31 Μαΐου 2017

Preciosa y el aire [Federico García Lorca, μετ. ΦΚ]


PRECIOSA Y EL AIRE

A Dámaso Alonso

Su luna de pergamino
Preciosa tocando viene
por un anfibio sendero
de cristales y laureles.
El silencio sin estrellas,
huyendo del sonsonete,
cae donde el mar bate y canta
su noche llena de peces.
En los picos de la sierra
los carabineros duermen
guardando las blancas torres
donde viven los ingleses.
Y los gitanos del agua
levantan por distraerse,
glorietas de caracolas
y ramas de pino verde.

Su luna de pergamino
Preciosa tocando viene.
Al verla se ha levantado
el viento que nunca duerme.
San Cristobalón desnudo,
lleno de lenguas celestes,
mira la niña tocando
una dulce gaita ausente.

Niña, deja que levante
tu vestido para verte.
Abre en mis dedos antiguos
la rosa azul de tu vientre.

Preciosa tira el pandero
y corre sin detenerse.
El viento-hombrón la persigue
con una espada caliente.

Frunce su rumor el mar.
Los olivos palidecen.
Cantan las flautas de umbría
y el liso gong de la nieve.

¡Preciosa, corre, Preciosa,
que te coge el viento verde!
¡Preciosa, corre, Preciosa!
¡Míralo por dónde viene!
Sátiro de estrellas bajas
con sus lenguas relucientes.

Preciosa, llena de miedo,
entra en la casa que tiene,
más arriba de los pinos,
el cónsul de los ingleses.

Asustados por los gritos
tres carabineros vienen,
sus negras capas ceñidas
y los gorros en las sienes.

El inglés da a la gitana
un vaso de tibia leche,
y una copa de ginebra
que Preciosa no se bebe.

Y mientras cuenta, llorando,
su aventura a aquella gente,
en las tejas de pizarra
el viento, furioso, muerde.



Η Μονάκριβη κι ο αγέρας

Στον Δάμασο Αλόνσο

Σαν φεγγάρι από δέρμα
Είν’ το ντέφι, που όλο παίζει,
Και χτυπώντας το, σε μία 
Λασπερή πλαγιά, πνιγμένη 
Στα κρουστάλλια και τις δάφνες,
Η Μονάκριβη διαβαίνει.
Η σιωπή χωρίς αστέρια,
Με μονότονο σκοπό,
Πέφτει εκεί, που όλο το κύμα
Της θαλάσσης λέει τραγούδι
Στη νυχτιά γεμάτη ψάρια.
Στις βουνοκορφές κοιμούνται 
Όλοι οι χωροφυλάκοι,
Που φυλάνε άσπρους πύργους,
Όπου μένουν οι Εγγλέζοι.
Οι τσιγγάνοι απ’ τα νερά της
Βγάζουν για να διασκεδάσουν,
Όλο κύκλους σαλιγκάρια,
Πράσινου πεύκου κλωνάρια.

Σαν φεγγάρι από δέρμα
Είν’ το ντέφι, που όλο παίζει
Κι η Μονάκριβη διαβαίνει
Και χτυπώντας το πηγαίνει.
Να τη δει έχει ανέβει
Ο ακοίμητος αέρας.
Ο Άη-Χριστόφορος ξεντύθη,
Πλήρης από ουράνιες γλώσσες, 
Βλέπει τη μικρή να παίζει
Μια γλυκιά γκάιντα, απούσα.

Αχ! μικρή μου άφησέ τον 
Να ανεμίσει σου το ρούχο,
Να σε δω και να σε νιώσω,
Και στα παλιοδάχτυλά μου
Άνοιξε το μπλε σου ρόδο,
Που η κοιλίτσα σου πετάει.

Αχ! Μονάκριβή μου παίξε
Το ωραίο ντέφι, που έχεις
Κι ύστερα σου λέω τρέξε,
Δίχως στάση, βιάσου, τρέξε,
Μη σε πιάσει ο αγέρας,
Ο μεγάλος ο αφέντης,
Που γοργά σε κυνηγάει
Με το  καυτερό του ξίφος.

Να! που ο φλοίσβος σιωπούσε
Κι οι ελιές όλο χλομιάζαν.
Παίζουν της σκιάς φλογέρες
Και τα κρόταλα από χιόνι.

Τρέξε, Ακριβή μου, τρέξε,
Μη σε πιάσει τ’ αεράκι!
Τρέξε, Ακριβή μου, τρέξε!
Δες τον, από πού διαβαίνει!
Σάτυρος με χαμαστέρια
Και γλωσσίτσες, που αστράφτουν.

Αχ! Μονάκριβη φοβάσαι,
Πας να μπεις μέσα στον πύργο,
Λίγο πάνω από τα πεύκα,
Του προξένου των Εγγλέζων.

Οι κραυγές τούς αγριεύουν,
Τρεις χωροφυλάκοι πάνε,
Με σφιχτές και μαύρες κάπες,
Τα σκουφιά στα μέτωπά τους.

Ο Εγγλέζος να! που δίνει
Στην τσιγγάνα ένα ποτήρι, 
Να το πιεί, βρασμένο γάλα
Και μια κούπα τζιτζιμπίρα,
Που η Μονάκριβη δεν πίνει.

Κι έτσι, όσο αυτή διηγείται,
Όσα πέρασε, κλαμμένη,
Όπου κι αν βρεθεί και πάει,
Ο αγέρας μανιασμένος
Της σκεπής τα κεραμίδια
Τα βουτάει και τα δαγκώνει.

29 Μαΐου 2017

Πλαστικές συρταριέρες.






























[28.05.2017 08.46]

Είναι χρήσιμες. Τις γεμίζουνε μ’ ένα σωρό μπιχλιμπίδια, μικρά πλαστικά παιχνίδια ή και κομμάτια puzzle. Λίγο αργότερα, και με τετράδια, μολύβια, μαρκαδόρους, μπλοκ ζωγραφικής κ.λπ. γραφικά είδη που αλλιώς θα ‘τανε σκορπισμένα στο παιδικό δωμάτιο. Χωράνε ακόμη και μικρές πλαστικές κούκλες. Είναι χρήσιμες στην τακτοποίηση πραγμάτων.

28 Μαΐου 2017

[Στον Ι.Ν. Παναγίας Μαρμαριώτισσας 26.05.2017]

Δίπλα στο σύγχρονο Ι.Ν. Παναγίας Μαρμαριώτισσας, που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Σοφοκλή Βενιζέλου και Νεφέλης στο Χαλάνδρι, υπάρχει ένας μικρός ομώνυμος Ι.Ν, ο οποίος είναι από τους αρχαιότερους πλήρως σωζόμενους χριστιανικούς ναούς στην Αθήνα. Φυσικά με τις όποιες παρεμβάσεις έγιναν στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Ανάγεται στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα όταν ένα μαυσωλείο ρωμαϊκής εποχής μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό. Το όνομά του οφείλεται στο μάρμαρο με βάση το οποίο είναι κατασκευασμένοι οι τοίχοι του και το γεγονός ότι είναι μισοβυθισμένος στο έδαφος στο ότι πριν γίνει ναός ήταν μαυσωλείο.    






27 Μαΐου 2017

Συναισθηματική νοημοσύνη και η επίδραση της στη διοίκηση των επιχειρήσεων [Θεόδωρος και Παναγιώτα Καραδήμα]




























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ογδοϊκοστό πρώτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη μελέτη των Θεόδωρου και Παναγιώτας Καραδήμα με τίτλο: "Συναισθηματική νοημοσύνη και η επίδραση της στη διοίκηση των επιχειρήσεων".


Περίληψη.

Η συναισθηματική νοημοσύνη έχει τις ρίζες της, στις θεωρίες παλαιότερων ερευνητών όπως είναι οι Cooper και Goleman. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία συστηματική αύξηση του ενδιαφέροντος για την εφαρμογή της σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αναλυτικότερα, παρατηρείται έντονη ερευνητική δραστηριότητα στο κομμάτι του πως μπορεί η συναισθηματική νοημοσύνη να συνδράμει στην καλυτέρευση της απόδοσης, είτε εργασιακής, είτε και μαθησιακής, τόσο των παιδιών, όσο και των ενηλίκων ατόμων που είναι μέλη της κοινωνίας. Σε αυτή την έρευνα, θα παρουσιαστούν οι βασικότερες μελέτες σημαντικών ερευνητών της συναισθηματικής νοημοσύνης, όπως είναι οι θεωρίες των Goleman και Cooper, εμπλουτίζοντας έτσι την ανάλυση μας. Ακόμη, θα μελετηθούν σημαντικοί τομείς της συναισθηματικής νοημοσύνης, που σχετίζονται με την πρακτική εφαρμογή αυτής, ειδικότερα σε τομείς όπως είναι η εργασία, αναλύοντας τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα από την εφαρμογή της.

26 Μαΐου 2017

Il pleure dans mon cœur [Paul-Marie Verlaine, μετ. ΦΚ]

Il pleure dans mon cœur

Il pleure dans mon cœur
Comme il pleut sur la ville;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon cœur?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits! 
Pour un cœur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie!

Il pleure sans raison
Dans ce cœur qui s'écœure.
Quoi ! nulle trahison?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon cœur a tant de peine!

"Paul-Marie Verlaine, Romances sans paroles, 1874"


Μέσα της κλαίει η καρδιά μου

Μέσα της κλαίει η καρδιά μου,
Σαν τη βροχή στην πόλη.
Ποια να ‘ναι αυτή η θλίψη,
Που μέσα μου έχει ενσκήψει;

Τί θόρυβος γλυκός
Στο χώμα, στη σκεπή!
Για κάποιον που ανιά,
Τί άσμα απ’ τη βροχή!

Χωρίς λόγο, πώς κλαίει
Η καρδιά, πώς παραπαίει!
Δεν είναι προδοσία;
Πένθος χωρίς αιτία.

Καλώς τον πόνο τον πικρό,
Δίχως να ξέρω το σκοπό,
Μηδ’ έρωτα ή φθόνο,
Να νιώθω τόσο πόνο!

"Πωλ Βερλαίν, Ερωτικά τραγούδια δίχως λόγια, 1874"

25 Μαΐου 2017

Τα καφενεία [Απόστολος Θηβαίος]


ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ

"…. Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι."

Συνταγματάρχης ζηλεμένος
μ΄ ολόχρυσα γαλόνια και φτερά
εις ένα καφενείο, ξαπλωμένος
έκανε τόση θραύση στα νερά.

Άλλ΄ έξαφνα μια μέρα, μια γιορτή,
ενώ το πέμπτο έπινε νερό,
χωρίς κι αυτός να ξέρει το γιατί
και άλλο γαλόνι του ήρθε τυχερό.

Και από τότε άεργος δεν μένει,
μα παίρνει τα σκοκάκια στη σειρά,
στον καφενέ συχνότερα πηγαίνει
και πίνει παραπάνω δυο νερά.

Ιανουάριος 1884, Γ. Σουρή, “Άπαντα”

Στα σκιερά τους βάθη είναι γραμμένη η λαϊκή ιστορία τούτου του τόπου. Στους τοίχους τους αθροίζονται πορτραίτα της Αθήνας που χάθηκαν. Στα τραπεζάκια τους, με τα σημάδια και τις αναρίθμητες στρώσεις του χρώματος στηρίχτηκαν χιλιάδες καημοί. Δυο τρεις πίνακες, εμπνευσμένοι από τον γέρο και τη θάλασσα, ζουρνάδες, διαφημίσεις του παλιού εμπορίου, κομπολόγια, καθρέφτες που κανείς και ποτέ δεν θα κοιταχτεί, κάδρα των προγόνων που γνέφουν αυστηρά απ΄ έναν άλλο κόσμο.

Τα καφενεία της Ελλάδας είναι τόποι μνήμης, σινιάλα από τις πόλεις που αφήνουν τον επιθανάτιο ρόγχο τους. Απ΄ τις στέγες τους χάσκουν άγγελοι έκπτωτοι που πέφτουν σαν στάλες πάνω στα σακάκια των αρχαίων θαμώνων. Κρυμμένα στις εσοχές των υπεραστικών σταθμών, κυκλωμένα από δέντρα και ίσκιους, με την ελληνικότητά τους ακέραια στο βάθος ενός δώματος που σε τίποτε δεν έχει αλλάξει από τότε. Δεξαμενή, Κεραμεικός, Σύνταγμα, Κυδαθηναίων. Στην καρδιά τούτης της πόλης χτυπά ένας σφυγμός αλλιώτικος. Στο εγκάρσιο κλίτος των πιο ταπεινών απ΄ τους ναούς, βρίσκονται χαραγμένα πρόσωπα ανεπανάληπτα ανωνύμων αγίων. Οι στρατιώτες που συνωστίζονται μες στους καπνούς, οι γέρικες μοναξιές πλάι στις τζαμαρίες, είναι πίνακες μιας σχολής που θάλλει. Οι περιστασιακοί, οι συνήθεις και οι άλλοι που κατοικούν στο βάθος των μαγαζιών συνθέτουν την ανθρώπινη γεωγραφία των καφενείων. Ο Τριανταφυλλίδης τους αποθανάτισε κάτω απ΄ τα δέντρα με λάδια σβησμένα. Οι καρέκλες τους ψάθινες, ετοιμόρροπες. Πατρίδες τους οι αγίες, ελληνικές επαρχίες. Πόλεις που ερήμωσαν, χωριά στις πλάτες των βουνών που κατοικούνται πια από παράξενους Τειρεσίες. Στα κεφάλια τους φορούν πληγωμένες προμετωπίδες. Έπος του ΄40, απελευθέρωση, δικτατορία, μεταπολίτευση. Σαν τις Καρυάτιδες της οδού Λιοσίων συγκρατούν στους ώμους τους τις στοές. Βαδίζουν ήσυχα πάνω στη γη γιατί γνωρίζουν πως απ΄ τα ολόλευκα μαλλιά τους άρχονται ρίζες. Στα πουκάμισά τους φορούν το τρυφερό λουλούδι της Περσεφόνης που μαρτυρά μια νοσταλγία ανείπωτη. Το μέγα πλήθος που τα διαπερνά κουβαλά ένα μερίδιο της ιστορίας. Είναι ο κεραυνός που ζωντανεύει το νεύρο τους και μια υδατογραφία που επαναφέρει την απέραντη εικονογραφία των πόλεων.

Νέον

Τα βράδια οι ναύτες πονούν για τα κορίτσια τους που απέμειναν μόνα κάπου στα βάθη της Ύδρας. Είναι το μεγάλο θέατρο της πόλης. Με τα φώτα και τους γρύπες και τους ρυθμούς φέρνουν ξανά και ξανά στο προσκήνιο το δωρικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Οι πελάτες χαρτοπαίζουν, συζητούν χαμηλόφωνα, συνωμοτούν και ερωτεύονται. Και ανταλλάζουν υποσχέσεις ώσπου να φανεί μέσα τους η νύχτα και όλα να τα διαλύσει. Τότε καταφτάνουν οι ποιητές και οι ζωγράφοι φορτωμένοι με τα τελάρα και τα χρώματά τους. Ανάβουν ξανά τα φώτα της επωνυμίας που γέρασε σβησμένη τόσα χρόνια και σχηματίζουν τις παλιές γεωμετρίες, Όλη τους η ζωή είναι αυτά τα σχήματα και αυτές οι πόλεις που κρατούν τόπους τόπους τις παλιές τους σημασίες. Οι ζωγράφοι αναχωρούν πριν φέξει. Κλειδώνονται στους ναούς, βαλμένοι κομψά στους παραστάτες αθροίζουν τους αιώνες της ιστορίας. Το αλλοτινό “Νέον Βυζάντιο” το παρέσυρε πια ο καιρός. Οι δεκαετίες κατατρώνε τις πέτρινες σφίγγες ψηλά στις φωλιές της οροφής. Αυτές γελούν αφού τον χρόνο ποτέ δεν έμαθαν να μετρούν. Μονάχα αργά τις νύχτες οι ξαφνιασμένοι διαβάτες ακούνε τη βοή και τα ποδοκροτήματα, καθώς ένας ποιητής του διαμετρήματος του Μιχάλη Κατσαρού βάλει Κατά Σαδδουκαίων.

Δεξαμενή

Στάθηκε στην ψάθινη καρέκλα μετρώντας το κενό. Ρακένδυτος, ολόκληρος από πνεύμα και δόξα σώθηκε για πάντα στη μνήμη μας. Πίσω του, δίπλα, εμπρός ο Αμερικάνος και η Μαυρομαντηλού και η Πεποικιλμένη. Η Σταχτομαζώχτρα και οι Έμποροι των Εθνών και τ΄ όνειρο στο κύμα που πάει πια τέλειωσε. Κάπως έτσι αρχίζει και τελειώνει η περίφημη ιστορία της μόνης φωτογραφίας του ποιητή. Έκτοτε περάσαν χρόνια, τα κορίτσια έκλεισαν στα ερμάρια τα στεφάνια τους, βγήκαν στους δρόμους και ερωτεύτηκαν δίχως αύριο. Όμως τις νύχτες αργά, όταν το φεγγάρι γίνεται επικίνδυνο, όταν το φεγγάρι ανάβει πάνω απ΄ τις βλέφαρά μας τα ίδια αυτά κορίτσια, σκύβουν στην πηγή και προσεύχονται. Ανήκουν στις τάξεις των δραματικών επιζώντων αυτής της πόλης.

Το μυθικό καφενείο της Δεξαμενής στέκει πάνω απ΄ την Αθήνα, λίγα μέτρα μονάχα απ΄ την πάλαι ποτέ εμπορική συνοικία του Κολωνακίου. Ανάμεσα στους θαμώνες του ξεχωρίζει πάντα εκείνη η ανίκητη μορφή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, προτού γνωρίσει τη δόξα των πουλιών.

“Διημέρευα στο πατριωτικό – αιτωλοακαρνανικό καφενείον «Ελλάς» αρχές Αθηνάς (ναργιλέδες, σαράφηδες…) και διανυκτέρευσα στο Αιγάλεω, Λοιμωδών Νόσων, εντός δωματίου από τσιμεντόλιθους μαζί μ’ άλλους τέσσερες – απέναντι στου «Βλάχου» η Μπέλλου σ’ όλη την ομορφιά και τη δόξα της…”

Θ. Γκόρπας

Βυζάντιο

Ίσως εκεί να ανακαλύφθηκε πρώτα η Αμοργός. Ίσως εκεί να νιώσαμε για πρώτη φορά το μεγάλο απρόοπτο της ποίησης. Στα τραπέζια του μέθυσαν πρόσωπα μυθικά του μείζονος ελληνισμού. Χατζιδάκις, Μόραλης, Ελύτης, Γκόρπας, Μπολιβάρ εν δόξη. Το μαγαζί το συνεπήραν οι καιροί. Το κατέστρεψαν οι ξαφνικές βροχές και εκείνη η απόσταση που εισβάλλει ανάμεσα σε μας και τα πράγματα. Ολόκληρη η αστική Ελλάδα υποβάλλει τα σέβη της σ΄ αυτούς τους δρόμους. Ολόκληρη η Ελλάς που τώρα μοιάζει φτιαγμένη από κιμωλία και ίσως διασώζεται στις καρδιές των νυκταγωγών διαμορφώνεται σ΄ αυτούς τους χώρους. Ολόκληρη η ιερατικότητα της ζωής είναι γραμμένη με στίχους στο μέσα κόσμο αυτών των παράξενων όντων. Ισόγειες οι μνήμες μας με κήπους πυκνούς, με σπαρμένες φαντασίες, με πρόσωπα, μάτια και καρδιές.

Είναι αναρίθμητα τα στέκια της ζωής μας. Άλλα σώζονται και άλλα συντρίφτηκαν απ΄ τον καιρό. Οι πόλεις που αλλάζουν ενδύματα, που καταστρέφονται και ξαναγεννιούνται έχουν χαραγμένα στο δέρμα τους ονόματα. Διατηρούν μια φανταστική πια παρουσία, κάτι σαν τα μάτια του κοριτσιού που φιλοτέχνησε ο Σταθόπουλος το ΄83 και που ποτέ δεν θα πεθάνει. Στους πρόποδες του καλοκαιριού και ενώ γυρεύουμε οδοφράγματα κόντρα σ΄ αυτήν την ξέφρενη επανάσταση του καινούριου μας αιώνα, σφίγγουμε τα χέρια και ανταλλάζουμε υποσχέσεις πως κάποτε θα ξαναβρεθούμε στα θρυλικά πατάρια, διαβάζοντας τα ποιήματα που γράφαμε μυστικά τόσα χρόνια.

Καληνύχτα σας.

24 Μαΐου 2017

[Το κτίριο Ευτέρπη στον Κυπριανό στο Λαύριο - το Χάος στον Άγιο Κωνσταντίνο (Καμάριζα) - τα σπίτια μεταλλωρύχων (Αγία Τριάδα) 21.05.2017]

Ξεκινώντας, με ποδήλατο, από το Λαύριο και αφού διανύσουμε 4,4 χιλιόμετρα πορεία ανεβαίνουμε (στα 174 μέτρα υψόμετρο) στον Άγιο Κωνσταντίνο (Καμάριζα). Από εκεί, και έχοντας ξεπεράσει το ποιο κουραστικό λόγω ανηφόρας κομμάτι, οι βασικές επιλογές είναι τρεις και όλες τους τουλάχιστον πολύ ωραίες: Μπορούμε
-να συνεχίσουμε δυτικά και να κατεβούμε Ανάβυσσο. Κατόπιν να επιστρέψουμε στο Λαύριο ακολουθώντας την παραλιακή οδό που περνάει από Παλαιά Φώκαια, Λεγρενά, Σούνιο (σύνολο: 37 περίπου χιλιόμετρα).
-να συνεχίσουμε νότια προς Σούνιο και ομοίως να επιστρέψουμε στο Λαύριο ακολουθώντας την παραλιακή οδό (σύνολο: 25 περίπου χιλιόμετρα).
-να συνεχίσουμε νότια προς Σούνιο αλλά μέχρι την περιοχή της Αγίας Τριάδας με τα αρχαία μεταλλεία και να επιστρέψουμε ακολουθώντας την ίδια διαδρομή που ήρθαμε (σύνολο: 18 περίπου χιλιόμετρα).

Ακολουθούνε χαρακτηριστικές φωτογραφίες από σημεία της διαδρομής μέχρι Αγία Τριάδα: το κτίριο Ευτέρπη στον Κυπριανό, το Χάος, από την υπέροχη θέα προς Λαύριο και Μακρόνησο, από σημείο απόθεσης υλικών εξόρυξης και από εγκαταλελειμμένα σπίτια των μεταλλωρύχων.        









23 Μαΐου 2017

Περί λόγου.





























[σημείο απόθεσης υλικών εξόρυξης μεταξύ Χάους, στον Άγιο Κωνσταντίνο
(Καμάριζα) Λαυρίου, και Αγίας Τριάδας 21.05.2017 10.48]

Ο λόγος έστησε γρανάζια να παράγουν αναλογίες ντετερμινιστικές.
Το χάος όμως μηδέ στη νομοτέλεια μηδέ στο μεσσιανισμό την εξουσία του εκχωρεί.   

22 Μαΐου 2017

[Ο πρώην Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθηνών Πελοποννήσου 19-20.05.2017]

Ο πρώην "Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθηνών Πελοποννήσου" (ή "Σιδηροδρομικός Σταθμός Πελοποννήσου" για να διακρίνεται από τον παρακείμενο "Σιδηροδρομικό Σταθμό Αθηνών Λαρίσης" (ή "Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης" ή "Σιδηροδρομικό Σταθμό Αθηνών") ανήκε στη σιδηροδρομική γραμμή Πειραιά - Πάτρας. Οι εργασίες κατασκευής του αρχίσανε το 1884 ενώ παραδόθηκε σε λειτουργία το 1889. Έκλεισε στις 7 Αυγούστου 2005. 
Ο "Σιδηροδρομικός Σταθμός Αθηνών Πελοποννήσου" χτίστηκε σε σχέδια των Γάλλων αρχιμηχανικών Alfred Rondel και Abel Gotteland. Την περίοδο 1912-1913 ανακαινίστηκε από τον περίφημο αρχιτέκτονα Ernst Moritz Theodor Ziller (Ερνέστο Τσίλλερ), ο οποίος πρόσθεσε τους τρεις χαρακτηριστικούς τρούλους. Το 1984 χαρακτηρίστηκε ως διατηρητέο κτίριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι αντίγραφο του μεγαλύτερου και πολυτελέστερου Σιδηροδρομικού Σταθμού Sirkeci της Κωνσταντινούπολης. 
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το εξωτερικό μέρος του πρώην "Σιδηροδρομικού Σταθμού Αθηνών Πελοποννήσου" προς την πλευρά της οδού Σιδηροδρόμων, η οποία βρίσκεται στην περιοχή της συνοικίας Κολωνού στο όριο της με τη συνοικία Σταθμού Λαρίσης.













































   

21 Μαΐου 2017

Αβαθύς Ιδέα [Ηλίας Μέλιος]


ΑΒΑΘΥΣ ΙΔΕΑ:
το βάρος, αν και ελαφρύ, της όλης της ζωής
μαύρο στο κυανούν φωτίζει
και λάμπει σκότος το βαρύ
κι αστράφτει εντός ημών παντού
κήπους λαμπρούς των στοχασμών
και του ενός του μηδενός των προφητών.

20 Μαΐου 2017

Ερωτηματικά - XXVII


τί του σύγνεφου
του λιγνού σκιάζει
τη σκιά κυπαρισσιού;
(18.05.2017)

19 Μαΐου 2017

Ρουμπαγιάτ.






































[οδός Παρασίου, συνοικία Σταθμού Λαρίσης 14.05.2017 08.45 / 17.05.2017]

Σε ένα πίσω του στέκονταν λευκό
Νύχτας φόρεμα ξυπόλυτη λιτό
Να σκύψει, να περάσει, να πετάξει
Για τα άστρα σε ταξίδι μαγικό.

18 Μαΐου 2017

Κραυγή δέκατη πέμπτη [Κλείτος Κύρου]


Κραυγή δέκατη πέμπτη

Μιλώ με σπασμένη φωνή δεν εκλιπαρώ
Τον οίκτο σας μέσα μου μιλούν χιλιάδες στόματα
Που κάποτε φώναζαν οργισμένα στον ήλιο
Μια γενιά που έψελνε τα δικαιώματά της
Κουνώντας λάβαρα πανηγυριού σειώντας σπαθιά
Γράφοντας στίχους εξαίσιους μιας πρώτης νεότητας
Ποτίζοντας τα σπαρτά με περίσσιο αίμα
Μικρά παιδιά που αφέθηκαν στο έλεος τ’ ουρανού
Η γενιά μου ήταν μια αστραπή που πνίγηκε
Η βροντή της η γενιά μου καταδιώχτηκε
Σα ληστής σύρθηκε στο συρματόπλεγμα
Μοίρασε σαν αντίδωρο τη ζωή και το θάνατο
Οι άνθρωποι της γενιάς μου δεν πεθαίναν
Στα νοσοκομεία κραυγάζαν έξαλλοι στα εκτελεστικά
Αποσπάσματα τα χέρια τους ήταν μαγνήτες
Τρώγαν πικρό ψωμί καπνίζαν φημερίδες
Ζητώντας ευλαβικά μια θέση σ’ αυτήν τη γη.
Όπου κι αν στάθηκαν οι σκιές τους ριζώναν
Άδικα προσπαθείτε δε θα ξεριζωθούν ποτέ
Θα προβάλλουν μπροστά στα τρομαγμένα σας μάτια
Τώρα τα καταλάβαμε όλα καταλάβαμε
Τη δύναμή μας και για τούτο μιλώ
Με σπασμένη φωνή που κλαίει
Κάθε φορά στη θύμησή τους.

17 Μαΐου 2017

29o Σονέτο του William Shakespeare σε μετ. Διονύση Καψάλη


When, in disgrace with fortune and men’s eyes,
I all alone beweep my outcast state,
And trouble deaf heaven with my bootless cries,
And look upon myself, and curse my fate,
Wishing me like to one more rich in hope,
Featur’d like him, like him with friends possess’d,
Desiring this man’s art and that man’s scope,
With what I most enjoy contented least;
Yet in these thoughts myself almost despising,
Haply I think on thee, and then my state,
Like to the lark at break of day arising
From sullen earth, sings hymns at heaven’s gate;
For thy sweet love remember’d such wealth brings
That then I scorn to change my state with kings.



Όταν σμικρύνομαι στα μάτια όλου του κόσμου
μόνος τον εαυτό μου απόβλητο θρηνώ,
τη μοίρα μέμφομαι και λοιδορώ το φως μου
κι αναστατώνω με φωνές τον ουρανό,
και με φαντάζομαι να ’μουν αλλιώς πλασμένος,
να ’χω την τέχνη του ενός, το νου του άλλου, 
ωραίος, φέρελπις, με φίλους προικισμένος,
και υποφέρω το μαρτύριο του Ταντάλου·
κι εκεί που μόλις αυτομίσητος πηγαίνω,
σε συλλογίζομαι και γίνομαι μαζί σου
κορυδαλλός που από τη μαύρη γη τον αίνο
ξυπνά και ψέλνει προς το φως του παραδείσου.
Τέτοιο για μένα της αγάπης σου το κλέος
που δεν τ’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.

16 Μαΐου 2017

Η πορεία διεθνοποίησης του Ομίλου ΤΙΤΑΝ από το 1902 έως το 2012 [Θεόδωρος και Παναγιώτα Καραδήμα]




Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ογδοϊκοστό βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη μελέτη των Θεόδωρου και Παναγιώτας Καραδήμα με τίτλο: "Η πορεία διεθνοποίησης του Ομίλου ΤΙΤΑΝ από το 1902 έως το 2012".



Περίληψη.

Η παρούσα μελέτη πραγματεύεται το ζήτημα των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων στις οποίες έχει προβεί διαχρονικά ο Όμιλος ΤΙΤΑΝ, καθώς και η στρατηγική την οποία έχει ακολουθήσει σε όλη την επιχειρηματική του πορεία. Εν συνεχεία, μελετάται η αντιμετώπιση των εκάστοτε απειλών, τόσο στην Ελληνική, όσο και στη  διεθνή αγορά. Ωστόσο, δε περιλαμβάνει μόνο μία περιγραφή των εκάστοτε στρατηγικών αποφάσεων του Ομίλου, αλλά συνδέει τις αποφάσεις αυτές με την οικονομική συγκυρία που υπήρχε την περίοδο εκείνη και κατά πόσο ήταν επιτυχείς ή όχι οι ακολουθούμενες στρατηγικές του ΤΙΤΑΝΑ, όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του. Συνοψίζοντας, η μελέτη του οικονομικού περιβάλλοντος και η επιλογή της στρατηγικής, έδωσαν στον ΤΙΤΑΝΑ, την ώθηση να επεκταθεί αποτελώντας σήμερα υπολογίσιμη δύναμη στην αγορά τσιμέντου και δομικών υλικών σε παγκόσμιο επίπεδο.


15 Μαΐου 2017

... ένα πηλίκο ...



[Άγιος Γεώργιος Κοκκιναράς 14.05.2017 10.37] 

Βγάλε το θρόισμα και τους σπόρους που στις ακούραστες πλάτες κινούνται και κρύβονται.
Βγάλε το φως και τις νότες των πουλιών κι η ταχύτητα του ανέμου θα είναι ένα πηλίκο δύο αριθμών στο πρόσωπο.

14 Μαΐου 2017

Panama Pappers [Απόστολος Θηβαίος].


Panama Pappers.

Στο εσωτερικό του σακακιού του ανακάλυψαν μια δεσμίδα γράμματα. Φαίνεται κάποια υποψία, ένα προαίσθημα από εκείνα που γεννιούνται αδικαιολόγητα και μας προξενούν βαθύτατη αγωνία, τον είχαν αναγκάσει να μεταφέρει αυτές τις σπουδαίες εξομολογήσεις σε ασφαλές μέρος. Παρ΄ όλη την εξέλιξη αυτού του κόσμου, ο άνθρωπος παραμένει ακόμη και μες στη δίνη αυτής της τρίτης χιλιετίας, έρμαιο ενός απρόβλεπτου θυμικού.

Ο θάνατός του δεν αφορούσε κάποια υπόγεια συναλλαγή. Τον εντόπισαν μαχαιρωμένο και όταν έψαξαν είδαν πως είχαν αρπάξει από επάνω του κάθε αντικείμενο αξίας. Όλοι λυπήθηκαν για το άδικο τέλος του. Τα γράμματα διαβάστηκαν σε μια ανοιχτή τελετή πλάι στο κεντρικό λιμάνι. Δεν υπήρξε κανείς που να μείνει ασυγκίνητος απέναντι σε τέτοια λόγια, σε τέτοιες πράξεις. Ήταν κρίμα, αλήθεια ένας τόσο ανώφελος θάνατος, είπαν. Τα προσωπικά του αντικείμενα, όσα παρέμειναν στα αζήτητα δηλαδή, ακολούθησαν τη γνώριμη μοίρα. Δυο μήνες μετά το θάνατο κάποιου ό,τι απομένει απ’ την πολύ, προσωπική του περιουσία μεταφέρεται στις λέμβους και οδηγείται καιόμενο στ’ ανοιχτά του ωκεανού.

«Πάναμα Σίτυ,
Εν μέσω σαρωτικών καταιγίδων
 που συμβαίνουν μονάχα
σε πόλεις μυστηριώδεις όπως η Ασουνσιόν
ετούτος ο κόσμος δεν παύει να οργιάζει.
Όλα οδηγούν στο πορθμείο.»

Μια φωτογραφία της πόλης του Παναμά αρκεί. Πλάι στα μοντέρνα κτίρια που κατοχυρώνουν την ανεξάντλητη, τεχνολογική υπεροχή της εποχής μας, πολλές μικρές, ελεεινές πόλεις σφραγίζουν την απέραντη, λαϊκή ιστορία της χώρας του Παναμά. Διαδοχικές δικτατορίες και υπερπόντιες δεσμεύσεις, το αγαπημένο, γηραιό στέμμα της Ευρώπης που θα σβήσει κάποτε μαζί με τους ελισσαβετιανούς ανθρώπους του , χιλιάδες φόνοι και παράπλευρες απώλειες συνθέτουν την ιστορία της χώρας του Παναμά. Η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Τζον Λε Καρρέ, «Ο Ράφτης του Παναμά», σκιαγραφεί ένα απόσπασμα εκείνου του κόσμου που συνηθίσαμε να ονομάζουμε τρίτο. Ο Παναμάς κερδίζει την ανεξαρτησία του στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ο Ρούζβελτ καταβάλλει κάθε προσπάθεια για τη δημιουργία ενός κράτους που θα ελέγχει τη ναυσιπλοΐα και θα καθορίζει τους όρους και τις συνθήκες διέλευσης από τη διώρυγα. Οι επόμενες δεκαετίες θα βρουν τον Παναμά ανεξάρτητο. Τα ονόματα των δικτατόρων κοσμούν σήμερα την επώδυνη, πολιτική ιστορία της χώρας. Άλλοι αιμοσταγείς, όπως ο Νοριέγκα που θα αποκαθηλωθεί με κάθε τιμή την εκπληκτική εκείνη δεκαετία του 1990. Και άλλοι, προσωπικότητες που στάθηκαν πάντα στο πλευρό του λαού, θεσπίζοντας μεμονωμένα μέτρα που θα μπορούσα να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης σ’ αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Η αμερικανική παρεμβατικότητα θα οδηγήσει τον Παναμά σε ένα ιδιότυπο καθεστώς νομιμότητας, πάντα ελαστικής σύμφωνα με τις επίκαιρες αλλαγές του παγκόσμιου εμπορίου.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, στο βιβλίο του «΅What Uncle Sam Really Wants» του 1992 αποδίδει σε λίγες γραμμές τις σελίδες της νεότερης ιστορίας του Παναμά, εντοπίζοντας στην αμερικανική στάση τα αίτια για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που βιώνει εδώ και δεκαετίες ο Παναμάς.

Το 1968  ο Omar Torrijos ένας δημοκράτης στρατηγός αναλαμβάνει πραξικοπηματικά τη χώρα. Ο θάνατος του σε αεροπορικό δυστύχημα θα φέρει στο προσκήνιο τον Manuel Noriega. Ο τελευταίος θα  διεκδικήσει την εξουσία μέσα από τη συνεργασία του με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίας στα πλαίσια μιας ανεπίσημης, πολυετούς πρακτικής των Η.Π.Α.

Ο Noriega εντάσσεται στο μυστικό μισθολόγιο της Υπηρεσίας Πληροφοριών. Είναι ο εκλεκτός της αμερικανικής κυβέρνησης ήδη από το 1972. Με τις παράνομες δραστηριότητές του ήδη γνωστές ο Noriega θα παραμείνει σε ασυλία, συνεχίζοντας να ασκεί το έργο του με βία, διαμορφώνοντας πολλαπλά επίπεδα διαφθοράς σε όλα τα κλιμάκια του κράτους. Μόλις το 1983 μια επιτροπή που συστήνεται ακριβώς για να εκτιμήσει τη σοβαρότητα των δραστηριοτήτων του Noriega θα καταθέσει το πόρισμά της, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του δικτάτορα έναν από τους πρωτεργάτες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κυκλώματος σιωπής και ανοχής.  

Το 1985 η αμερικανική κυβέρνηση ανέδειξε τις υπηρεσίες του Noriega. Έναν χρόνο μετά ο διευθυντής της υπηρεσίας ναρκωτικών συνεχάρη τον δικτάτορα για τη ζωηρή αντιναρκωτική του πολιτική. Το 1987 η καταδικαστική απόφαση της Γερουσίας για λογαριασμό του Noriega δεν μπορούσε να εκδοθεί λόγω διαφοράς στις ψήφους. Ο Elliot Abrams, γενικός εισαγγελέας και επικεφαλής των αμερικανικών υποθέσεων στην κεντρική Αμερική και τον Παναμά αντιτάχθηκε στην απόφαση.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, επισημαίνει.

Είναι αναμενόμενο. Ο τρόπος δηλαδή που δουλεύει το σύστημα προκύπτει αβίαστα, αν είμαστε κάπως παρατηρητικοί. Ένας βίαιος, κτηνώδης δικτάτορας ξεπερνά τα καθορισμένα όρια  και από θαυμάσιος φίλος  μπορεί εύκολα να γίνει βάρος. Ειδικά όταν επιζητά την ανεξαρτησία του, κόντρα στον κανόνα των ελίτ που καθορίζονται σε κάθε περίπτωση από κλειστούς, οικονομικούς κύκλους.

Το 1984 ο Noriega προκηρύσσει εκλογική αναμέτρηση. Ο Arnulfo Arias κερδίζει όμως το αποτέλεσμα διαβάλλεται από τους ανθρώπους του καθεστώτος.

Άλλωστε το κλίμα εθνικισμού που είχε αρχίσει να σχηματοποιείται δεν επέτρεπε καμιά συνεργασία με άλλους, πολιτικούς κύκλους. Οι αμερικανικές κυβερνήσεις παρά τις αποκαλύψεις υποστηρίζουν θερμά τις μεθόδους του Noriega. Ο εγχώριος τύπος αναφέρεται στο ζήτημα μόνο στα ψιλά, ενώ ακόμη και ο πρόεδρος Reagan επικροτεί διά αντιπροσώπου του κάθε σχετικά ενέργεια που προάγει την ασφάλεια και την εύρυθμη λειτουργία της διώρυγας.

Μες σε αυτό το κλίμα οι εκλογές του 1989 θα διεξαχθούν γεμάτες από βία και νοθεία. Η απόφαση έχει ληφθεί. Ένα ολόκληρο δίκτυο φορέων, με κύριο άξονα τις αμερικανικές, μυστικές υπηρεσίες και με μια σειρά εκθέσεις που στιγματίζουν την κοινωνική συνοχή του Παναμά θα ενεργοποιηθεί, οδηγώντας τον άλλοτε, αιμοσταγή δικτάτορα στην πολυετή φυλάκιση, και την έκδοσή του στις Η.Π.Α., την Γαλλία και τον Παναμά.

Μια σειρά από στατιστικές συγκρίσεις και αναλύσεις εμπλουτίζουν το έργο του Τσόμσκι. Η σύγκριση με άλλα κράτη της Λατινικής Αμερικής, όπως η Ονδούρα επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις πρακτικές που ακολουθεί η σύγχρονη, πολιτική επιστήμη για να επιτύχει τους σκοπούς της. Ο Τσόμσκι εννοεί περισσότερα από όσα λέει και το βεβαιώνει με το καταληκτικό του σχόλιο.

Γενικά, θα λέγαμε πως ανάλογες καταστάσεις παρουσιάζουν αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Ένα από τα πιο ουσιώδη, συνιστά ο βαθμός δουλικότητας του πολιτικού επιτελείου, το οποίο στον Παναμά, αλλά και την Γρανάδα ή την Νικαράγουα, χώρες με υψηλά κέρδη από την εμπορία ναρκωτικών ουσιών, καθορίζουν τις πιο γνώριμες συνθήκες. Βλέπετε, το πατρόν είναι φιξ, όπως και η εγγενής αδυναμία μας να αποτυγχάνουμε σε κάθε απόπειρα αναγνώρισης.

Ο Παναμάς διαθέτει μια όμορφη πόλη, βορεινά δάση που βρέχουν όλο το χρόνο και  πυκνή βλάστηση που κρατά αμείωτο το μυστικό του κόσμου της. Τα τραπεζικά ιδρύματα κοσμούν την παραλία της πρωτεύουσας. Μετά ακολουθούν οι ακριβές επαύλεις, στρυμωγμένες πλάι στους κρατικούς φορείς και τα ξενοδοχεία πολυτελείας που φιλοξενούν όλο το χρόνο Ιταλούς, Γάλλους ή Βρετανούς. Κάθε που περνά ένα πλοίο το πλήθος των επισκεπτών μελετά με εντυπωσιασμό τη διέλευση, φέρνοντας στο νου του ένα σωρό θαύματα της μοντέρνας μηχανικής. Τα ωραιότερα κορίτσια του Παναμά εκδίδονται για λίγα δολάρια, για ένα θαύμα. Τριγυρίζουν τους δρόμους, ντυμένες φτωχικά και προσφέρονται για έρωτα όλο αφέλεια και καταστροφή. Ο Ράφτης της ταινίας δεν υπάρχει φυσικά. Η δημοκρατική νομιμότητα έχει πια επέλθει  σ’ αυτόν τον πολύπαθο τόπο. Όσοι αρέσκονται να μιλούν για την ταραχή στην ψυχή και τη σβελτάδα των σωμάτων δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στη μικρή πολύχρωμη γιορτή που γερνά πάνω στις λάσπες του Παναμά. Μετά από εδώ δεν έχει επιστροφή. Θα πρέπει κανείς να διασχίσει ολόκληρο τον ωκεανό για μερικά αστέρια. Η ταραχή στην καρδιά απ’ τα πολύχρωμα ρούχα των ιθαγενών και τα παζάρια δεν θα σ’ αφήσει να ησυχάσεις. Όσο τίποτε, θα ζητήσεις να δεις ξανά το Πάναμα Σίτυ.

Δεν πρόσθεσε κανείς τίποτε. Μείναμε με αυτήν την ανάμνηση, ενός τόπου που δεν γνωρίσαμε ποτέ και που όμως συνοψίζει όλα όσα εννοούμε όταν μιλούμε για τον Νέο Κόσμο. Η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία. Όλα τα γράμματα διαβάστηκαν, μα περισσότερο μας κέντρισαν το ενδιαφέρον εκείνα που κουβαλούν μια ιδέα από την αύρα της χώρας του Παναμά.

Πηγή: 24grammata.com

13 Μαΐου 2017

[Πάρκο Δρακόπουλου 11.05.2017]

Αρχές δεκαετίας του 1920 τα αδέλφια Κωνσταντίνος και Αθηνόδωρος Δρακόπουλος αγοράζουνε το χώρο του σημερινού πάρκου, εμβαδού εννέα (9) στρεμμάτων, επί της οδού Πατησίων 356-358, το οποίο βρίσκεται μεταξύ των οδών Πατησίων, Ηρακλείου και Λάμπρου Πορφύρα ενώ νότια συνορεύει (σήμερα) με πολυκατοικίες που έχουν είσοδο επί της οδού Λασκαράτου, καθώς και το σε λειτουργία εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Βεζανή (που είχε κατασκευαστεί και λειτουργούσε από το 1882). Τα αδέλφια Δρακόπουλοι, μες στο χώρο του σημερινού πάρκου και τότε εργοστασίου, κατασκευάσανε μία πολυτελή βίλα για κατοικία τους και δύο ακόμη βοηθητικά κτίρια. 
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας κλείνει. 
Το 1977 πεθαίνει, σε βαθιά γεράματα, ο Αθηνόδωρος Δρακόπουλος έχοντας αφήσει ως κληροδότημα τον χώρο του σημερινού πάρκου με το εγκαταλελειμμένο πλέον εργοστάσιο και τα υπόλοιπα κτίρια στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό.
Το 1983 με το ΠΔ 573/83 ο χώρος του πάρκου χαρακτηρίζεται ως χώρος πρασίνου και τα κτίρια διατηρητέα.
Το 1991 ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός πετυχαίνει να αποχαρακτηριστούν από διατηρητέα τα κτίρια του πάρκου. 
Την περίοδο 1995-1998 στη βίλα εγκαθίσταται κέντρο περίθαλψης ασθενών με AIDS.
Κατόπιν εγκαταλείπεται και λεηλατείται.
Το 2003, επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη, ακυρώνεται ο χαρακτηρισμός του πάρκου ως χώρος πρασίνου και το 2004 εγκρίνεται με υπουργική απόφαση ο ανωτέρω αποχαρακτηρισμός. 
Το 2007 ξεσπά πυρκαγιά «αγνώστου αιτίας», που καταστρέφει τη βίλα και το ένα κτίριο.  
Τον Ιούλιο του 2009 επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη υπογράφεται μνημόνιο συνεργασίας με τον πρόεδρο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Ανδρέα Μαρτίνη, το οποίο προέβλεπε το κτίσιμο μες στο χώρο του πάρκου δύο κτιρίων συνολικού εμβαδού 9.000 τ.μ.
Στις 14 Αυγούστου 2009, παραμονή δεκαπενταύγουστου, με μια αιφνιδιαστική ενέργεια των «αρχών» κατεδαφίζεται το εργοστάσιο.
Έκτοτε, και παρά τις ανά καιρούς, και πάντα «αγνώστου αιτίας», φωτιές που έχουν ξεσπάσει μες στο χώρο του πάρκου και τα εναπομείναντα κτίρια οι κάτοικοι έχουν καταφέρει να περιφρουρήσουνε τον εγκαταλελειμμένο από το δήμο χώρο πρασίνου ενώ έχουνε προβεί και σε δενδροφυτεύσεις.
Εδώ το blog των κατοίκων.   









 (στο χώρο αυτό, στο νότιο μέρος του πάρκου, βρισκότανε το εργοστάσιο που γκρεμίστηκε στις 14 Αυγούστου 2009)