[στην Πάρνηθα, 30.03.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη σχετικά εύκολη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε το ανοιξιάτικο ζεστό πρωινό (*) τής 30ης Μάρτη 2024, στην Πάρνηθα. Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από την περιοχή Παλαιοχώρι, με το ΔΥΣΤΥΧΩΣ σχεδόν εγκαταλελειμμένο πια φυτώριο, δυτικά τού μικρού Ι.Ν. Αγίας Τριάδας και του καμένου από το 2007, μικρού Chalet «Κυκλάμινα» και λίγο μετά τα κτίρια τού «Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης» και «Δασοφυλακίου», και ανεβήκαμε το ρέμα, το οποίο κατεβαίνει / έρχεται από ψηλά την κορυφή «Καραβόλα» [σ.σ λίγο παρακάτω, το εν λόγω ρέμα, αφού ενωθεί με το ρέμα που έρχεται από το Διάσελο Πανός (μεταξύ Καραβόλας και Πλατιού βουνού) συνεχίζει ως ρέμα «Καμπέρα» και λίγο προτού εκβάλει, στο ύψος τής περιοχής «Μεσονύχτι», στο ρέμα / ποτάμι «Κελάδωνα», ως ρέμα «Μποντιά»]. Εικόνες από το υπόψη ρέμα, επίσης βόρεια τής περιοχής «Παλιοχώρι», είχανε παρουσιαστεί και παλαιότερα, αλλά τότε το κατέβαινα ερχόμενος από Πηγή «Πλατάνα» και Πηγή «Σκίπιζα».

Ακολουθούνε λίγες εικόνες από το υπόψη ρέμα:

-πόση όμως ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε ένα λουλούδι ούτε ένα εκατοστό διαμέτρου; Αμέτρητη ίσως;

Περάσαμε από την Πηγή «Σκίπιζα» (βλέπε το προηγούμενο link) και φτάσαμε στο Πυροφυλάκιο ΕΔΑΣΑ, εικόνες από το οποίο είχανε παρουσιαστεί και παλαιότερα.

Ακολουθούνε, αυτή τη φορά και από το εσωτερικό του, λίγες εικόνες από το Πυροφυλάκιο ΕΔΑΣΑ:

Από εκεί συνεχίσαμε στο μονοπάτι που περνά νότια τής κορυφής Καραβόλα και βγαίνει στον ασφαλτόδρομο που διατρέχει τις δυτικές και βόρειες πλαγιές τής Κακίας Ράχης (βλεπε τις τέσσερις πρώτες εικόνες από το προηγούμενο link) και επιστρέψαμε ακολουθώντας τον ασφαλτόδρομο.  

(*) συγκρίνοντας με πέρσι και μάλιστα ένα μήνα σχεδόν μετά, ήτοι 23.04.2023, όταν πάνω από τα 1.100 μ. στην Πάρνηθα είχε πέσει και λίγο χιόνι, η 30η Μάρτη 2024, φαντάζει καλοκαιρινή με θερμοκρασίες, γύρω στις 10 πμ κοντά στους 18 βαθμούς Kελσίου!

[στον Υμηττό, 29.03.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται λίγες εικόνες από τη διαδρομή, την οποία ακολούθησα το πρωινό, με τον ήλιο να μην έχει φωτίσει ακόμα άμεσα όλα της τα σημεία, της 29ης Μάρτη 2024, με αφετηρία και κατάληξη την Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα. Η εν λόγω διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia, ενώ στο απόσπασμα από το χάρτη έχει σημειωθεί το κακοτράχαλο μονοπάτι, πάνω από την απόκρημνη νότια όχθη τού ρέματος «Σαρίνα»*, μέσω του οποίου κατέβηκα. 

Πρόκειται για διαδρομή από την οποία έχουνε κατ’ επανάληψη παρουσιαστεί εικόνες, στο παρόν ιστολόγιο, αλλά η λαμπρότητα και καθαρότητα τής πολύ ζεστής, για πρώτες μέρες Άνοιξης, μέρας, μετά από 2-3 μέρες θολούρας από την αφρικανική σκόνη, με τους μακρινούς ορεινούς όγκους (Αργολίδας, Ζήρειας, Γερανείων, Πατέρα, Κιθαιρώνα, Πάρνηθας, Εύβοιας και Πεντέλης) να οριοθετούνε τον ορίζοντα, σε συνδυασμό με την ποικιλόχρωμη εποχική ανθοφορία – από τις ωραιότερες στην αττική γη, κυρίως των χαμηλών, χωρίς κορμό, ανθέων, ολούθε στις πλαγιές αυτές τού Υμηττού, ήτανε κίνητρα για την παρούσα ανάρτηση.

Ακολουθούν εικόνες από το κακοτράχαλο μονοπάτι (σηματοδοτημένο με κούκους και κίτρινα σημάδια) πάνω από την απόκρημνη νότια όχθη τού ρέματος «Σαρίνα»:

Η άγρια συκιά έχει σημάνει την Άνοιξη για τα καλά!: 

* Για το ρέμα «Σαρίνα»

pribas.blogspot.com - 16.11.2020.

pribas.blogspot.com - 21.06.2022.

pribas.blogspot.com - 24.10.2022.

-ιβ-

μπρος στη θάλασσα 
σκάβουν οι λέξεις άμμο
ώρα δειλινή

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι [Ορέστης Αλεξάκης]

ΚΑΙ ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑΤΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ ΕΙΜΑΙ

Είναι που πίσω απ' τη σιωπή σου ταξιδεύουν 

τα καραβάνια 

των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν 

σκιές νεκρών 

μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές 

Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις 

καταπακτές 

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ 

σα να πιστεύω πως 

υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό 

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

[στη ρεματιά «Γκούρα», στον Κιθαιρώνα, 24.03.2024]

Στο παρόν παρουσιάζονται εικόνες από τη ρεματιά τής «Γκούρας» (σ.σ. η λέξη γκούρα, τοπωνύμιο που έχουμε συναντήσει στην Πάρνηθα, στην ορεινή Κορινθία, στον Κιθαιρώνα κ.λπ., είναι αρβανίτικη και σημαίνει πηγή), που βρίσκεται ανατολικά τού λόφου «Λεστόρι», βόρεια και πάνω από το χωριό Βίλια, στις ανατολικές πλαγιές τού Κιθαιρώνα. Η διαδρομή, εύκολη, περί τα 10 χλμ. μήκους, υψομετρικής διαφοράς 270 μ. και διάρκειας 4 ωρών με τις στάσεις κυρίως στο εκκλησάκι «Παναγία Γκούρας» και τους παλιούς νερόμυλους,  την οποία ακολουθήσαμε έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:

Ξεκινήσαμε από τη βρύση / πηγή «Τσίας» και μέχρι του σημείου, που ο δασικός χωματόδρομος διακλαδίζεται στο μονοπάτι που ανεβαίνει προς το καταφύγιο του «Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Ελευσίνας – Βαγγέλης Τσάκος» και σε αυτόν που συνεχίζει στις βορειοδυτικές πλαγιές του λόφου «Λεστόρι», ακολουθήσαμε τη διαδρομή την οποία είχαμε ακολουθήσει πριν δύο βδομάδες.

Εκεί πήραμε για λίγο το δασικό χωματόδρομο, βορειοανατολικά, τον οποίο αφήσαμε για να ανεβούμε στη Λάκκα «Φίχθι», αρχικά ακολουθώντας ένα σύντομο χωματόδρομο μέχρι που καταλήγει σε μια περιοχή με πεσμένα, λιγοστά, σκουριασμένα σίδερα και πλέγματα περίφραξης (μάλλον παλιά στάνη) και στη συνέχεια ένα υποτυπώδες μη σηματοδοτημένο μονοπάτι. Στη Λάκκα «Φίχθι», υπάρχει βάραθρο αλλά στο σημείο που υποδείκνυε ο χάρτης βρήκαμε λίγες πέτρες σκορπισμένες – μάλλον θα το έχουνε σκεπάσει. Η Λάκκα είναι κατασκαμμένη από αγριογούρουνα.:

Από εκεί κατεβήκαμε την πλαγιά, μες στο ελατοδάσος, μέχρι το δασικό χωματόδρομο και κινηθήκαμε ανατολικά.

Στην επόμενη εικόνα, η θέα προς τα βόρεια.:

Σύντομα φτάσαμε στο σημείο που ο δασικός χωματόδρομος στρέφεται νοτιοανατολικά. Εκεί, στα ανάντη τού ρέματος τής «Γκούρας», υπάρχει ένα εικονοστάσι.:

Συνεχίσαμε στο δασικό χωματόδρομο. Να σημειωθεί ότι υπάρχει και μονοπάτι, στην αντίπερα όχθη τής ρεματιάς και πιο χαμηλά προς την κοίτη της. Ακολουθούν εικόνες από την εν λόγω ρεματιά.:

-κάτω από το χωματόδρομο, μια δεξαμενή νερού, που τροφοδοτείται με νερό από πηγή λίγο πάνω από το χωματόδρομο.:

-πολύ κοντά στο εκκλησάκι «Παναγία Γκούρας», ερείπια γκρεμισμένου κτιρίου με ξερολιθιά.:

-το εκκλησάκι τής «Παναγίας Γκούρας», χτισμένο δίπλα σε πηγή, που μέχρι και μετά τα μέσα τού 20ου αι. τροφοδοτούσε με νερό τα Βίλια (κατόπιν τα Βίλια αρχίσανε να τροφοδοτούνται με νερό από το Μόρνο). Στις τρεις τελευταίες από τις κάτωθι εικόνες διακρίνεται τσιμεντένιο κτίσμα, μες στο βράχο, το οποίο θυμίζει πολύ έντονα γερμανικά πολυβολεία πάνω από τη διώρυγα τού ισθμού τής Κορίνθου. Αν σκεφτούμε πώς στα χρόνια τής κατοχής, στα Βίλια, υπήρχε μόνιμα εγκατεστημένη στρατιωτική γερμανική μονάδα και πως η υπόψη πηγή τροφοδοτούσε αποκλειστικά με νερό τα Βίλια, είναι προφανές ότι πρόκειται για γερμανικό φυλάκιο να προστατεύονται οι εγκαταστάσεις συλλογής και μεταφοράς τού νερού στα Βίλια.:

-τα ερείπια των τριών νερόμυλων (χτισμένων με πέτρες και συνεκτικό υλικό με βάση τη λάσπη), κάτω από το εκκλησάκι, σχεδόν σε ευθεία γραμμή, οι οποίοι λειτουργούσανε μέχρι το 1918 με άγνωστη ημερομηνία κατασκευής, αλλά σίγουρα πριν τα μέσα τού 19ου αι. (σ.σ. κατάντη τού ρέματος τής «Γκούρας», προς την είσοδο τού χωριού, υπάρχουν ερείπια άλλων δύο νερόμυλων)

--του πρώτου με τη χαρακτηριστική συκιά:

--και του δεύτερου, όπου διασώζονται, σχετικά καλύτερα από τους άλλους, και τα μέρη τού κτίσματος που βρισκότανε η φτερωτή:

-από τη διαδρομή (το video) κι ένα βραχώδες μέρος, που περνά ο δασικός δρόμος (σ.σ. κατά τόπους σημείο απόθεσης σκουπιδιών…), σχηματίζοντας πέταλο, που περάσαμε φεύγοντας από την περιοχή με το εκκλησάκι και τους μύλους προς τη βρύση / πηγή «Τσίας». Το μοναδικό δέντρο είναι ετοιμόρροπο και τρίζει στον αέρα ενώ (δεν έβγαλα φωτογραφία) κρέμεται, στο χαμηλό κομμένο κλαδί, το δέρμα με το τρίχωμα νεκρής αλεπούς, το σώμα τής οποίας θα φαγώθηκε από κοράκια ή μυρμήγκια. Ασχολίαστο (…)