Ένα ποίημα τού Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου (από την ποιητική του συλλογή: Νόστιμον ήμαρ)

 

Σαλπάραμε κάποτε να συνεχίσουμε ένα ξένο μεθύσι στο άλλο πόρτο ή στην άλλη ζωή. Κάνοντας τη νύχτα μέρα και τον θάνατο φίλο — ζήσαμε με μισή καρδιά σε στεριά και τον θάνατο φίλο — ζήσαμε με μισή καρδιά σε στεριά και σε θάλασσα.

Εξόριστοι σε κίτρινες παλιές σελίδες, παιδιά γερασμένα κι άμυαλοι γέροντες. Κυνηγώντας άφαντα χρόνια στα πέρατα της γης, ζητώντας της ζωής μας τα προσχήματα στον άνεμο. 

Όπου κι αν πήγαμε η πατρίδα μάς περίμενε. Με τα μυρωδικά μαύρα μαλλιά της, λατινόγλωσση, με μπίρα και λωτούς και με φτηνή ταρίφα

- τώρα μπροστά στην πόρτα της ξέμπαρκοι και ξεμέθυστοι ψαχνόμαστε για το κλειδί. Κι είναι χαράματα. Και βρέχει.

Μύθος.

Τι είναι ο μύθος τελικά; Πώς ορίζεται;

Ένα αφήγημα που σχετίζεται με υπερφυσικά και όχι μόνο όντα, το πώς δημιουργήθηκαν και πώς τα πρώτα επηρεάζουν τις ζωές των ανθρώπων, το δικαίωμα ερμηνείας τού οποίου ανήκε σε μια ανώτερη κάστα, αυτή των ιερέων; Αφήγημα το οποίο φτάνει μέχρι να μιλά και για τη δημιουργία τού κόσμου. 

Μια κρυμμένη και συμβολικά δοσμένη ιστορία;

Οι πρώτες προσπάθειες τού ανθρώπου να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του;

Αρκετοί ορισμοί έχουν δοθεί αλλά για το μικρό αυτό κείμενο θα ήθελα να κρατήσω τον εξής:

Μύθος είναι κάθε αφήγημα ανθρώπων πρωτόγονων ή αρχαίων κοινωνιών, το οποίο αναδεικνύει με συμβολικό τρόπο την αντίφαση φύσης – πολιτισμού.

Ουσιαστικά το σημαινόμενο σε κάθε μύθο, και αυτό είναι μια αλήθεια που αφορά τους μύθους από κάθε σημείο τού πλανήτη και εποχή, είναι πως αναδεικνύει με τρόπο συμβολικό και ποιητικό το μάταιο τής προσπάθειας τού ανθρώπου να υπερβεί τη φύση (θα ήτανε προφανές λάθος εδώ να χρησιμοποιήσουμε τον όρο φυσικούς νόμους, αφού ο όρος σχετίζεται με την επιστήμη, οι μέθοδοι τής οποίας δεν αφορούνε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τής ιστορίας τού ανθρώπου, ενώ αντίθετα η μυθοπλασία είναι πολύ πιο εκτεταμένη χρονικά και χωρικά• από ένα σημείο δε και έπειτα, όχι απόλυτα καθορισμένο, χαμένο στα βάθη τής προϊστορίας, αφορά το σύνολο των ανθρώπινων κοινωνιών και των μικρών διάσπαρτων κοινοτήτων), ο οποίος τελικά αν τολμήσει να το επιχειρήσει (σ.σ. στην αρχαία Ελλάδα ονομάστηκε οίηση) θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του.

Τελικά μέσω του μύθου ο πρωτόγονος και ο αρχαίος άνθρωπος διδασκόταν το σεβασμό προς τη φύση ενώ αντίθετα σήμερα, με την επιστήμη να μας έχει αποκαλύψει σε βάθος τον τρόπο λειτουργίας τού κόσμου και τους ανέκαθεν νόμους του, συμπεριφερόμαστε λες και ο κόσμος αυτός μας δόθηκε για να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε. 

Ίσως να φταίει η απομυθοποίηση τού κόσμου και η ψευδαίσθηση ότι κάπου είμαστε πολύ δυνατοί, λόγω των γνώσεων που κατακτήσαμε, οι οποίες αντί να μας οδηγούνε σε ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό προς αυτόν, αντίθετα, μας έχουν εξαχρειώσει.      

Είναι βέβαια προφανές ότι είναι αδύνατο πια να έχουμε τους μύθους στη ζωή μας όπως οι πρωτόγονοι και οι αρχαίοι πολιτισμοί. Οι μύθοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινοτήτων, των κοινωνιών και των πολιτισμών τους ενώ ο δικός μας πολιτισμός είναι τελείως διαφορετικός και επίσης βαθύτατα επηρεασμένος από δυϊστικές θεωρήσεις, οι οποίες συμβάλανε στην απαξίωσή του ή σε μια θεώρηση του ως αμετάβλητου από ανθρώπινες παρεμβάσεις.

Το πρόβλημα βέβαια, του πώς αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, και φυσικά αναφέρομαι στο φυσικό περιβάλλον τής γης, επιτείνεται και από την κατεύθυνση που έχει πάρει η παιδεία, η οποία όλο και χάνει τον ανθρωπιστικό της χαρακτήρα σε βάρος ενός τεχνοκρατικού υπαγορευόμενου από το τι θέλει η αγορά. Σε αυτό το σύστημα εκπαίδευσης η θέση τού μύθου κρίνεται ως περιττή γνώση. 

Αυτό όμως που μας διδάσκει ο μύθος είναι διαχρονικό και αναγκαίο να το γνωρίζουμε για την επιβίωση τού είδους μας και ο τρόπος να το μάθουμε δεν μπορεί να είναι άλλος από το να πάρει τη θέση που του αρμόζει στο εκπαιδευτικό σύστημα ως μέρος μαθήματος, βασικού στο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο θα δίνει έμφαση στο νόημα τής κατακτημένης επιστημονικής γνώσης. Διότι τελικά αυτό που φαίνεται να αγνοούμε και αδιαφορούμε να ερευνήσουμε είναι το νόημα αυτών που μάθαμε και μαθαίνουμε και ανακαλύπτουμε. Νόημα που φυσικά δεν υπάρχει από μόνο του, αλλά θα το δώσουμε εμείς με σκοπό τη βελτίωσή μας ως είδος και την επιβίωσή μας στον πλανήτη που εξελιχθήκαμε.    

Αγάπη [Κώστας Καρυωτάκης]

ΑΓΑΠΗ

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Πηγή: greek-language.gr.

Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου [Γιώργος Δαμιανός]

Πώς και πότε γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25η Μαρτίου 

α) Γιορτάστηκε το 1838 με πρωτοβουλία του Δημάρχου, ενώ η Κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε επίσημα.

β) Ο Όθων ήταν αντίθετος να συνδυαστεί η επανάσταση με την εκκλησιαστική γιορτή του Ευαγγελισμού.

γ) Το παλάτι δεν επιθυμούσε έξοδα γιορτές την εποχή που οι Αγωνιστές δεν είχαν να φάνε.

δ) Το “υπερθέαμα”: εκατοντάδες νέοι με δαδιά ή λαδοφάναρα σχημάτισαν το “εν τούτω Νίκα” στο Λυκαβηττό, ενώ οι θεατές παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι.

ε) Λέγεται ότι για την πρώτη γιορτή της 25ης Μαρτίου δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

Η   25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας, γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του  Δημάρχου της Αθήνας Δημ. Καλλιφρονά ( 1805 – 1879) [1]. Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το οποίο δεν επιθυμούσε  έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα οργανώσει μόνος του [2] τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να δώσει  πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα, σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα, Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το ’21 της επαναστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των εκκλησιών.

Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη δοξολογία στον, τότε,  Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό Αιόλου), στην οποία,  και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη  νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα, φωταγώγησε με λαδοφάναρα[3] τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη.

Τέλος, οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν ένα τεράστιο  φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα»[4]. Έτσι, το 1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων Αγωνιστών του 1821. Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση του Πανεπιστημίου.

Σημειώσεις

[1] Δημ. Λαμπίκη, τα 100 χρόνια του Δήμου Αθηναίων, 1938, σελ. 43

[2] Στους ιστορικούς μελετητές είναι γνωστό το κείμενο του “διατάγματος” 980/1838 που καθιέρωνε τη μεγάλη εθνική εορτή, αλλά το κείμενο τούτο κυκλοφόρησε μόνο στον Τύπο και δε δημοσιεύτηκε ποτέ στην εφημερίδα  της Κυβέρνησης (συνεπώς δεν πρόκειται για Διάταγμα). Το κείμενο έχει ως εξής:

«Επί τη προτάσει της Ημετέρας επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας, θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ’ εαυτήν εις πάντα Έλληνα, διά την εν αυτή τελουμένην εορτήν του Ευαγγελισμού της Υπεραγιας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος, διά την κατ’ αυτήν έναρξιν του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Έθνους, καθιερούμεν την ημέραν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν Εθνικής Εορτής και διατάττομεν την διαληφθείσαν Γραμματείαν να δημοσίευση και ενεργήση το παρόν Διάταγμα».

[3]Είναι αξιοσημείωτο να τονιστεί ότι τότε η πρωτεύουσα, φωτιζόταν με 70 – 80 λαδοφάναρα του Δήμου και όταν φυσούσε δυνατός άνεμος έσβηναν όλα. Για να περιοριστούν τα περιττά έξοδα (για το φωτισμό ο Δήμος δαπανούσε το 5% του προϋπολογισμού του) κατά τις νύχτες με φεγγάρι, άναβαν μόνο τα 20-25 λαδοφάναρα.

[4] αναφέρεται και στους στίχους του Παν Σούτσου:” και αστήρ εν τούτω νίκα/ επεφάνη φωτεινός…”

Πηγή: 24grammata.com

I, Too, Sing America [Langston Hughes]

Κι εγώ επίσης την Αμερική τραγουδώ

Κι εγώ επίσης την Αμερική τραγουδώ.

Ο σκουρότερος αδελφός σου είμαι.

Στην κουζίνα με στέλνουνε να φάω

Όταν η παρέα τους καταφτάνει,

Αλλά γελώ

Και καλοτρώω

Δυνατός να γίνω.

Αύριο,

Στο ίδιο θα κάθομαι τραπέζι

Όταν η παρέα τους θα καταφτάνει.

Κανείς, τότε, δεν θα τολμά, 

Να μου πει:

«Στην κουζίνα φάε».

Εξάλλου,

Την ομορφιά μου θα βλέπουν

Και θα ντρέπονται –

Κι εγώ επίσης Αμερικάνος είμαι.  

I, Too, Sing America

I, too, sing America.

I am the darker brother.

They send me to eat in the kitchen

When company comes,

But I laugh,

And eat well,

And grow strong.

Tomorrow,

I'll be at the table

When company comes.

Nobody'll dare

Say to me,

"Eat in the kitchen,"

Then.

Besides, 

They'll see how beautiful I am

And be ashamed--

I, too, am America.

Πηγή: poetrysoup.com.

Από το «Μαγεία, επιστήμη και θρησκεία» τού Bronislaw Malinowski.

«Ο περιορισμός της μελέτης του μύθου μόνο στην εξέταση των κειμένων έχει αποβεί μοιραίος για την ορθή κατανόηση τής φύσης του. Οι μορφές του μύθου που παραλαμβάνουμε από την κλασική αρχαιότητα και από τ’ αρχαία ιερά κείμενα της Ανατολής ή άλλες παρόμοιες πηγές φτάνουν σ’ εμάς χωρίς το συγκείμενο της ζωντανής πίστης, χωρίς τη δυνατότητα να αποκτήσουμε σχόλια γι’ αυτές από τους πραγματικούς πιστούς, χωρίς τη συνακόλουθη γνώση της κοινωνικής τους οργάνωσης, την εφαρμοσμένη ηθική τους και τα λοιπά έθιμα τους˙ τουλάχιστον χωρίς τις πλούσιες πληροφορίες που μπορεί εύκολα να συλλέξει ο σύγχρονος ανθρωπολόγος στο πεδίο. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στην παρούσα λογοτεχνική μορφή τους αυτές οι ιστορίες έχουν υποστεί σημαντικές μεταλλάξεις στα χέρια των γραφέων, των σχολιαστών, των ιερέων και των θεολόγων».

Το ανωτέρω εξαιρετικό απόσπασμα, από το βιβλίο «Μαγεία, επιστήμη και θρησκεία», τού Bronislaw Malinowski, μετ. Βασίλη Ντζούνη, εκδ Πλέθρον, Αθήνα 2019, το μετέφερα από την Εισαγωγή, του Φώτη Τερζάκη, του βιβλίου «Ένας Παράδοξος Εθνοκεντρισμός» τού Alain Caillé, σε μετ. Γιώργου Παπαδόπουλου, εκδ. Έρασμος, Αθήνα 2022.

Driftin’ [Tim Buckley]

Παρασυρμένος

Όταν το κρασί στην κοιλιά σου ρέει 

Στο ρυθμό της αγάπης η γλώσσα σου ρέει 

Γιατί εσύ γυναίκα είσαι 

Και κάθε άντρας ανώριμος είναι 

Αλλά για μένα ήσουν εραστής 

Και απαλά απ’ τη κουβέρτα σου κάτω 

Το σεντόνι σου οσμές αναθυμιάζει 

Ω Ήρθα εδώ και για λίγο να βαστήξω και να βαστηχτώ 

Σαν σε θαλασσινό μακρινό όνειρο έχω παρασυρθεί 

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα έχω παρασυρθεί

Κάθε που σε σκέφτομαι 

Τι είπα και τι έκανα να θυμηθώ δε μπορώ 

 Σωστό ήταν ή λάθος, μάθε πως απλά να θυμηθώ δε μπορώ

Αυτό που για μένα σημαίνεις· αυτό θέλω να ‘μαι

Αυτό που για μένα σημαίνεις· αυτό θέλω να ‘μαι

Αργά χθες το βράδυ καθώς υπό ζάλη ηλιόφωτος ονειρευόμουν  

Ότι τα γυμνά σου τα πόδια άκουσα ν’ ανεβαίνουν τις σκάλες νόμισα 

Όπως ακριβώς ένας ανόητος, όπως ακριβώς ένας ανόητος 

Έχω παρασυρθεί 

Σαν σε θαλασσινό μακρινό όνειρο

Μεταξύ αυτών που συνήθιζα να, έχω παρασυρθεί

Driftin’ 

When there's wine in your belly

Love rhythm's on your tongue

For you are a woman

And each man has been too young

But for me you were a lover

Gently under your cover

Your sheet reeks of odours

Oh I came here to hold and be held for a while

I've been drifting like a dream out on the sea

I've been drifting in between you and me

Everytime I think about you

I can't remember what I said or did

Was right or wrong, you know I just don't remember

All I wanna be is what you mean to me

All I wanna be is what you mean to me

Late last night as I dreamed in dizzy sunlight

I thought I heard your bare feet up the stairs

Just like a fool, just like a fool

I've been drifting

Like a dream out on the sea

I've been drifting in between what used to be

Πηγή πρωτότυπου: lyricsfreak.com./ tim buckley/

Στο ποτάμι του Ηράκλειτου [Wislawa Szymborska, μετ. Βασίλη Καραβίτη]

ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ

Στο ποτάμι του Ηράκλειτου

το ψάρι πιάνει ψάρι,

το ψάρι κομματιάζει ψάρι, με αιχμηρό ψάρι,

το ψάρι φτιάχνει ψάρι, το ψάρι κατοικεί στο ψάρι,

το ψάρι φεύγει απ’ το πολιορκημένο ψάρι.

Στο ποτάμι του Ηράκλειτου 

το ψάρι αγαπάει το ψάρι,

τα μάτια σου – λέει - λάμπουν σαν του ψαριού στον ουρανό,

θέλω μαζί να πάμε σε μια κοινή θάλασσα,

ω, ωραιότερη απ’ το κοπάδι!

Στο ποτάμι του Ηράκλειτου 

το ψάρι φαντάστηκε το καλύτερο ψάρι,

το ψάρι γονατίζει μπροστά στο ψάρι, τραγουδάει στο ψάρι,

παρακαλάει το ψάρι για το πιο αλαφρό κολύμπι.

Στο ποτάμι του Ηράκλειτου

εγώ μοναχικό ψάρι, εγώ ξεχωριστό ψάρι

γράφω στις ξεχωριστές στιγμές μικρά ψαράκια

στο αργυρό λέπι τόσο σύντομα,

που μπορεί να ‘ναι το σκότος στην αμηχανία που τρέμει;

Η Βισλάβα Σιμπόρσκα, 1923-2012, ήταν Πολωνέζα ποιήτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια, η οποία το 1966 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.

Πηγή:  Σταύρος Στ. Σταφυλάκης - Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία - Τόμος Β' (ποιητές από την Ευρώπη) 

Ένα πολύ μικρό ...

[Αιγάλεω όρος, 04.03.2022 07.43 / 18.03.2022]

Ένα πολύ μικρό μέρος - και αυτό αλληλοσπαρασσόμενο, ενός πολύ μικρού συνόλου, σε μια πολύ μικρή πέτρα, γύρω γύρω που γυρνά σε κάποιον ήλιο, σε έναν κάποιο γαλαξία, κάπου σ’ αυτό το άπειρο, που βλέπει μα δεν κατανοεί τριγύρω, κλειδώνει κι αμπαρώνει. Να περιφράξει την οίησή του.

Δύο (2) Haiku τού Jack Kerouac.

Cat eating fish heads

      - All those eyes

In the starlight

Η γάτα τρώει

Ψαροκέφαλα.

Τα μάτια τους: άστρων φως. 

Cat gone 24 hours

      - A piece of his hair

Waving on the door

Η γάτα λείπει

Από χθες θαρρώ. 

Μια τρίχα της στην πόρτα.

Πηγή: terebess.hu.

[σε ένα πυροβολείο εποχής Β'ΠΠ, στην Πειραϊκή, 15.03.2022]

Σε όλο το παραλιακό μέτωπο τής Πειραϊκής, του Αγ. Βασιλείου και της Φρεατίδας, μέχρι σχεδόν το λιμάνι τής Ζέας, είναι εμφανή τα ερείπια τού αρχαίου αθηναϊκού Θεμιστόκλειου τείχους με τους πύργους του. Η θέση του δίπλα στην βραχώδη παραλία, σε όλο το μήκος της, όπου συχνάζει κόσμος, και η στρατηγική του θέση στον έλεγχο τής εισόδου του κεντρικού λιμανιού τού Πειραιά και αυτού τής Ζέας, το κατάστησαν ευάλωτο σε βανδαλισμούς νεοελλήνων (π.χ. με χρώματα) αλλά και παρεμβάσεις των κατακτητών το 1941-1944. Εδώ παρουσιάζουμε εικόνες από ένα ένα γερμανικό πυροβολείο εποχής Β'ΠΠ, που βρίσκεται κοντά στην είσοδο τού κεντρικού λιμανιού τού Πειραιά και της σημερινής Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στο ύψος τής οδού Ακτής Θεμιστοκλέους αρ. 320., το οποίο χτίστηκε πάνω στο αρχαίο τείχος.

            

Το χιόνι χτίζει...

[Παρνασσός, 13.03.2022 13.15]

Το χιόνι χτίζει

Μια ομπρέλα συννεφιά.

Ο ήλιος γελά.

[στη Λαυρεωτική, 12.03.2022]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από τη διαδρομή, την οποία ακολουθήσαμε το παγωμένο πρωινό της 12ης Μάρτη 2022, κάποιες στιγμές υπό ελαφριά χιονόπτωση, στη Λαυρεωτική, και η οποία έχει σημειωθεί στο χάρτη από το google maps:

Εικόνες από μέρος τής διαδρομής έχουμε παρουσιάσει παλαιότερα. Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από σημεία που δεν είχαμε περάσει και φωτογραφήσει παλαιότερα.

Από ένα κοίλωμα με μικρή σπηλίτσα, σε απόληξη βράχου, στη θέση 37°41'05’’N 24°00'31’’E.

Από ένα αρχαίο πηγάδι προς υπόγειες μεταλλευτικές στοές στη θέση 37°41'08’’N 24°00'41’’E.

Από τη διαδρομή, που πήραμε με στόχο να φτάσουμε στον αρχαιολογικό χώρο, που βρίσκεται βορειοανατολικά τής περιοχής που ήμασταν.

Στις δύο επόμενες διακρίνεται η Μακρόνησος, στο βάθος η νήσος Άνδρος και οριακά η πόλη τού Λαυρίου και οι εγκαταστάσεις τής ΔΕΗ.  

Το πιο αξιοσημείωτο τής διαδρομής είναι το τεράστιο όρυγμα, στη θέση 37°41'08’’N 24°00'56’’E.

-------------

Από τον αρχαιολογικό χώρο με το εντυπωσιακό μεταλλευτικό πλυντήριο, που βρίσκεται στη θέση 37°41'11’’N 24°01'02’’E

Από την είσοδο στοάς, με όμορφη προς τα έξω θέα, που βρίσκεται στη θέση 37°41'12’’N 24°00'51’’E. 

Το βίντεο που ακολουθεί από την κορυφή λόφου με εξαιρετική θέα.

Και τέλος από το αρχαίο πηγάδι προς υπόγειες μεταλλευτικές στοές στη θέση 37°40'03’’N 24°00'41’’E και την υπέροχη θέα προς τον αρχαίο Ναό τού Ποσειδώνα στο Σούνιο. 

[στο νότιο Υμηττό, 09.03.2022]

Μια διαδρομή στον Υμηττό, όσες φορές και αν την έχεις κάνει, πάντα θα ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες προσέξει παλαιότερα. Και δεν τα είχες προσέξει γιατί δεν έτυχε να βρεθείς στη μόνη γωνία που φαινόντουσαν ή δεν έτυχε να περνούσες δίπλα τους ενώ τώρα μια μικρή λοξοδρόμηση σε οδήγησε πάνω τους.

Αυτό ακριβώς συνέβη το πρωινό τής 9ης Μάρτη 2022, κατά μήκος μιας μικρής διαδρομής, που έχουμε ακολουθήσει αρκετές φορές παλαιότερα, σε δασικό χωματόδρομο, που ξεκινά από το σημείο που συναντιούνται οι οδοί Ηροδότου και Πριάμου, χαμηλά στο Πανόραμα Βούλας, την οποία έχουμε σημειώσει στο χάρτη από το google maps.

Αρχικός σκοπός τής βόλτας ήτανε, φτάνοντας στο τέλος τού δασικού χωματόδρομου, να κινηθούμε βορειότερα στο μονοπάτι που πάει προς Τερψιθέα, αλλά κάπου εκεί κοιτώντας νότια είδαμε, στη θέση 37°52'28’’N 23°46'45’’E, μια παλιά προβιομηχανική παραδοσιακή αβεστοκάμινο, την οποία δεν είχαμε παρατηρήσει παλαιότερα μιας και βρίσκεται μες σε χαμηλή βλάστηση στα έντονα επικλινή πρανή τού ρέματος, το οποίο κατεβαίνει από το λόφο Στραβαετός, και είναι ορατή από την απέναντι πλευρά.

Η συγκεκριμένη, η πρώτη που έχουμε συναντήσει στο νότιο Υμηττό, δεν περιλαμβάνεται στο λεύκωμα, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα, από τις εκδόσεις 24γράμματα, και είναι μια μοναδική φωτογραφική καταγραφή πενήντα πέντε (55) προβιομηχανικών ασβεστοκάμινων αναφορικά με τις περιοχές Υμηττού, Πεντέλης και εκατέρωθεν τής Ιεράς Οδού, στα Αιγάλεω και Ποικίλο όρος. Όπως έχουμε τονίσει στο άλμπουμ, η συγκεκριμένη καταγραφή παρουσιάζει μέρος των σωζόμενων - αυτές που συναντήσαμε, πρακτικά ερειπίων τους, προβιομηχανικών ασβεστοκάμινων.

Στη συνέχεια, επιστρέφοντας, στις θέσεις 37°51'28''N 23°46'25''E και 37°51'28''N 23°46'27''E, λίγο βορειότερα από τις θέσεις οχυρωματικών έργων εποχής Β'ΠΠ που είχαμε παρουσιάσει παλαιότερα, συναντήσαμε οχυρωματικά έργα τής ίδια εποχής. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι πως αμφότερα αποτελούνται από ένα μικρό όρυγμα μεταξύ δυο στεγασμένων πολύ χαμηλών, φυλάκιων, μεταξύ των οποίων υπάρχει εγκατάσταση πολυβόλου ή αντιεροπορικού πυροβόλου:

------------------