28 Φεβρουαρίου 2015

(Στα γυρτά κλαδιά)

Στα γυρτά κλαδιά.
Κώνοι πρόσφυμα.
Θηλυκό κυπαρίσσι.

(25.02.2015)

26 Φεβρουαρίου 2015

Venceremos (Θα νικήσουμε)

Venceremos – Himno campaña presidencial de 1970 de Salvador Allende G.
(Quilapayun)

Aquí va todo el pueblo de Chile
Aquí va la Unidad Popular,
Campesinos, estudiantes y obreros
Compañeros de nuestro cantad,
Con sabiente de nuestra bandera
La mujer ya se ha unido al clamor
La Unidad Popular vencedora
Será tumba del yanki opresor.

Venceremos, venceremos
Con Allende en septiembre a vencer
Venceremos, venceremos
La unidad popular al poder.

Con la fuerza que surge del pueblo
Una patria mejor hay que hacer
A golpear todos juntos y unidos
Al poder, al poder, al poder
Si la justa victoria de Allende
La derecha quisiera ignorar
Todo el pueblo resuelto y valiente
Como un hombre se levantará..

Venceremos, venceremos
Con Allende en septiembre a vencer
Venceremos, venceremos
La unidad popular al poder.

Ακούστε το εδώ.


Θα νικήσουμε – Ύμνος της προεδρικής  εκστρατείας του 1970 του Σαλβαδόρ Αλλιέντε
(Κιλαπαγιούν)

Εκεί πάει ο λαός της Χιλής
Εκεί πάει η Ουνιδάδ Ποπουλάρ,
Αγρότες, εργάτες και φοιτητές
Σύντροφοι δικοί μας τραγουδήστε
Με συναίσθηση της σημαίας μας
Η γυναίκα ήδη ένωσε την κραυγή της
Η Ουνιδάδ Ποπουλάρ νικήτρια
Θα γίνει ο τάφος των δυναστών γιάνκις

Θα νικήσουμε, θα νικήσουμε
Με τον Αλλιέντε το Σεπτέμβρη να νικάει
Θα νικήσουμε, θα νικήσουμε
Η Ουνιδάδ Ποπουλάρ στην εξουσία.

Με τη δύναμη που βγαίνει απ’ το λαό
Να φτιάξουμε μια καλύτερη πατρίδα
Να χτυπήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι 
Την εξουσία, τη  εξουσία, την εξουσία
Αν τη δίκαιη νίκη του Αλλιέντε
Η δεξιά θάθελε να αγνοήσει
Όλος ο λαός αποφασισμένος και γενναίος
Θα ξεσηκωθεί σαν ένας άνθρωπος

Θα νικήσουμε, θα νικήσουμε
Με τον Αλλιέντε το Σεπτέμβρη να νικάει
Θα νικήσουμε, θα νικήσουμε
Η Ουνιδάδ Ποπουλάρ στην εξουσία.

(η μετάφραση στα ελληνικά από ένα φίλο)  




Venceremos [Νικόλας Άσιμος]

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψύχρα

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω ,μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

Ακούστε το εδώ. 

25 Φεβρουαρίου 2015

The dutch angle - ο θεατής δι' ελέου και φόβου [Φωτογραφία-κείμενο: Άγγελος Καλοδούκας]

















The dutch angle - ο θεατής δι' ελέου και φόβου 

Ολλανδική γωνία ονομάζεται η «στραβή» θέση της φωτογραφικής κάμερας ή της κινηματογραφικής μηχανής έτσι ώστε ο ορίζοντας ή οι κάθετες γραμμές δεν βρίσκονται σε αρμονία με το κάτω πλαίσιο της μηχανής (με το κάδρο).
Αυτές οι γωνίες λήψης έχουν ως στόχο να επιφέρουν ένα αίσθημα ανησυχίας στο θεατή. Συχνά συνδυάζονται με σκληρό φωτισμό που δημιουργεί έντονες σκιές, έντονη αντίθεση μεταξύ φωτεινών και σκοτεινών περιοχών. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα συναίσθημα κλειστοφοβικό, αλλόκοτο, απόκοσμο.
Η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα από το γερμανικό εξπρεσιονισμό στη διάρκεια της Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το 1919 η γερμανική ταινία Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη Deutsche γωνία για να τονίσει οπτικά θέματα της τρέλας και της κοινωνικής καταστροφής στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο όρος, λοιπόν, στην πραγματικότητα είναι deutsch angle, δηλαδή «γερμανική γωνία», αλλά συχνά συγχέεται με τη λέξη dutch δηλαδή «ολλανδική» -πρόκειται για παραφθορά η οποία όμως χρησιμοποιείται πλέον ευρέως.
Στο αμερικανικό σινεμά ο Όρσον Ουέλς ήταν ο μέγας μάστορας του είδους.
Ωραία…
…η φωτογραφία σήμερα (σ.σ. αναφέρεται στην ανάρτηση στο left.gr της 23.02.2015) είναι από την επίσκεψή μου στη φυλακή Κορυδαλλού. Το πλάνο είναι εντελώς εκτός κάθε ισορροπίας. Πώς αλλιώς μπορεί να περιγραφεί ένας κόσμος κρατουμένων και δεσμοφυλάκων;

Αναδημοσίευση από left.gr


Εδώ ή εδώ με αγγλικά κείμενα δείτε την ταινία Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι (Das Cabinet des Dr Caligari), που αναφέρθηκε στο παραπάνω κείμενο, σε σκηνοθεσία Robert Wiene με τους Werner Krauss στο ρόλο του Dr. Caligari, τον  Conrad Veidt σε αυτόν του Cesare και τον Friedrich Fehér σε αυτόν του Francis.


24 Φεβρουαρίου 2015

Απόστολος Λαγαρίας - Μυθο-λογίες


























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό δέκατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη συλλογή διηγημάτων: "Μυθο-λογίες" του Απόστολου Λαγαρία.

23 Φεβρουαρίου 2015

Όλες οι λέξεις [Ελένη Κοφτερού]


Όλες οι λέξεις.
Λευκές νιφάδες.
Στου ποιητή τα χρόνια.

21 Φεβρουαρίου 2015

Max Roach and Anthony Braxton - One in Two - Two in One
























Max Roach and Anthony Braxton - One in Two - Two in One (from wikipedia.org)

One in Two – Two in One is a live album by American jazz drummer Max Roach and saxophonist Anthony Braxton recorded in 1979 for the Swiss Hathut label.

Track list
1. "One in Two - Two in One Part 1"
2. "One in Two - Two in One Part 2"
Recorded at the Jazz Festival Willisau '79 in Willisau, Switzerland on August 31, 1979

Anthony Braxton - alto saxophone, soprano saxophone, sopranino saxophone, contrabass clarinet, clarinet, flute
Max Roach - percussion, gongs, tuned cymbals

Ακούστε το εδώ.




20 Φεβρουαρίου 2015

(Δίπλα στον πεύκο)


Δίπλα στον πεύκο.
Γκριζάρει το παγκάκι.
Καθώς βραδιάζει.

(18.02.2015)

19 Φεβρουαρίου 2015

Στην υγεία του κυρίου Τάκη [Απόστολος Θηβαίος]

Στην υγεία του κυρίου Τάκη(*)
Ο καιρός των μέτριων


Ένας που ισχυρίζεται πως είναι συγγραφέας ή ποιητής καταγράφει τις απόψεις του πολύ σπανιότερα απ΄ ότι οι εξειδικευμένοι μελετητές των όρων μιας δημοκρατίας. Συχνά αρκεί ένα γεγονός, μια παρατήρηση, η άποψη κάποιου που διακρίνεται για το συντηρητισμό της ή τον αδικαιολόγητο φόβο, περιστατικά οικουμενικού χαρακτήρα ή άλλα που συνδέονται με γεγονότα πολύ μικρής εμβέλειας αλλά ενσωματώνουν έναν υψηλό βαθμό συγκίνησης για να προκύψει το ευλογημένο αποτέλεσμα της γραφής.
Το παρόν γράφεται κατόπιν μιας αφορμής, η οποία εντάσσεται στην τελευταία κατηγορία ερεθισμάτων. Το πρόσφατο άρθρο του αξιότιμου συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου (*) στην «Καθημερινή» της Κυριακής, 15.2.2015, δεν συνιστά μόνο μια κατάφορη επίδειξη κυνισμού, αλλά μοιάζει να επιβεβαιώνει τις απόψεις πολλών συμπολιτών μας, αναφορικά με τις θέσεις και τη στάση των επονομαζόμενων και διανοούμενων. Η τοποθέτηση του κυρίου Θεοδωρόπουλου, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ περιφρονεί την εθνική προσπάθεια για μια αξιοπρεπή επίλυση της ελληνικής κρίσης, έρχεται να διαφημίσει εκείνη τη ρήση που υποστηρίζει πάντα το λιγότερο δυσάρεστο, έναντι εκείνου που αυθαίρετα ορίζεται ως καταστροφικό. Ένας χαρακτηρισμός ο οποίος ουσιαστικά απευθύνεται στα εξωφρενικά, οικονομικά συμφέροντα που θίγονται από μια συλλογική επανάσταση αξιοπρέπειας και όχι στ΄ αφανισμένα πλεονεκτήματα μιας ευρύτατης πια, μεσαίας τάξης, η οποία συγκεντρώνει με αξιοθαύμαστη πυκνότητα, εργάτες, ανειδίκευτους, τοξικομανείς, φοιτητές, συγγραφείς, υπαλλήλους γραφείων, διευθυντικά στελέχη και μια εντυπωσιακή, τέλος πάντων κάστα επαγγελματιών και πολιτών με ποικίλες καταγωγές και πολιτικές ιδεολογίες. Ο κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος φαίνεται να υποστηρίζει στο άρθρο του πως δεν υφίσταται άλλη, σημαντικότερη ηθική αυτήν την συγκυρία, πέραν της αναγκαιότητας, επικαλούμενος τον τρομερό αντίκτυπο που θα ΄χει στην ελληνική κοινωνία η βίαιη διακοπή συνηθειών, όπως η κρασοκατάνυξη και η λατρεία των πολλών βαθμών του οινοπνεύματος. Η στάση του μοιάζει να προεξοφλεί την κατάληξη των συζητήσεων στην έδρα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, για την οποία θεωρεί πως καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες με μικρό, όμως μελλοντικό κέρδος. Η μοναξιά κύριε Θεοδωρόπουλε, είναι περιβάλλον δημιουργίας και στοχασμού.
Ας είναι. Ο κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος και όσοι συντηρούν αυτήν ακριβώς τη στάση είναι εξόχως χρήσιμοι στη σημερινή εποχή. Ίσως μια αλλαγή μεγαλύτερη και συγκλονιστικότερη απ΄ ότι έχουμε φανταστεί προέλθει τελικά απ΄ την περιφρονητική στάση ανθρώπων που διαμορφώθηκαν μες στο παλαιό, δικομματικό περιβάλλον, δίχως καμιά, διάφανη πολιτική ιδεολογία, αλλά εφοδιασμένοι με μια αυθάδεια απέναντι σε ότι μπορεί και πρέπει να καταβάλλει τη δυναμική ακριβώς αυτού του συστήματος. Άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο κύριος Θεοδωρόπουλος ίσως σταθούν οι αφορμές για να προσεγγίσουμε με μια άλλη ολοκληρωτική θέληση τη μεταβολή των όρων του παιχνιδιού.
Η ελληνική κυβέρνηση κύριε Θεοδωρόπουλε δεν θα κριθεί τελικά απ΄ το βαθμό υποτέλειας, τον οποίο και θα επιδείξει σε μια επανάληψη των προκατόχων της, ούτε απ' τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί τη μοναξιά της. Δεν θα κριθεί απ΄την αναγωγή της στάσης της σε πολιτικές του παρελθόντος και αφορισμούς που χαρακτήρισαν την αποτυχημένη, αριστερή προσέγγιση των περασμένων δεκαετιών. Η ελληνική κυβέρνηση θα κριθεί στο εσωτερικό της χώρας, όταν ο κύβος θα έχει ριφθεί και νέοι άνθρωποι, με μια άλλη ηθική ματιά απέναντι στον κόσμο θα πρέπει να αποδείξουν ότι η μεταφορά μεταναστών σε περιοχές της χώρας δεν σκοπεύει να ενδυναμώσει τα μέσα παραγωγής, υποβαθμίζοντας ακόμη μια φορά την έννοια της ανθρώπινης ζωής. Θα πρέπει να πείσει,- και το οφείλει-, πως μες στις σκοποθεσίες της είναι η μείωση των αμυντικών δαπανών και η διάθεση σημαντικών πόρων σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με βάση κριτήρια πραγματικής οικονομίας και όχι δείκτες διαμορφωμένους από εταιρείες ιδιοκτησίες μιντιακών ομίλων και κομματικών μηχανισμών. Άλλωστε ο πόλεμος δεν ήρθε ποτέ και η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επαναπροσδιορίσει την έννοια των γκρίζων χαρτών μες στα όρια της δικαιοδοσίας της, με αφορμή τα οποία η Ελλάς κατατάσσεται στη δεύτερη χώρα με βάση τα ποσά για αμυντικές δαπάνες.Θα πρέπει να αντιστρέψει την εσωτερική πολιτική μειώνοντας όσο το δυνατόν τα κοινωνικά περιθώρια, έτσι ώστε να συμπεριλάβει κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα στους κόλπους ενός υγιούς, κοινωνικού ιστού. Η νέα κυβέρνηση οφείλει να παρουσιάσει ένα σχέδιο δημοσίων έργων, τα οποία και θα ξεπερνούν τον πεπερασμένο χαρακτήρα ενός σωφρονιστικού ιδρύματος. Η αναγκαιότητα άλλωστε για φυλακές υψίστης ασφαλείας στηρίζεται στο γεγονός πως οι ιθύνοντες υπολογίζουν στην αύξηση της εγκληματικότητας, αποποιούμενοι τις ευθύνες μιας συντεταγμένης πολιτείας για μέτρα και παραινέσεις οι οποίες θα μπορούν να περιορίζουν την πρόσβαση των νέων σε αντίστοιχα κυκλώματα. Προφανές λοιπόν πως το ευτυχές, ελληνικό κράτος των περασμένων δεκαετιών άλλο σκοπό δεν είχε παρά την καταστολή, τη στιγμή μάλιστα που η έννοια της πρόληψης παύει να είναι ταμπού στον έρωτα και μεταβάλλει τις δομές κάθε σύγχρονης κοινωνίας με νέους και πιο λειτουργικούς, ελεγκτικούς μηχανισμούς..
Ο κύριος Θεοδωρόπουλος ίσως επιθυμούσε κάτι άλλο να μεταδώσει στον αναγνώστη. Ίσως και να πρόσκειται φιλικά στη νέα κυβέρνηση και να την προτρέπει παρά να δηλώνει απερίφραστα, όπως εικάζει ο γράφων την αποτυχία της που ίσως απειλήσει και την ίδια τη ζωή μας. Ίσως και ο γράφων να διαπράττει ένα τεράστιο ολίσθημα αυτή τη στιγμή, επιβεβαιώνοντας την τάση της μεσαίας τάξης να αλληλοσπαράζεται εμπρός σε αλλαγές και τομές. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία θα αποδείξει τη μια ή την άλλη έκβαση. Καθώς εσείς κύριε Θεοδωρόπουλε θα απολαμβάνετε το ποτό σας στα αίθρια παλαιών, εθνικών οργανισμών με μηδαμινή παρουσία στα ελληνικά γράμματα, εμείς οι νεότεροι αστοί της μεσαίας τάξεως θα πασχίζουμε να ζήσουμε και να εργαστούμε, κατασπαράζοντας το ψωμί των παιδιών μας. Ακριβώς όπως το είπε ο Σάκης Καράγιωργας. Την πολιτική του οποίου σήμερα, ενστερνίζεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Νηφάλιο και αποφασισμένο. Που αντέχει τη μοναξιά για χάρη των παιδιών του.
Στην υγειά σας, λοιπόν!

18 Φεβρουαρίου 2015

Η Ύψιστη Επαναστατική Πράξη [Δημήτρης Α. Δημητριάδης]



Η ΥΨΙΣΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Η ποίηση είναι αίνιγμα. Τίποτα απολύτως δε γνωρίζουμε για το αόρατο πνεύμα που καθοδηγεί το χέρι μας τη στιγμή που το ποίημα γεννιέται απ’ το τίποτα. Είναι χορός σημαινόντων κι ερωτοτροπία σημαινομένων, ψίθυρος λέξεων που κυματίζουν εντός μας είτε από μόνες τους είτε εν παρατάξει, κραυγή, παιχνίδι ή ανταρσία. Και πυροτέχνημα. Πυροτέχνημα εσωτερικής καύσης κι εξωτερικής θέας.

Ποίηση είναι τ’ όνειρο που δεν ξέρει να ξυπνήσει ή ένα όνειρο που διαρκώς αναβάλλεται. Είναι ν’ ανοίγεις το παράθυρο να πέσεις και να σε σώζει μια παγωμένη ριπή ανέμου σε μια νύχτα απόλυτης άπνοιας. Να πηγαίνεις στον πόλεμο χωρίς ελπίδα νίκης ή ήττας, απλώς από ανάγκη να παλέψεις για κάτι. Μόνο στη μάχη της νιώθεις βολικά, μια οικειότητα τρόμου, μια γλυκύτητα τρέλας, μια διέγερση πόθου. Μια ψυχική ακροβασία είναι η ποίηση. Για κάθε συνάντηση μαζί της ανταλλάσσεις λίγο ζωή και λίγο θάνατο. Η γοητεία έγκειται στο ποιος ανάμεσά σας θα πάρει τι. Είναι η κόκκινη φέτα σελήνη. Ο τρόπος που υπάρχουμε στο περιθώριο και μια καταφυγή για το παιδί του μέλλοντός μας, το προϊόν μιας εγκεφαλικής χημικής αντίδρασης ενάντια στη ματαιότητα της ύπαρξης, ενάντια στο δολοφόνο χρόνο, ένα χαστούκι στο πρόσωπο που χάσαμε πριν το βρούμε, το τελευταίο τσιγάρο του μελλοθάνατου, η πιτζάμα του ισοβίτη.

Ποίηση είναι εκείνο το Πλήρες, απ’ το οποίο πάντα κάτι θα λείπει. Μια ματιά πίσω απ’ τις γρίλιες και μια διαρκής πάλη με τον άλλο σου εαυτό. Διάχυτη και ρευστή, υπάρχει παντού. Μπορεί να υπάρχει σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής, στη θεατρική σκηνή, στη διατύπωση μιας σκέψης, στον κινηματογράφο, στην αθωότητα ενός παιδιού, στην τρυφερότητα του ζώου. Και σ’ ένα βιβλίο βέβαια ή σ’ ένα κομμάτι μουσικό που παραλύει τη σκέψη σ’ έλλογες ερμηνείες. Είναι στον αέρα πάντοτε, ωσάν το κάτι με τα φτερά της Έμιλυ Ντίκινσον. Ένας αυτόματος μηχανισμός είναι η ποίηση, σε τοξικό περιβάλλον. Μια άμορφη, ατέλειωτη μάζα, που άοκνα διασπάται, συντίθεται κι αποσυντίθεται. Είναι ο τρελός λαγός του Σαχτούρη, η καραμπίνα του Χεμινγουαίη και το περίστροφο του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι.

Ποίηση είναι το κάλεσμα του υπέροχου αόριστου, μια φωνή Σαιξπηρικής στρίγγλας, ο ύστατος των πειρασμών, ίσως ο πιο μεγάλος. Είναι υπόγειο ρεύμα, μετατροπή του μικρόκοσμου σε Σύμπαν, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός, αμφισβήτηση όσο και πίστη, ταπεινότητα όσο και πείσμα, προσανατολισμός προς το μεγάλο και διαρκές Ερώτημα. Είναι το κουβάρι της Αριάδνης, τροχός και μάτι και κεφάλι αρχαγγέλου, κεραυνός και βροχή, μια λέξη κι ένας στίχος που θα τρέξει απ’ το μελάνι πίσω στο αίμα. Είναι κακή. Καλή. Καλύτερη. Σπουδαία. Μεγαλοφυής. Όλες οι μορφές της είναι χρήσιμες. Όπως και η ασχήμια, που ταυτοποιεί την έλλειψη της ομορφιάς.

Ποίηση είναι η προσπάθεια να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με το κουκούτσι της σκέψης, όπου κρύβεται η Ευρυδίκη. Αν είναι απόγνωση, σοφά είναι. Είναι ο αντίποδας του αυτονόητου, του χρηστικού, της συνήθειας. Έχει μέσα της το σπέρμα της ανυπακοής. Ποτέ δε γίνεται καθεστώς, αρνείται την ακινησία κι εξοστρακίζει την προσαρμογή, θαμπώνοντας μέρα-νύχτα τα κουτοπόνηρα μάτια της πραγματικότητας. Γυμνή περιφέρεται στους κοινόχρηστους χώρους, κοντά σε ρημαγμένα ένστικτα, πλάι στα κομπρεσέρ, στα πεζοδρόμια, ψάχνοντας έναν λόγο σαν το πληγωμένο φάντασμα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ξέρει ν’ αφουγκράζεται, συμπάσχει, οργίζεται, δεν ξεχνά να μιλά για Υποτέλεια κι Υπολογισμούς, πνίγεται στην αρένα και συντρίβεται κάθε στιγμή στα φλεγόμενα πεδία βολής.

Η ποίηση δε μας ανακουφίζει, ούτε παρηγορεί, ούτε καθησυχάζει. Δε δικαιώνει, δεν εκπολιτίζει, δεν εξωραΐζει. Είναι συνεχής εκχωμάτωση, η αναζήτηση του άλλου, του πέρα από μας, του άλλου τρόπου, του άλλου χρόνου. Η ύψιστη επαναστατική πράξη. Η έκρηξη της εσωτερικής έντασης, όπου ο ποιητής λιγοστεύει για να υπάρξουν μέσα του οι άλλοι.

16 Φεβρουαρίου 2015

Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης - Μια απόπειρα σκιαγράφησης του Χανς Φάλλαντα



























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ένατο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, με τίτλο: "Μια απόπειρα σκιαγράφησης του Χανς Φάλλαντα" του Γιώργου Νικ. Σχορετσανίτη.


Εισαγωγικό σημείωμα για το βιβλίο "Μια απόπειρα σκιαγράφησης του Χανς Φάλλαντα" του Γιώργου Σχορετσανίτη.

Ο Γιώργος Σχορετσανίτης στο νέο του βιβλίο με τίτλο: "Μια απόπειρα σκιαγράφησης του Χανς Φάλλαντα", το οποίο εκδίδεται μέσω της σειράς "εν-καινώ" του ηλεκτρονικού λογοτεχνικού περιοδικού 24Γράμματα, μας προσφέρει μια πολύ σημαντική μελέτη για το έργο του μεγάλου αυτού γερμανού, αντιναζιστή στα χρόνια που μεσουρανούσε ο ναζισμός στη Γερμανία, συγγραφέα, ο οποίος μάλλον δεν τυγχάνει στο ελληνικό κοινό της αποδοχής που θα του άξιζε. Η μελέτη του Γιώργου Σχορετσανίτη για τον Χάνς Φάλλαντα είναι η πρώτη που εκδίδεται σε βιβλίο για τον εν λόγω συγγραφέα και διατρέχει τα σημαντικότερα γεγονότα της ζωής και του έργου του.
Στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν δύο μυθιστορήματα του Χανς Φάλλαντα, τα: "Μόνος στο Βερολίνο" (κατά δήλωση του Πρίμο Λέβι ενός "από τα ωραιότερα βιβλία για τη γερμανική αντίσταση κατά του ναζισμού", όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης) και "Ο Πότης".
Δεν υπάρχει λόγος να μακρηγορήσω, αλλά θα κλείσω αυτό το, ελάχιστο εισαγωγικό / συνοδευτικό της έκδοσης του βιβλίου του Γιώργου Σχορετσανίτη, σημείωμα με:
-τον τίτλο του τελευταίου κεφαλαίου του μυθιστορήματος "Μόνος στο Βερολίνου": “Κι όμως υπήρξαν γερμανοί που αντιστάθηκαν στη χιτλερική τρομοκρατία” και 
-μια φράση από το ίδιο βιβλίο: “Όλους πρέπει να μας ενδιαφέρει η πολιτική. Αν είχαμε ενδιαφερθεί εγκαίρως, τώρα δεν θα ζούσαμε έτσι, δεν θα είχαμε τους ναζιστές να μας κυβερνούν...”,
καθόσον συνιστούν την ουσία του έργου του μεγάλου αυτού γερμανού συγγραφέα και ιδίως το δεύτερο μια διαπίστωση και παραίνεση σε διαρκή ισχύ.

Γιώργος Πρίμπας


Χανς Φαλλάντα Του Γ. Σχορετσανίτη [Απόστολος Θηβαίος]

Κάθε φορά που δημοσιεύονται οι εργασίες του κυρίου Σχορετσανίτη, είμαι βέβαιος πως κάτι καινούριο θ΄ανακαλύψω. Η αξία των βιβλίων του συνίσταται στην ευγένεια της γραφής και την πρωτοτυπία των θεμάτων. Τόπων και ανθρώπων, καθώς έπειτα από τις ταξιδιωτικές του αναμνήσεις, που αποτελούν ταυτόχρονα και γνήσιες ανταποκρίσεις απ΄άλλους, ξένους κόσμους, ο συγγραφέας πλησιάζει τα πρόσωπα.
Μορφές όπως αυτή του Χανς Φαλλάντα συνοψίζουν σ΄ένα επαρκέστατο επίπεδο το ειδικό βάρος τολμηρών ψυχών σε φλεγόμενους καιρούς. Η αναφορά στον Γερμανό λογοτέχνη, πάντα σε ισορροπία ανάμεσα στην αξία του έργου του και την πραγματική ζωή που το στηρίζει, συνιστά την επανεμφάνιση ενός αυθεντικού νεορεαλιστή, ενός που στα χνάρια του Σελίν, καταγράφει όλη την ειρωνεία του κόσμου στην πιο σκληρή εποχή του.
Διαβάζω απ΄ την εισαγωγή για την τοξιμανία, τη δύσκολη ζωή, την ανέχεια. Η ζωή του Φαλλάντα κατέχει μια ξεχωριστή σημασία, καθώς μεταφράζει εκείνη την αίσθηση του Βερολίνου, σπαρμένου μ΄ότι απέμενε από μια χώρα και ίσως μια ολόκληρη ήπειρο. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις κανείς γράφει όσα ακριβώς παρατηρεί. Κάτι σαν την επιβεβαίωση στην τοποθέτηση της Άννας Πρου, όταν ομολογεί πως η παρατήρηση είναι πρωτίστως ταλέντο.
Σε μια εποχή που συλλέγονται τα υλικά για τα καινούρια τείχη, ο συγγραφέας ανασύρει ένα διαρκώς διαχρονικό πρόσωπο. Όταν αναζητούμε και όταν κατατάσσουμε, το παράδειγμα του Χανς Φαλλάντα αρκεί για να διαψεύδει τις εφήμερες μόδες.

Απόστολος Θηβαίος


14 Φεβρουαρίου 2015

Τα Λεξικά [Απόστολος Θηβαίος]


ΤΑ ΛΕΞΙΚΑ

Ανέγνωσες κατά γράμμα την ερμηνεία. 
Είπες, επίστεγο καλείται εκείνο το τμήμα της πλώρης που φέρει καμπίνες. 
Για τους δύσκολους καιρούς, πρόσθεσες και χαμήλωσες το βλέμμα.
Σαν να ντρεπόσουν.
Ποτέ δεν τα συμπάθησες τα μουσεία. 
Τα μνημεία, τ΄αγάλματα με τα σπασμένα, ίσως χέρια και την ανύπαρκτη συγκίνηση των αντιγράφων, τα ευρήματα των ναυαγίων. 
Αποσπάσματα χαμένων κόσμων.
Εσένα τα μάτια σου υπάρχουν μονάχα για την πόλη. 
Και ούτε σκιές, ούτε τίποτε.
Και ούτε σκάφη, πρότυπα και αρχαιολογικά, να ταξιδεύουν εις τους αιώνες.
Με το σχήμα τους να αντιστέκεται, υπερήφανο, μες στον πολύ ουρανό.
Χαμήλωσες το βλέμμα. 
Σαν να ντρεπόσουν.
Εκεί στην άκρη του κόσμου, σε κοιτάζω να λάμπεις όλο έξαψη και μεθοδικότητα. 
Σήμερα, δικαίως κατατάσσεσαι στη σπάνια και ευγενή τάξη των συνόρων.



13 Φεβρουαρίου 2015

Ελλάδα είσαι ιδέα [Χρήστος Ι. Βατούσιος]


ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΣΑΙ ΙΔΕΑ

Από τα βράχια όπως περνά
αλαργινό κατάρτι
και λαμπαδίζει να φανεί 
κι ας ξέρεις πως δεν θα 'ρθει

Έτσι περήφανα κοιτώ
να φτερουγάς ωραία
με χαρισάμενη σιωπή
Ελλάδα είσαι ιδέα

12 Φεβρουαρίου 2015

Στις Λέξεις Ολοφύρεται ο Χειμώνας [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]


ΣΤΙΣ  ΛΕΞΕΙΣ  ΟΛΟΦΥΡΕΤΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ

  Κουβαλώ το παγωμένο μάτι του βοριά στην πλάτη
Οι λέξεις, γριές που καταπίνουν αιώνες τώρα τα φάρμακά τους
                       και δεν πεθαίνουν τα ποιήματα

  Να με βλέπει ο ήλιος κατάματα 
  και να μην ερωτεύεται την αγένεια μου
  καθώς ολολύζουν οι σάρκες των ονείρων
  που δεν προφταίνουν να πιουν το αίμα τους
  εις υγείαν του κόσμου

  Υψώνω το ποτήρι!
  Στον αλκοολούχο χάλυβα που με σαρώνει
  και στους ανέστιους φθόγγους
  που ψάχνουν να φτερωθούν!