[στον Υμηττό 30.03.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε τη διαδρομή από την Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια μέχρι την κορυφή του λόφου "Καλόγερος" (βλέπε χάρτη από wikimapia). O λόφος "Καλόγερος" βρίσκεται στα ανατολικά όρια τής λεωφόρου Αλίμου Κατεχάκη, νότια του ασφαλτόδρομου οδηγεί από την Καισαριανή στην Μονή Καισαριανής.

Στην πορεία ακολουθήσαμε το μονοπάτι που περνά από την Ι. Μ. Αγ. Ιωάννη Προδρόμου και κινείται παράλληλα και βόρεια στη λεωφόρο Δημητρίου Καραμολέγκου και το ρέμα που κατεβαίνει από Υμηττό (στην επιστροφή κινηθήκαμε νότια της λεωφόρου Καραμολέγκου μέσ' από το άλσος που βρίσκεται το νεκροταφείο Καισαριανής). Το συγκεκριμένο ρέμα είναι το ένα από τα τρία κύρια ρέματα σχηματίζουνε κατάντη τον Ιλισό (συγκεκριμένα το παρόν, κάτω από την οδό Μιχαλακοπούλου, συναντιέται με τα ρέματα που κατεβαίνουνε το ένα παράλληλα την οδό Αναστάσεως στου Παπάγου και το άλλο του Ζωγράφου και σχηματίζουνε τον Ιλισό).

Η φωτογραφία από το σημείο, στο ύψος της Ι.Ν. Αγ. Ιωάννη Προδρόμου, όπου το ρέμα σκεπάζεται.

   

Στην κυκλική διαδρομή γύρω από τον λόφο Καλόγερο, συναντήσαμε μια παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινο. Δεν την έχουμε αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτηση και η ύπαρξή της αναφέρεται με επιφύλαξη.  

Η επιφύλαξη γιατί αν και το σημείο ικανοποιεί τα απαιτούμενα για να λειτουργούσε ασβεστοκάμινος και η διαμόρφωση τού χώρου θυμίζει κάπως, επειδή σε μελλοντικό χρόνο τής λειτουργία της, γίνανε παρεμβάσεις όπως απόπειρες κατασκευής τοιχίων και διαμορφώσεις τού εδάφους όπου ακουμπούσε η ασβεστοκάμινος, ενδέχεται στο σημείο να μην είχε λειτουργήσει ασβεστοκάμινος και η εικόνα να παραπλανά.

Προτού επιστρέψουμε ανεβήκαμε στην κορυφή τού λόφου "Καλόγερος" όπου υπάρχουν ίχνη αρχαίας οχύρωσης και εξαιρετική θέα προς το λεκανοπέδιο τής Αθήνας ...

... και συναντήσαμε έναν από τους νόμιμους κατοίκους τού λόφου.

   

Η θάλασσα μέσα μου [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Σηκώθηκε πρωί πρωί, ντύθηκε τα καλά της, στολίστηκε και τράβηξε για το σχολειό.
Η μάνα της απόρησε σαν την είδε αλλά δε μίλησε. Μόνο δάγκασε τα χείλια της και την θωρούσε με γουρλωμένα μάτια.
Επτά χρονώ όλη κι όλη και να κάνει τέτοια καμώματα. Που ακούστηκε σ' όλο το χωριό, όλα τα χρόνια που θυμόταν τέτοιο πράμα.
Τι θα λεγε πάλι του αντρός της σαν του τα σφύριζαν στον καφενέ.
Την κάλυψε μια, τον ξεγέλασε δυο, μα τώρα νισάφι πια, πάγαινε μακριά η βαλίτσα. Το' χε παρατραβήξει το σχοινί.
Α, θα την έπιανε απ' το μαλλί μόλις γύριζε, θα της έστριβε τ' αυτί να νιώσει πως το παραξήλωσε.
Επιτέλους! Κάθε πράμα έχει τον καιρό του και τη θέση του.
Τι την έπιασε και μας παριστάνει την κυρία; Έχει μπροστά της καιρό για τέτοια.
Τώρα δουλειά της είναι τα γράμματα.
Μωρό παιδί και να τρώγεται με τις σάρκες του. Ντροπής πράματα.
Έγινε μεσημέρι, έφτασε απόγιομα, πουθενά την.
Φούριαξε η μάνα της, έφαγε τον κόσμο να ρωτά και να ψάχνει.
Σήκωσε στο πόδι όλο το χωριό.
Αργά πια, πάνω στο μέλωμα τ' ουρανού, την ήβραν να κάθεται στο γιαλό πετώντας βότσαλα.
Τι κάνεις εδώ μωρή! Ούρλιαξε η μάνα της.
Τίποτα μάνα μου, τίποτα, μπαλώνω τη θάλασσα μέσα μου.


Πηγή: drasivrilissia.gr.

15.03.2019

15.03.2019.

Η Ελισάβετ Λούκου έφυγε στα δυο της τα χρόνια από τα Βίλια για την μεγάλη πόλη. Εκεί άκουσε να μιλάνε τα ελληνικά και κει τα ‘μαθε, και τα ‘μαθε σωστά, όχι όπως τα μιλάνε οι φασίστες, και κει ανάμεσα στους πολλούς τους δρόμους ακολούθησε αυτόν, της Έλλης Λαμπέτη, που την οδήγησε να αποδώσει την Εβραία τού Μπρεχτ όπως καμία άλλη ηθοποιός δεν θα κατάφερνε και ίσως ποτέ καταφέρει στη γλώσσα αυτή. Γιατί ήτανε πια η Έλλη Λαμπέτη, όπως προσδιόρισε εαυτόν, και δεν ποιούσε μονάχα ήθη, πράξη σπουδαία εξάλλου!, αλλά με τρόπο μοναδικό απέδιδε πιστά την περιρρέουσα ρυπαρή ατμόσφαιρα, χωρίς τις ταμπέλες, που στα σκουπίδια έχουνε σαπίσει, ξερνώντας τη πάνω στους θεατές, που θεατές παραμένουν. Αν ζούσε σήμερα, στα χρόνια τής λήθης και των ψεμάτων τού εθνικισμού, κι αν ακόμη μάζευε δυνάμεις να γυρίσει στο χωριό, που ‘δε το φως τού ήλιου, να σταθεί ανάμεσα στους κυνηγημένους και τους φασίστες να τους πετροβολούν γιατί ‘ναι κυνηγημένοι, ποιος δεν θα την έσπρωχνε στην μπάντα;

Δυο ποιήματα του Σωτήρη Λάμπρου στον Ρενέ Μαγκρίτ

Αν απ' τη ζωή των ανθρώπων 
κλέψεις το μήλο της αιωνιότητας 
τότε πες μου 
τι θ' απομείνει;

René Magritte: "The Son of Man" πηγή:  thesquirrelreview.com.

Τούτο να ξέρεις γιέ μου: Το μήλο το πιο εύγευστο, το πιο διαλεχτό είναι εκείνο που όταν θα σταθείς κάτω από μια μηλιά και υψώσεις το χέρι σου θα πέσει στην παλάμη σου. Γι' αυτό λοιπόν να το καρτερείς.

[H υψικάμινος του παλιού Μπαρουτάδικου στο Αιγάλεω 25.03.2019]

Βρίσκεται μες στο άλσος "Μπαρουτάδικο", στο Αιγάλεω, στο χώρο που λειτούργησε επί 90 χρόνια εργοστάσιο κατασκευής πυρίτιδας. Το εργοστάσιο ιδρύθηκε το 1874 από τον αξιωματικό τού πυροβολικού Κ. Μωραϊτίνη, με το όνομα «Ελληνικόν Πυριτιδοποιείον», σε σχέδια Γάλλων μηχανικών. Κατασκεύαζε πυρίτιδα κυνηγιού και για φουρνέλα, δυναμίτιδα και σκάγια και λίγο μετά και χημικά προϊόντα, όπως θειικό οξύ, νιτρικό οξύ, υδροχλωρικό οξύ κ.α.

Το 1908 συγχωνεύτηκε με το Καλυκοποιείο των αδελφών Μαλτσινιώτη και δημιουργήθηκε η ΠΥΡ-ΚΑΛ, η πρώτη ελληνική πολεμική βιομηχανία.

Το 1934 πέρασε στα χέρια τού Πρόδρομου Μποδοσάκη.

Το 1944, οι γερμανοί, φεύγοντας το κατέστρεψαν. Ο Μποδοσάκης το επισκεύασε και το λειτούργησε και πάλι. Στη δεκαετία τού 50 παρήγαγε πυρομαχικά για τις ανάγκες τού ΝΑΤΟ. Κατόπιν οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν και στη δεκαετία του 70 έκλεισε.

Από τις εγκαταστάσεις σώζεται μόνον η υψικάμινος ενώ οι υπόγειες στοές έχουν κλειστεί.      

AM

[στον Υμηττό 23.03.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε τη διαδρομή (βλέπε χάρτη από wikimapia) από το τέρμα τής οδού στο Δογαρόπουλου, στου Παπάγου, κατά μήκος τού μονοπατιού Ε5, μέχρι τις εγκαταστάσεις ΟΤΕ. Το μονοπάτι είναι άριστα σηματοδοτημένο και όπου η ανηφόρα είναι αρκετή έχουνε κατασκευαστεί ξύλινα σκαλοπάτια. Το μονοπάτι αρχικά διασταυρώνεται με την περιφερειακή Υμηττού ενώ περνά από το βάραθρο τού Αστερίου.

Στο ύψος των εγκαταστάσεων του ΟΤΕ στραφήκαμε νότια ακολουθώντας το μονοπάτι Ε10, στο ύψος τής κορυφογραμμής, ανατολικά τού ασφαλτόδρομου οδηγεί στις κεραίες, με εξαιρετική θέα προς τα μεσόγεια. Φθάνοντας στο σημείο που το μονοπάτι Ε10 διασταυρώνεται με τον ασφαλτόδρομο συνεχίσαμε δυτικά βορειοδυτικά, κατά μήκος του μεγάλου Ε10 (*) περνώντας τη Μονή Αστερίου μέχρι τη διαστάρωσή του με τον ασφαλτόδρομο από Χολαργό στο ύψος τού Πύργου Ανθούσας.

Από εκεί ακολουθήσαμε κατεβαίνοντας το μονοπάτι Ε7

και μετά επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης μέσω τού Ε5. 

(*) Το μικρό Ε10 και το μεγάλο Ε10 διατρέχουν από βορρά (Αγία Παρασκευή) προς νότο (Τερψιθέα Γλυφάδας) τον Υμηττό, περνώντας από ή δίπλα τις κορυφές του, με τη διαφορά ότι το μεγάλο, στο προαναφερόμενο σημείο στρέφεται δυτικά, κατεβαίνει στη Μονή Αστερίου, περνά μέσα από δασικούς δρόμους και μονοπάτια λίγες εκατοντάδες μέτρα ανατολικά τής Καλοπούλας και της Ι.Μ. Καισαριανής και κατόπιν ανεβαίνει, δίπλα στο Κακόρεμα, μέσω μονοπατιών και του οφιοειδούς δασικού δρόμου προς τις κεραίες, στο ύψος τής προτελευταίας στροφής τού ασφαλτόδρομου προτού τις κεραίες. Αντίθετα το μικτό Ε10, στο προαναφερόμενο σημείο ακολουθεί τον ασφαλτόδρομο μέχρι το σημείο συνάντησής του με το μεγάλο Ε10 στο ύψος τής προτελευταίας στροφής τού ασφαλτόδρομου προτού τις κεραίες. Κατόπιν συνεχίζουνε νότια την ίδια πορεία.      

Η επιστολή του Ιταλού αναρχικού Lorenzo Orsetti (13.02.1986 – 18.03.2019) που σκοτώθηκε πολεμώντας τον ISIS στη Συρία

πρωτότυπο: documentonews.gr.

Ο Ιταλός αναρχικός Lorenzo Orsetti έχασε τη ζωή του τη Δευτέρα στο Baghouz της Συρίας καθώς μαχόταν με τις πολιτοφυλακές Κούρδων και Αράβων SDF-YPG-YPJ ενάντια στον ISIS. 

Ο Lorenzo έκανε πράξη τις ιδέες του και γνωρίζοντας πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σκοτωθεί άφησε μία επιστολή προς δημοσίευση μετά τον θάνατό του, αν αυτός συνέβαινε στο πεδίο της μάχης. 

Ολόκληρη η επιστολή του Lorenzo:

«Γεια σας.

Αν διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτό το μήνυμα είναι σημάδι πως δεν είμαι πια σε αυτόν τον κόσμο. Μην λυπηθείτε παρά μόνον λιγάκι γιατί εμένα δεν με λυπεί• δεν μετανιώνω για τίποτα, είμαι νεκρός επειδή έκανα αυτό που θεωρούσα σωστό, υπερασπιζόμενος τους πιο αδύναμους και παραμένοντας πιστός στις ιδέες μου για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία. Επομένως, παρόλο που έφυγα νωρίς, η ζωή μου μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία και είμαι σχεδόν σίγουρος πως έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν θα μπορούσα να έχω επιθυμήσει κάτι περισσότερο.

Σας εύχομαι το καλύτερο δυνατό και ελπίζω (αν δεν το έχετε ήδη κάνει πράξη) να αποφασίσετε να δώσετε την ζωή σας για τον πλησίον σας, γιατί μόνον έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Μόνον νικώντας τον ατομισμό και τον εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά. Οι καιροί είναι δύσκολοι, το ξέρω, αλλά μην αφήνεστε στην παραίτηση, μην εγκαταλείπετε την ελπίδα• ποτέ! ούτε για μια στιγμή.

Ακόμα και τότε που όλα μοιάζουν χαμένα και που οι δυστυχίες που χτυπάνε τους ανθρώπους και τον κόσμο μας μοιάζουν ανυπέρβλητες, ψάξτε να βρείτε τη δύναμη και να την μεταφέρετε και στους συντρόφους σας.

Είναι κυρίως στις πιο σκοτεινές στιγμές που το δικό σας φως είναι χρήσιμο.

Και να θυμάστε πάντα πως "κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα". Παλέψτε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα.

Σας αγαπώ όλους και ελπίζω τα λόγια μου να βρουν γόνιμο έδαφος σε εσάς.

Serkeftin!

Orso,

Tekoser,

Lorenzo»

Θυρανοίξια [Παναγιώτης Πριμηκύρης]

Θυρανοίξια -
Στο ναό του έαρος
ποίμνιο ανθέων

Ερωτηματικά – XLVIIΙ

πόσο θα με έθλιβαν
οι γκρίζες μιλιές
για την ποίηση;

21.03.2019

Περίκλειον Ωδείον [Παναγιώτου Καστριώτου, Αρχαιολογική Εφημερίς, 1922]

Πηγή πρωτότυπου: archetai.gr.

Τα με έντονα σημειωμένα μέρη του εξαιρετικού αυτού κειμένου, για τις εργασίες αποκάλυψης τού Ωδείου τού Περικλή, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται στις νοτιοανατολιές πλαγιές του βράχου τής Ακροπολης, από τον ιστολόγο. Τα σχόλια και τα λόγια μπορεί κάποιος να εκστομίσει θα υπολείπονται πάντα των πεπραγμένων.   

Περίκλειον Ωδείον  

Εφέτος δεν εσκόπουν να εξακολουθήσω τας εν τω ωδείω τού Περικλεούς ανασκαφάς ημών, ας από οκταετίας εκεί δαπάναις της Αρχαιολογικής Εταιρείας ενεργούμεν προς πλήρη αποκάλυψιν τού οικοδομήματος, καθότι ολόκληρον τον χώρον, ων κατελάμβανον αι υπό τής Εταιρείας εξαγορασθείσαι τρεις μικραί οικίαι, ανεσκάψαμεν ήδη μέχρι του βραχώδους εδάφους, ώστε δεν υπήρχε δι’ εφέτος ή ελάχιστος χώρος προς περαιτέρω εργασίαν.

Ούτω εν αρχή εξεκαθαρίσαμεν ολόκληρον τον χώρον τού ήδη αποκαλυφθέντος οικοδομήματος τού ωδείου από των θάμνων και της επιχώσεως, όστις συνεπεία των όμβριων υδάτων και των από των κλιτύων τής Ακροπόλεως κατελθόντων χωμάτων και λίθων είχεν εκ νέου καλυφθή. Τα δε εις φως ελθόντα βάθρα των εσωτερικών κιόνων, εφ’ ων εστηρίζετο η στέγη τού οικοδομήματος, ουδόλως διεκρίνοντο.

Εν τω ανασκαφέντι χώρω τω υπό την ΒΑ κλιτύν τού βράχου τής Ακροπόλεως κειμένω (εικ. 1) απεκαλύψαμεν μέχρι σήμερον το ήμισυ ορθογωνίου κτιρίου, όπερ ην πελώρια αίθουσα, και ουχί Στοά, ως ενομίζετο, μετά τμήματος τής ανατολικής πλευράς συνεχόμενον προς την ΒΑ γωνίαν· προς δε τούτω και ολόκληρον σχεδόν την βόρειον πλευράν εις μήκος άνω των 73 μέτρων (εικ. 2) υπολείπεται δε μικρόν έτι τμήμα μέχρι του τέρματος όπερ δεν κατωρθώσαμεν να αποκαλύψωμεν ένεκα της μεγάλης εκεί επιχώσεως τού εδάφους υπερβαινούσης τα 7 μέτρα και ης η εκσκαφή ανεβλήθη εις ευθετώτερον χρόνον ως έργου μακρού και δαπάνης μεγάλης· πάντως όμως το όλον μήκος τής βορείου ταύτης πλευράς τού κτιρίου δεν δύναται να υπερβαίνη τα 82 μ., όσον δηλαδή απέχει η ΒΑ γωνία τού ωδείου από του ανατολικού αναλήμματος τού θεάτρου τού Διονύσου (εικ. 2).

"Εσύ ξημερώνοντας..." [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

"ΕΣΥ ΞΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΣ..." 

Να ξοδεύεσαι στο κάμποσο του χρόνου
λέξεις φοβερές γδύνοντας απ' το μεθάνιο του πόνου

Μια κάποια αρχή να οξειδωθεί έτσι ο φόβος
καθώς φορώντας την ανατολή
φωτίζεις τις σκοτεινές γωνιές
ενός ασθμαίνοντος μεσημεριού
                  ή
κάποιου γκρινιάρικου απογεύματος

Μόλις που προκάνω να φωτογραφίσω
το τέλος της μέρας
και τα χείλη σου κόκκινα
ψιθυρίζουν τη σιωπή
όπως δεν την άκουσε κανείς άνθρωπος
όπως δεν την άγγιξε κανείς Θεός.

Δε βλέπετε πως παραείσαστε πολλοί; [Bertolt Brecht, μετ. Νάντια Βαλαβάνη]

ΔΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΩΣ ΠΑΡΑΕΙΣΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ;
Sehl ihr nicht, dass ihr zu viele seid?

Σαν ήρθε ο Μπογιατζής(*), σας υποσχέθηκε
Ότι κανένας πια άνεργος δε θα τριγυρνάει εδώ κι εκεί 
Χωρίς τον τίμιό του ιδρώτα να μπορεί να χύνει. 

Πολλοί τον πόλεμο τώρα προετοιμάζουν
Κι έτσι μακριά από το δρόμο τους κρατάνε.
Όμως, ακόμα είναι πολλοί αυτοί που περισσεύουν.

Στον πόλεμο
Κι αυτοί απασχολημένοι θα βρεθούνε.
Μετά τον πόλεμο
Δε θα βρεθούν καθόλου.


(*) έτσι αποκαλούσε ο Bertolt Brecht τον Χίτλερ ειρωνευόμενος την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική.

[στον Υμηττό 17.03.2019 και δύο (ακόμη) παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες]

Στο παρόν ακολουθήσαμε τη διαδρομή γύρω από την Ι.Μ. Καισαριανής (βλέπε χάρτη από τη wikimapia) και τον Κουταλά αποκλειστικά μέσα από μονοπάτια και δασικούς δρόμους. 

Η διαδρομή αυτή είναι μια από αυτές που ενδείκνυνται στον Υμηττό όλες τις εποχές τού χρόνου. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι από το Μάρτη μέχρι το Νοέμβρη, παρεκτός οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν, μεγάλης χρονικής διάρκειας διαδρομές σε όλη την ανατολική πλευρά τού Υμητού και νότια τού Καρέα καθώς και στην κορυφογραμμή, και ιδίως μετά τις 11.00, θα πρέπει να αποφεύγονται λόγω της έντονης έκθεσης στην ηλιοφάνεια.

Η πορεία μέσα από το δάσος κυπαρισσιών (προϊόν δενδροφύτευσης) από τον Κουταλά, τα νότια τού λόφου Καλόγερος μέχρι την Ι.Μ. Καισαριανής είναι από τις ωραιότερες στον Υμηττό.

Στη διαδρομή μας συναντήσαμε δύο παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες (στον ανωτέρω χάρτη από τη wikipamia σημειώνονται με πορτοκαλί χρώμα), οι οποίες δεν ήτανε σημειωμένες στον έντυπο χάρτη, ο οποίος μας είχε βοηθήσει στη φωτογραφική αποτύπωση που είχαμε κάνει πριν λίγο καιρό. Πρακτικά πέσαμε πάνω τους (ιδίως στη δεύτερη από καθαρή τύχη). Η πρώτη βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα από την ΠΑ4 (βλέπε εδώ), μισοσκεπασμένη από το δασικό χωματόδρομο, στη βόρεια πλευρά του, και η άλλη στη νότια - νοτιοανατολική πλευρά τού λόφου Καλόγερος, κοντά στο σημείο που το μονοπάτι που ακολουθήσαμε (είναι αυτό στο οποίο βρίσκεται λίγο πιο πίσω, νοτιοδυτικά, προς τον Κουταλά, η ΠΑ1) συναντά μικρό ρέμα, πνιγμένη στη βλάστηση.

Εδώ όλες οι αναρτήσεις για τις παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες.