(χωρίς)

εις μνήμην ...

Χώμα και νερό.
Στο φως και στον αέρα.
Χώμα και νερό.

28.11.2019

(χωρίς)

Γύρω στα βράχια
κατσικιών κακαράντζες.
Άδεντρη κορφή.

26.11.2019

Ο εσωτερικός πόλεμος, ο αιώνιος... [Θοδωρής Βοριάς]

Ο μέσα πόλεμος, ο αιώνιος, οι ποταμοί δακρύων...

και η ψυχή πάνω στ’ αμόνι 

μέχρι να μάθει ν’ αντέχει στο σφυρί...

Εδώ θα μείνω
Να κρατήσω μέχρι τέλους
Στη φωνή μου την καρδιά
Στη ματιά μου τη ζωή
Στην ανάσα τα σημάδια μου
Φυλαγμένα αναλλοίωτα
Σε μια κορφή ν’ ανέβω
Ο άνεμος τα λόγια να μου παίρνει 
Στα μονοπάτια που ανοίξανε πολεμιστές 
Τα πόδια μου να ζωντανέψουν...

Εδώ θα μείνω
Ξένος στις λεωφόρους των βουβών 
Με μια σημαία-ιδέα στα χέρια μου 
Να κυματίζει
Για όσους δεν κουράστηκαν
Ψηλά να ατενίζουν

Δεν ήρθα να πουλήσω την ψυχή μου 
Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση 
Με τ’ αναλώσιμα των παζαριών 
Για να με χτίσετε κατά το γούστο σας 
Δεν ήρθα για να με γκρεμίσετε 
Στο πήγαινε-έλα σας 
Για να με σέρνετε

Εδώ θα μείνω
Κι ας μείνω τελευταίος
Τη μόδα των ανδρείκελων γκρεμίζοντας...


Πηγή (το πρωτότυπο όπως και όλη η συλλογή στο πολυτονικό): vorias.blogspot.com.

[στην Μαυρηνόρα Πεντέλης 23.11.2019]

Στο παρόν θα ακολουθήσουμε μια πορεία, ανατολικά της κοίτης τού ρέματος Βαλανάρη, στις πλαγιές της μικρής οροσειράς Μαυρηνόρα, που αποτελεί τμήμα τού Πεντελικού όρους, ενώ θα ανέβουμε στις τρεις από τις τέσσερις κορυφές της. Για τις ανάγκες τού παρόντος, τις δυο κορυφές της Μικρής Μαυρηνόρας, που συνιστά το νότιο μέρος της Μαυρηνόρας, θα τις ξεχωρίσουμε με το δείκτη 1 τη νοτιότερη και 2 τη βορειότερη και αντίστοιχα της Μεγάλης Μαυρηνόρας που βρίσκεται στο βόρειο μέρος (της Μαυρηνόρας).

Προτού ξεκινήσουμε θα πρέπει να σημειώσουμε πως το ρέμα / ποτάμι Βαλανάρης είναι, και παραμένει, ένα από τα ωραιότερα της αττικής και της Ελλάδας γενικότερα, παρά τις επανειλημμένες καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων δεκαετιών. Στην πορεία του συναντήσαμε και έχουμε παρουσιάσει δυο από χαρακτηριστικά του σημεία: έναν από τους ελάχιστους καταρράκτες διαρκούς ροής, που υπάρχουνε σήμερα στην Αττική, και τον μοναδικής ομορφιάς παλιό νερόμυλο. Η ιστορία τού Βαλανάρη χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αξίζει να σημειώσουμε πως, στις όχθες του, κοντά στο Πικέρμι, στα μέσα του 19ου αι. μ. Χ. είχανε βρεθεί από παλαιοντολόγους μέρη τού σκελετού και του κρανίου τού είδους Mesopothikus Pentelicus, όπως ονομάστηκε, που είχε ζήσει στην περιοχή πριν 6 εκ. χρόνια, τα οποία χρησιμεύσανε στον Δαρβίνο στην ολοκλήρωση των  μελετών του, που οδηγήσανε στη συγγραφή τού περίφημου έργου του «Περί της Καταγωγής των Ειδών» (ενδεικτικά: geomythiki.blogspot.com.).

Ξεκινήσαμε, περί τις 8.30 πμ, από το δασικό χωματόδρομο (βλέπε το χάρτη από το Google earth,

στον οποίο έχουμε σημειώσει τη διαδρομή την οποία ακολουθήσαμε την 23.11.2019), ο οποίος ξεκινά από την οδό Βεργίνας, στα βορειοανατολικά όρια τού οικισμού Διώνης / Δασαμαρίου.

Η διαδρομή, συμπεριλαμβανομένων των προσεγγίσεων στις δυο κορυφές της Μικρής Μαυρηνόρας, έγινε σε βατό δασικό χωματόδρομο και μονοπάτια, πλην της ανόδου στη βορειότερη κορυφή της Μεγάλης Μακρηνόρας, η οποία έγινε εκτός μονοπατιών. Όμως η πυκνότητα αρχικά της χαμηλής βλάστησης και το βραχώδες κατόπιν έδαφος προς την κορυφή επιτρέψανε την άνοδο, οφιοειδώς, χωρίς προβλήματα. Η όλη πορεία, 15,5 περίπου χλμ., που απαιτεί ορειβατικά μποτάκια ή αθλητικά παπούτσια τύπου hiking, διήρκησε περί τις 4 ώρες και 15 λεπτά της ώρας και υψομετρικά κινήθηκε μεταξύ του ελάχιστου των 342 μ. και του μέγιστου των 778 μ. 

Προτού τις φωτογραφίες, θα σημειώσω ότι:

- η προσέγγιση στην ψηλότερη κορυφή της Μεγάλης Μαυρηνόρας, στα 783 μ., δεν έγινε λόγω της μεταβολής που έδειξε ο καιρός. Το πλήθος των διάσπαρτων χτυπημένων από κεραυνούς πεύκων σε έπειθαν ότι δεν πρέπει να εκβιάζεις τις πιθανότητες ακόμη και αν αυτές είναι συντριπτικά υπέρ σου. Επιφυλασσόμαστε.

- η πορεία προς τα βόρεια έφτασε μέχρι του σημείου που ο δασικός χωματόδρομος συναντά – μαζί με άλλους τέσσερις (: αυτόν που επιστρέψαμε και κινείται μεταξύ της κοίτης τού ρέματος Βαλανάρη και του δασικού χωματόδρομου που ακολουθήσαμε προς τα βόρεια, και τους τρεις οι οποίοι κατευθύνονται προς την δυτική πλευρά τού ρέματος Βαλανάρη: προς το Λατομείο Διονύσου, την Πεντέλη και τη Μονή Αγίου Νικολάου Καλλισίων) – την επαρχιακή οδό Διονύσου: αυτή που ξεκινάει από την Παλιά Πεντέλη προς τον Άγιο Πέτρο, όπου συναντά την Επαρχιακή οδό Εκάλης Νέας Μάκρης.

Κατάθεση Στεφάνου.

[Πεντέλη, Δασαμάρι / Διώνη, Αιγαίου Πελάγους και Μακεδονίας, 19.11.2019 09.53]

Περνάνε οι αργίες και τα στέφανα πετιούνται.

Κατά το τυπικό.

Στου ημερολογίου τις επετείους βαριεστημένοι.

Να μας δούνε να τους δούμε.

Τι σήμερα να σημαίνουν;

Μα εμένα, μπρος στα πραγματικά μνημεία, ένα ρίγος με πιάνει. Μια ανατριχίλα! Μια περηφάνια μπρος στα σύμβολα της ταυτότητάς μου. Μια αναστάτωση εθνική και στεφάνι να καταθέσω θέλω: Στ’ αρχοντικά των Μαυρομιχαλέων, που σκοτώσανε την αλλαγή, και στις παράγκες που, νόμιμα βεβαίως, τα αποκαΐδια μοιραστήκανε του τόπου αυτού.

Beauty – be not caused – It Is [Emily Dickinson]

Beauty – be not caused – It Is –
Chase it, and it ceases –
Chase it not, and it abides –

Overtake the Creases

In the Meadow – when the Wind
Runs his fingers thro’ it –
Deity will see to it
That You never do it –


Ομορφιά – αναίτια – ΕΙΝΑΙ –
Κυνήγησέ τη και παύει –
Μην την κυνηγάς και παραμένει –

Τις Πτυχώσεις ξεπέρασε

Στο Λιβάδι – με τον Άνεμο τα χορτάρια να διαπερνά
Όπως τα δάκτυλα μέσ’ απ’ τα μαλλιά –
Η Θεότητα θα το προσέξει
Πως δεν το κατάφερες ποτέ –


Ακολουθεί μια εξαιρετική ανάλυση από την Susan Kornfeld: (Πηγή: bloggingdickinson.blogspot.com.)

Dickinson begins by presenting Beauty as an essence, something drawn from Plato's Forms, timeless and unchangeable. Our mortal senses, part of the physical world, recognize and respond to it, but we cannot create it, neither can we grab hold of it or otherwise own it. As Dickinson puts it, Beauty Is. The capitalization in 'Is' matters.

In Plato's Symposium, Sophocles links love to our response to beauty and traces its evolution: at first, love is a response to the beauty of a particular body; it then becomes more generalized, seeing and loving beauty in all bodies. As we mature and become more wise we recognize the beauty in more abstracted things: Souls, laws and institutions, knowledge, and finally we recognize and love Beauty itself in its ideal form.

Some have also seen the first stanza as hearkening back to Keats' "Ode on a Grcian Urn": "Beauty is truth, truth beauty, – that is all / Ye know on earth, and all ye need to know."  But I don't think Dickinson is making that point. If she is channeling anyone besides Plato (whose writing and philosophy would have been familiar to her, if not from her academic studies then from lectures and discussions), I think it would be Emerson.

It is Emerson the transcendentalist who seeks the still center where beauty abides, who writes, " within man is the soul of the whole; the wise silence; the universal beauty, to which every part and particle is equally related …" ("The Oversoul", 1841). Even more to Dickinson's point, he says that Beauty "cannot be handled. … It instantly deserts possession and flies to an object in the horizon" (The Conduct of Life, 1860).

But perhaps most in tune with Dickinson here is his depiction of Beauty as "hiding all wisdom and power in its calm sky" (The Conduct of Life).

Having pretty much condensed the notion of ideal Beauty into three lines, Dickinson writes a pivot line, isolating it between the first three lines, preventing an initial quatrain, and the following quatrain to which it is linked by both grammar and sense.

However, cleave ultimately as it may to the second quatrain, "Overtake the Creases" is initially grasped as linked to the opening lines by means of the perfect rhyme of "Creases" with "ceases" and also because "Overtake" seems a continuation of chasing. But then we read on and find ourselves on a gusty day in a meadow creased by the fingers of the Wind. We might, for the sheer joy of it, for the beauty of it, try to overtake the Wind, but a "Deity" will make sure it never happens.

In isolation, "Overtake the Creases" is a wondrously ambiguous and mysterious phrase. What are the Creases, one wonders. I immediately thought of seams, of liminal space between one thing and another – between the physical and the ideal, the chasing and the not chasing. But then I meet the meadow and meaning wobbles. I've been pivoted from the third to the second person. I've moved from the abstract to the Real. I've come from the Ideal world into one with a Deity who might be the Christian God or who might be a casual symbol of the laws of nature.

If I look at the poem on the page, my attention is drawn to that isolated imperative: Overtake the Creases. What I read are two reasons not to: first, because Beauty disappears when pursued; second, because it is impossible to ever catch it. What is Dickinson really suggesting we do? Try to overtake? Or let it be? I think she is saying 'both' – or somehow just implanting the notion that sometimes, some critical time, we should go for the creases.

Νυχτερινά [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ

Κείνη τη νύχτα, έμπασε στο σπίτι της το φονιά. Δεν ήξερε πολλά, κάτι είχε ακούσει, αλλά ίσαμε εκεί.

Συνηθισμένες, παράφορες κουβέντες.

Κι όμως κάτι την έτρωγε. Λίγο η όψη του, λίγο τα φθαρμένα ρούχα, τα τραχιά ποδήματα...

Του 'βαλε να φάει και να πιει και κάθισε σε μια γωνιά, πλάι στη φωτιά αμίλητη να τον θωρεί.

Σαν απόσωσε το φαγί του και ρούφηξε δυο τρία γερά ποτήρια κρασί, τράβηξε το ταμπάκο απ' το ζωνάρι του να στρίψει τσιγάρο.

Εκείνη, σηκώθηκε αργά σα σκιά, και τράβηξε κοντά τη λεκάνη να του πλύνει τα πόδια.

Δε πρόλαβε να χύσει το νερό κι απότομα το χέρι του την ανέκοψε.

Βγενιώ, μίλα, μίλα πια και δε βαστώ, μίλα κι ας πέσει απάνω μου η κατάρα.

Ποιος σκότωσε τον Κωνσταντή;

Ποιος τόνε σκότωσε μωρέ μίλα!

Σήκωσε αργά τα κουρασμένα μάτια της και τόνε κοίταξε στα ίσα.

Τι ρωτάς; Εσύ ξέρεις καλλίτερα.

Για μουνούχο μ' έχεις; Για να ρωτώ θα πει δε κατέχω.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

Συμβουλή σε γερασμένους ποιητές [Κώστας Ριτσώνης]

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΕ ΓΕΡΑΣΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Κουβαλάτε πάντα πάνω σας μια ταυτότητα. Όχι γιατί μπορεί να σας ζητήσουν τα στοιχεία σας οι μπάτσοι. Αυτοί αδιαφορούν πια για σας. Τους άλλους κυνηγούν. Εσάς μάλιστα σας κοιτάζουν με συμπάθεια. Χτες στα Εξάρχεια είχαν πάλι παρατάξει τα ρόπαλα και τις ασπίδες τους. Όμως σας άφησαν καλοσυνάτα να διασχίσετε τις γραμμές τους. Απέναντι τους περίμεναν με φωνές οι νέοι και οι νέες. Αυτούς φθονούσαν. Αυτούς θα λιάνιζαν.

Πρέπει πάντα να περπατάτε με μια ταυτότητα στην τσέπη. Γιατί έφτασε η ώρα που κινδυνεύετε να σας βρουν τέζα μέσα στο δρόμο και να σας πάνε άγνωστο σε κάποιο ψυγείο.

Βέβαια κάποτε θα σας γυρέψουν οι κληρονόμοι σας... η πρώην γυναίκα σας για τη διατροφή... η μητέρα για να σας βρίσει... οι φίλοι για να σας ζεματίσουν... η μέλλουσα σύζυγος για τις διαδικασίες του καινούργιου γάμου... μερικές που λαχταρούν το τροφαντό κορμί σας για να το ξεσκίσουν... οι εφορίες κληρονομιών και τα ασφαλιστικά ταμεία... Όμως καλού κακού ποιητές με τα καλοσυνάτα μάτια βάλτε στην τσέπη σας μια ταυτότητα (ή αν την έχετε χάσει ένα χαρτί με τη διεύθυνσή σας) για να ξέρουν αυτοί που θα σας βρουν ποιανού ήταν αυτό το παγωμένο κορμί που δεν ανθίζει πια με στίχους.

[δύο παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες στην περιοχή μεταξύ Καλλιτεχνούπολης και Διώνης 19.11.2019]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από δύο ακόμη παλιές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες στην Πεντέλη, στην ευρύτερη περιοχή τής Καλλιτεχνούπολης Πεντέλης, πέραν δηλαδή των τριών που είχαμε παρουσιάσει την 20.10.2019. Στο χάρτη από τη Wikimapia, που προηγείται των εικόνων, έχουν αποτυπωθεί οι θέσεις και των παλιών παραδοσιακών ασβεστοκάμινων στην περιοχή αυτή, νότια του Νταού Πεντέλης.

Οι παρούσες βρίσκονται μεταξύ Καλλιτεχνούπολης και Διώνης, στις πλαγιές ρεμάτων, στις θέσεις:

38°01'34"N 23°56'43"E:

Η προσέγγιση γίνεται από το δασικό χωματόδρομο, που ξεκινάει λίγες δεκάδες μέτρα μετά τη διασταύρωση τού δρόμου από την Καλλιτεχνούπολη προς Αθήνα με το ρέμα Αγίας Παρασκευής. Πρόκειται για τον ίδιο δασικό χωματόδρομο που είχαμε αρχικά ακολουθήσει προς την παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινο στη θέση  38°01'46"N 23°56'51"E, μόνο που τώρα προχωρούμε λίγο νοτιότερα και στρίβουμε δυτικά κατά μήκος ρέματος που κινείται νοτιότερα και παράλληλα με αυτό της Αγίας Παρασκευής.  

38°01'19"N 23°56'24"E:

Η προσέγγιση γίνεται από το δασικό χωματόδρομο, που ξεκινάει στο σημείο που διασταυρώνονται οι οδοί Αιγαίου Πελάγους και Μακεδονίας, στη Διώνη, στο σημείο όπου βρίσκεται εγκαταλελειμμένο το λυόμενο της πρώτης εικόνας (με αφορμή την εικόνα αυτή και εμπνεόμενοι από τη βαρύτητα των ονομασιών των οδών αυτών και του οικισμού θα επανέλθουμε). Ας τονίσουμε μόνον ότι η έκφραση δασικός χωματόδρομος είναι καταχρηστική. Χωματόδρομος προς διευκόλυνση απόθεσης, εκατέρωθεν αυτού, παντός είδους μπαζών και σκουπιδιών θα ήταν ο ενδεδειγμένος.

[προς το Σπήλαιο Ευριπίδη, στη Σαλαμίνα,17.11.2019]

Το σπήλαιο τού Ευριπίδη, στον παραθαλάσσιο οικισμό Περιστέρια τής Σαλαμίνας, απέχει πεζή μόλις 600 περίπου μ. από την ακτή ενώ βρίσκεται σε υψόμετρο 100 περίπου μ. Δεσπόζει από τα βόρεια μικρής βραχώδους, κατάφυτης σήμερα από νεαρά πεύκα, κοιλάδας, στο βάθος της οποίας βρίσκεται κοίτη ρέματος.

Η διαδρομή, παράλληλη στην πορεία τού ρέματος, από το λιμανάκι τού οικισμού Περιστέρια είναι εύκολη. Διατρέχει αρχικά την οδό Ευριπίδη και μετά από 200 μ. συνεχίζει ως ανηφορικό, διαμορφωμένο για εύκολο βάδιση, μονοπάτι.

Αφήνοντας την οδό Ευριπίδη, στα 200 μ. συναντάμε μια παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινο, κάτι αναμενόμενο αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι πλαγιές τής απάνεμης κοιλάδας συνίστανται από ασβεστολιθικά πετρώματα. Ταυτόχρονα όμως, η ύπαρξή της, μας υποδεικνύει ότι παλαιότερα, στην κοιλάδα αυτή, τα πεύκα θα καλύπτανε μικρότερη έκταση και σίγουρα σε αρκετή απόσταση από την ασβεστοκάμινο.

Συνεχίζουμε και λίγες δεκάδες μέτρα μετά συναντάμε το χώρο τού Ιερού τού Διονύσου.

Αφήνοντας τον περιφραγμένο και περιποιημένο αρχαιολογικό χώρο τού Ιερού, και ακολουθώντας το σημαδεμένο μονοπάτι, σύντομα βρισκόμαστε στην είσοδο τού Σπηλαίου που, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ευριπίδης ησύχαζε και έχει συγγράψει μέρος τού τραγικού του έργου. Η είσοδος στο Σπήλαιο, για λόγους ασφαλείας, δεν επιτρέπεται. Η δίοδος τής εισόδου είναι αρκετά χαμηλή και η πρόσβαση στο εσωτερικό του, το οποίο διαθέτει 10 θαλάμους που επικοινωνούνε με στενούς διαδρόμους, θα πρέπει να γίνεται από κατάλληλα εξοπλισμένους και εκπαιδευμένους προς τούτο.

Υπάρχει όμως και αυτή η σπάνια θέα από το σημείο, για την οποία κάθε απόπειρα περιγραφής είναι ανεπαρκής!

Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην κορυφή τού λόφου Κόχη (υψ. 276 μ.), στις νοτιοανατολικές πλαγιές τού οποίου βρίσκεται το Σπήλαιο τού Ευριπίδη, υπάρχουν ερείπια οχυρωματικών έργων των αρχαίων Αθηναίων, η πρόσβαση στα οποία, από την πλευρά αυτή, γίνεται (με ερωτηματικό πάντως) σε δύσβατο βραχώδες περιβάλλον και εκτός μονοπατιού.

Περισσότερα εδώ.