται και να επισημαίνονται , το να αποκτούν  όμως θιασώτες είναι λυπηρό, γιατί αυτό ακριβώς οδηγεί σε δημιουργία νέων στείρων στερεοτύπων ,σε ολοκληρωτική επικράτηση του κομφορμισμού , σε μίμηση και τελικά σε γελοιοποίηση. Επιπροσθέτως καθιστούν πασίδηλο, πως  όσον αφορά την γόνιμη συνομιλία τέχνης και κοινωνίας, η εποχή των ισχνών αγελάδων δυστυχώς έχει ενσκύψει και έχει παγιωθεί.

Βόλτα στη βροχή [Βαλάντης Βορδός]




Βόλτα στη βροχή


θλιμμένη πόλη
με τα κίτρινα σκουριασμένα φώτα
να πέφτουν στους ώμους
να γλύφουν τα χέρια σου οι ρωγμές
των λουλουδιών στα πάρκα

και στο λιμάνι τα παροπλισμένα πλοία
σχεδιάζουν ακόμη ταξίδια σε μέρη
μακρινά
κι οι βόλτες σου στη βροχή
σε δρόμους άγνωστους
σε κάτι συνοικίες ξεχασμένες
που οι νύχτες είν' σκόρπιες
σαν τα κομμάτια του εαυτού σου

σε εξαρθρωμένα παράθυρα ο αέρας
ακονίζει τα νύχια του
ο ίδιος αέρας που χρόνια πριν γύριζε με μανία
τα παιδικά σου φουρφούρια

η μεταμόρφωση έγινε
υπήρξε αλλαγή
οι αστικές σας μάσκες έπεσαν στα μάτια μου
όπως το χέρι μπροστά στην άφωνη κραυγή
των δρόμων
που αδιάκοπα να μιλήσουν προσπαθούν
σε μια γλώσσα ξένη μακρινή
μια μουσική ιθαγενών εκστατική και παράταιρη

ένα παιχνίδι σπασμένο η ποίηση στα χέρια μου
χιλιοπαιγμένο και κολλημένο
τα χέρια στο στόμα
το κεφάλι στο στομάχι
τα πόδια πλάγια
ένας κλόουν που κλαίει γελώντας
αυτή η ανίκανη ικανότητα να σκαρώνουμε
ποιήματα
σε μια νευρωτική φάση έκοψα
τα καλώδια του εαυτού μου
σε μια νύχτα που ισορροπεί σε ξυραφάκι
μην μάθει κανείς πώς είμαστε απόντες
πως τόσο φτηνά ξεπουληθήκαμε
σε μια οικτρή μονόπολη
ο φόβος τρέμει και τη σκιά του
έρχεται και φεύγει
φεύγει και έρχεται

κι αν κάτι μένει στη βροχή χαραγμένο
είν' η περιπέτεια του αίματος φορώντας τσόκαρα
να βολτάρει σ' ένα κοσμικό ψυχιατρείο
ένα παιδικό χαμόγελο
και μια γυναίκα όμορφη που περνά
το δρόμο
καθώς τ' αγάλματα θρυμματίζονται
απ' την αύρα της.

09 Μαρτίου 2012

Θανάσης Αθανάσιος 9



Οιονεί Εγώ

Οιονεί Εγώ
Βαθυπώγων Ακραιφνής
Διάφανος Στιλβαδάμας
Πρίγκιπας Tathagata!

Ιγδίον. Ιδαλγός. Γυμνιππευτής.
Αλεξιβόρβορο

˜

Ολβους Παμφαλάω
Ζουμπούλια

Πετροφυή χταπόδια
Εκστάσεις
˜

Τις προάλλες βγήκα απ’ το καφέ
Με τα χέρια στις τσέπες
Εκεί
Δίπλα στο φλοίσβο
Φωτίστηκα




καλοτάξιδο!

06 Μαρτίου 2012

Η καυτή πατάτα που επιμένεις να κρατάς στα χέρια σου δε(ν) θα σε θρέψει, θα σε κάψει.


Μία τέτοια είναι και η πίστη, όπως θεμελιώθηκε στην κομουνιστική διεθνή του 1920, πως: Κάθε τι που δεν εκπορεύεται από τις αποφάσεις και το σχεδιασμό του κομουνιστικού κόμματος είναι εξ ορισμού αντιδραστικό, υποκινούμενο από το κεφάλαιο και δεν υπηρετεί τον τελικό σκοπό.

Ο Γκορμπατσόφ θα πρέπει να θεωρείται ως το ιστορικό αναπόφευκτο της.

Φτάσαμε αισίως στα 2012 και παραμένει ακόμα καυτή και στα χέρια ορισμένων.

- Δεν υπάρχει ελευθερία (δηλαδή: ανεξαρτησία /αυτοδιαχείριση) την οποία δεν τη διεκδικείς κάθε μέρα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας (γειτονιά- εργασία- πόλη- κράτος).
- Αν είναι να εξακολουθούμε να μην αποφασίζουμε εμείς γιατί να αγωνιστούμε αφού ήδη το έχουμε;
- Σταθερή πρόταση ανάγνωσης: Η ουγγρική επανάσταση του 1956 του Κορνήλιου Καστοριάδη.


ΥΓ. Τέτοια ικανότητα να πιάνεις σωστά πράγματα (*) και αφού τα κάνεις λάθος θέση να τα λες με το χειρότερο τρόπο την πιο λάθος στιγμή, δεν έχω ματαδεί.

(*) διότι ναι, κανείς δεν περιμένει από ένα κίνημα απελπισμένων (όπως της πατάτας όπου απελπισμένοι είναι και αυτοί που πουλούν αλλά και αυτοί που αγοράζουν) να έρθει η ανατροπή ή να λυθεί το πρόβλημα της ακρίβειας, της εκμετάλλευσης που ασκούν οι μεσάζοντες, της φτώχιας και των αιτίων της αν αυτό δε(ν) γενικευτεί κι εξαπλωθεί, αλλά είναι ανόητο να λες σε κάποιον, που βλέπει την παραγωγή του αδιάθετη μέχρι στο παραπέντε να σαπίσει, όταν τότε θα πάει ο έμπορας να την αγοράσει και μάλιστα στο 1/8 της τιμής που θα πουληθεί στο supermarket, ότι δεν έπρεπε να το κάνει αυτό γιατί δεν λύνει, μόνο με τον τρόπο αυτό, οριστικά το πρόβλημα!
     



05 Μαρτίου 2012

Παναγιώτης Πανάς - Έργα Αργίας


Πρόλογος.


  Του γκιώνη όποιος λέει πώς η φωνή,
Στης φύσης τη μεγάλη αρμονία,
Δεν είναι αναγκαία - με συγχωρεί -
Μα λέει μια μεγάλη ανοησία…
Μονότονο θα ήτανε το αηδόνι,
Εάν δεν ήταν κ’ η φωνή του γκιώνη.
  Γκιώνη φωνή και αυτά τα στιχουργήματα
Είναι, οπού τη νύχτα αντηχάει.
Δεν είναι από εκείνα τα ποιήματα,
Όπου η Μούσα μας κανοναρχάει....
Και αν κανένας τέτοια τα προσμένει,
Η γνώμη του θα εύγη γελασμένη.
  Συμπέρασμα λοιπόν… λεπτό δεν δίνω
Τι τύχη θε να λάβουν… Δεν με μέλει,
Αν κανένας Ροΐδης… Τον αφήνω
Ελεύθερον να ψάλει ό,τι θέλει…
Γιατί πρώτος κ’ εγώ, - μα την αλήθεια! –
Ανάλατα τα βρίσκω κολοκύθια.




πηγές:
εδώ (24γράμματα) ,
εδώ (Σαραντάκος) .

03 Μαρτίου 2012

Τρία ανέκδοτα ποιήματα του Γιώργου Βέη



Πάντα μαζί

Δεν μπόρεσα πάλι να την διακρίνω
όσο κι αν προσπάθησα δεν είδα τίποτε
κρυβόταν συνεχώς η κειμενοβουνοπλαγιά
ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων και τις κουρτίνες της βροχής

την άκουγα καθαρά όμως
όπως ακριβώς οι πρώτοι άνθρωποι του κόσμου
μου την διάβαζε από την αρχή ως το τέλος
με την ίδια πάντα άνεση
ο σπίνος.



Το τικ του Ροβεσπιέρου

είναι το σημάδι της υποταγής ή της υπεροχής
ιδίως όταν βλέπει ξαφνικά να έρχεται προς το μέρος του
εκείνη η αλάνθαστη λέξη στιλέτο
να καρφωθεί με δύναμη στην καρδιά του
τότε φέρνει το δεξί χέρι του στο στήθος
ως να υποκλίνεται στον Αχέροντα των μυστικών του
                         

                                   
Αμφιβολίες μοναχού στην Καμπότζη

κρέμεται από μια τρίχα
από ένα τίποτε του πεπρωμένου
η ρίζα της αμφιβολίας
έτοιμη να πέσει κάτω στο χώμα
εύχεται να τη φυσήξει δυνατά
να την σηκώσει ψηλά ο αέρας
μέσα στο όραμα του δειλινού
να μην δοκιμάσει ξανά
τον βραχνά των χρωμάτων
τη δύναμη των αριθμών