29 Ιουνίου 2012

Κατάργηση
















(Aγία Παρασκευή - οδός Λυκείου 29-06-2012)


Ο τόπος αυτός
Πληγώνει τη ζέστη

Τα παιδιά
Δεν έφυγαν
Ήταν να έχουν φύγει
Τα παιδιά
Ήταν να είχαν έρθει.

28 Ιουνίου 2012

Δύο ποιήματα του Paul Celan [μετ. Χρήστος Γ. Λάζος]



ΨΑΛΜΟΣ

Κανένας δεν μας πλάθει ξανά από χώμα και πηλό,
κανένας δεν ευλογεί τη σκόνη μας.
Κανένας.

Δόξα σοι ο Κανένας.
Για την αγάπη σου θέλουμε
ανθίσει.
Σ’ εσέναν
απέναντι.

Ένα Τίποτα
ήμαστε, είμαστε, για πάντα
θα μείνουμε, που ανθίζει:
του Τίποτα, του
Κανενός το ρόδο.

Με
το στύλο φως ψυχής,
το στήμονα έρημο ουρανού,
τη στεφάνη κόκκινη
από τη λέξη πορφύρα, που τραγουδούσαμε
πάνω, ώ πάνω
απ’ τ’ αγκάθι.



ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

Μια λέξη,
που για χάρη της σ’ έχασα:
η λέξη
ποτέ.

Ήταν,
και κάπου κάπου το θυμόσουν κι εσύ,
ήταν
μια ελευθερία.
Κολυμπούσαμε.

Ξέρεις ακόμα, πως τραγουδούσα;
Με το φωτόδεντρο τραγουδούσα, με το τιμόνι.
Κολυμπούσαμε.

Ξέρεις ακόμα, πως κολυμπούσες;
Ανοιχτή ήσουν μπροστά μου,
ξαπλωμένη μπροστά μου, ξαπλωμένη
μπροστά
στην προ-
εξοχή της ψυχής μου.
Κολυμπούσα και για τους δυο μας. Δεν κολυμπούσα.
Το φωτόδεντρο κολυμπούσε.

Κολυμπούσε; Γιατί ήταν
βάλτος τριγύρω. Ήταν το ατέλειωτο τέλμα.
Μαύρο κι ατέλειωτο, έτσι κρεμόταν,
Έτσι κρεμόταν προς τον κόσμο.

Ξέρεις ακόμα, πως τραγουδούσα;

Αυτή -
ώ αυτή η παρεκτροπή.

Ποτέ. Προς τον κόσμο. Δεν τραγουδούσα. Ανοιχτή
ήσουν μπροστά μου, ξαπλωμένη μπροστά
στην ψυχή που ταξίδευε.


---------------------------------


από τη συλλογή "Του Κανενός Το Ρόδο"



26 Ιουνίου 2012

Άννα Παυλίδου - Το φιλί του χρυσόψαρου



















Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το δωδέκατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων της Άννας Παυλίδου με τίτλο: "Το φιλί του χρυσόψαρου".



----------------------------------------------------------------------



Συλλέκτης

Στη σκόνη του Ιούνη
μιαν άχρηστη λύπη - και μια μαχαιριά:
μικρή παπαρούνα
Στην άχρονη θλίψη - σαν σκύψει βαθιά,
ένα κίτρινο στάχυ
με στίχο το δάκρυ - θα γίνει ψωμί.
Μπλε ήλιος, σαν ψεύτης
καθρέφτης, συλλέκτης - εμπρός στην σκηνή
μα πίσω κρυμμένος
και μόνος και ξένος - ο σπόρος - παιδί,
σαν κρίνο της άμμου
σαν κόκκος του άστρου - σαν λάμψη παλιά
σταγόνας στην λάμα
ασημιού στον καθρέφτη - σαν γνώση αψιά
θα ξυπνήσει τον λύκο
θα χτυπήσει στο αμόνι - με μια μόνη κραυγή
στου θανάτου την πέτρα
το τραπέζι θα στρώσει - στην καινούργια ζωή.


Απτάλικο

Mακάμια από τρίχορδα στην Σμύρνη
σεντόνια ξεδιπλώναν τον λυγμό
στης μέσα πόλης τους τεκέδες βλάμηδες,
απτάληδες που γέρναν σε χορό.

Στραφτάλιζαν σπαθιά στους γύρους τους
κι οι νότες άναβαν χρυσή φωτιά
ρακές ξεπλέναν του κορμιού τον κάματο
και της ψυχής φωτίζανε βαθειά διαυγή νερά.

Σχοινοβασία στην κραυγή, στα ανείπωτα
ιωνικό μινόρε, χέρια - αητού φτερά
ενώναν ήλιο, γη και λόγια ανήκουστα

σαν ο αμανές τσιγγάνος στην ορφάνια τους
- κάρβουνο μοναχό σε θυμιατό -
ζητούσε προσευχή - οσμή απ’ την περηφάνια τους.

23 Ιουνίου 2012

Spirit level (*)


Μάθημα γεωμετρίας
Στους καιρούς της αλητείας

Λειμώνες γαλανά χορτάρια
Σκουλήκια σε χειμέρια νάρκη

Τρία τα σημεία να ορίζουν
Τρίποδο τραπέζι να ισορροπεί
Επίπεδο

Μα ο βούρκος,
Πλαστικός και στρεβλωμένος
Μη ευκλείδειο σκηνικό
Να βουλιάζουνε τ’ αλφάδια,
Τη δεκάτη εβδόμη ώρα
Ξεσηκώνει τα σκουλήκια
Σ’ αναζήτηση τροφής.



(*)
spirit level = αλφάδι
spirit = πνεύμα, ζωή, ψυχή
level = επίπεδο

21 Ιουνίου 2012

Εις την Μούσα μου [Παναγιώτης Πανάς]



Εις την Μούσα μου

Μούσα μου, εξ αιτίας σου θα εύρω τον μπελά μου.
Ήσυχο δεν μ’ αφίνουμε να κάμω τη δουλειά μου.
Όλοι μ’ εμένα τάχουνε. Με βρίζουν, μ’ απειλούνε.
Χίλια σκυλιά από πίσω μου αδιάκοπα αλυχτούνε…
Τα βλέπεις; Δεν σου τάλεγα; τι σούρθε ν’ αρχινήσεις
Δεν ξεύρεις πως τη σάτυρα όλοι μισούν επίσης;
Μούσα μου, αν θέλης να περνάς καλά ‘ς την κοινωνία,
Άλλες χορδές γρατσούνιζε, βγάνε άλλη αρμονία…
Αν οι Ταρτούφοι εμπαίζουνε τον κόσμο, τη Θεότη,…
Ας κάνουνε ό,τι θέλουνε˙ έτσ’ είναι η ανθρωπότη.
Αφού ο κόσμος έγεινε, ιδούκ’ η υποκρισία
Έστησε ακούνηγο θρονί μέσα ‘ς την κοινωνία.
Γύρου έστησε τα δίχτυα της, και βόσκει αγάλι, γάλι
Ξένοιαστη, σαν το σπίθουλα που βόσκει ‘ς το τροφάλι˙
Ας βόσκη, ας βόσκη ξέγνοιαστη… εσένα τι σε μέλει;…
Επλάσθηκε ο άνθρωπος να κάνη ό,τι θέλει.
Έχομε αυτεξούσιο τον άνθρωπο η Θεότη…
Και συ δεν τόχεις για καλά;… α! μη χαλάς το σκότι.
Ο κόσμος έτσι εφτιάχτηκε, και έτσι θα τελειώση.
Πιάσε άλλο δρόμο, Μούσα μου˙ βάλε, καϋμένη, γνώσι˙
Αν βλέπης να θεώνεται βασίλισα η απάτη˙
Αν βλέπεις το κακούργημα ‘ς το νυφικό κρεββάτι˙
Αν βλέπης να δοξάζωνται ‘ ς τον κόσμο οι λαοπλάνοι,
Και να περνάν για γίγαντες και παληκάρια οι νάνοι˙
Αν βλέπης να φωνάζουνε θ ρ η σ κ ε ί α και π α τ ρ ί δ α,
Όσοι από τέτοια μέσα τους δεν έχουν λ ι μ α τ ί δ α˙
Αν βλέπης πως για το λαό σκούζουνε κι’ αλυχτούνε,
Όσοι να ιδούν να κρέμεται ‘ς τη φούρκα επιθυμούνε˙
Αν βλέπης να κηρύττουνε ένα τρελλό προφήτη,
Κ’ εμπρός ‘ς τα ζούδια οι άνθρωποι να σκύβουνε τη μύτη˙
Αν βλέπης τους αγράμματους να γένωνται δασκάλοι˙
Εισαγγελέα, δικαστή, αν βλέπης το χ α μ ά λ η˙
Αν βλέπης αυταπάρνησι να σκούζουνε οι ληστάδες,
Ή Φρύνες τιμιότητα, μετάνοια οι παπάδες˙
Αν βλέπης αδιάντροπα τους Κίτσους να σ τ α υ ρ ό ν ο υ ν,
Και υπουργοί αχόρταγοι το έθνος να γυμνόνουν ˙
Αν βλέπης το εμπόριο… Μούσα μου, τι σε γνοιάζει;
Εσ’ είσαι πράμμα άυλο, κανείς δεν σε πειράζει…
Καλά αν θέλης, Μούσα μου, ναν τάχης και μαζή μου,
Και με τον κόσμον όλονε, άκου τη συμβουλή μου˙
Αρχίνησε λιβάνιζε ένα-ένα τους μεγάλους˙
Εδώ αυτούς κολάκευε˙ γλύφε εκεί τους άλλους˙
Οι υπουργοί, κοπάνιζε, σώζουνε την Ελλάδα˙
Με μία δε ψαρόβαρκα την τουρκική αρμάδα,
Αν θέλουμε, τη σέρνουμε ‘ς τον Πίνδο επάνω όλη,
Και εν ο υ δ ε τ ε ρ ό τ η τ ι θα πάρωμε τον Πόλι…
Αυτά να γράφης, Μούσα μου. στον Κούτση και στο Λάλα
Με τα δυο χέρια χάριζε επίθετα μεγάλα.
Γένε δε ίσκιος του μιανού, γένε του άλλου φίλος,
Και κούνειε ‘ς όλους την ουρά σαν πεινασμένος σκύλος
Ναι˙ τες χορδές της σάτυρας από τη λύρα βγάλε˙
Τέντωσε μαλακώτερες, κ’ επαίνους πάντα ψάλλε.
Τότε να ιδής χαρίσματα. Τότε να ιδής φιλίες,
Και γεύματα και χρήματα… ποτέ δεν θάχης χρείες˙
Ακούς; αν θέλης άκουσε, και μάσε τα μυαλά σου.
Ξαλληώς, ‘ς το λέω παστρικά, κόπιασε ‘ς τη δουλειά σου.
Άλλο δεν θέλω να σε ιδώ, όσο που να πεθάνω,…
Κ’ εγώ δεν θέλω μάγκανα και έχθρητες να κάνω…

(1868)


20 Ιουνίου 2012

χωρίς τίτλο (ο ρυθμός του χρήματος) [Joyce Mansour – μετ. Έκτωρ Κακναβάτος]


Ο ρυθμός του χρήματος
μέσα στις τσέπες μας και τις καρδιές μας
ο ραδιοφωνικός έρωτας του νυχτερινού πλήθους
νανουρισμένου απ΄ το χρήμα αποκτηνωμένου απ’ το χρήμα
προστατευμένου απ’ το χρήμα
σαπισμένου απ’ την τριχωτή φτώχεια του χρήματος
Η απελπισία που τιτιβίζει
Η ανατριχιαστική βλακεία των κολπικών γέλιων
που κατρεφτίζονται μέσα στην παγερή πυρκαγιά
παιγνιδιών φωτός
ηλεκτρικού ηλεκτρικού ηλεκτρικού
Η συντριπτική υπεροχή του χρήματος πάνω στα κορμιά μας
που τρέμουν μέσα στον ιξό
παρά τον ιστό της αράχνης των γηρατιών που έρχονται
παρά τα καζάνια της ντροπής
όπου ψήνονται ανόητοι με χαίτες μαλλιαρές
παρά τον θάνατο με σλάβικα ζυγωματικά
που ροκανίζεται και φτιασιδώνεται στον κατρέφτη του μπροστά
γυμνός κάτω από ένα παλτό από νύχτα




(από τη συλλογή "Ορνια")


16 Ιουνίου 2012

Stevens Wallace - Prologues To What Is Possible [μετ. Γιώργος Χουλιάρας]


Πρόλογοι Στο Τι Είναι Πιθανόν


Ι


Υπήρχε μια ηρεμία του μυαλού όπως όταν είσαι μόνος σου σε βάρκα στη θάλασσα,
Μια βάρκα που προωθούν κύματα που μοιάζουν στιλπνές πλάτες κωπηλατών,
Σφίγγοντας τα κουπιά τους, λες και ήταν βέβαιοι για τον δρόμο προς τον
προορισμό τους,
Σκύβοντας προς τα εμπρός και κατόπιν όρθιοι κρατώντας τις ξύλινες λαβές,
Υγροί από το νερό και λάμποντας στην ενότητα της κίνησής τους.
Η βάρκα ήταν φτιαγμένη από πέτρες που είχαν χάσει το βάρος τους και καθώς δεν
ήταν πια βαριές
Μια ακτινοβολία μόνον είχε μείνει μέσα τους, ασυνήθιστης καταγωγής,
Έτσι ώστε εκείνος που σηκωνόταν μέσα στη βάρκα γέρνοντας και κοιτάζοντας
μπροστά του
Δεν φαινόταν για κάποιον που ταξίδευε έξω και πέρα από ό,τι είναι οικείο.
Ανήκε στην για τα πολύ ξένα αναχώρηση του σκάφους του και ήταν μέρος της,
Μέρος του κατόπτρου της φωτιάς στην πλώρη του, σύμβολό του, όποιο και αν ήταν,
Μέρος των γυάλινων, νόμιζες, τοιχωμάτων στα οποία γλιστρούσε πάνω από το
λεκιασμένο με αλάτι νερό,
Καθώς ταξίδευε μόνος του, όπως ένας άνθρωπος δελεασμένος από μια συλλαβή
χωρίς κανένα νόημα,
Μια συλλαβή για την οποία ένιωθε, με μια καθορισμένη βεβαιότητα,
Πως περιείχε το νόημα στο οποίο ήθελε να εισέλθει,
Ένα νόημα που, καθώς εισερχόταν μέσα του, θα θρυμμάτιζε τη βάρκα και θα
ηρεμούσε τους κωπηλάτες
Όπως σε ένα σημείο κεντρικής άφιξης, μια προς στιγμήν στιγμή, μεγάλη ή μικρή,
Απομακρυσμένο από κάθε ακτή, από κάθε άντρα ή γυναίκα,και χωρίς να
χρειάζεται κανέναν.


ΙΙ


Η μεταφορά ανακίνησε τον φόβο του. Το αντικείμενο με το οποίο συγκρινόταν
Ήταν αδύνατον να το αναγνωρίσει. Από αυτό ήξερε πως η ομοιότητά του εκτεινόταν
Λίγο μόνον και όχι πιο πέρα, εκτός αν μεταξύ εκείνου
Και πραγμάτων πέρα από ομοιότητα υπήρχε αυτό ή το άλλο με πρόθεση
αναγνώρισης,
Αυτό ή το άλλο μέσα στις περιφράξεις υποθέσεων
Για τις οποίες άντρες διαλογίζονταν το καλοκαίρι μισοκοιμισμένοι.
Ποιον εαυτό, λόγου χάριν, περιείχε που δεν είχε ακόμη ελευθερωθεί,
Γρυλίζοντας μέσα του να ανακαλυφθεί καθώς επεκτείνονταν οι προσοχές του,
Λες και όλα τα κληρονομημένα φώτα του είχαν ξαφνικά αυξηθεί
Από μια πρόσβαση χρώματος, μια νέα και απαρατήρητη,ελαφρά χρωματική
αντιπαράθεση,
Την πιο μικρή λάμπα, που πρόσθετε το δυνατό της τίναγμα,στο οποίο έδωσε
Ένα όνομα και προνόμιο πάνω από την κανονικότητα της κοινοτοπίας του –
Ένα τίναγμα που πρόσθετε σε αυτό που ήταν πραγματικό και στο λεξιλόγιο του,
Με τον τρόπο που κάποιο πρώτο πράγμα που έρχεται στα δέντρα του Βορρά
Προσθέτει σε αυτά ολόκληρο το λεξιλόγιο του Νότου,
Με τον τρόπο που το πρώτο μοναδικό φως στον βραδυνό ουρανό, την άνοιξη,
Δημιουργεί ένα καινούργιο σύμπαν από το τίποτε προσθέτοντας τον εαυτό του,
Με τον τρόπο που ένα βλέμμα ή ένα άγγιγμα αποκαλύπτει τα απροσδόκητα
μεγέθη του.





Prologues To What Is Possible


I


There was an ease of mind that was like being alone in a boat at sea,
A boat carried forward by waves resembling the bright backs of rowers,
Gripping their oars, as if they were sure of the way to their destination,
Bending over and pulling themselves erect on the wooden handles,
Wet with water and sparkling in the one-ness of their motion.
The boat was built of stones that had lost their weight and being
no longer heavy
Had left in them only a brilliance, of unaccustomed origin,
So that he that stood up in the boat leaning and looking before him
Did not pass like someone voyaging out of and beyond the familiar.
He belonged to the far-foreign departure of his vessel and was part of it,
Part of the speculum of fire on its prow, its symbol, whatever it was,
Part of the glass-like sides on which it glided over the salt-stained water,
As he traveled alone, like a man lured on by a syllable without
any meaning,
A syllable of which he felt, with an appointed sureness,
That it contained the meaning into which he wanted to enter,
A meaning which, as he entered it, would shatter the boat and leave
the oarsmen quiet
As at a point of central arrival, an instant moment, much or little,
Removed from any shore, from any man or woman, and needing none.


II


The metaphor stirred his fear. The object with which he was compared
Was beyond his recognizing. By this he knew that likeness of him extended
Only a little way, and not beyond, unless between himself
And things beyond resemblance there was this and that intended to be recognized,
The this and that in the enclosures of hypotheses
On which men speculated in summer when they were half asleep.
What self, for example, did he contain that had not yet been loosed,
Snarling in him for discovery as his attentions spread,
As if all his hereditary lights were suddenly increased
By an access of color, a new and unobserved, slight dithering,
The smallest lamp, which added its puissant flick, to which he gave
A name and privilege over the ordinary of his commonplace –
A flick which added to what was real and its vocabulary,
The way some first thing coming into Northern trees
Adds to them the whole vocabulary of the South,
The way the earliest single light in the evening sky, in spring,
Creates a fresh universe out of nothingness by adding itself,
The way a look or a touch reveals its unexpected magnitudes.

14 Ιουνίου 2012

Κακώς ανησυχείτε κε Σαμαρά για το μέλλον των παιδιών μας.

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα


Όπως διαβάσαμε στο διαδίκτυο ο κ. Σαμαράς δήλωσε πως: “Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν είναι για την παράταξη, για τη ΝΔ, για τον Σαμαρά. Είναι για την πατρίδα, θα καθορίσουν για πολλά χρόνια το μέλλον των παιδιών μας και είναι μεγάλα τα διλήμματα που διακυβεύονται, ευρώ ή δραχμή, ασφάλεια ή φόβος, κυβέρνηση ή ακυβερνησία”.

Θα σας θυμίσουμε όμως πως σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ. 4α του Νόμου 4027/2011 όπως δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 233/04-11-2011 [Εδώ όλος ο Νόμος] προβλέπεται ότι
“Λύκεια που έχουν ιδρυθεί ή αναγνωριστεί κατά τις διατάξεις του ν.δ 695/1970 (Α΄ 221) στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, των οποίων φορείς είναι οι ελληνικές διπλωματικές ή προξενικές αρχές, καταργούνται σταδιακά από το σχολικό έτος 2012−2013, από την έναρξη του οποίου παύουν να δέχονται μαθητές για αρχική εγγραφή σε κάθε τάξη. Ειδικά και μόνο κατά το σχολικό έτος 2012−2013 στα παραπάνω Λύκεια μπορούν να εγγραφούν μαθητές οι οποίοι κατά το σχολικό έτος 2011−2012 φοιτούν στη Τρίτη τάξη γυμνασίων, τα οποία έχουν ιδρυθεί ή αναγνωριστεί κατά τις διατάξεις του ν.δ. 695/1970 με φορέα τις ελληνικές διπλωματικές ή προξενικές αρχές και βρίσκονται στην ίδια πόλη με το Λύκειο. Τα παραπάνω Λύκεια μέχρι την οριστική λήξη της λειτουργίας τους μπορεί να ενισχύονται κατά τις διατάξεις του παρόντος”,

κε Σαμαρά.
Τα παιδιά μας συναποφασίσατε να τα στέλνετε Γερμανία.
Τα εγγόνια μας που θα γεννηθούν εκεί, και διασφαλίσατε για τις επόμενες δεκαετίες πως θα μείνουν κι εκεί, συναποφασίσατε [και σε κάθε περίπτωση όταν συγκυβερνούσατε δεν κάνατε τίποτα για να ανατραπεί ο εν λόγω Νόμος] να μάθουν να μιλάνε μόνο Γερμανικά.
Να νοιώθουν και να είναι Γερμανοί πολίτες.
Μόνο Γερμανοί.
Γιατί λοιπόν ανησυχείτε;



Ζωγραφιά χωρίς μπογιές... [Ανώνυμος]



Ζωγραφιά χωρίς μπογιές...

Μου τελείωσαν τα χρώματα,
κι ήθελα να βάψω τον κόσμο σήμερα,
πιο φωτεινό!



-------------------------------------------------


από την εξαιρετική μεικτή (ποιητική και εικαστική) συλλογή/ ανθολογία "Λόγια Ελπίδας" η οποία κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Μπαρμπουνάκης. Επισημαίνεται ότι τα έσοδα από τις πωλήσεις της συλλογής δίδονται στο Σύλλογο Ατόμων με  Σκλήρυνση κατά Πλάκας



13 Ιουνίου 2012

Ιανός [Κώστας Σφενδουράκης]



Ιανός
                         
στη Στέλλα Αναστασιάδου


Φύσηξαν τα χείλη
στο βαθύ κενό
κι άνοιξε μια πύλη
μες στον ουρανό.

Ρίχνει το φεγγάρι
άσπρη σαϊτιά
παίζει σαν δοξάρι
καίει σαν φωτιά.

Πίσω του το κάστρο
φάνηκε θαρρώ
φόρεσα ένα άστρο
ρούχο καθαρό...

Να 'μαι αφήνω ίχνη
άσαρκος, ισχνός
την αρχή μου δείχνει
τώρα ο Ιανός...

12 Ιουνίου 2012

Πενήντα αλλά όχι επί τοις εκατό


Να ακούει μοναχά
Της πετονιάς
Το σποραδικό πλατάγισμα
Και τους παφλασμούς
να τρεμοπαίζουνε τις ανακλάσεις

Αλλά δεν ήταν δυο τα βήματα
















Όσα τα γιότ και οι σημαίες
Στ’ αμπάρια θα ‘χουν κι άλλες
Όπου Dow Jones
Πατρίδες φορολογικοί παράδεισοι
Για τα σύνορα πεθαίνουν
Αυτοί που δακρύζουν
















Υποστυλώματα παραδίπλα
Να μη σκύβουν τα κεφάλια
Από το 1920 σαπισμένα

Το πιότερο έφυγε
Ε και;

Νύχτωσε...


(Λιμάνι Ζέας 11-06-2012)

10 Ιουνίου 2012

Περί των ιδιωτικών επενδύσεων στην Ελλάδα… με λίγα απλά λόγια.

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα


Ένα από τα πολιτικά θέματα που κυριαρχεί στις συζητήσεις, στο διαδίκτυο και στον τύπο στη σημερινή Ελλάδα είναι το θέμα της έλλειψης επενδύσεων και, όπως συμφωνεί και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, χωρίς επενδύσεις και χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου από την κρίση.
Η θέση που φαινομενικά κυριαρχεί ή πάντως υπονοείται είναι πως όταν λέμε επενδύσεις εννοούμε ιδιωτικές επενδύσεις, δηλαδή αναφερόμαστε σε κεφάλαια ιδιωτών (είτε φυσικών είτε νομικών στη συντριπτική πλειοψηφία προσώπων) τα οποία θα εισρεύσουν στην Ελλάδα δημιουργώντας θέσεις εργασίας, παραγωγή και στο βάθος ανάπτυξη.
Για τη μέχρι σήμερα άρνηση των ιδιωτών επενδυτών να “έρθουν” στην Ελλάδα ακούγονται δικαιολογίες που εστιάζονται στο βαθύ γραφειοκρατικό κράτος, τους μεγάλους φόρους και το υψηλό κόστος εργατικού δυναμικού.
Το γεγονός βέβαια ότι οι όμορες χώρες είναι φορολογικοί παράδεισοι και στις οποίες, προς το παρόν, οι επενδυτές απολαμβάνουν πολύ χαμηλότερο εργατικό κόστος από την Ελλάδα, αλλά ως αποτέλεσμα έχουν εξαθλιωμένους εργαζόμενους οι οποίοι παράγουν “φτηνά” αλλά μόνο για τους “άλλους” ελάχιστα απασχολεί. Ούτε βέβαια πως γίνεται στη Γερμανία με πολύ μεγαλύτερο εργατικό κόστος να έχουν ανάπτυξη.
Το βαθύ γραφειοκρατικό κράτος υπάρχει, αλλά αφού δεν υπάρχει και στην Ισπανία και σε άλλες χώρες κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά του ευρωπαϊκού νότου γιατί τότε εκεί φαίνεται να ακολουθούν τα βήματα της Ελλάδας;
Και σε τελική ανάλυση ποιον ευνόησε το βαθύ αυτό κράτος;
Τι κρύβεται πίσω από τις κραυγές των διάφορων “ειδικών” του νεοφιλελευθερισμού αλλά και πολιτικών που τον επαγγέλλονται.
Το έργο έχει παιχτεί σε πολλές σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, με την ενέργεια και αυτά που συμβαίνουν με τη ΔΕΗ να αποτελούν το σημαντικότερο παράδειγμα.
Κατ αρχήν η υποδομή φτιάχνεται από το κράτος από τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων.
Στη συνέχεια φροντίζουμε να αλώσουμε το συνδικαλισμό με εγκάθετους κομματικά για τους οποίους θα φροντίσουμε να φορτωθούν με σκάνδαλα. Σκάνδαλα που βεβαίως δεν είναι αυτά που θα προκαλέσουν τις δυσλειτουργίες στις επιχειρήσεις, αλλά θα αποδειχτούν χρήσιμα να τα αναδεικνύουμε όταν θα πρέπει να υλοποιήσουμε τα σχέδιά μας.
Στη συνέχεια και αφού πρώτα ιδρύσουμε κάποιες Ρυθμιστικές Αρχές να θέτουν περιορισμούς στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων αυτών βάζουμε στο παιχνίδι τους ιδιώτες επενδυτές οι οποίοι θα βάλουν τάξη και θα ρίξουν χρήμα για την αγορά μέρους των επιχειρήσεων.
Ποιο χρήμα;
Ίσως να νομίζετε πως αναφερόμαστε σε χρήμα που θα εισαχθεί ή θα προέρχεται από προηγούμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είτε πρόκειται για ξένους επενδυτές είτε για Έλληνες τα χρήματα προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από δάνεια μέσω ελληνικών τραπεζών, δηλαδή από τις καταθέσεις μας στις ελληνικές τράπεζες.
Όταν στη συνέχεια ο ιδιώτης επενδυτής βγάλει όσο ήθελε [βλέπε τις δυο ιδιωτικές εταιρίες διανομής ηλεκτρικού ρεύματος που "έπεσαν έξω" αφήνοντας αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια χρέος το οποίο βαρύνει τη ΔΕΗ, η οποία σε συνδυασμό με τη μετατροπή της σε φοροεισπρακτικό μηχανισμό κατέληξε να έχει σήμερα ένα τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας] τότε αποχωρεί φεσώνοντας βεβαίως και τις τράπεζες και μεταφέροντας τις ζημιές που σχεδίασε στους πολίτες.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς από αυτά τα οποία έχουν κατ’ επανάληψη συμβεί, το μέλλον των επενδύσεων στην Ελλάδα, αν δεν θέλουμε φυσικά να μιλάμε για επενδύσεις όταν οι αμοιβές θα είναι επιπέδου Ινδίας, σχετίζεται με τις πηγές χρηματοδότησης τους και μόνο μέσω των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή των καταθέσεων μας, μπορούν να στηριχθούν.
Το θέμα είναι σε ποιους θα δίνονται και αν τελικά θέλουμε οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες να μετατρέπονται σε καταθέσεις ελάχιστων στους διάφορους φορολογικούς παράδεισους και σε υπερπολυτελείς βίλες στο Λονδίνο κλπ ή αν θέλουμε να μετατρέπονται σε έργα που θα συνεισφέρουν στην παραγωγή.

Ελένη Γεωργίου - Φύση των Φαινομένων




















Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το δέκατο βιβλίο της σειράς "εν-καινώ" των 24Γραμμάτων της Ελένης Γεωργίου με τίτλο "Φύση των Φαινομένων".

09 Ιουνίου 2012

Ανοιχτή Επιστολή [Aπόστολος Θηβαίος]

Αναδημοσίευση από 24Γράμματα (εδώ).


- για τα χαστούκια και τη σιγή της ντροπής -
περί βίας - πολιτική, οικονομική, λεκτική, ψυχολογική, σωματική -
και περί αδιαφορίας…..


Ίσως η αρρώστια τούτης της εποχής να είναι η βία. Είτε ως έκφραση ανθρώπινη, είτε πάλι ως επιβολή ρυθμών εξαντλητικών, η βία κυριαρχεί. Μας εξαναγκάζει να ζούμε στη δίνη της έντασής της, μας στερεί την προοπτική της κοινωνικής συνοχής, υποκαθιστά πολλές φορές το έννομο κράτος, πλήττοντας θανάσιμα τις υγιείς δυνάμεις που το εκφράζουν. Συστατικό στοιχείο της παγκόσμια δημοκρατίας, καθώς αυτή εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, ακολουθώντας τις εποχές και τα κελεύσματα είναι η βία. Εκείνη που ασκείται με τόσες μεθόδους, συγκαλυμμένη πίσω από τις νομικές διατάξεις και την έννοια των «κοινωνικών υποχρεώσεων.» Τούτο αποδεικνύει η ίδια η πολιτεία με τις φορομπηχτικές πολιτικές της. Το ίδιο πράττουν, την ίδια, αυτή βία ασκούν οι εταιρείες που μολύνουν τους υδροφόρους ορίζοντες και την ατμόσφαιρα και παραμένουν άθικτες, καθώς εξυπηρετούν και συναλλάσσονται τις πιο κρίσιμες περιόδους με τους φορείς της εξουσίας και έτσι κατορθώνουν να νομιμοποιούν τις όποιες μορφές βίας ασκούν. Βίαια και αποτρόπαια είναι η στάση του κράτους απέναντι στον χρήση ναρκωτικών ουσιών, απέναντι σε έναν ασθενή δηλαδή με ανάγκη για στοιχειώδη, έστω ιατρική περίθαλψη. Βία και τρόμος οι εργασιακές πρακτικές και η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού, από νομικά πρόσωπα που λειτουργούν έτσι γιατί τούτο επιβάλλει ο νόμος της αγορές και ο «θεός» του κέρδους. Βία είναι η εισβολή με αυθαίρετα, ποιοτικά επίπεδα των μέσων ενημέρωσης στην καθημερινότητα του πολίτη, ορίζοντας κάθε φορά τις κατευθύνσεις και τους ορίζοντες εκατομμυρίων νέων. Σε αυτήν την ευαίσθητη κατηγορία εκπίπτει η πρακτική της στρατολόγησης της ίδιας, ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας, από την επίσημη πολιτεία, έτσι ώστε αυτή να εκπληρώσει τις φοβικές θεωρίες και να καταστήσει σαφές πως η ειρήνη κοστίζει και μάλιστα το κόστος της μετριέται σε ζωές ανθρώπινες. Η βία υπάρχει θεσμοθετημένη ή αυθαίρετη, επιβιώνει και ορίζει τη ζωή μας, κυριαρχεί και έχει πια αναβαθμιστεί αποκτώντας την υπόσταση μιας γνώμης.
Αν λοιπόν θέλουμε να φερθούμε με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας, αν επιθυμούμε να είμαστε ευθείς τότε θα πρέπει να καταδικάσουμε κάθε μορφή της βίας. Όχι μόνο αυτή τη βία που δεν μας αφορά, μα κάθε έκφανσή της, κάθε εφαρμογή της. Η βία έχει υποστηρικτές και κατήγορους, τόσους όσα και τα προσωπεία της. Με αφορμή λοιπόν το χθεσινό γεγονός και τη βιαιοπραγία, σε δημόσια θέα εναντίον μιας γυναίκας από έναν άνδρα, -διότι τούτες είναι οι αρχικές και βασικές ιδιότητες όσων εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση-, θα πρέπει να σταθούμε με εξαιρετική προσοχή, προτού δικαιώσουμε τη μια ή την άλλη πλευρά. Αν κάτι οφείλουμε να διδάξουμε αλλήλους είναι πως η βία δεν είναι γνώμη, ούτε μπορεί να γεννήσει ελπίδα. Ακόμα και σε εκείνους που καπηλεύονται την περιουσία ή την ιδεολογία ή ακόμα την ίδια τη ζωή μας, εκείνο που θα πρέπει να εξαντλήσουμε είναι η αξιοπρέπεια. Ας περιφρονήσουμε τους εκφραστές της, ας τους υποδείξουμε πως ο μόνος νόμος που θα πρέπει να υπάρχει είναι εκείνος της ανθρωπιάς. Ας μην περιοριστούμε σε θέματα, όπως η πολιτική προέλευση και άλλα τέτοια ευτελή και αναξιόπιστα. Όταν η βία γίνεται ανεκτή, τότε κάποτε θα στραφεί απέναντί μας. Οι επαναστάσεις, λένε επιβάλλονται με αίμα, δηλαδή με βία. Λοιπόν, μια τέτοια επανάσταση δεν τη χρειάζεται κανείς. Μια επανάσταση ηθικής, τούτο είναι που λείπει από τον τόπο. Μια επανάσταση ανθρωπιάς, μια θέσπιση κοινών αξιών χρειάζεται αυτός ο τόπος. Μια μορφή ενοχικού, σιωπηρού δικαίου που να μην εξαντλείται στο δίκαιο του ισχυρού, αλλά να αναγνωρίζει πιο σφαιρικά το δίκαιο, από όπου και αν προέρχεται. Ας αναλογιστούμε πόσο ανεπαρκής πια είναι ο λόγος μας, πώς εξαντλήθηκε, πώς «τέλειωσε» η επιχειρηματολογία μας.

Και έπειτα, εμείς που είμαστε κριτές και πρέπει πάντα να έχουμε τον πρώτο λόγο ας σταθούμε και ας σκεφτούμε, εκείνο που είπε ο αμφισβητούμενος και «ψευτοκουλτουριάρης», καθώς αποκαλούνται πια όλοι όσοι επιλέγουν τη συλλογιστική από το μαχαίρι. «Μες στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιος είναι ο δικαστής», ποτέ μην ζητάς να είσαι ο δικαστής εσύ. Γιατί η θέση σου είναι αδύναμη εμπρός στα χίλια πρόσωπα της βίας. Κάθε τόπος αλλάζει και χωρίς αίμα και ίσως τούτο να είναι το διαφορετικό που ζητά ο καιρός μας. Κανείς, ούτε ακόμα εκείνος που δήθεν επικαλείται την πατρίδα δεν κατέχει το δικαίωμα να χτυπήσει εμένα ή το παιδί μου, επειδή προκαλεί ή διαφωνεί. Ας θυμηθούμε την περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ας μην σταθούμε στο ζήτημα της ηλικίας του παιδιού εκείνου ή τη φυσιολογική προκλητικότητα της εφηβείας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα μετρά μόνο το αποτέλεσμα.Τίποτε άλλο.
Αυτά επί παντός και με συνείδηση καθαρή, ευθεία.





Αγιος Ιωάννης ο Coltrane

Παραμονή των Αγίων Πάντων σήμερα και ας τιμούμε τον Άγιο Ιωάννη τον Coltrane.












 


Περισσότερα για τις εικόνες εδώ.





08 Ιουνίου 2012

"Τα χαστούκια της ντροπής"


Αναδημοσίευση (από τα 24Γράμματα).




Όσο βάραγαν
Ξένους και Αναρχικούς
Είχες θέαμα.

Γιώργος Πρίμπας.

---------------------------------

Τυχαίο συμβάν.


Δεν υπολόγισαν σωστά. Κανείς δεν υποψιάστηκε την καταστροφή. Ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα αυτή τη φορά, παρά τη βιαιότητα της καταστάσεως. Ένα μεγάλο κομμάτι ασυδοσίας, λοιπόν, από γαλάζιο, φθαρμένο, με ίχνη ενός παλιού άσπρου, λαμπρού, κατέπεσε στα κεφάλια των καλεσμένων. Επικράτησε πανικός. Έριξαν με βιαιότητα νερό στο πρόσωπό τους για να συνέλθουν, έπειτα εμφανίστηκαν δήθεν ανεπηρέαστοι, συνειδητοποιημένοι.. Σταυροκοπήθηκαν που τούτη τη φορά κανείς δεν έπαθε τίποτε. Μα μέσα τους, βαθιά, εγνώριζαν πια καλά, τι σόι ζημιά μπορεί να προκαλέσει μια έρμαιη, ανεκτή ασυδοσία, τι φθορά μπορεί να επιφέρει μια τέτοια, δήθεν οικοδομημένη προοπτική.

Απόστολος Θηβαίος

---------------------------------


Με το δηλητήριο να στάζει από τα μάτια.


Εδώ στην χώρα του ποτέ, του σχεδόν πάντα, είναι που ψάχνουμε ξανά το υπαίθριο σφαγείο.
Εφιάλτες οριακών, κρατάνε κουδούνια παρασύροντας το κοπάδι στο τελευταίο, τελευταίο σύνορο.
Αν τύχει και ξεμακρύνεις άγρια ζώα, έτοιμα, χορτασμένα τρέλα, θα σε κάνουν μια χαψιά.
Στο φόβο πάνω γράφει το όνομα του με καμάρι, ξεσπαθώνει, ήρθε η στιγμή να μας ξεσκίσει, να χαστουκίσει κάθε ανάσα, να στραγγίξει την πλαστή μας ελευθερία.
Αυγή θλιβερή η αποψινή, άρρωστοι χρυσοί πρωταγωνιστές μα πιο ανόητοι στέκουν οι μαρμαρωμένοι πολίτες του παραμυθιού.
Στην χώρα του ποτέ, του σχεδόν πάντα, γυρνώ και το άλλο μάγουλο μα θα κρατώ πιστόλι.

Μανώλης Δημελλάς

---------------------------------


Για τους άλλους γράφω…


Για τα πεινασμένα σκυλιά δε θα μιλήσω
Για τους άλλους γράφω, τους κατά, δική μου, φαντασίαν συμπολίτες μου
Όταν έγινε το περιστατικό βρισκόμουν στην πλατεία ενός μικρού χωριού στην Εύβοια. Δεν είχα δει πιο χαρούμενους ανθρώπους, ζητωκραυγές, σφυρίγματα, τα κινητά να “ανάβουν” και τα μάτια να γυαλίζουν λες και ανακάλυψαν τη γειτόνισσα με τον εραστή της, λες και έβαλε γκολ η ομάδα, λες και οι πεινασμένοι λύκοι βρήκαν ζεστό κρέας και το τραβούσαν όσο ήταν ακόμα ζωντανό για να χορτάσουν. Μόνο (!;) το 8% του χωριού είχε ψηφίσει τα πεινασμένα σκυλιά, αλλά όλη η πλατεία χαιρόταν με το κάζο της Κανέλλη. Θέαμα να ναι και ό,τι να ‘ναι. Κάποιοι πετάχτηκαν και φώναζαν “άλλες δυο μονάδες θα ανέβουμε τώρα”, ενώ οι άλλοι τους κοίταγαν με βλέμμα που δήλωνε “μπράβο παιδιά, με την αξία σας ανεβήκατε”. Πλήρωσα τον καφέ και έφυγα απ το χωριό. Έφυγα γεμάτος οργή, θεωρώντας, μάταια, ότι στην πόλη θα είναι διαφορετικά. Βλέπετε ο καθένας κουβαλάει την Ελλάδα που θα ήθελε στην ψυχή του. Είναι θλιβερό αλλά μόνο σε τέτοια κανιβαλιστικά στιγμιότυπα καταλαβαίνεις ποιοι είναι, πραγματικά, οι συμπολίτες σου. Τελικά, έκανα λάθος που έφυγα. Έκανα λάθος να γυρίσω την πλάτη σε μια εμετική κοινωνία, που είτε θέλω, είτε δε θέλω την κουβαλάω μέσα μου…

Γιώργος Δαμιανός

---------------------------------


σιγά τον “άνδρα”


Το είδαμε και αυτό να βιοπραγεί ένας “άνδρας” σε δυο γυναίκες και να θεωρείται πράξη άμυνας και αυτοπροστασίας.
Πρόβλημα ανδρισμού πρέπει να έχουν οξύτατο, αφού δεν είχαν τους όρχεις να ζητήσουν συγγνώμη, έστω και εκ των υστέρων.
Αν δεν ήταν στη τηλεόραση αυτός ο “άνδρας” και βρισκόταν στο δρόμο, κρατούσε μαχαίρι, όπλο ή γκλοπ, έχετε αναλογιστεί ποια θα ήταν η τύχη των διαφωνούντων, που θα είχαν το θράσος να διαφωνήσουν; Άλλωστε στο δρόμο βρίσκονται καθημερινά και έτσι ενεργούν, αλλά θέαμα δε βγάζουν.

Σωτήρης Αθηναίος

---------------------------------

“Γι αυτό σου λέγω,
Οι μάσκες πέσανε!
Ιδανικοί καιροί για ανεπαρκείς”.

Αναστασία Γκίτση

---------------------------------


Στροφή στην ουσία


Δεν θα ήθελα να σχολιάσω εκτενώς ένα απεχθές περιστατικό απεχθών ανθρώπων (των δύο κυρίως εμπλεκομένων στο επεισόδιο βουλευτών) , το οποίο κακώς προβάλλεται καθ’ υπερβολή, γιατί θεωρώ ότι στην πιο κρίσιμη ώρα έρχεται να αποπροσανατολίσει πλήρως την κοινή γνώμη από απείρως πιο σοβαρά ζητήματα. Είναι γνωστό ότι τα κανάλια, χρόνια τώρα, παίζουν πάνω στην αρχέγονη ”έλξη” που ασκούν στο φιλοθέαμον κοινό ειδεχθή περιστατικά βίας, εις άγραν της ημαρτημένης τηλεθέασης. Όσο ασχολούμαστε με τέτοια, τόσο αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο πάνω στο οποίο αναπαράγονται τέτοιες πρακτικές. Στροφή στην ουσία.

Νάσος Κατσώχης

---------------------------------


Κλάμα δριμύ, γέλωτας πένθιμος
τι να διαλέξεις
εμφύλιο εμφύλιο σπαραγμό
της Θύμησης οι σκέψεις

Πολιτική κραυγή, πολιτική αμνησία
Που χει σαν μάνα την ασυδοσία

Βασιλική Τζανάκου

---------------------------------


“Δε χτυπάμε γυναίκες”…. αρκεί να μη διαφωνούν.


Μια απλή, λαϊκή και χιλιοειπωμένη φράση μου ήρθε στο μυαλό, όταν είδα σήμερα την εικόνα ενός νέου άνδρα, ακμαίου, καλοντυμένου και ευπαρουσίαστου, να γρονθοκοπά μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μητέρα του, με στυλ και δεξιοτεχνία μποξέρ… Τα αυλάκια του μυαλού, όπως γράφει και ο ποιητής, δεν τα ελέγχουμε, ό,τι γράφτηκε μέσα τους ούτε ξεγράφεται ούτε ρωτά πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα και θα ξεπροβάλλει μπροστά μας. “Τη γυναίκα δεν τη χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλο’’. Πάντα μου φαίνονταν γλυκανάλατη και σεξιστική αυτή η ρήση, συχνά δε χαμογελούσα ειρωνικά, όταν την άκουγα από ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας..
Αλήθεια μια παλιά, ινδική παροιμία, που μας ήρθε εξ Εσπερίας μόλις πριν από 100 περίπου χρόνια, στην Ελλάδα, πόσο γερά δέθηκε και στέριωσε μέσα στην προφορική μας παράδοση, ώστε να τη θεωρούμε δικιά μας! Το “ δε χτυπάμε γυναίκες’’ αποτέλεσε βασικό γνώμονα συμπεριφοράς των παππούδων και των πατεράδων μας απέναντι στις γυναίκες – έστω και μέσα σε ένα κλίμα μικροαστισμού και καθωσπρεπισμού, έστω και με παρεκκλίσεις – . Όλοι σεβάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων αυτή την αρχή ως αξιωματική, ακόμα και αν χτυπούσαν τη γυναίκα τους στο σπίτι … Η ξένη γυναίκα όμως είναι άλλο… Ποιοι δεν τη σεβάστηκαν ; Οι βασανιστές στα ξερονήσια, στον εμφύλιο πόλεμο κάποιοι ΄΄πατριώτες΄΄, στην Κατοχή κάποιοι άλλοι .. Πολλοί μάλιστα από αυτούς μεταγενέστερα ζήτησαν συγχώρεση από τα θύματά τους , θύματα και οι ίδιοι μιας νοσηρής εποχής ..
Σε τέτοιες εποχές μόνο – που εγώ ευτυχώς δεν έζησα αλλά γνώρισα μέσα από τις μαρτυρίες των μεγάλων και από το ιστορικό υλικό – θα έπρεπε να απαντούν οι σκηνές ντροπής που κατέγραψε ο τηλεοπτικός φακός σήμερα, 7 του Ιούνη, με το ‘κομμούνι’ ’να εξαπολύεται ως βρισιά από έναν Έλληνα νέο.-

Σοφία Αυγέρη

---------------------------------


Δίνη


Αλλάζουν τα όρια συνεχώς
Παλιό σκοτάδι μάς κύκλωσε ξανά
Φόβοι, σκιές, φαντάσματα
παραπλανιούνται στ’ άδειο δωμάτιο
Χαράχτηκαν οι σιωπές στο πάτωμα
τρίζουν, κραυγάζουν “λύτρωση”
Απ’ τις γρίλιες τρύπωσε το φως
κι η λάσπη ξανάγινε ζωή,
αναπνέει.

Αλεξάνδρα Μαυρίδου


---------------------------------


η βία δεν αρμόζει….


Με λύπη μου είδα τα σημερινά τεκταινόμενα έκτροπα που διαδραματίστηκαν στο κανάλι ΑΝΤ1, τα οποία είμαι βέβαιος, ότι είναι καταδικαστέα τοις πάσι.
Τέτοιου είδους βία δεν αρμόζει σ’ ένα Δημοκρατικό Κράτος, το οποίο μάλιστα ήταν και ο προπομπός της μετάδοσης του πολιτισμού και του δημοκρατικού πνεύματος.

Carlo de Grandi

---------------------------------


Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμο έξω
Δεν ξέρω πως θα βγω από τούτη την Κρίση
αλλά ξέρω πως μπήκα:
μέσα από ένα χαζοκούτι, ολόγυμνος,
έχοντας ντύσει την ψυχική μου γύμνια με την ακριβότερη πορφύρα,
όπως κάνουν όλοι η Κροίσοι που δεν ξέρουν από Κρίση.
Δεν ξέρω πως θα βγω, δεν ξέρω και αν ακόμα θέλω να βγω.
Λατρεύω, όπως ο καπνιστής την νικοτίνη, αυτό το χαζοκούτι
μόνο που να, με ζάλισαν, ολημερίς, με αυτά τα χαστούκια και τις γκρίνιες τους


Κώστας Κρητικός

07 Ιουνίου 2012

Και το ΔΝΤ στη συμμορία της δραχμής [Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος]


Από την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα:
Συχνά, η εισοδηματική ανισότητα αυξάνεται επίσης κατά τη διάρκεια της διαδικασίας προσαρμογής, επιδεινώνεται από τις περικοπές στις κοινωνικές μεταβιβάσεις, εκπαίδευση, και δαπάνες για την υγεία. Η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης έχει αποδειχθεί ότι είναι ένα δύσκολο εγχείρημα με πολύ λίγες επιτυχίες. Οι χώρες με τις οριστικές υποτιμήσεις της συναλλαγματικής ισοτιμίας συνήθως αναρρώνουν γρηγορότερα .

Τι μας λέει εδώ το ταμείο σε δυο σειρούλες; Πως ουσιαστικά και με βάση τα πραγματικά ιστορικά δεδομένα η εσωτερική υποτίμηση δεν οδηγεί σε αποκατάσταση των όποιων δυσλειτουργιών μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Αντίθετα η συναλλαγματική υποτίμηση οδηγεί πραγματικά και γρήγορα στην αποκατάσταση της ισορροπίας.

Γιατί το Ταμείο προβαίνει στην παραπάνω δήλωση; Ίσως πει κάποιος πως το κάνει γιατί η υποτίμηση είναι μια από τις πάγιες τακτικές του στις χώρες στις οποίες παρεμβαίνει. Δε νομίζω όμως πως ο λόγος είναι αυτός. Νομίζω πως το Ταμείο γνωρίζοντας πως το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης που ακολουθείται στην Ελλάδα θα οδηγηθεί σε απόλυτη αποτυχία παίρνει τις αποστάσεις του για να διατηρήσει την αξιοπιστία του και να φορτώσει κατόπιν την αποτυχία στους πολιτικούς που ούτως ή άλλως είναι απλοί καραγκιόζηδες και παρακεντέδες.

Και συνεχίζει να μας βομβαρδίζει το Ταμείο με τα συμπεράσματά του επισημαίνοντας:

Ακόμα κι αν πολλές από αυτές τις συνθήκες πληρούνται, η εσωτερική υποτίμηση είναι βέβαιο ότι θα είναι μια επώδυνη διαδικασία. Παρά την βαθιά ονομαστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, η μείωση της πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας είναι συχνά μόνο μέτρια λόγω της περιορισμένης μόνο μετακύλισης της στις τιμές.
Η εμπειρία της Αργεντινής κατά την περίοδο 1998-2002 δείχνει ότι μια οικονομία μπορεί να παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο στον οποίο η προσαρμογή μέσω της εσωτερικής υποτίμησης τελικά αποδεικνύεται αδύνατη, και ο μόνος τρόπος για μια ενδεχόμενη ανάκαμψη παραμένει η εγκατάλειψη της συναλλαγματικής ισοτιμίας.

 

06 Ιουνίου 2012

Spleen [Charles Baudelaire - μετ. Στάμου Σταλάκη]
















Spleen


Βαριά σκεπάζει καταχνιά τα δάση, τα κιτρινισμένα
Κ’ εμείς καθόμαστε αγκαλιά στα φύλλα τα πεσμένα
Κι’ όλο το δάσος αδειανή λήκυθος μυροφόρα
Σε μύρα ξεθυμαίνεται θαμπά και λιγωμένα
Και να στα τόσα ονείρατα τα λιποθυμισμένα
- Μελαγχολίας σύγνεφα - πλακώνουν τα κοράκια τώρα.


Που από λαχτάρα μέθυσαν και μαύρη επιθυμία
Που ένα κουφάρι θάβρισκαν στα μύρα του θανάτου
Και τώρα που δεν τόβρηκαν μέσα στα χώματά του
Με τις φωνές τις άγριες ξερνούν απελπισιά.


Κι όλα σωπαίνουνε βουβά στην τόση απελπισιά τους
Μόνο απαντούν οι αντίλαλοι βραχνοί σαν κόρακες
Μόνο απαντούν στα βάθη μας θαμπές αμφιβολίες
Σα μυστικά θυμιάματα στους άγνωστους θανάτους.


 
Πηγή: Ο Νουμάς -Τεύχος 53 (1903)

Πάνελ [Κώστας Σφενδουράκης]



Πάνελ
                                                στη Νίκη και στη Μαργαρίτα



Γραβατωμένοι σε ένα άθλιο πάνελ
συντονιστής μ' απλωμένο το χέρι
τον ενισχύουν κοράκια του τσάνελ
ξέροντας πως πολλαπλά θα τους φέρει.

Ειν' οι καρέκλες πιασμένες μα άδειες
μόνο τα πρόσωπα, πλαστά και ίδια
έρχονται μέρες - υπόσχονται - άγιες...
έξω απ' το στούντιο τ' αποκαΐδια.

Έξω απ' το στούντιο ουρλιάζει η πείνα
ακόμα μια, ίσως, αυτοκτονία
μα αυτοί στο διάλειμμα εκεί στη καντίνα
παίζουν στα ζάρια τους μια κοινωνία.

Μέσα θα μείνουνε, μέσα για πάντα !
μοιάζουν με σκίτσο χωρίς τη λεζάντα...

04 Ιουνίου 2012

Η Ιστορία και η σημασία του Χιούμορ [Γιώργος Δαμιανός]


Το παρόν είναι μετάφραση από το άρθρο του Γιώργου Δαμιανού “The history and importance of humor”, που δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 2012 στο αγγλικό περιοδικό naked but safe, για να διαβάσετε το πρωτότυπο κλικ εδώ.


Το γέλιο απελευθερώνει τον αγροίκο από το φόβο του διαβόλου, γιατί μεσ’ τη γιορτή των τρελών και ο διάβολος φαίνεται φτωχός και ηλίθιος και επομένως ελέγξιμος…αυτό το βιβλίο μπορεί να διδάξει ότι η απελευθέρωση από το φόβο του διαβόλου είναι σοφία…το γέλιο αποσπά για μερικές στιγμές τον αγροίκο από το φόβο…ο αγροίκος που γελάει δε νοιάζεται τη στιγμή εκείνη αν θα πεθάνει…και τι θα γινόμασταν εμείς (η εκκλησία) χωρίς το φόβο του θανάτου… το γέλιο είναι υποκινητής της αμφιβολίας”με αυτά τα λόγια, και άλλα πολλά, περιγράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο “Όνομα του Ρόδου” τη σημασία του γέλιου στη ζωή του ανθρώπου. Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, οι δύο διαφωνούντες μοναχοί του διαλόγου, Γουλιέλμος και Χόρχε, αναφέρουν ότι τα λουτρά, όπως και το γέλιο, αποκαθιστούν την ισορροπία των χυμών (που ενυπάρχουν στον άνθρωπο, και τον θεραπεύουν). Με αυτό τον τρόπο ο Έκο μεταφέρει στο έργο του την μέχρι τον Μεσαίωνα πεποίθηση για τη σχέση των χυμών του σώματος με την ψυχική και σωματική Υγεία του ανθρώπου. Πρόκειται για του 4 χυμούς (το αίμα, η μαύρη χολή, η λευκή χολή και το φλέγμα), που αν η ανάμειξη τους γίνεται κανονικά και κατά τις φυσικές αναλογίες τότε ο άνθρωπος είναι υγιής, εύθυμος, in boun umore (κατά του Ιταλούς) ή en bonne humoeur (κατά τους Γάλλους). Άλλωστε η ιταλ. umore, η γαλλ. humoeur και αγγλ. humor, ίσως να παράγονται ετυμολογικά από την ελληνική λέξη “χυμός” (αν και οι Schenkl και Georges θεωρούν ότι παράγεται από την ελλην. λέξη“υγρός”).
Αυτή η θεωρία του φιλόσοφου Εμπεδοκλή (495 – 435 π.Χ.), του γιατρού Ιπποκράτη (460 π.Χ. – 377 π.Χ.), και του Γαληνού (129 μ.Χ. – 199 μ.Χ) επηρέασε την Ιατρική σκέψη μέχρι τον Μεσαίωνα και για αυτό το Humor ήταν συνδεδεμένο με την υγεία των ανθρώπων. Ας μην ξεχνάμε ότι και η λέξη melancoly παράγεται από τη μαύρη χολή (melas:black + χολή)

To “χιούμορ” με τη σημασία του “αστείου”

Από τα τέλη του 16ου αιώνα η λέξη humor καθιερώνεται με την έννοια του αστείου: ο Benjamin Jonson (1572 – 1637) παρουσιάζει το 1598 την κωμωδία Every Man in His Humour και ένα χρόνο αργότερα το Every Man out of His Humour. Την ίδια εποχή ο Shakespeare στο Henry IV, Part 2 υποστηρίζει ότι το humor είναι “ένα αστείο ειπωμένο με θλιβερή όψη”. Λίγο αργότερα, το 1636, το humoeur αναλύεται και από το Γάλλο Pierre Corneille.
Σχεδόν ένα αιώνα αργότερα ο όρος humor θα αναλυθεί από τον Joseph Addison (1672-1719) στο False and True Humour και θα δοθεί μία φανταστική γενεολογία του: η αλήθεια γέννησε τον ορθό λόγο, ο ορθός λόγος γέννησε το πνεύμα, το οποίος παντρεύτηκε την Ευθυμία και απέκτησε ένα γυιό, το Χιούμορ. Στο ίδιο μήκος κύματος ο Τακερέι υποστηρίζει ότι το Χιούμορ είναι ο γιος της αγάπης. Από τα πιο ενδιαφέροντα σχόλια που έτυχε να διαβάσω ήταν αυτό του Mark Twain (1835 – 1910) ο οποίος υποστηρίζει ότι η εσωτερική πηγή του χιούμορ δεν είναι η χαρά αλλά η λύπη

Χιούμορ και ειρωνεία

Οι ελληνικής καταγωγής λέξεις για το “αστείο”, που χρησιμοποιούνται στην αγγλική, είναι πολλές, ενδεικτικά αναφέρω: humor, satire, sarcasm, sardonic, comic, comedy, euthemy, irony. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι διαφορετικό από το χιούμορ και η ειδικά η Σωκρατική ειρωνεία στηρίζεται πάνω στη θρησκευτική ιδέα για τον άνθρωπο. Κατά το Σωκράτη η ειρωνεία δίχως σεμνότητα και αιδώ είναι θράσος και αλαζονεία. Μόνο ο άνθρωπος που ξέρει να υποτάσσεται σε κάτι ανώτερο έχει το δικαίωμα να είναι ειρωνικός “γιατί πρέπει να πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο από τον άνθρωπο για να ειρωνευτούμε τη διαγωγή και τα φρονήματα του”.

Το Τρίτο πρόγραμμα [Απόστολος Θηβαίος]


Ένα σχόλιο για το «Τρίτο Πρόγραμμα», με αφορμή την ανεπανάληπτη προσφορά του Γουλιέλμου Μαρκόνι,  τη 2α Ιουνίου του 1896.


Υπάρχουν χρονιές ορόσημα για την ανθρωπότητα. Έτη των οποίων οι τυχαίες, ως τότε ημερομηνίες μνημονεύονται αδιάκοπα, ως μια υπενθύμιση των ανθρώπινων άκρων. Πόλεμοι, φριχτές, εγκληματικές πράξεις κατά της συλλογικότητας, σφαγές πληθυσμών διωγμοί μα και ανακαλύψεις, στιγμές κορυφαίες, φωτισμένες που έμελε να μεταβάλουν οριστικά και απόλυτα την ανθρώπινη ζωή σε κλίμακα παγκόσμια. Μια τέτοια μέρα, λοιπόν είναι και αυτή, η 2η Ιουνίου του έτους 1896 όταν ο Ιταλός Γουλιέλμος Μαρκόνι καταθέτει στις αρμόδιες αρχές την ευρεσιτεχνία του ραδιοφώνου, καταρρίπτοντας τα έως τότε όρια της ανθρώπινης επικοινωνίας. Μια ανακάλυψη με πολύπλευρες πτυχές, μια συγκλονιστική προσφορά στην εξάλειψη των αποστάσεων, στο «πλησίασμα» των λαών, ένας ακμαίος, ακόμα προπομπός της σημερινής εποχής, με την ολοκληρωτική ελευθερία στην πληροφόρηση, τη δυναμική καθιέρωσή της ως ένα αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου. Η ανακάλυψη του ραδιοφώνου ήταν λοιπόν, δίχως άλλο μία από τις πιο συγκλονιστικές εκλάμψεις του ανθρώπινου πνεύματος, ένα μέσο, το οποίο ως σήμερα χαίρει της εκτίμησης αναρίθμητων θιασωτών. Η ραδιοφωνική εκπομπή των σημάτων Μορς αποτελεί την πρώτη «αναπνοή» του εμβρυακού, κατά τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ραδιοφωνικού μέσου.
Το ραδιόφωνο στην Ελλάδα άρχισε να εξελίσσεται από τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα. Αρχικά με δισταγμούς, με απουσία οργανωμένου φορέα ικανού να ελέγχει και να καθορίζει τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά του νέου μέσου. Ο ελληνικός στρατός αποτέλεσε πρωτοπόρο κατά την περίοδο αυτή, δημιουργώντας ένα δίκτυο ραδιοφωνικών σταθμών σε όλη τη χώρα. Η συγκρότηση στις 25 Μαρτίου του 1938 του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, η γνωστή Ε.Ι.Ρ. αποτελεί την πρώτη οργανωμένη απόπειρα κατάταξης των εκπεμπόμενων σημάτων και καθιέρωσης εξειδικευμένων, ποιοτικών γνωρισμάτων. Η μετέπειτα συνέχεια του ελληνικού ραδιοφώνου θα εξελιχθεί σε μια συνεχή ακμή. Το μέσο ελκύει όλο και περισσότερους υποστηριχτές, ενώ είναι τη δεκαετία του 1970, οπότε και σημειώνεται η παρουσία ενός μεγάλου αριθμού, «πειρατικών» σταθμών, οι οποίοι λειτουργούν στα ερτζιανά. Σήμερα, το ραδιόφωνο λειτουργεί κατά τα πρότυπα της ελληνικής τηλεόρασης, δίχως να αγγίζει φυσικά τα υπέρογκα ποσά που καταβάλλονται από τις διαφημιστικές εταιρείες. Παρόλη τούτη την υστέρηση, τόσο το πλήθος των ραδιοφωνικών σταθμών, όσο και ο αριθμός των απασχολούμενων δημοσιογράφων και τεχνικών συνιστούν ενδεικτικά στοιχεία της ισχύος του συγκεκριμένου τομέα. Δημοσιογραφική, πολιτιστική, ψυχαγωγική, αμιγώς μουσική ή λειτουργία αναπαραγωγής ευρωπαϊκών σταθμών και άλλων εγχώριων, περιφερειακών, μικρότερης εμβέλειας. Αυτές συνιστούν τις κύριες συνιστώσες των σημερινών, ραδιοφωνικών εκπομπών, ενώ θα πρέπει να τονιστεί πως ειδικά για τη μουσική βιομηχανία, ελληνική και ξένη το ραδιόφωνο και οι σχετικές εκπομπές αποτελούν το πρώτο βήμα και μια έμμεση επεξεργασία της κοινής γνώμης για τα νέα ακούσματα, όσα δηλαδή προκύπτουν και τελικά εμπλέκονται στη διαδικασία της παραγωγής και της εμπορικής εκμετάλλευσης.
Η ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου αφορά, κατά ένα μεγάλο μέρος της την εξελικτική πορεία του «Τρίτου Προγράμματος» της ελληνικής ραδιοφωνίας. Με ύφος πολιτιστικό, με πλήθος παραγωγών από τους πιο καταξιωμένους δημιουργούς της εποχής, το «Τρίτο Πρόγραμμα» κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα, φανατικό κοινό, ενώ παράλληλα διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην πνευματική ολοκλήρωση ενός ταλαιπωρημένου και στερημένου, πνευματικά τόπου. Οι φωτισμένες μορφές, οι οποίες διετέλεσαν διευθυντές ή ανέλαβαν άλλα, εξίσου σημαντικά πόστα ανέδειξαν το «Τρίτο» ως έναν θεσμό, ύψιστης πολιτιστικής σημασίας.  Πέρα από τον ιδρυτή του, τον Διονύσιο Ρώμα, ο οποίος, όπως αναγράφεται στο διαθέσιμο, ιστορικό του σταθμού, συνέλαβε την ιδέα του τρίτου από την επιθυμία του να καταστήσει λειτουργικό έναν αφημένο, από την εποχή των Γερμανών πομπό, ο Αντίοχος Ευαγγελάτος, ο Δημήτρης Χορν, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Νίκος Γκάτσος και άλλοι σημαντικοί αργότερα προσέφεραν με πάθος και ευσυνειδησία τις υπηρεσίες τους στο «Τρίτο Πρόγραμμα.» Η μετέπειτα απουσία οικονομικών πόρων, ο παραγκωνισμός του «Τρίτου» από τους ιθύνοντες της γενικής διοίκησης, συνετέλεσαν ώστε το «Τρίτο Πρόγραμμα» να χάσει την αίγλη του και να αποδυναμωθεί σε σημαντικό βαθμό. ΟΙ κατακτήσεις του όμως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, το κοινό που με φανατισμό παρακολουθούσε τις εκπομπές των διακεκριμένων στελεχών του αρκούσαν, ως παράγοντες για να διατηρήσουν ως σήμερα ζωντανό το «Τρίτο Πρόγραμμα.»
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για την προσφορά του εν λόγω ραδιοφώνου στην πνευματική υπόσταση του τόπου. Μια εξειδικευμένη, όμως συνεισφορά του, συνιστά ίσως πράγμα σπουδαιότερο, ακριβώς γιατί η σημασία της εντοπίζεται σε μια καινοτόμα μίξη των τεχνών. Εννοούμε δηλαδή την εισαγωγή του θεάτρου στη ραδιοφωνική παραγωγή, όχι απλά ως λόγου, υπό μορφή αναλογίου, μα ως λόγου θεατρικού, αποδιδόμενου δηλαδή από ηθοποιούς, με βαθιά και επαρκή γνώση των κανόνων της τέχνης τους. Με ευφάνταστα, τεχνικά μέσα, θαυμαστά για τη λιτότητα και την απλότητά τους, με προσωπικό μόχθο και ένα ασίγαστο πάθος για το λειτούργημα του ηθοποιού και το μεγαλείο του θεάτρου ως μέσο αγωγή της ψυχής, οι «πρωταγωνιστές» και οι εμπνευστές της μίξης αυτής κατάφεραν να αναμορφώσουν με τρόπο μοναδικό, διαχρονικό και ανεπανάληπτο, όχι μονάχα το ραδιόφωνο μα και την ελληνική τέχνη γενικότερα. Ετούτο το νέο είδος θεάτρου που γεννήθηκε στον κόσμο δεν επρόκειτο παρά να λάμψει και να προσελκύσει ακόμα πιο πιστό κοινό. Πρόκειται για μύστες. Ο όρος και η πίστη στην ωραιότητα του εγχειρήματος επιτρέπει να συλλάβει κανείς ως τέτοια τη στάση του ακροατηρίου απέναντι στο ραδιοφωνικό θέατρο. Η φρεσκάδα, η δυνατότητα για τον απλό, χειμαζόμενο λαό να έλθει σε επαφή με μια υπόθεση μοναδική, όπως το θέατρο, να γνωρίσει τους συγγραφείς, να ακούσει τα ονόματα, τα έργα τους, να δεχτεί τούτο το μοναδικό, πολιτιστικό δώρο, να βρεθεί και εκείνος κοινωνός όμορφων ιδεών, να διαφύγει του κοινωνικού αποκλεισμού, των πολιτικών και κοινωνικών σκιών, οι οποίες καθήλωναν ανέκαθεν τις χαμηλότερες τάξεις σε μια νεκρική ακινησία δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ο αριθμός των θεάτρων, οι συνέπειες του πολέμου, η εξαθλιωμένη ζωή των αστών εκείνης της εποχής δεν επέτρεπε στο λαό να δεχτεί τα αντίδωρα της τέχνης. Τη λειτουργία ετούτη λοιπόν, ήλθε να αντικαταστήσει με τρόπο επάξιο το «Τρίτο Πρόγραμμα» επιβεβαιώνοντας τον κοινωνικό χαρακτήρα των μέσων επικοινωνίας, στοιχείο το οποίο λησμονούμε,- όχι αδίκως-, όταν καταδικάζουμε την ποιοτική υποστάθμη της «μικρής οθόνης» ή ακόμα όταν αμφισβητούμε την προσφορά όλων αυτών των απρόσωπων φωνών, σχολιάζοντας τα «κασέ» τους, αν τάχα είναι υψηλά, και άλλα τέτοια υποδεέστερα, καθώς φαίνεται της αποδεδειγμένης δυναμικής του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.
Σήμερα, το «Τρίτο» έχει απολέσει πια ένα μεγάλο μέρος από την παλαιά αίγλη του. Αθρόα ίδρυση και λειτουργία θεατρικών χόρων, απομάκρυνση από την εποχή της αθωότητας, κλονισμός ίσως του ίδιου του θεατρικού ιδεώδους, μες στο οποίο πια είναι δυνατόν ο λόγος να μην επιζεί, αλλά να εκφέρεται , «ναρκοθετημένος» από τους δημιουργούς, ώστε να καταστεί επίκαιρος, δεν μπορεί να υποστηρίξει τον ίδιο το σκοπό του. Τα πρόσωπα έχουν εκλείψει, οι τωρινοί δημιουργοί αποβλέπουν σε οφέλη χρηματικά, η δημιουργία εμπορευματοποιείται, κοστίζει, οι χορηγίες αναλαμβάνουν το έργο της εξασφάλισης πόρων και έτσι ισχυροποιείται η δέσμευση. Το κοινό ανέκφραστο δεν μπορεί να αναπτύξει σκέψη κριτική, τα παραδείγματα προς σύγκριση δεν υφίστανται πια και το θέατρο  δεν συνιστά την κυρίως ψυχαγωγία. Διανύουμε την εποχή της μετριότητας. Σήματα, όπως του «Τρίτου Προγράμματος» αποτελούν εκφορά και μόνο, λόγο ανενεργό. Στην ουσία οφείλουμε να ανασύρουμε την αρχαιοελληνική ερμηνεία του όρου. Σαφώς και υπάρχουν εποχές, μεταβολές, ανακατατάξεις. Όμως τόσο για το θέατρο όσο και για το ραδιόφωνο, η εξασφάλιση μιας ελάχιστης, σύμφωνης με τα παραδείγματα του παρελθόντος ποιότητας κρίνεται επιβεβλημένη. Για την επιβίωση αμφότερων.

03 Ιουνίου 2012

Βαλάντης Βορδός - Ανάμεσα σε δυο θλίψεις κι εφτά νύξεις


Διαβάστε ή κατεβάστε εδώ το ένατο βιβλίο της σειράς "εν-καινώ" με τίτλο: "Ανάμεσα σε δύο θλίψεις κι εφτά νύξεις" του Βαλάντη Βορδού.

------------------------------------------------


Πρόλογος.

Ακόμη κι αν «η μισή Ρίτα δεν έπεφτε στο μπαρ», ακόμη κι αν εγώ δεν χρειαζόταν να παραβιάσω μια σειρά «ψυχαναλυτικών» κανόνων, γράφοντας για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού, είναι βέβαιο, πως εκείνος θα άνοιγε την πόρτα του συνεργείου του. Η ποίηση του Βαλάντη Βορδού είναι συνεργείο. Είναι και γκρεμός. Είναι και ένα ενεργειακό κλαμπ στο dοwn tοwn. Σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί ανάμεσα σε κακόφημα στέκια, κοιμητήρια, φούρνους, καταγώγια, σε απεγνωσμένο δωμάτιο που το πιστεύεις! Πάνω του περνάει ένας αλλόκοτος σχηματισμός μαύρων ερωδιών. Στέκεσαι, απροσδόκητα έκθαμβος, μπροστά σε κάτι του στερεώματος που ως τώρα δεν σου είχε αποκαλυφθεί. Μέσα σ’ αυτό το συνεργείο, γεννιέται μάλλον ένα καινούριο πλάσμα (αίματος), για να ριχτεί στα ριζά του γκρεμού ένα εξίσου ολοκαίνουριο ποιητικό σώμα. Σε κατακλύζει σφοδρό, σε πάει ένα βήμα πιο μέσα, πολλά βήματα πιο μέσα. Σε προχωράει στη ζωή, με τη λύπη και ταυτόχρονα τη χαρά, του χαραγμένου. Η τύχη είναι, πως, σχεδόν, ανταμώνεις με την αιωνιότητα…Πλησιάζεις, τόσο κοντά, σ’ αυτή την αλκοολούχο γαία που αναρριγείς από το δέος. Ο ποιητής, συρραφέας ερήμου, σε βυθίζει στο πηγάδι της Περσεφόνης για να σου δωρίσει απλόχερα το πέταγμα, την ακριβώς επόμενη στιγμή, ενισχύοντας τη δυναμική του φτερουγίσματος, με στίχους άλλης διάστασης. Θέλω να πω, διαβάζοντας, περνάς αναπόφευκτα σε μια άλλη διάσταση.
Αναγνώστης εν παραφορά στη διάσταση της ξαστεριάς.
Δίχως κανένα ωραιολογικό στοιχείο, αλλά εμμένοντας στον ακόσμητο προφορικό λόγο, η γνωριμία σου με τους ήρωες, τα κινηματογραφικά πλάνα στο μπαρ, τα συνθετικά σκηνικά από το φούρνο στο κοιμητήριο, από το μπαρ στο δωμάτιο, θα μπορούσαν να είναι το ζενερίκ για μια εισαγωγή στην ποιητική του άτεγκτου «ασκητισμού».
Μυείσαι, στίχο το στίχο, στην αρχαία πάλη που ιχνογραφείται άμεσα, στέρεα, καθαρά, ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, στο δυνατό και στο αδύνατο, στην ύλη και στο άυλο. Βιογραφώντας τις συγκρούσεις, τις εμμονές, τις επαναστάσεις, τις ταραχές, τις ευχές, τη φυγή, η ποίηση του Βαλάντη Βορδού αντιδρά πότε ήπια και πότε επιθετικά, στο τέλος γενναία, διεκδικώντας το σθεναρό και τρυφερό της σώμα.
Σώμα, με παλμό, ρυθμό, εσωτερικότητα. Κινείται όπως το τρένο σ’ ένα ασίγαστο δρομολόγιο από τη ζωή στο θάνατο και πίσω… στην πλωραία ζωή. Η εναλλαγή από το σκοτεινό στο φωτεινό, από τη σιωπή στο θόρυβο, δείχνει τον κόσμο τραυματισμένο και εν μέρει αντίρροπο, που χρειάζεται περιποιητική περίθαλψη. Αυτό ακριβώς κάνει η ποίηση του Βαλάντη. Περιθάλπει. Θεραπεύει. Ζεσταίνει. Σε μαλακώνει και κυρίως σε κρατά ζωντανό.
Μια μαγική μεταφορά στίχων σε κάτι άλλο, διαφορετικό και ταυτόχρονα όμοιό τους.
Κάτι σαν το Τράβελλινγκ του Ταρκόφσκι στον Αντρέι Ρουμπλιόφ. Η κάμερα ξεκινάει από τον καταδότη κι όταν επιστρέφει στην αρχική θέση, μετά από περιστροφή 36O μοιρών, εκείνος λείπει από το δωμάτιο. Άλλοτε, ναυαγοσώστης αναμνήσεων. Από το ένα ποίημα ως το άλλο υπάρχει εγκλωβισμένος χρόνος όπως εκείνος που έδειχναν οι καθρέφτες του Τσόκλη σε κάποιο ερημωμένο χωριό της Τήνου. Χρόνος του έρωτα, της αγάπης, της απώλειας και του πένθους της, χρόνος ύπαρξης. Η ύπαρξη. Διαμπερή ως τραύματα τα ποιήματα, σώζονται στο αλκοόλ, στη μουσική, στο κάπνισμα, στη φασαρία.
Νιώθεις και την αμηχανία. Ωραία αίσθηση. Σύνορο της παιδικής αθωότητας.
Διαβάζοντας, η επιθυμία είναι ένα ταξίδι σε κάποια ίσως περιθωριακή πόλη του διαστήματος…μια σοφίτα με ανοιχτά παράθυρα… τι άλλο; Ένας εαυτός που ταξιδεύει, ο άλλος που επιστρέφει, κι ένας τρίτος που επιχειρεί να εξηγήσει. Πρόσωπα, όπως στην ιστορία του Πάβιτς, που η Ατέχ, πριγκίπισσα που μπορούσε να ονειρευτεί μόνο στο διάστημα που ανοιγόκλειναν τα βλέφαρά της. Να κοιμηθεί…Ή να κλάψει. Να επιτεθεί όπως η Άτροπος…η πεταλούδα του θανάτου…
Εκείνο που μένει είναι η γεωγραφία της ποίησης. Στον απόηχό της, υπάρχουν φορές που κλαις, που γελάς, καθώς η γραφή υπερβαίνει το όριο της «διακριτικότητας», του κόσμου ολόκληρου.
Τα πιο σημαντικά…αποσιωπητικά. Τα ποιήματα είναι ελευθερίας κι εγκλωβισμού. Προετοιμάζουν μια μοναξιά ή έρχονται απ’ αυτήν, σκέφτομαι, όπως ακούω τους ήχους του συνεργείου. Σόλο, τα γαλλικά κλειδιά σήμερα, και μπορεί αφορμές για ένα άλλο ποίημα. Διαλύεσαι κιόλας, στίχο με στίχο, όπως στα πειράματα του Μέιμπριτζ.
Ανέλαβε το συνεργείο. Ανέλαβε και τον γκρεμό. Χρειάζεται να μπορεί να ανασαίνει ακόμη κι αν είναι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται ποτέ να κόψει το τσιγάρο. Ποιήματα-αποφθέγματα Σούφι, ίσως, λέω, σχεδιάζουν ένα μέλλον, που αρχίζεις να το φαντάζεσαι ακόμη κι όταν λείπεις από αυτό.
Από τότε που «ο αέρας στα μάτια της έγινε δάκρυ στα σώματα των αγαλμάτων», μέχρι που, «αγκαλιασμένος από το αίμα της νοσταλγίας», πικραίνεσαι, κόβεσαι, ραγίζεις, σπας αλλά συγχωρείς, επικαλείσαι το αγωνιώδες και συγχρόνως εξιλαστήριο ποιητικό έργο. Και αυτό είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος, μια  ανάγλυφη κραυγή στα σπλάχνα, που δοξάζει την ύπαρξη.
Είμαι σίγουρη πως κάποτε, πολύ σύντομα, θα νιώθω περήφανη που μίλησα για την ποίηση του Βαλάντη Βορδού. Παρότρυνση για οικολόγους των αισθημάτων σε συναισθηματικούς βιότοπους. Όχι πάντοτε ευθέως, αλλά με αφορμή και υπονοώντας τα, είναι ό, τι πιο σπουδαίο για να κοιμάσαι χωρίς κανένα βάρος ή να ξαγρυπνάς χωρίς κανένα βάρος, όπως την πρώτη φορά που άκουσες ροκ μπαλάντες των Κινκς.
Ποιητής στο σημείο του αναπάντητου, ή της άρσης, του επιλόγου που λείπει, σου δείχνει τον γκρεμό με σιωπή κι είναι σαν να σου λέει: εκεί είναι, αν έχεις κότσια, πέφτεις μέσα.

Χαριτίνη Ξύδη.