Ο δημοσιογράφος της FAZ, Michael Martens, την 21.06.2018, δημοσίευσε σε προσωπικό του λογαριασμό, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή την κριτική τής Νέας Δημοκρατίας στη συμφωνία των Πρεσπών: Is the most substantial criticism against the Fyrom-deal as such really that a Macedonian nation and language will be recognized by Greece? If this is it, I must say: Sorry, I´d love to hear more about it, but I have an appointment on planet earth, 21 century. So I got to rush. [Είναι η πιο ουσιώδης κριτική, ενάντια στη συμφωνία με την ΠΓΔΜ, ότι η Ελλάδα πρόκειται να αναγνωρίσει ένα μακεδονικό έθνος και μια γλώσσα; Αν έτσι συμβαίνει τότε πρέπει να πω: Συγγνώμη, θα ‘θελα να ακούσω πιο πολλά, αλλά έχω ένα ραντεβού με τον 21ο αιώνα στον πλανήτη Γη. Γι’ αυτό και πρέπει να βιαστώ.]
Μια κριτική απόλυτα απαξιωτική μα απόλυτα λογική για τον 21ο αιώνα. Μια κριτική που είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή από τους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα. Κύκλους που δυστυχώς δεν περιλαμβάνουνε κάποια ακραία κόμματα της δεξιάς αλλά επεκτείνονται και σε ευρύτερους [υποτίθεται;] χώρους, όπως η Νέα Δημοκρατία.
Κραυγές και ουρλιαχτά ότι οι σλάβοι γείτονες μάς κλέβουνε το όνομα και την ιστορία. Γιατί; Μας ανήκει; Μήπως λεγόμαστε εμείς, έχοντας κατοχυρώσει νωρίτερα το όνομα, Δημοκρατία της Μακεδονίας και μιλάμε γλώσσα με επίσημο όνομα, κατοχυρωμένο και αυτό, τα Μακεδονικά; Όχι. Τότε, με ποιο δικαίωμα αρνούμαστε σ’ ένα λαό, που ζει σ’ ένα κράτος, το οποίο εδώ και 60 χρόνια ονομάζεται Δημοκρατία τής Μακεδονίας, έχει εδώ και 150 τουλάχιστον χρόνια εθνική του ταυτότητα τη Μακεδονική, να εξακολουθεί να την έχει και να μιλά μια γλώσσα που επίσημα έχει κωδικοποιηθεί ως Μακεδονική; Γιατί λέει, ο Μεγαλέξανδρος δεν μιλούσε αυτή τη γλώσσα. Μάλιστα. Και πόσοι σήμερα στην Ελλάδα αν ακούγανε το Μεγαλέξανδρο να μιλά θα τον καταλαβαίνανε; Και αν τελικά το κριτήριο μακεδονικότητας είναι ο Μεγαλέξανδρος, πόσα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα έχουνε σχέση με τον Μεγαλέξανδρο; Η θρησκεία; H εθνική συγγένεια; Η ευρύτερη στάση ζωής; Τίποτε από αυτά. Και όμως, ένας λαός, που δεν συνδέεται με πολύ βασικά πράγματα με τους αρχαίους Έλληνες και Μακεδόνες αυτοανακηρύσσεται κληρονομικός ιδιοκτήτης τής ταυτότητάς τους (=του ονόματός τους).
Μέχρι το 2.000 περίπου π. Χ. στον ελλαδικό χώρο και στα νησιά τού αιγαίου και την Κρήτη κατοικούσανε τα λεγόμενα προελληνικά φύλα, των οποίων ο πολιτισμός δεν βασιζότανε σε πατριαρχικά πρότυπα και λατρεύανε τη Φύση. Κάπου εκεί ξεκίνησε η κάθοδος των πρώτων ελληνικών φύλων, η οποία διήρκεσε περί τα χίλια περίπου χρόνια. Κύριο χαρακτηριστικό των φύλων αυτών ήταν οι πατριαρχικές δομές. Μέχρι το 1.000 περίπου π.Χ. είχε ολοκληρωθεί η κατάληψη τού ελλαδικού χώρου και η αφομοίωση των προελληνικών φύλων, γλωσσικά απομεινάρια των οποίων ήταν/είναι μεταξύ άλλων γλωσσικά επιθηματικά όπως «νθος» (π.χ. Κόρινθος), «σσός» (π.χ. Ιλισσός, Κηφισσός) κ.α. Οι κοινωνίες που προκύψανε έχασαν τον μη πατριαρχικό τους χαρακτήρα, οι θεοί τους ήταν όντα υποκείμενα στους φυσικούς νόμους και γενικά είχανε μια θετική στάση ζωής προσανατολισμένη στην αγάπη για τη ζωή και τη φύση όπως τη βλέπανε γύρω τους, κάτι που σήμερα επιζεί, εάν σταθούμε σε συλλογικούς προσανατολισμούς κοινωνιών, κατά κάποιο τρόπο μόνο σε κοινωνίες όπως η Ιαπωνία. Μες στα επόμενα 600-650 χρόνια, στις πόλεις κράτη που δημιούργησαν, αναπτύξαν έναν μοναδικής αξίας πολιτισμό, που εμπνέει την ανθρωπότητα 2,5 χιλιάδες χρόνια τώρα. Στη συνέχεια, στα μέσα του 4ου π.χ. αι. υποταχθήκανε στους μακεδόνες, φύλο ελληνικό ή τουλάχιστον συγγενικό με τους δωριείς, οι οποίοι κατάστρεψαν οριστικά τους θεσμούς των ελληνικών πόλεων κρατών. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο αιώνων η ελληνική γλώσσα και τα γράμματα επεκτάθηκαν στην ανατολή και οι ελληνικοί πληθυσμοί αναμείχθηκαν με τους υπόλοιπους λαούς της μικράς κυρίως ασίας δημιουργώντας ένα νέο ελληνόφωνο κράμα, ανομοιογενές φυσικά, το οποίο σταδιακά, μες στα επόμενα 150 χρόνια, υποτάχθηκε στους ρωμαίους που εγκαταστήσανε μια τεράστια αυτοκρατορία από τον ατλαντικό ωκεανό μέχρι την Περσία και καθιστώντας τη μεσόγειο θάλασσα ρωμαϊκή λίμνη. Εκεί και μέχρι τα μέσα της πρώτης μ.Χ. χιλιετίας σταδιακά, αρχικά ειρηνικά και υπό το φόβο των διωγμών αλλά μετά εξαιρετικά βίαια, η θρησκεία, καθώς ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, άλλαξε διαμορφώνοντας και μια ριζικά διαφορετική στάση ζωής, η οποία έκτοτε είναι προσανατολισμένη προς έναν άλλο κόσμο, ο οποίος «βρίσκεται» πέρα και έξω από το υλικό μας σύμπαν. Η αυτοκρατορία αρχικά χωρίστηκε σε δυο με την ανατολική να επαναφέρει την ελληνική γλώσσα ως την επίσημη της γλώσσα. Στα επόμενα χίλια χρόνια, μέχρι την κατάληψή της από τους Οθωμανούς [οι οποίοι έφεραν ως επίσημη, αλλά όχι μοναδική, θρησκεία τον ισλαμισμό, που είχε γεννηθεί στα μέσα του 7ου μ.Χ. αι. στην αραβική χερσόνησο, η οποία θρησκεία επεκτάθηκε, αλλού πλήρως αλλού ως μειοψηφία, στις διάφορες περιοχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας] θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στον ελλαδικό, όπως τον ξέρουμε σήμερα, χώρο, από τον 4ο μ.Χ. αι. μέχρι τον 14ο μ.Χ. αι. διάφοροι λαοί (σλάβοι, άβαροι, βάρβαρα γερμανικά φύλα, αρβανίτες, βλάχοι κ.λπ.) ερχόντουσαν και ενσωματωνόντουσαν με τους προϋπάρχοντες, ενίοτε αφανίζοντας περιοχές ολόκληρες από αυτούς. Μες στα χρόνια της τουρκοκρατίας, στον ελλαδικό χώρο και στη μικρά ασία, ο βασικός διαχωρισμός των πληθυσμών ήτανε με βάση τη θρησκεία: χριστιανοί – μουσουλμάνοι. Οι χριστιανικοί πληθυσμοί των βαλκανίων, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας, πάντως δεν ενοποιηθήκανε ποτέ πλήρως εθνικά και αυτό οδήγησε, στα 100 περίπου χρόνια που διήρκεσε η αποδόμηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας [που συνοδεύτηκε από επώδυνες πληθυσμιακές μετακινήσεις και εθνοκαθάρσεις με θρησκευτικά κριτήρια, κάποιες από τις οποίες θα έπρεπε να θεωρούνται γενοκτονίες, αλλά και βίαιες ή καλά σχεδιασμένες εξαλείψεις γλωσσών (όπως συνέβη στην Ελλάδα όπου σχεδόν πάψανε να μιλούνται τα αρβανίτικα, τα βλάχικα και τα σλαβομακεδονίτικα) που αντικαταστάθηκαν από τα επίσημα νεοελληνικά] στη δημιουργία διαφορετικών κρατών και την ανάπτυξη διαφορετικών κυρίαρχων εθνικών συνειδήσεων, με τελευταία αυτή των σλάβων που σήμερα βρίσκονται εγκατεστημένοι κυρίως στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Οι σλάβοι αυτοί από τα μέσα του 19ου αι. αρχίζουνε και διαμορφώνουνε μια συνείδηση διαφορετική από τη βουλγάρικη και τη σέρβικη, την οποία εκφράζουν ως Μακεδονική. Ομοίως Μακεδονική ονομάζουν τη σλάβικη γλώσσα που μιλούν. Το 1946 δημιουργείται η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας ενταγμένη στην Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία. Το 1989 με τη διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας και την πτώση των καθεστώτων που αυτοπροσδιορίζονταν ως υπαρκτού σοσιαλισμού, ξεκίνησε (και) η αποδόμηση της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, αποτέλεσμα (σήμερα) της οποίας ήταν η δημιουργία επτά ανεξάρτητων κρατών, τα οποία διατηρήσανε τα σύνορα που είχανε στην ομοσπονδία. Ένα από αυτά είναι και η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με τη γνωστή πια και άκρως κουραστική για τον υπόλοιπο πλανήτη διένεξη για το όνομα της.
Η ιστορία όμως που μάθαμε στο σχολείο φτιασιδώνει τα γεγονότα και υπηρετεί το μύθο τής ιστορικής συνέχειας τής φυλής και από λίγο ως πολύ είναι η επίσημη του ελληνικού κράτους και ευρέως αποδεκτή, θεωρώντας ότι μες σε αυτήν την πορεία των 4.000 χρόνων, με όλες αυτές τις ιστορικές μεταβολές, ενίοτε κοσμογονικές, εμείς οι νεοέλληνες: οι κάτοικοι εντός των ορίων τής σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας και οι μετανάστες μας σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία κ.α., δικαιούμαστε να θεωρούμε εαυτούς ως απογόνους ΕΝΟΣ λαού που όμως
- στα μέσα τού 4ου π.Χ. αι. έχασε το βασικό του πολιτισμικό θεσμό: της πόλης κράτους,
- στα μέσα τού 2ου π.Χ. αι. υποτάχθηκε στους ρωμαίους,
- στα πρώτα 500 χρόνια μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού προσηλυτίστηκε σε αυτόν μεταβάλλοντας τη στάση ζωής του και
- από το 330 π.Χ. μέχρι το 1.400 μ.Χ. αναμείχθηκε με ένα σωρό λαούς που ήρθανε και έμειναν, τους οποίους τελικά ομογενοποίησε γλωσσικά στα τελευταία 200 χρόνια,
και φυσικά να απαγορεύει / υπαγορεύει στους σλαβομακεδόνες και αλβανούς της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας πώς θα λέγονται και τι συνείδηση θα έχουν. Και φυσικά να απορεί και αν αποδίδει σε σκοτεινούς κύκλους τις διαφωνίες που δικαιολογημένα εγείρονται από έναν ολόκληρο πλανήτη.
