[στην παλιά Μονή Αγ. Νικολάου τής Μαλίζας, το ναΐσκο Αγ. Ιωάννη Καλυβίτη και τον καταρράκτη τού Ξηροπόταμου 27.12.2019]

Ανεβαίνοντας το βουνό Ακάμας, το πρωινό της 27ης Δεκέμβρη 2019, αρχικά μέσω του (δασικού) χωματόδρομου, με τα βαθειά νεροφαγώματα, και μετά μέσω ενός μονοπατιού προς τα δυτικά, από το τέλος τού Αιάντειου, βγήκαμε σε ένα σημείο όπου το μονοπάτι μας διασταυρώνεται με την επαρχιακή οδό Αιαντείου Κανακίων και έναν πλατύ δασικό δρόμο.  Ο πλατύς δασικός δρομος προς τα δυτικά, προς τα εκεί που υπάρχει ένας μεγάλος μεταλλικός σταυρός, οδηγεί προς την κορυφή Φούρθι. Προς τα ανατολικά οδηγεί προς την παλιά Μονή τού Αγ.  Νικολάου (της Μαλίζας) και μετά προς τη νεότερη Μονή Αγίου Νικολάου Λεμονιών (Λεημόνα). Βγαίνοντας στο δασικό πλατύ δρόμο ανατολικά γρήγορα τον αφήσαμε για μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα διαδρομή μέσω ενός μονοπατιού παράλληλου στον πλατύ δασικό δρόμο, με τον οποίο το χωρίζει αβαθές ρέμα.

Μετά από πορεία 700 περίπου μ. συναντήσαμε τα ερείπια τής παλιάς Μονής τού Αγ.  Νικολάου.

Παλιά Μονή Αγ. Νικολάου της Μαλίζας.

Κατά τους περιηγητές Σπον, Σιρώ και Χουέλερ (1) στην περιοχή του σημερινού χωριού του Μουλκίου (2), υπήρξε ένα μοναστήρι όπου στεγάζονταν καλόγεροι. Όταν μεγάλωσε ο πληθυσμός του οικισμού οι μοναχοί έφυγαν από την περιοχή αυτή και αναζήτησαν μια πιο ήσυχη στην κορυφή του βουνού Μαλίζα. Εκεί έχτισαν το μικρό μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Σήμερα από το μοναστήρι αυτό σώζονται μόνο ερείπια. Μικρή ανασκαφή έχει κάνει σήμερα ο π. Φουρίκης την δεκαετία του ‘20 και έδωσε κάτοψη της μονής που την χρονολογεί στον 17ο αιώνα. Ο ναΐσκος ήταν απλός και αργολιθοδομικός (βλ. Π. Φουρίκη, ο παλιός Αγ. Νικόλαος της Σαλαμίνας, Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδας, 1923). Αργότερα (3) όταν η παρακείμενη πηγή στέρεψε έγινε η μεταστέγαση της μονής στο πιο σύγχρονο ομώνυμο μοναστήρι (4) λίγο παρακάτω.      

(1) Jacob Spon, Jules Girard, George Wheler

(2) Μούλκι ονομαζότανε το Αιάντειο μέχρι το 1915.

(3) Αρχές τού 18ου αι. αν κρίνουμε από τη χρονολογία 1742 που αναγράφεται στη βάση του κωδωνοστασίου της μονής.

(4) Η Μονή Αγίου Νικολάου Λεμονιών (Λεημόνα).

Κατόπιν συνεχίσαμε στο μονοπάτι δυτικά προς τη νεότερη Μονή Αγίου Νικολάου Λεμονιών (Λεημόνα), 

το παρεκκλήσι, του 10ου αι., του Αγ. Ιωάννη του Καλυβίτη

και τη θέση που, όταν βρέχει, σχηματίζεται καταρράκτης.

Ο εν λόγω καταρράκτης βρίσκεται στην πορεία τού ρέματος Ξηροπόταμος, ο οποίος συλλέγει και κατεβάζει, προς το Σαρωνικό κόλπο, τα όμβρια νερά από περιοχές νότια τής κορυφής Φούρθι καταλήγοντας μέσω μιας καταπράσινης διαδρομής στην παραλία των Κανακίων. 

Στοχαστικό [Ντέμης Κωνσταντινίδης]

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ

Ούτε γνωρίζει

ούτε που θέλει να γνωρίζει

Ούτε περατώνεται

ούτε αρχίζει.

Είν' έτσι ακύμαντος ο θάνατος.

Καμιά ενέργεια δεν τον διαταράσσει.

Καμιά ύλη δεν τον αφορά.

Τίποτα δεν τον περικλείει.

Ρετσινόλακκοι [Παναγιώτης Βελτανισιάν]

ΡΕΤΣΙΝΟΛΑΚΚΟΙ

Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1970 εκμεταλλεύσιμο προϊόν του δάσους από τους Σαλαμινίους ήταν το ρετσίνι (ρητίνη) και ο φλοιός του πεύκου {πετίκι) ο οποίος χρησίμευε για τη βαφή των διχτυών των αλιέων. Η περίοδος της ρητινοσυλλογής οριζόταν από τα μέσα περίπου Απριλίου και τελείωνε στα τέλη Οκτωβρίου, εποχή που ήταν καλή η έκκριση ρετσινιού από τα πεύκα.

Αρχικά κόβονταν τα χαμηλά κλαριά των δέντρων και καθαριζόταν ο περιβάλλων τόπος των πεύκων, τα οποία θα ρητινεύονταν. Ύστερα ακολουθούσε το πελέκημα των πεύκων• ο ρετσινάς πελεκούσε μ’ ένα σκεπάρνι το πεύκο κάθετα σε μήκος 120 εκατοστών του μέτρου και πλάτους 8 έως 10 εκατοστών͘ στη βάση της κοπής σφήνωνε ένα σιδερένιο κύπελλο, όπου εκεί έσταζε το  «δάκρυ» του ρετσινιού. Το «χτύπημα» επαναλαμβανόταν κάθε 15 με 20 ημέρες και κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να «χτυπήσει» το ίδιο πεύκο. Αυτός ο τρόπος πελεκήσεως ονομαζόταν στη Σαλαμίνα «Αγκιστριώτικος», γιατί κατά κύριο λόγο γινόταν από Αγκιστριώτες ρετσινάδες. Ο άλλος τρόπος ονομαζόταν «Μαντραναίικος» και γινόταν από Μαντραναίους ρητινοσυλλέκτες. Οι τελευταίοι ακολουθούσαν άλλο τρόπο πελεκήσεως, την οριζόντια και όχι κάθετη αποφλοίωση, δηλαδή ο φλοιός που αφαιρείτο είχε πάχος 25 εκατοστά και εκτεινόταν κι αυτός κάθετα σε μήκος 80 με 100 περίπου εκατοστά. Η  διαφορά, λοιπόν, των δύο τρόπων πελεκήσεως οφειλόταν στο πάχος της «κοψιάς».

Η συλλογή του ρετσινιού ακολουθούσε το ρυθμό του πελεκήματος. Ο ρετσινάς αφαιρούσε τη συγκεντρωμένη ποσότητα από το κουτάκι μ’ ένα κουτάλι και το έβαζε σ’ ένα δοχείο, το «καρόκι», που πρακτικά αποτελούσε μονάδα μέτρησης βάρους και αντιστοιχούσε σε 15-17 οκάδες. Στη συνέχεια το ρετσίνι συγκεντρωνόταν σε ειδικούς χώρους ρητινοσυλλογής, τα «σπιθάρια». Αυτά ήταν λάκκοι χτιστοί, όπου εκεί έριχναν το ρετσίνι μέχρι να έρθει ο έμπορος και να του το δώσουν. Οι διαστάσεις των σπιθαριών ήταν ποικίλες.

Από τα σπιθάρια το ρετσίνι συσκευαζόταν σε τουλούμια και μεταφερόταν με τη βοήθεια των ζώων στον πλησιέστερο μόλο, όπου εκεί ο έμπορος διέθετε πλοιάριο για τη μεταφορά των ρετσινιών στις κοντινές βιομηχανίες της περιοχής. Η πληρωμή των ρητινοσυλλεκτών γινόταν σε ένα περίπου δεκαήμερο. Εργοστάσια επεξεργασίας ρητίνης λειτουργούσαν στην Ελευσίνα και τα Μέγαρα. Στην Ελευσίνα το 1919 υπήρχαν 5 εργοστάσια͘ ένα απ’ αυτά, των Αδελφών Παύλου, λειτούργησε μέχρι και το 1970. Στα Μέγαρα το 1936 υπήρχαν δύο εργοστάσια και στα Βίλια τρεις μικρές μονάδες.

Η ενασχόληση των Σαλαμινίων με τη συλλογή του ρετσινιού δεν ήταν κάτι καινούργιο. Από τα μέσα τον 18ου αιώνα, μεγάλο μέρος του σαλαμινιακού πληθυσμού μετανάστευε στα παράλια της Μικράς Ασίας, από την Άνοιξη ως το Φθινόπωρο για τη συλλογή ρητίνης, από την οποία παραγόταν με τη μέθοδο της απόσταξης το κατράμι ή «πίσσα» (καμία σχέση με το πετρελαϊκό παράγωγο). Μάλιστα, πολλές σαλαμινιακές οικογένειες είχαν εγκατασταθεί μόνιμα στην περιοχή του Γέροντα και της Αττάλειας της Μικράς Ασίας. Μεγάλο μέρος της παραγωγής κατραμιού προοριζόταν για τη στεγανοποίηση των πλοίων του βενετικού και τουρκικού στόλου και παραδιδόταν αντί φόρου. Σχετικά με έναν βενετό στρατηγό αναφέρεται ως παροιμιώδες σε λακωνική επιστολή το παρακάτω τετράστιχο:

«Από εμάς τους Κουλουριώτες

εις εσένα Τζενεράλη

το ρετσίνι είναι χαζίρι (=έτοιμο)

στείλε τα άσπρα (= χρήματα) να το πάρεις». 

Παναγιώτης Βελτανισιάν

----------------------------------------------------------------------------------

Το ανωτέρω εξαιρετικά περιεκτικό και κατατοπιστικό κείμενο τού κ. Παναγιώτη Βελτανισιάν, το βρήκαμε αναρτημένο. Σε δέντρο! Δίπλα σε ένα ρετσινόλακκο, σε μονοπάτι από την παλιά εγκαταλελειμμένη και ερειπωμένη Μονή Αγ. Νικολάου, στο δυτικό μέρος τού όρους Ακάμας στη Σαλαμίνα, προς τη νεότερη σε λειτουργία Μονή τού Αγ. Νικολάου και το παρεκκλήσι τού Αγ. Ιωάννη τού Καλυβίτη, που βρίσκονται στην επαρχιακή οδό Αιαντείου - Κανακίων. Το μονοπάτι αυτό κινείται παράλληλα στο δασικό δρόμο, με τον οποίο το χωρίζει αβαθές ρέμα και η διαδρομή σε αυτό συνίσταται. Το δέντρο, δίπλα στο ρετσινόλαδο, στο οποίο ο κ. Βελτανισιάν είχε αναρτήσει το κείμενό του, βρίσκεται πολύ κοντά στο πηγάδι Καμαρίτσα.

Ήτανε μια ευχάριστη έκπληξη, στη διαδρομή που ακολουθήσαμε, την 27.12.2019, από το τέλος του Αιάντειου, κατά μήκος δασικών δρόμων και μονοπατιών, πλην του ανεβάσματός μας στην κορυφή Φούρθι, όπου δεν υπήρχε μονοπάτι. 

Σε αυτή τη διαδρομή, μήκους 10-11 χλμ. και υψομετρικής διαφοράς 280 περίπου μ. θα επανέλθουμε.  

[στην κορυφή Φούρθι τού όρους Ακάμας με την αρχαία Φρυκτωρία 27.12.2019]

Στο παρόν παρουσιάζουμε εικόνες από την αρχαία Φρυκτωρία, που βρίσκεται στην κορυφή Φούρθι, του όρους Ακάμας, νότια τού Αιάντειου Σαλαμίνας, στα 347 μ. υψόμετρο. Η καθαρή ατμόσφαιρα τού πρωινού τής 27ης Δεκέμβρη 2019 μάς εξασφάλισε μια υπέροχη θέα προς όλες σχεδόν τις κατευθύνσεις. Διακρίνονταν όλα τα όρη που περιβάλλουνε το λεκανοπέδιο τής Αθήνας, τα Γεράνεια όρη, το όρος Πατέρας, η Αίγινα, το Αγκίστρι, τα Μέθανα, οι βορειοανατολικές ακτές τής Πελοποννήσου, ο κόλπος τής Σαλαμίνας κ.α.

ένα χαϊκού του Παναγιώτη Πριμηκύρη

Στα βήματά σου
Φωτεινό μονοπάτι
Πάντα με ίσκιους.

Καλά Χριστούγεννα Ανδρέα Ανδριανόπουλε.

Σε απάντηση τού άρθρου του "Η βία φέρνει βία" στο in.gr.

Πολύ συχνά από τα χείλη εκφραστών του Διαφωτισμού ξεπηδούν αφορισμοί του είδους: «Η βία φέρνει βία». Πάντα αναφέρονται βέβαια στη βία που ασκεί το οθωμανικό κράτος. Και που στη συνέχεια προκαλεί την κοινωνία να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο. Σπάνια γίνεται αναφορά στη βία περιθωριακών συμμοριών αμετανόητων χριστιανών που λυμαίνονται τις ορεινές περιοχές και προκαλούν την έννομη τάξη, αμφισβητούν τους κρατικούς θεσμούς και περιφρονούν τις αποφάσεις του Σουλτάνου. Καταλήψεις αλλότριας ατομικής ιδιοκτησίας, φθορά δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων και διακινδύνευση σωματικής ακεραιότητας ανύποπτων πολιτών, ιδίως των πιστών, σπάνια δείχνουν να απασχολούν τον γενικότερο προβληματισμό των υπεραμυνομένων των όποιων ατομικών δικαιωμάτων κι εκείνων που καταδικάζουν την «αδικαιολόγητη» κρατική βία.

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Οι δυνάμεις της δημόσιας τάξης είναι εξουσιοδοτημένες από το Σουλτάνο και τους νόμους της οθωμανικής αυτοκρατορίας να ασκούν κατ’ αποκλειστικότητα βία, για την καταστολή της ανομίας και για την επιβολή της γενικότερης κοινωνικής ομοφωνίας περί ομαλότητας και κοινωνικής ειρήνης. Ο καθένας δεν μπορεί μόνος του να οραματίζεται μια δική του κοινωνική ομαλότητα, ιδίως όταν αυτή αρνείται την αλήθεια του Θεού και να επιχειρεί, παραβατικά και βίαια, να την επιβάλει. Η όποια τάξη επιβάλλεται από τις αναγνωρισμένες και νόμιμες αρχές. Κι όχι από την κούτρα του οποιουδήποτε, κι εμπνευσμένου ακόμη, γκιαούρη.

Η βία ακριβώς αυτή, της αυθαιρεσίας δηλαδή και του παράδοξου, φέρνει τη συνακόλουθη βία των κρατικών θεσμών. Στην προσπάθειά τους να αποκαταστήσουν την ομαλότητα κι ένα είδος ειρηνικής κι ασφαλούς συμβίωσης μεταξύ των αλλόθρησκων πληθυσμών. Δεν χωράει αμφιβολία πως αυτή η αναπόφευκτη αντανακλαστική βία οφείλει να ασκείται μέσα σε πλαίσιο κανόνων. Που όμως δεν είναι δυνατόν συνέχεια να αμφισβητούνται.

Όταν π.χ. ο εντεταλμένος πασάς ζητά από τον οποιονδήποτε πολίτη να συνεργασθεί, για τη διευκόλυνση κάποιας στρατιωτικής επιχείρησης, αυτός οφείλει να υπακούει και να συνεργάζεται. Όταν ο πασάς ζητά η στρατιωτική δύναμη να μπει στο σπίτι σου, βάσει της απόφασης του Σουλτάνου, δεν υπάρχει ζήτημα οικιακού ασύλου. Σε περίπτωση άρνησης το συμπέρασμα είναι πως καλύπτεται κάποια παρανομία και οι δυνάμεις του νόμου δικαιούνται να εισέλθουν ακόμη και βίαια. Η ενασχόληση κάποιου με την τέχνη δεν δίνει δικαίωμα αδιαμφισβήτητης αξιολόγησης της νομιμότητας κι έκδοσης απόφασης για την εγκυρότητα ή όχι κάποιων πράξεων…

Κοντολογίς, η κοινωνική ισορροπία και ειρήνη βρίσκεται από τον νόμο στα χέρια των επιφορτισμένων με τα καθήκοντα αυτά δημοσίων αρχών. Κι όχι στις οργισμένες κραυγές, κι εμπνευσμένων ακόμη, διανοουμένων ή περιθωριακών αρματωλών και κλεφτών. Όποιος σηκώνει χέρι κατά της έννομης τάξης πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί την αντίδραση του αμυνόμενου κράτους κι όχι να καταφεύγει σε οδυρμούς, διαμαρτυρίες και στην παρέμβαση της ευρώπης! Όσοι με τους φόρους τους και οι άπιστοι χριστιανοί με το χαράτσι, που πληρώνουν για να μπορούν να απολαμβάνουν την ειρήνη και την ευημερία στην οθωμανική αυτοκρατορία, συντηρούν τους μηχανισμούς αυτούς, απαιτούν την κινητοποίηση και την παρέμβασή τους.

Καλό είναι να καταλάβουν όλοι πως «η βία φέρνει βία». Νόμιμη και δικαιολογημένη…

Χάριν Αστεϊσμού [Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος]

ΧΑΡΙΝ ΑΣΤΕΪΣΜΟΥ

Μηρυκάζω σύμπαν
χαράματα Τρίτης.
Μια απασχόληση 
κι αυτή
καθώς τα όνειρα
προσπερνούν.

[στα Κανάκια Σαλαμίνας 22.12.2019]

Στα Κανάκια Σαλαμίνας είχαμε βρεθεί και παλαιότερα (φωτογραφικά: εδώ), αλλά μια επίσκεψη στην όμορφη αυτή περιοχή τής νότιας Σαλαμίνας είναι πάντα κάτι ευχάριστο, πόσο μάλλον όταν συναντάς πράγματα που σε ενδιαφέρουν, που δεν περίμενες ή μάλλον που δεν είχες πάει επί τούτου να βρεις και κυριολεκτικά πέφτεις επάνω τους.

Η μικρή βόλτα ξεκίνησε, όπως πάντα, από την παραλία με τα παγκάκια,

πέρασε, από το λόφο με το κιόσκι, με την υπέροχη θέα στο Σαρωνικό κόλπο, και τον αρχαιολογικό χώρο με τα ερείπια τής πόλης που ανάγεται στη μυκηναϊκή εποχή και πολλοί ταυτίζουνε με την εποχή τού Αίαντα,

και συνέχισε στο δασικό δρόμο, που περνά νότια τού αρχαιολογικού χώρου. Κοντά στο σημείο που ο δασικός δρόμος συναντιέται με το μονοπάτι, το οποίο κατεβαίνει από τον αρχαιολογικό χώρο, στη θέση 37°53’57’’N 23°24’49’’E, θα πρέπει να υπήρχε μια παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινος, η οποία καταστράφηκε κατά την κατασκευή τού δασικού δρόμου. Κάποιες από τις πέτρες δείχνουνε να ήτανε μέρος εξωτερικού τοίχους παραδοσιακής ασβεστοκάμινου.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ειδικά στη νότια Σαλαμίνα (να θυμίσουμε ότι λίγο ανατολικότερα, στο δρόμο προς τη Σπηλιά τού Ευριπίδη, είχαμε συναντήσει ακόμη μία παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινο) θα πρέπει να είχανε λειτουργήσει παλιότερα πολλές παραδοσιακές ασβεστοκάμινες καθόσον συντρέχανε οι προϋποθέσεις κατασκευής τους: έδαφος πλούσιο σε ασβεστολιθικά πετρώματα, δάσος με πλούσια και κατάλληλη βλάστηση για τη δημιουργία «μπουκιών» με κλαδούρια να τροφοδοτούνε τη φωτιά, απάνεμες ήπιων πλαγιών ρεματιές σε μια λογική απόσταση από τους οικισμούς.     

Λίγο παρακάτω όμως, κοντά στο χωματόδρομο Κανάκια – Πυργιακόνι, στη θέση  37°54’05’’N 23°25’14’’E, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την ύπαρξη μιας μεγάλης παλιάς παραδοσιακής ασβεστοκάμινου:

Κι αν δεν σε λένε Ινδαρέ;

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή, ότι παρακολουθώντας τις ειδήσεις από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, δεν έχω καμιά αμφιβολία πως, στα δραματικά, για τα μέλη τής οικογένειας Ινδαρέ, γεγονότα, του πρωινού τής 18ης Δεκέμβρη 2019, που λάβανε χώρα μες στο σπίτι τους, οι ισχυρισμοί των μελών τής οικογένειας είναι ειλικρινείς και αποδίδουνε την αλήθεια. Άσε που με εκείνον τον απαράδεκτο ισχυρισμό του, ο συνδικαλιστής τής ΕΛ.ΑΣ, αστυνομικός Σταύρος Μπαλάσκας, περί της ταράτσας ως δημόσιου χώρου, έμμεσα επιβεβαιώνει την οικογένεια πως η εισβολή, τουλάχιστον όσον αφορά την ταράτσα τής μονοκατοικίας που μένει, έγινε κατά παράβαση τού Συντάγματος, αφού οι ένοικοι δεν είχανε καν ενημερωθεί για την άνοδο, στην ταράτσα, των αστυνομικών παρά μόνο αφού είχε συμβεί. 

Μια οικογένεια διασύρεται και λοιδορείται χυδαία από τα δεξιά παπαγαλάκια στο διαδίκτυο. Μάλιστα σε δημόσια ανάρτηση στο tweeter (βλέπε εικόνα) διάβασα και τον απίστευτο προβληματισμό για το τι δουλειά είχανε τα μέλη τής οικογένειας το πρωί στο σπίτι τους και για το πώς να βγαίνει το μεροκάματο. Λογικό: όταν η «αποστομωτική» επιχειρηματολογία εξελίσσεται από το «τι δουλειά έχει ένα 15χρονο στα Εξάρχεια;» στο «τι δουλειά είχε ο/η Χ να κυκλοφορεί εκεί που γίνονται πορείες;», ε, δεν είναι αναμενόμενο να καταλήγει και στο να εγκαλείσαι προς απολογία, και μάλιστα δημόσια, για το «τι δουλειά έχεις στο σπίτι σου το πρωί;». Που βέβαια, φοβάμαι, δεν έχει καταλήξει γιατί μάλλον είμαστε στην αρχή τού δρόμου προς την εγκατάσταση και εγκαθίδρυση τής δυστοπίας που έχουνε σχεδιάσει και θα λέγεται «Κανονικότητα». Γιατί βεβαίως σε μια Κανονικότητα, χωρίς εισαγωγικά, ήδη από το απόγευμα τής Τετάρτης 18.12.2019 θα μετράγαμε παραιτήσεις και δημόσιες συγγνώμες.  

Το καλό, αν υπάρχει, στην περίπτωση τής οικογένειας Ινδαρέ, είναι πως, λόγω επαγγέλματος τού πατέρα, θα βρεθούν αρκετοί ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ επώνυμοι να τους στηρίξουνε μέχρι να δικαιωθούν. Μαζί φυσικά με τους γείτονες που θα πάνε μάρτυρες. 

Και για αυτούς αύριο που δεν θα τους λένε Ινδαρέ;

19.12.2019

Ένα χαϊκού τού Ντέμη Κωνσταντινίδη

Φοδραρισμένο
Ετούτο το τομάρι.
Το μέσα έξω.

Προσωπικά [Χρήστος Ι. Βατούσιος]

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

"Έτσι θρηνώ την περηφάνια

μπροστά στου κόσμου την ορφάνια"

Μετά από περίπου δύο ώρες αναίσθητος από τροχαίο, θέλω να δηλώσω ότι, ούτε παράδεισο είδα, ούτε κόλαση, ούτε αγγέλους μα ούτε και διαβόλους.

Το αναφέρω έτσι, σαν μια εσωτερική πληροφορία, που ίσως κάποτε, από κάποιους αξιοποιηθεί.

Θυμάμαι όμως καθαρά, την μητέρα μου να με καλεί για να φάμε, και την Μαρία... - Ποια ήταν η Μαρία; Ε, αυτό θα το κρατήσω για τον εαυτό μου - να μου ψευτογκρινιάζει τρυφερά, για να κανονίσουμε τις διακοπές μας.

Στο νοσοκομείο κάθισα σχεδόν ένα μήνα, για να με συνεφέρουν από τα βαριά τραύματά μου, κι αφού δε βρέθηκε κάτι χειρότερο - με έκαναν φύλλο και φτερό σε εξετάσεις και ερωτήσεις, που δεν μπορούσα να απαντήσω, λόγω απώλειας μνήμης του συμβάντος - γύρισα στο σπίτι μου για να αποθεραπευτώ, και να συνεχίσω την όποια πλέον κανονικότητά μου.

Το παράδοξο είναι, ότι συνέχισα να βλέπω μέσα στον ταραχώδη ύπνο μου - πολλές φορές και ξύπνιο μου - την μητέρα και την Μαρία, πάντα στις γνώριμες θέσεις τους, με τις ίδιες γλυκές απαιτήσεις της μελωδικής φωνής τους.

Αυτός, ήταν ο κύριος λόγος που επέστρεψα στο νοσοκομείο, και ο μοναδικός που βρίσκομαι ακόμα εδώ.

Με τον καιρό, συνήθισα την παρουσία τους μέσα μου, τόσο που να προσφωνώ τις νοσοκόμες μητέρα ή Μαρία, ανάλογα με την διάθεση μου και τις ανάγκες μου.

Δεν έχω πια καμιά επιθυμία να επιστρέψω στον παλιό εαυτό μου.

Αισθάνομαι τόσο ωραία εδώ με την μητέρα και την Μαρία, που συχνά νιώθω, πως δε χωριστήκαμε ποτέ.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

[στη δυτική Πεντέλη 15.12.2019]

Στο παρόν ακολουθήσαμε μια πορεία, στις δυτικές πλαγιές τής Πεντέλης, που ξεκίνησε από το τέρμα τής οδού Πλάτωνος στην Πολιτεία Κηφισιάς, στα 448 μ. υψόμετρο, κινούμενη χοντρικά κατά μήκος τής κορυφογραμμής, με εναλλαγές της θέας προς όλες τις κατευθύνσεις, άλλοτε προς τα βόρεια τού νομού Αττικής, άλλοτε προς το λεκανοπέδιο τής Αθήνας, τον Υμηττό και τα μεσόγεια μέχρις όπου φτάνει το μάτι, και κατέληξε μέχρι λίγο πριν την κορυφή τής Πεντέλης, σε μια περιοχή με κεραίες κινητής τηλεφωνίας, στα 1001 μ. υψόμετρο (βλέπε το χάρτη από τη wikimapia).

Αρχικά κινηθήκαμε στα νότια όρια τής περιοχής τού εγκαταλελειμμένου λατομείου, που λειτούργησε παλαιότερα στον Κοκκιναρά, ανατολικά τής Πολιτείας (σημ. τα εγκαταλελειμμένα πρόχειρα κτίσματα και οι τεράστιες ποσότητες λίθων που βρίσκονται στοιβαγμένες και δεν είχανε καεί σε ασβέστη βρίσκονται διάσπαρτες σε μια μεγάλη έκταση άνω των 2 χλμ. κατά μήκος τής παρούσας διαδρομής μας). Να σημειώσουμε επίσης πως στην περιοχή βρίσκεται και μια παλιά παραδοσιακή ασβεστοκάμινος (στη θέση: 38°05'16"N 23°50'44"E)

Το μονοπάτι που ακολουθήσαμε μάρτυρας τής μεγάλης ποικιλίας των ορυκτών τού Πεντελικού όρους, και της ιστορίας τού τρόπου μεταφοράς του υλικού που λατομήθηκε.

Το πρωινό τής Κυριακής 15.12.2019, μας επιφύλασσε ένα μαγευτικό ανέβασμα, μες στο σύννεφο που σκέπαζε το βουνό, με τις κοντινές εικόνες και το γρήγορο σβήσιμό τους στο κυρίαρχο γκρι τού σύννεφου να συνιστούνε τον κόσμο τού πεζοπόρου όπως και των νεοφερμένων κατοίκων του πλέον, των αγριογούρουνων.

Αφού σταματήσαμε για λίγο στο εγκαταλελειμμένο λατομείο μαρμάρου, που βρίσκεται ανατολικά τής Ι.Μ. Αγ. Παντελήμονος, από την οποία δεν περάσαμε καθόσον αυτή βρίσκεται στις νότιες πλαγιές τής κορυφογραμμής ενώ εμείς διασχίσαμε τις βόρειες, ανεβήκαμε σε χώρο κεραιών κινητής τηλεφωνίας. 

Επιστρέψαμε από την ίδια διαδρομή με τα σύννεφα να υποχωρούνε και τις όμορφες εικόνες τής θέας να χάνονται στο βάθος τού ορίζοντα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα θα σταθώ στο ασημόχρυσο των θαλασσών που κάτω από ευνοϊκές προϋποθέσεις τού καιρού και τις κατάλληλες ώρες τής ημέρας προσφέρεται πλουσιοπάροχα στους περιπατητές τής Πεντέλης, όπως και των υπόλοιπων ορεινών όγκων τής θαλασσοβρεγμένης από τις τρεις πλευρές της Αττικής.