30 Νοεμβρίου 2013

Sympathy For The Devil [Mick Jagger - Rolling Stones]



Συμπάθεια για το Διάβολο*

Παρακαλώ επιτρέψτε μου να συστηθώ
Ένας άντρας είμαι του πλούτου και του γούστου
Για χρόνια αμέτρητα γυρνοβολούσα
Την πίστη τους έκλεψα και πολλές ανθρώπινες ψυχές
Και κάπου γύρω ήμουν όταν ο Ιησούς Χριστός
Της αμφιβολίας του τις ώρες πέρναγε και του πόνου
Ότι ο Πιλάτος στα σίγουρα
Τα χέρια του έπλυνε και τη μοίρα του σφράγισε
Χάρηκα για τη γνωριμία
Και τ’ όνομά μου να μαντέψεις ελπίζω
Αλλ’ αυτό που σε προβληματίζει
Η φύση του παιχνιδιού μου είναι
Στην Αγία Πετρούπολη γυρνοβολούσα
Όταν είδα πως η ώρα ήτανε για μία αλλαγή
Τον τσάρο σκότωσα και τους υπουργούς του
Μάταια η Αναστασία ούρλιαζε
Ένα τανκ οδήγησα
Το βαθμό κράτησα του στρατηγού
 Όταν ο αστραπιαίος πόλεμος μαινόταν
Και τα κορμιά βρωμούσαν
Χάρηκα για τη γνωριμία 
Και τ’ όνομά μου να μαντέψεις ελπίζω, ω ναι!
Αχ, αυτό που σε προβληματίζει
Η φύση του παιχνιδιού μου είναι, ω ναι!
Είδα με χαρά
Την ώρα που οι βασιλιάδες σας και οι βασίλισσές σας
Για έναν αιώνα πάλευαν
Για τους θεούς που έφτιαξαν
Ούρλιαξα:
"Ποιος σκότωσε τους Kennedys;"
Όταν τελικά
Ήμασταν εσύ κι εγώ
Παρακαλώ αφήστε με να συστηθώ
Ένας άντρας είμαι του πλούτου και του γούστου
Και παγίδες για τους τροβαδούρους έστρωσα
Που σκοτώθηκαν προτού να φτάσουν στη Βομβάη
Χάρηκα για τη γνωριμία
Και τ’ όνομά μου να μαντέψεις ελπίζω, ω ναι!
Αλλ’ αυτό που σε προβληματίζει
Η φύση του παιχνιδιού μου είναι, ω ναι!, μωρό μου τις αναστολές παράτα
Χάρηκα για τη γνωριμία
Και τ’ όνομά μου να μαντέψεις ελπίζω, ω ναι!
Αλλ’ αυτό που σε μπερδεύει
Είναι απλώς του παιχνιδιού μου η φύση
Όπως κάθε μπάτσος εγκληματίας είναι
Κι οι άγιοι όλοι αμαρτωλοί
Όπως κορώνα ή γράμματα
Απλώς, κάλεσέ με Εωσφόρο**
Γιατί κάποια  αυτοσυγκράτηση χρειάζομαι
Ώστε αν με συναντήσεις
Να ‘χεις κάποια ευγένεια
Κάποια συμπάθεια και κάποιο γούστο
Όλους χρησιμοποίησε, τους καλούς σου τρόπους
Ή αλλιώς την ψυχή σου στο χαμό θα οδηγήσω, ω ναι!
Χάρηκα για τη γνωριμία
Και τ’ όνομά μου να μαντέψεις ελπίζω, ω ναι!
Αλλ’ αυτό που σε προβληματίζει
Η φύση του παιχνιδιού μου είναι: χμ… που σημάνει: τις αναστολές παράτα  
Κάνε έρωτα… ποιος…
Ω, ναι! Κατάφερέ το κάτω
Ω, ναι! – ω, ναι!
Πες μου μωρό μου: ποιο είναι τ’ όνομα μου;
Πες μου γλύκα: μπορείς τ’ όνομά μου να μαντέψεις;
Πες μου μωρό μου: ποιο είναι τ’ όνομα μου;
Μια φορά στο λέω: πρόκειται να κατηγορήσεις
Ωωω, ποιον [...] ωωω, ποιον, ποιον;
Ω, ναι!
Ποιο είναι τ’ όνομα μου;
Πες μου, μωρό μου: ποιο είναι τ’ όνομα μου;
Γλυκιά μου, πες μου: ποιο είναι τ’ όνομα μου;
Ωωω, ποιον [...] ωωω, ποιον, ποιον;

Ω, ναι!


Sympathy For The Devil

Please allow me to introduce myself
I'm a man of wealth and taste
I've been around for a long, long year
Stole many a man's soul and faith
And I was 'round when Jesus Christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that Pilate
Washed his hands and sealed his fate
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what's puzzling you
Is the nature of my game
I stuck around St. Petersburg
When I saw it was a time for a change
Killed the czar and his ministers
Anastasia screamed in vain
I rode a tank
Held a general's rank
When the blitzkrieg raged
And the bodies stank
Pleased to meet you
Hope you guess my name, oh yeah
Ah, what's puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah
I watched with glee
While your kings and queens
Fought for ten decades
For the gods they made
I shouted out,
"Who killed the Kennedys?"
When after all
It was you and me
Let me please introduce myself
I'm a man of wealth and taste
And I laid traps for troubadours
Who get killed before they reached Bombay
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what's puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what's confusing you
Is just the nature of my game
Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me Lucifer
Cause I'm in need of some restraint
So if you meet me
Have some courtesy
Have some sympathy, and some taste
Use all your well-learned politesse
Or I'll lay your soul to waste, um yeah
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, um yeah
But what's puzzling you
Is the nature of my game, um mean it, get down
Woo, who
Oh yeah, get on down
Oh yeah - Oh yeah!
Tell me baby, what's my name
Tell me honey, can ya guess my name
Tell me baby, what's my name
I tell you one time, you're to blame
Ooo, who [...] Ooo, who, who
Oh, yeah
What's me name
Tell me, baby, what's my name
Tell me, sweetie, what's my name
Ooo, who, who [...] Ooo, who, who
Oh, yeah


*
εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα: "Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
**
ο όρος Εωσφόρος παραπέμπει στον, προ της πτώσης του, άγγελο που μετά ονομάστηκε Σατανάς. Το τραγούδι δεν είναι ύμνος στο Σατανά και ο όρος Εωσφόρος έρχεται να το επιβεβαιώσει και να δέσει νοηματικά το πολύ σημαντικό μέρος του τραγουδιού, στους εξής δώδεκα στίχους:
"But what's confusing you
Is just the nature of my game
Just as every cop is a criminal
And all the sinners saints
As heads is tails
Just call me Lucifer
Cause I'm in need of some restraint
So if you meet me
Have some courtesy
Have some sympathy, and some taste
Use all your well-learned politesse
Or I'll lay your soul to waste, um yeah"     


απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας

29 Νοεμβρίου 2013

…τρόπος οικείος



…τρόπος οικείος
δεκαεφτά βημάτων
απαρεγκλίτως;

28 Νοεμβρίου 2013

απόσπασμα από τη "Μάχη στην Άκρη της Νύχτας" [Τάσος Λειβαδίτης]

[...]
Πέντε δίκοχα γύρω
ο λοχαγός δίχως όνομα
ένα παιδί γυμνό
κρεμασμένο απ' τα χέρια
αυλακωμένο το σώμα του
κουρελιασμένο aπ’ τις βουρδουλιές
μόλις πατάν τα νύχια του στο πάτωμα
όπως σηκώνεται κανείς να δει
ένα κορίτσι πού γελάει πισ’ απ’ το φράχτη.

Ο λοχαγός τον ρωτάει.

Ο βούρδουλας καίει το πετσί 
ο πόνος γίνεται ένα με το σώμα
ο πόνος γίνεται ο ίδιος σώμα
ύστερα θυμάται
ένα μισοχτισμένο σπίτι στη γωνιά
το παιδί στη σκαλωσιά ανεβάζει πέτρες
μα γιατί ένα τόσο μικρό παιδί
για τόσο μεγάλες πέτρες
τα ποδαράκια του λυγίσαν ξαφνικά
δεν πρόφτασε να πιαστεί
το παιδικό κρανίο κάτω στις πλάκες
άνοιξε
μια γυναίκα αλαλίασμένη
φώναζε μονάχα: μη...

Τώρα πρέπει να μιλήσει
για να σωθεί
πρέπει να πάψει να θυμάται
και να ζήσει.
Θέλει να ζήσει
όπως θέλετε κι εσείς.

Στο τραπέζι χαρτιά 
ένα μονόφθαλμο πηλήκιο
το αίμα του κάτου στο πάτωμα
ζωγράφιζε σχέδια φανταστικά.

Ο βούρδουλας κάνει έν’ αυλάκι
ένα χέρι στο σκοτάδι 
το ταβάνι στάζει νερά 
η αδερφή του
δίπλα στο σβηστό μαγκάλι
δε μιλάει
κοιτάζει μακριά.
Κείνο το βράδυ ήταν παράξενη
μιλούσε ώρες
θυμάται μοναχά μια λέξη
ακατανόητη λέξη
— χαρά.

Το ίδιο βράδυ χάθηκε με κάποιον.
Πέθανε στη γέννα μάθαμε.

Τώρα πρέπει να μιλήσει
για να σωθεί
πρέπει να πάψει να ονειρεύεται
και να ζήσει.

Η μέρα είναι ακόμα μακριά
και φοβάται μη γονατίσει 
όπως φοβόσαστε κι εσείς.

Ένα τετράγωνο νύχτας
στ’ ανοιχτό παράθυρο
το πρόσωπο του ματωμένο
σαν τις αποκριάτικες μάσκες
που μας τρομάζανε παιδιά.

Ο λοχαγός ανάβει τσιγάρο.
Το φυτίλι πήρε φωτιά
τα χέρια του συντρόφου του είναι γρήγορα
όπου να ‘ναι θα φτάσει στο δυναμίτη
όπου να ‘ναι έρχεται η άνοιξη.
Σωπαίνανε στο γυρισμό 
κάθε τόσο τα χέρια τους άγγιζαν
ο σύντροφός του μίλαγε ψευδά
ντρεπόταν και μιλούσε λίγο.

Ο λοχαγός τον ρωτάει
ξαναρωτάει
η γυναίκα αλαλιασμένη
όλο φωνάζει: μη...

Τώρα πρέπει να μιλήσει
για να σωθεί
πρέπει να πάψει ν’ αγαπάει
και να ζήσει.
Ο λοχαγός λέει: μίλησε 
ο βούρδουλας λέει: μίλησε 
η νύχτα του λέει: μίλησε
μα η νύχτα είναι λίγη 
οι σύντροφοι πολλοί 
κι έκοψε με τα δόντια του τη γλώσσα
όπως θα κάνατε κι εσείς.

[...]

Σταμάτησαν δυο φορτηγά
τα φανάρια τους πάνω μας.
Εμείς
όλο περιμένουμε.
Ένα κομμάτι ασβέστη
στα μάτια μας το φως
σαν ένα σακί με κόκκαλα
στην πλάτη μας η νύχτα.

Ένας κοντόχοντρος λοχαγός
ξεκόλλησε απ’ το σκοτάδι
το πηλήκιο στραβά
έν’ αποτσίγαρο στα δόντια
οι σκοποί
χαμηλώνουν τα κράνη τους
ακροβολίζονται.
Μα γιατί τα χαμηλώνουν.

Τότε ένα σφύριγμα
και ξαφνικά
ακούστηκαν τα πολυβόλα
τα-τα-τα
μια κραυγή
ένα ουρλιαχτό
τα πολυβόλα δεν ακούνε
τα-τα-τα
τα-τα
τρέχουμε στο σκοτάδι
που πάμε
σε κάθε ύψωμα μας περιμένουν
τα-τα-τα.

Οι σφαίρες σφυρίζουν μια στιγμή
ένα σκισμένο πρόσωπο
οι σφαίρες καρφώνουν το σκοτάδι
κάποιος σηκώνει το σακάκι του
μήπως κρυφτεί
κανείς δε θέλει να πεθάνει
ο άλλος κουλουριάζεται
γίνεται ένα μικρό κουβάρι
να σωθεί.

Ένα κομμάτι μολύβι
ξέρετε τι θα πει
όταν κρυώνει κανείς.
Όταν δε θέλεις να πεθάνεις
ξέρετε τι θα πει
ζωή.

Κάποιος κολλάει στο χώμα
Θα ‘θελε να ‘ναι 
ένα με το χώμα.
Τα πολυβόλα
δεν ξέρουν πως έχουμε μητέρα
τα-τα-τα
τα-τα.
Ένας κάνει να τρέξει 
ο άλλος κρεμιέται πάνω του
δεν τον αφήνει
ένας ουρλιάζει
όλο το πρόσωπο ένα στόμα
τα-τα-τα.

Οι σφαίρες δαγκώνουν μια στιγμή
ύστερα τίποτα
οι σφαίρες δε βλέπουν στο σκοτάδι
ξέρετε τι θα πει ζωή
τα-τα-τα
τα-τα
[...] 

27 Νοεμβρίου 2013

Όλα τ’ αστέρια τρύπια [Νίκος Γκάτσος]



Όλα τ’ αστέρια τρύπια

Γύρνα το βλέμμα σου το αητίσιο
και δες τον κόσμο το ζαβό:
ποιος λογαριάζει τι ‘ναι ίσιο
ποιος νοιάζεται τι ‘ναι στραβό.

Κράτα μακριά σου τους απέξω
και μείνε ατάραχος κι ευθύς:
ποιος θα πονέσει αν πέσεις έξω
ποιος θα δακρύσει αν θα χαθείς.

Όλα τ’ αστέρια τρύπια
και ψάξε τα άμα θες
της μοίρας τα τερτίπια
ποτέ δεν τα ‘μαθες.

Καν’ την αγάπη μετερίζι
στη μπόρα και στην παγωνιά
κι αν θα βρεθεί μια χούφτα ρύζι
πάρ’ το και πες καλή χρονιά.

Πρώτος ανάμεσα σε ίσους
στάσου απροσκύνητος κι ορθός
και διώξε τα πουλιά του μίσους
να πλημμυρίσει ο κόσμος φως.


(τραγούδι εκτός δισκογραφίας)

26 Νοεμβρίου 2013

Γιώργος Πετρέλλης - "Ζωή στα δύο"





















Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εξηκοστό τέταρτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, το μυθιστόρημα: “Ζωή στα δύο” του Γιώργου Πετρέλλη.

25 Νοεμβρίου 2013

Γολοντομόρ, έτσι λέγεται ο θάνατος ουκρανικά [Απόστολος Θηβαίος]


Γολοντομόρ, έτσι λέγεται ο θάνατος ουκρανικά


Η  25η Νοεμβρίου είναι η  ημέρα μνήμης του μεγάλου λιμού.
Ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας (1932-1933) ή Γολoντομόρ (Голодомор) υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στη σύγχρονη ιστορία της Ουκρανίας, που συνοδεύτηκε από το θάνατο 6- 10 εκατομμυρίων ανθρώπων εξαιτίας της πείνας. 
Ο λιμός της Ουκρανίας ήταν συνέπεια της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησε η Σοβιετική Ένωση υπό την ηγεσία του Στάλιν και ειδικότερα του προγράμματος κολεκτιβοποίησης που εφαρμόστηκε. Συχνά αναφέρεται ως γενοκτονία.

Η μνήμη του «Γολοντομόρ» δεν χωρά ερμηνείες και εξηγήσεις. Μια ιστορία, διακριτική μες στη λήθη της ευρωπαϊκής ιστορίας, ο ουκρανικός λιμός δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια από εκείνες τις τραγωδίες που βιώνονται μόνο στα όρια της εθνικής συνείδησης. Ο λιμός του ’32 και ΄33 που θέρισε τον ουκρανικό λαό τέθηκε ορισμένες φορές ως αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ποικίλες κατευθύνσεις. Ο επιφανειακός αντικομουνισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στη χειραγώγηση της υπόθεσης, ενώ και το επίσημο, ρωσικό κόμμα, ως δείκτης του παγκόσμιου κινήματος, χρειάστηκε πολύ για να εντοπίσει επαρκείς λόγους, ικανούς να δικαιολογήσουν τους εκατομμύρια θανάτους σε εκείνα τα χρόνια.
Όμως σε τούτο το σημείο, οφείλει κανείς να επισημάνει πως τέτοιες προσεγγίσεις δεν μπορούν παρά ν΄ αφορούν τη λογοτεχνία και την έννοια του μυθικού. Το ουκρανικό ολοκαύτωμα συνιστά μια απτή πραγματικότητα, σαφή με την αριθμητική και τους νεκρούς της, τα ντοκουμέντα και τις φωτογραφίες των νεκρών πλάι στα ρείθρα και τους κήπους. Η έννοια της σταλινικής κολεκτιβοποίησης, μια άμεση και απερίφραστη απειλή απέναντι στο λαό και την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών, της ελευθερίας να ορίζει τη ζωή και τα μέσα της έθεσε το μονόδρομο. Και ο κόσμος στις επαρχίες που δεν έβρισκε το λόγο να αλλάξει τον τρόπο της ζωής και τις ευτυχίες της, παρέμεινε αμήχανος και αφοπλισμένος, όπως κάθε εποχή, τελειώνοντας μες στις πεντακόσιες μέρες της ζωής. Το «Γκολοντομόρ» αποτελεί μια σαφή επιβεβαίωση εκείνου του δράματος που βιώνουν οι λαοί, υπακούοντας στα άκυρα κελεύσματα ενός συστήματος. 
Η τρομοκρατία είναι μια υπόθεση συλλογική, με άπειρα μέσα και οδούς για ν΄ ασκηθεί.

Στην Ουκρανία η 25η Νοεμβρίου είναι μια επέτειος ογδόντα χρόνων, μια υπενθύμιση για τις επιπτώσεις και τον όλεθρο των δοκιμών που συντελούνται κατά καιρούς στις κοινωνίες και τα συστήματα. Η πρόσφατη επικύρωση από την πλευρά της εντόπιας κυβέρνησης επιβεβαιώνει το οριστικό σχήμα της ιστορίας, μια απόλυτη τομή στη συνέχεια που έμελε να διαψευσθεί την αυγή του νέου αιώνα. Οι νεκροί θα παραμείνουν αριθμοί, ακόμη και αν μειωθούν ή αμφισβητηθούν η δυναμική τους θα συνιστά μια τραγικότητα για το σύγχρονο, ευρωπαϊκό κόσμο.
Ο κόσμος του Νικηφόρου Βρεττάκου τιμούσε κάποτε την ελπίδα και το όραμα του κοινωνισμού. Τη γιορτή της συλλογικότητας. Η ιστορία τον διέψευσε πανηγυρικά, παρά τις φωτεινές ανταποκρίσεις της αισθητικής του πάνω σε τείχη και οράματα. Εκείνος ο θάνατος που αφορούσε μια ολόκληρη εποχή, μια ιδέα καλύτερα, καθιστά τραγική τη σύγκριση ανάμεσα στην ελπίδα και την εθνική τραγωδία. Η ελπίδα θα ‘ναι πάντα μεγάλη, ανάλογη των θανάτων. Τόσο στοίχισε ο ουκρανικός λιμός. Η ιστορική μελέτη μπορεί να εκτιμήσει τα υπόλοιπα, τις αδιάφορες εμπρός στον άνθρωπο κρίσεις.

όλες οι παρακάτω φωτογραφίες από το διαδίκτυο:








21 Νοεμβρίου 2013

Purple Haze [Jimi Hendrix]



Μαβιά καταχνιά*

Μια Καταχνιά Μαβιά μες το μυαλό μου
Και τα πρόσφατα πράγματα αλλιώτικα μοιάζουν
Ενεργώντας αστεία, αλλά δεν ξέρω γιατί
Σχωρέστε με˙ τον ουρανό φιλάω.

Μια Καταχνιά Μαβιά ολοτρόγυρα
Ούτε που ξέρω που είμαι και που πάω
Ευτυχισμένος αν είμαι ή δυστυχής;
Όπως και να ‘χει, το κορίτσι εκείνο, μ’ έχει μαγέψει.

Μια Καταχνιά Μαβιά σκοτίζει μου το φως
Μέρα ή νύχτα; δεν μπορώ να πω
Μου ‘χει σκορπίσει, σκορπίσει μου το μυαλό
Το αύριο είναι ή απλώς του κόσμου το τέλος;


Purple Haze

Purple Haze was in my brain,
lately things don't seem the same,
actin' funny but I don't know why
'scuse me while I kiss the sky.

Purple Haze all around,
don't know if I'm coming up or down.
Am I happy or in misery?
Whatever it is, that girl put a spell on me.

Purple Haze was in my eyes,
don't know if it's day or night,
you've got me blowing, blowing my mind
is it tomorrow or just the end of time?


ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας


*
Σύμφωνα με το βιβλίο των Harry Shapiro - Caesar Glebbeek “Jimi Hendrix: Electric Gypsy” του 1995, ο τίτλος Purple Haze δεν αφορά την κάνναβη αλλά ένα όνειρο του Jimi Hendrix.
Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά ήταν που μεγάλοι δημιουργοί της εποχής αρνήθηκαν ότι τραγούδια τους, των οποίων ο τίτλος (π.χ. στο “Lucy In The Sky With Diamonds” του John Lennon: τα αρχικά των ουσιαστικών παραπέμπουν στο ναρκωτικό LSD) ή το θέμα (π.χ  στο “Fixing a Hole” του Paul McCartney:  I'm fixing a hole where the rain gets in/ And stops my mind from wandering που παραπέμπει στη χρήση ενέσιμων ναρκωτικών) σε οδηγούσε να θεωρήσεις ότι συνδέονταν με ναρκωτικά, αφορούσαν ναρκωτικά ή καταστάσεις μετά από τη χρήση τους. Ανεξάρτητα των όποιων δηλώσεων και της αλήθειας τους είναι γεγονός ότι τα ναρκωτικά, και ιδίως η ηρωίνη, έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην ταχύτατη αποδυνάμωση του κινήματος των νέων στις αρχές της δεκαετίας του 70 καθώς και στο θάνατο πολλών μεγάλων δημιουργών τότε, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτές των Jimi Hendrix, Jim Morisson και Janis Joplin.
Σεβόμενοι τη δήλωση του Jimi Hendrix ως μετάφραση του τίτλου επιλέγουμε το:
"Μαβιά καταχνιά"    


20 Νοεμβρίου 2013

Άι Φωνή Μυστική του Σκοτεινού Έρωτα [Federico Garcia Lorca – μετ. Μάγια Μαρία Ρούσου]



Άι Φωνή Μυστική του Σκοτεινού Έρωτα

Άι φωνή μυστική του σκοτεινού έρωτα
Άι βέλασμα δίχως πρόβατα! Άι πληγή!
Άι κεντρί από χολή, καμέλια καταποντισμένη!
Άι χείμαρρε δίχως θάλασσα, πολιτεία δίχως τείχος!

Άι νύχτα ατέρμονη με άσφαλτο τόρνεμα,
ουράνιο όρος αγωνίας ορθωμένης!
Άι σκύλε μέσα σε καρδιά, φωνή κυνηγημένη!
Σιωπή δίχως πέρατα, ώριμο κρίνο!

Φύγε μακριά μου, πυρή φωνή από πάγο,
μη με θες να χαθώ στα ζιζάνια
όπου δίχως καρπό λυγμούνε σάρκα κι ουρανός.

Άφησε το σκληρό συντέφι της κεφαλής μου
 σπλαχνίσου με, λύσε το πένθος μου!
Κι είμαι έρωτας, κι είμαι φύση!





Το λυκόφως του καπιταλισμού [Γιώργος Π. Τριανταφυλλόπουλος]




















Τι σημαίνει ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και πώς θα κριθεί το πόσες μπορεί να χωρέσει ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό σύστημα; Πότε ωριμάζουν οι υλικοί όροι μέσα στους κόλπους μιας κοινωνίας; Ποια κριτήρια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, ώστε να μπορέσουμε να αποφανθούμε, ότι ένας κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός έχει πλέον εξαντληθεί; Ποιες είναι τελικά οι επιπτώσεις αυτής της εξάντλησης στις κοινωνίες και τους θεσμούς της;
Ποια συμπεράσματα μπορούν να αντληθούν από τα ιστορικά συστήματα και τις μεταβολές τους; Τι μπορεί να σημαίνουν, για μας σήμερα, οι περίοδοι βαθιάς, χρόνιας και γενικευμένης κρίσης της ύστερης Ρωμαϊκής Αρχαιότητας και του τέλους του 14ου αιώνα;
Όλα τα παραπάνω ερωτήματα και η προσπάθεια συγκεκριμένης και με λεπτομέρειες διερεύνησής τους, αποτέλεσαν το αντικείμενο του προβληματισμού του συγγραφέα και το υλικό αποτέλεσμά του είναι το βιβλίο που κρατάτε. Είναι μια προσπάθεια απάντησης στο ερώτημα: σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα ο καπιταλισμός; Έχει εξαντληθεί και σέρνεται γερασμένος περιμένοντας την ανθρώπινη συνειδητή δράση που θα τον βγάλει από το ιστορικό προσκήνιο; Ή μήπως όχι;

19 Νοεμβρίου 2013

Απόστολος Λαγαρίας - Παλέρμο επί Πέντε




















Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εξηκοστό τρίτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, το οδοιπορικό: “Παλέρμο επί Πέντε” του Απόστολου Λαγαρία.



Μια ιστορία και μια διαπίστωση [Απόστολος Θηβαίος]

«Κατοικούσε στο μοτέλ Bancanazio στο κέντρο του Παλέρμο. Εκεί συχνάζουν οι μετανάστες. Πολλοί από αυτούς κατάγονται από τις κεντρικές, αφρικανικές χώρες. Φθάνουν στην Ιταλία από όλες τις μεριές του κόσμου, ρακένδυτοι, όψεις κατατρεγμένες, με τη μυρωδιά της θαλάσσης. Εκείνος κατοικούσε στο μοτέλ Bancanazio αρκετά χρόνια πριν. Τότε το οίκημα ήταν φροντισμένο, τίποτε το γερασμένο και το μυστηριώδες στην πρόσοψή του. Τότε το μοτέλ ήταν μια αριστοκρατική επιλογή για τους ταξιδιώτες και λάμβαναν χώρα υπέροχες χοροεσπερίδες του δικαστικού συλλόγου και άλλων ακαδημαϊκών κοινοτήτων, μ΄αυστηρά επιλεγμένα μέλη. Ήταν κατάφωτο τότε το ξενοδοχείο Bancanazio και ο ναός στη δυτική του πρόσοψη προσέδιδε στο κτίσμα μια μεταφυσική, χριστιανική άχλυ, στοιχείο εξαίσιας σπουδαιότητας για τα κοινωνικά πρότυπα του Παλέρμο. Το διάγραμμα ενός σπιτιού και μια κρήνη, με ανάγλυφες λεπτομέρειες στο κέντρο του πλαισίου, με το βάθος και την αύρα της θεοσέβειας. Η κρήνη έχει πάψει από καιρό να φέρνει νερό. Οι πηγές έχουν στερέψει και απομένει μόνο η θεατρικότητα ενός πεπαλαιωμένου ρεαλισμού που είναι βεβαίως ατόφια ο χαρακτήρας και το ύφος της πόλεως. Η ξύλινη, βαριά θύρα παραμένει ερμητική, κατάστιχτη από συνθήματα και εμβλήματα αφρικανικών, πολιτικών συλλόγων, με κύριο μέλημά τους την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως όσων καταφτάνουν από την Ερυθρά και άλλες φτωχότατες επαρχίες της ηπείρου. Κάποια χρόνια πριν, η επιγραφή Bancanazio φωτιζόταν με πορφυρό, ζωντανό χρώμα. Όμως τώρα πια οι επιγραφές σβηστήκαν και έτσι κανείς δεν αναγνωρίζει την ονομασία του θρυλικού, εκείνου κτίσματος. Εκεί έζησε, λοιπόν ένας σπουδαίος ζωγράφος, με γνώσεις αρχιτεκτονικής και χρώματος. Ο ίδιος αυτός καλλιτέχνης εργάστηκε για έτη στην αναστύλωση της εκκλησίας του Σαν Κατάλντο, στην πλατεία Μπενίνι του Παλέρμο. Εκείνος μερίμνησε για την αποκατάσταση του αρχικού ύφους και της λιτότητας του ναού. Η εργασία αυτή τον απασχόλησε για χρόνια, αποκόπτοντάς τον οριστικά από την τέχνη της προσωπογραφίας, με την οποία τόσο γνωστός κατέστη στους κύκλους της ιταλικής αριστοκρατίας. Ευπατρίδες, νεαρές καλλονές, κορίτσια των ναύλων, ναύτες και εργάτες του Παλέρμο αποτέλεσαν για έτη το βασικό υλικό για τα ζαχαρένια εικονίσματα του δημιουργού. Ζαχαρένια, καθώς ο ίδιος φρόντιζε να στρώνει μια αποχρώσα συχνότητα του λευκού στις όψεις και τα δράματά του, έτσι ώστε ετούτα να αποκτούν με την ωριμότητα του χρώματος, μια θολή, αναμνησιακή αισθητική. Πέρα όμως από ετούτα, η κάτασπρη επίστρωση φρόντιζε με επιμέλεια τις διαστρωματώσεις των προσωπογραφιών, καθιστώντας αυτές ανθεκτικές στο πέρασμα των ετών και τη φθορά που επιφέρουν. Ο καλλιτέχνης τ΄όνομα του οποίου λησμονείται στους καταλόγους και τα μητρώα της πόλεως, μερίμνησε με τρυφερότητα για την ανάδειξη του ψαμίτη που με πληθωρικότητα επενδύει στα τειχία της εκκλησίας. Ακόμη επέδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για τη διέλευση του φωτός, σε όλα τα επίπεδα και στις θολωτές καμάρες καθενός από τους τρεις τρούλους. Και δεν άφησε πουθενά το όνομα και το γένος του, καθώς συνήθιζαν να πράττουν οι τεχνίτες σε ανάλογες περιστάσεις. Μονάχα φιλοτέχνησε μια παράταιρη σύνθεση, ολότελα ξένη προς την καθολική ευσέβεια. Επέλεξε ένα αδιόρατο σημείο, σε έναν από τους κορινθιακούς κίονες που συγκρατούν τον ευρύχωρο γυναικωνίτη. Εκεί ζωγράφισε το θυμό του Αχιλλέα, ένα έργο μοντέρνο και ερωτικό που είναι πολύ πιο ανθρώπινο από τις τραχιές, θεολογικές φιγούρες των μοναχών Βενεδικτίνων και των άλλων δημοφιλών αγίων, με τα σύμβολα και την αισθητική του λειψάνου.Ο Αχιλλέας έφερε μοντέρνα ενδυμασία, νεωτερική θα μπορούσαν να την χαρακτηρίσουν πριν από χρόνια οι πιο ακραίοι θεωρητικοί του χρωστήρα. Ακόμη ο Αχιλλέας ακουμπούσε σε ένα ξύλινο τραπέζι και είχε στο χέρι του ένα κλωνί φρέζιες και τα χαμηλωμένα του φτερά, δίχως να στρέφει το βλέμμα του στον Πάτροκλο και συγκρατώντας τους ερυθρούς, ολοζώντανους, προπατορικούς καρπούς. Ο άνδρας πέθανε πριν από αιώνες. ‘Εκτοτε η τέχνη ησύχασε, εξελίχθηκε δίχως παραφορά. Ο Αχιλλέας επέστρεψε νεκρός στη Φθία και η Νέα Αγχίαλος απέκτησε την όψη μιας σύγχρονης κωμοπόλεως. Επισημαίνεται πως εκείνο το παραμύθι, εκείνη η σύλληψη περιφρονήθηκε μες στον εκσυγχρονισμό της τέχνης, οι προσωπογραφίες και οι μικρογράφοι κατέντησαν αναχρονιστικοί και οι έρωτες, όπως του Αχιλλέα σκιές, μια φτώχια επιβλητική της αστικής ψυχής μας. Ακόμη, σφραγίστηκαν πολλά από τα παράθυρα που κοιτούν στην οδό του Παλέρμο, αποδίδοντας στο Bancanazio την αίσθηση του ερρειπιώνα.»

Το είδος της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας συνιστά μια ιδιαιτερότητα για την τέχνη του λόγου. Και τούτο διότι μεταστοιχειώνει το αναγνωστικό ενδιαφέρον από τη φαντασίωση στο ρεαλισμό. Με τούτο τον τρόπο ο λόγος καθίσταται το μέσο για τη νοητική παρουσία του προσώπου στους χώρους της εκθέσεως. Τα ταξιδιωτικά, συνιστώντας ένα κολάζ εμπειριών, τοπωνύμιων, προσώπων και περιόδων μπορούν να μεταδώσουν τα κοινωνικά και πολιτιστικά ιδεώδη ενός τόπου, άλλοτε γλαφυρά και άλλοτε πάλι στηριγμένα σε ποικίλες εξειδικεύσεις. Η οπτική του προσώπου που καταγράφει τις ταξιδιωτικές εμπειρίες θα μεταδοθεί με επάρκεια υπακούοντας πάντοτε στο βαθμό του καλλιτεχνικού τάλαντου. Και στην περίπτωση του Απόστολου Λαγαρία ετούτο αφθονεί. Με μια σύγχρονη, επικαιροποιημένη καταγραφή του Παλέρμο και των αφορμών, οι οποίες τον οδήγησαν στον ιταλικό νότο κατορθώνει να καταστρώσει ένα εξαίσιο λεύκωμα λόγου και εικόνας. Την ώρα που διακρίνεται η υγεία του λόγου και της παρατήρησής του, ο Λαγαρίας γεωμετρεί με το φωτογραφικό φακό το Παλέρμο, εισφέροντας στην αισθητική μας τόσο την τρυφερή, όσο και την εκσυγχρονισμένη όψη της ιταλικής πόλης. Η έμπνευση που οδηγεί τα ταξιδιωτικά του Λαγαρία, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ανταποδοτικά, καθιστώντας κάθε μια φωτογραφική λήψη, ένα κείμενο που δεν καταγράφηκε, μια ιστορία που δεν ειπώθηκε, τη φαντασία που δεν πτοήθηκε από τον όποιον ρεαλισμό. Με αφορμή ετούτο το στοιχείο η ιστορία που προηγείται. Ως ευχαριστία κυρίως, στην εξαιρετική, ταξιδιωτική εργασία του Θεσσαλονικού Απόστολου Λαγαρία.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης επισημαίνει πως είναι γλώσσα αυτοί οι βόγγοι, οι μηκυθμοί, οι πορδές και τα ρεψίματα, οι πενήντα λέξεις που διεκπεραιώνουν ολόκληρο το φάσμα της ζωής. Κατ΄αντιστοιχία λοιπόν είναι  Παλέρμο το κτίριο με την επιγραφή Bancanazio, η νεαρή κοπέλα στη δημοφιλή οδό, ο νεαρός βαστάζος και οι τεχνίτες εμπρός στο διακεκριμένο ναίσκο. Όλα ετούτα είναι βεβαίως το Παλέρμο.

18 Νοεμβρίου 2013

Απαλλοτρίωση...







































... χρήσης ένεκα της υγρασίας.


[Θησείο 14.11.2013 18.15]

Eleanor Rigby [Paul McCartney]


Ελεονόρα Rigby

Κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους
Ω, κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους

Η Ελεονόρα Rigby στην εκκλησία. μετά από ‘να γάμο, το ρύζι μαζεύει
Στα όνειρά της ζει
Στο παράθυρο της περιμένει, φορώντας την όψη που σε μια γυάλα φυλάει, δίπλα στην πόρτα
Άραγε για ποιον;

Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι
Από πού έρχονται όλοι αυτοί; 
Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι
Πού ανήκουνε όλοι αυτοί;

Ο πατέρας  McKenzie το κήρυγμα γράφει που κανείς δε θα ακούσει
Κανείς δεν πλησιάζει
Κοίτα τον πως δουλεύει, τις κάλτσες του μες στη νύχτα μαντάρει όταν κανένας δεν είναι εκεί
Τι τον νοιάζει;

Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι
Από πού έρχονται όλοι αυτοί; 
Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι
Πού ανήκουνε όλοι αυτοί;

Κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους
Ω, κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους

Η Ελεονόρα Rigby πέθανε στην εκκλησία και θάφτηκε μαζί με τ’ όνομά της
Δεν ήρθε κανείς 
Ο πατέρας  McKenzie τις βρώμες απ’ τα χέρια του σκουπίζει καθώς απ’ τον τάφο μακραίνει 
Δε σώθηκε κανείς

Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι (κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους)
Από πού έρχονται όλοι αυτοί; 
Όλοι οι μοναχικοί άνθρωποι (Ω, κοίτα όλους τους μοναχικούς ανθρώπους)
Πού ανήκουνε όλοι αυτοί;


περιλαμβάνεται στη συλλογή:















(κατεβάστε τη: εδώ)






Eleanor Rigby

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Father McKenzie writing the words of a sermon that no one will hear
No one comes near
Look at him working, darning his socks in the night when there's nobody there
What does he care?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name
Nobody came
Father McKenzie wiping the dirt from his hands as he walks from the grave
No one was saved

All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all come from?
All the lonely people (Ah, look at all the lonely people)
Where do they all belong?

Ακούστε το εδώ

απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας



17 Νοεμβρίου 2013

Πώς θρυμματίζεται η αγάπη [Ελένη Κοφτερού]



Πώς  θρυμματίζεται η αγάπη

κύκλοι σπασμένοι 
κρίκοι ορφανοί από αλυσίδες 
που δένανε 
παρέες σε φωτιές της θάλασσας
ζευγάρια
σε φεγγαροπλασμένους όρκους 
φίλους παιδικούς 
-σέρνουνε μαζί τους
τα πούπουλα απ' τον μαξιλαροπόλεμο-

τρίμματα αιχμηρά
που αιωρούνται 
τσιμπούν 
περιοδικά
κάθε που γεμίζει το φεγγάρι

16 Νοεμβρίου 2013

Παρουσίαση των ποιητικών συλλογών της Ελένης Κοφτερού (Περί Άνοιξης και άλλων Εμμονών) και του Μπάμπη Χαραλαμπόπουλου (Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθών)



... η παρουσίαση των δυο ποιητικών συλλογών (μπορείτε να τις διαβάσετε εδώ και εδώ), στο "...στο κύμα" στην Καλαμάτα, ήταν από κάθε άποψη επιτυχημένη.




















































































































































Το "προσωπικό κέρδος" βρίσκεται στις στιγμές που περνάς με τους φίλους σου.

Woodstock [Joni Mitchell]


Woodstock

Έναν, συνάντησα, παιδί του Θεού
Κατά μήκος του δρόμου περπατούσε
Και τον ρώτησα: "που πας;"
Κι έτσι μου απάντησε:
"Κάτω, πηγαίνω, στου Yasgur τη φάρμα
Να παίξω, πηγαίνω, σε μια μπάντα  rock 'n' roll
Για ελεύθερο, πηγαίνω, κάμπινγκ
Να προσπαθήσω, πηγαίνω, να λευτερώσω την ψυχή μου

Από αστερόσκονη είμαστε φτιαγμένοι
Και χρυσαφένιοι
Και να ‘πιστρέψουμε πίσω
Στον Κήπο, μας τ’ οφείλουμε

Τότε μπορώ δίπλα σου να βαδίσω
Έχω έρθει εδώ να χάσω την καπνιά
Και να με νιώσω μέρος αυτών, που θ’ αλλάξουνε τον κόσμο
Καλά, ίσως η κατάλληλη να ‘ναι η ώρα
Ή πάλι να ‘ναι του ανθρώπου η ώρα
Είμαι χωρίς ταυτότητα
Αλλά, μάθε, η ζωή ‘ναι να τη μαθαίνεις διαρκώς

Από αστερόσκονη είμαστε φτιαγμένοι
Και χρυσαφένιοι
Και να ‘πιστρέψουμε πίσω
Στον Κήπο, μας τ’ οφείλουμε

Απ’ όταν φτάσαμε στο Woodstock
Πάνω, ήμασταν, από πεντακόσιες χιλιάδες δυνατοί
Και ολούθε υπήρχε τραγούδι και γιορτή
Κι είδα σ’ όνειρο τα βομβαρδιστικά
Τα σαν ιππασίας όπλα φονικά στον ουρανό
Να ‘χουν γίνει πεταλούδες
Απ’ το έθνος μας επάνω

Από αστερόσκονη είμαστε φτιαγμένοι
Δισεκατομμυρίων τόσων χρόνων άνθρακας
Και χρυσαφένιοι
Στου διαβόλου, φυλακισμένοι, τα παζάρια
Και να ‘πιστρέψουμε πίσω
Στον Κήπο, μας τ’ οφείλουμε


Woodstock

I came upon a child of God
He was walking along the road
And I asked him where are you going
And this he told me
I'm going on down to Yasgur's farm*
I'm going to join in a rock 'n' roll band
I'm going to camp out on the land
I'm going to try an' get my soul free 

We are stardust
We are golden
And we've got to get ourselves
Back to the garden

Then can I walk beside you
I have come here to lose the smog
And I feel to be a cog in something turning
Well maybe it is just the time of year
Or maybe it's the time of man
I don't know who I am
But you know life is for learning

We are stardust
We are golden
And we've got to get ourselves
Back to the garden

By the time we got to Woodstock
We were half a million strong
And everywhere there was song and celebration
And I dreamed I saw the bombers
Riding shotgun in the sky
And they were turning into butterflies
Above our nation

We are stardust
Billion year old carbon
We are golden
Caught in the devil's bargain
And we've got to get ourselves
back to the garden



*Στη φάρμα του Max B.Yasgur (15.12.1919-15.02.1973) πραγματοποιήθηκε το “Woodstock Music and Art Fair” το τριήμερο 15-17.08.1969.




















Ακούστε το εδώ από το album: Déjà Vu των Crosby, Stills, Nash & Young


απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας

15 Νοεμβρίου 2013

Lucy In The Sky With Diamonds [John Lennon]


Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά

Σε μια βάρκα σε ποτάμι εικονίσου
Με μανταρινιές στις όχθες και  πορτοκαλόχρωμους ουρανούς
Κάποια σε φωνάζει και σιγανά της απαντάς
Ένα κορίτσι με μάτια καλειδοσκοπικά

Κίτρινα και πράσιν’ από cellophane λουλούδια
Υψώνονται απ’ το κεφάλι σου πάνω
Το κορίτσι, ψάχνεις, με τον ήλιο στα μάτια του
Μα, αυτή έχει φύγει

Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Ω!  Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά

Ακολούθησέ τη κάτω στη γέφυρα δίπλα στην κρήνη
Όπου λικνιζόμενοι αλογάνθρωποι τρώνε πίτες ζαχαρωτών
Όλοι χαμογελούν καθώς συμπαρασύρεις τα λουλούδια περνώντας
Που φτάνουν σε δυσθεώρητα ύψη

Εφημεριδένια ταξί εμφανίζονται στην ακτή
Περιμένοντας μακριά να σε πάρουν
Στην πρύμνη τους ανεβαίνεις με το κεφάλι σου στα σύννεφα
Και φεύγεις

Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Ω!  Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά

Σ’ ενός τρένων σταθμό εικονίσου
Μ’ αχθοφόρους από πλαστελίνη και φροντισμένες γυάλινες γραβάτες
Ξαφνικά κάποιος είν’ εκεί, στην περιστρεφόμενη πόρτα
Το κορίτσι με τα μάτια τα καλειδοσκοπικά

Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά
Ω!  Η Λούση, διαμαντοστολισμένη, στον ουρανό πετά


Lucy In The Sky With Diamonds

Picture yourself in a boat on a river
With tangerine trees and marmalade skies
Somebody calls you, you answer quite slowly
A girl with kaleidoscope eyes

Cellophane flowers of yellow and green
Towering over your head
Look for the girl with the sun in her eyes
And she's gone

Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds, ah

Follow her down to a bridge by a fountain
Where rocking horse people eat marshmallow pies
Everyone smiles as you drift past the flowers
That grow so incredibly high

Newspaper taxis appear on the shore
Waiting to take you away
Climb in the back with your head in the clouds
And you're gone

Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds, ah

Picture yourself on a train in a station
With plasticine porters with looking glass ties
Suddenly someone is there at the turnstile
The girl with the kaleidoscope eyes

Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds, ah

Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds, ah

Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds
Lucy in the sky with diamonds, ah


Ακούστε το εδώ



14 Νοεμβρίου 2013

Cactus Tree [Joni Mitchell]



Η Κάκτος

Ένας ιστιοπλόος, υπάρχει, που ‘τανε μακριά
Σε μια δεκαετία όνειρα γεμάτη
Και σε μια σκούνα αυτός την παίρνει
Και σα βασίλισσα της φέρεται
Φέρνοντάς της χάντρες απ’ την California
Με κεχριμπαρένιες και πράσινες πέτρες
Απ’ το λιμάνι την έχει καλέσει
Λεύτερος αυτός την έχει φιλήσει
Από μακριά την έχει ακούσει
Στο σπάσιμο και την ανάσα
Των ζιζανίων του νερού
Ενώ απαλλαγμένη είν’ αυτή μες στις ασχολίες της

Ένας άντρας, υπάρχει, που ορειβατεί
Και με τ’ όνομά της τη φωνάζει
Κι η καρδιά της, ελπίζει, να μπορεί να τον ακούσει
Τρεις χιλιάδες μίλια μακριά˙ και την καλεί και πάλι
Εκεί να τη σκεφτεί δίπλα του μπορεί
Κι εκεί ομοίως να του λείπει
Την έχει χάσει στο δάσος
Μολονότι τα λουλούδια της τα ‘δειξε όλα
Και τα κλαδιά χορωδία τραγουδούσαν
Καθώς ανέβαινε τους φολιδωτούς πύργους
Ενός δάσους με δέντρα
Ενώ απαλλαγμένη αυτή κάπου βρισκόταν

Ένας άντρας, υπάρχει, που ‘χει στείλει ένα γράμμα
Και την απάντηση περιμένει
Απ’ τα ταξίδια της αυτήν έχει ζητήσει
Απ’ του αποχαιρετισμού τη μέρα
Γράφει: "Μακάρι να ‘σουν δίπλα μου
Να το πετύχουμε, αν προσπαθήσουμε, μπορούμε"
Την έχει δει στο γραφείο
Με τ’ όνομά της σ’ όλα του τα χαρτιά επάνω
Μες απ΄ των κερδών τη διανομή
Θα του ‘ναι σκληρό
Να τη βγάλει απ’ το μυαλό του
Και είναι απαλλαγμένη αυτή μες στις ασχολίες της

Μια γυναίκα, υπάρχει, στην πόλη
Και νομίζει ότι όλους τους αγαπά
Αυτός, υπάρχει, που την έχει στη σκέψη του
Αυτός, υπάρχει, που ενίοτε τη ζητά
Αυτός, υπάρχει, που της γράφει γράμματα
Με τα νέα του στα γράμματα του τα κακογραμμένα
Τους έχει, αυτούς, στο νου της φέρει
Να ‘χουν γελάσει στο γέλιο της μέσα
Τώρα μαζεύει τις άμυνες της
Γιατί πως κάποιος φοβάται
Θα τη ζητήσει για πάντα
Και είναι απαλλαγμένη αυτή μες στις ασχολίες της

Ένας άντρας, υπάρχει, που μετάλλια της στέλνει
Και απ’ τον πόλεμο αιμορραγεί
Ένας καβγατζής, υπάρχει. κι ένας γελωτοποιός
Κι ένας καταστηματάρχης
Ένας ντράμερ, υπάρχει, κι ένας ονειροπόλος
Και μπορεί και περισσότεροι
Θα τους αγαπήσει όταν τους δει
Μ’ αν την ακολουθήσουν θα τη χάσουν
Και αυτή, μονάχα εννοεί, να τους ικανοποιεί
Και η καρδιά της πλήρης είναι και κούφια
Όπως ένας κάκτος
Ενώ απαλλαγμένη είν’ αυτή μες στις τόσες ασχολίες της



Cactus Tree  

There's a man who's been out sailing
In a decade full of dreams 
And he takes her to a schooner 
And he treats her like a queen 
Bearing beads from California 
With their amber stones and green 
He has called her from the harbor 
He has kissed her with his freedom 
He has heard her off to starboard 
In the breaking and the breathing 
Of the water weeds
While she was busy being free 

There's a man who's climbed a mountain 
And he's calling out her name 
And he hopes her heart can hear 
Three thousand miles he calls again
He can think her there beside him 
He can miss her just the same 
He has missed her in the forest 
While he showed her all the flowers 
And the branches sang the chorus 
As he climbed the scaley towers 
Of a forest tree
While she was somewhere being free 

There's a man who's sent a letter 
And he's waiting for reply 
He has asked her of her travels 
Since the day they said goodbye 
He writes "Wish you were beside me 
We can make it if we try" 
He has seen her at the office 
With her name on all his papers 
Thru the sharing of the profits
He will find it hard to shake her 
From his memory
And she's so busy being free 

There's a lady in the city 
And she thinks she loves them all 
There's the one who's thinking of her
There's the one who sometimes calls 
There's the one who writes her letters
With his facts and figures scrawl 
She has brought them to her senses 
They have laughed inside her laughter 
Now she rallies her defenses 
For she fears that one will ask her
For eternity
And she's so busy being free 

There's a man who sends her medals 
He is bleeding from the war
There's a jouster and a jester 
And a man who owns a store
There's a drummer and a dreamer 
And you know there may be more 
She will love them when she sees them 
They will lose her if they follow 
And she only means to please them 
And her heart is full and hollow 
Like a cactus tree
While she's so busy being free


Ακούστε το εδώ

απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας

13 Νοεμβρίου 2013

Πόλεμος [Arthur Rimbaud, μετ. Αλέξης Ασλάνογλου]




ΠΟΛΕΜΟΣ

ΠΑΙΔΙ, μερικοί ουρανοί, έχουν εκλεπτύνει την οπτική μου: όλοι οι χαρακτήρες έδωσαν μιαν απόχρωση στη φυσιογνωμία μου. Τα Φαινόμενα σάλεψαν. -Τώρα, η αιώνια κάμψη των στιγμών και το άπειρο των μαθηματικών με διώχνουν μες απ’ αυτόν τον κόσμο όπου υφίσταμαι όλες τις κοινωνικές επιτυχίες, σεβαστός από την παράξενη παιδική ηλικία και τις εκτός μέτρου αγάπες. -Στοχάζομαι έναν Πόλεμο, με βάση το δίκαιο ή την ισχύ, με βάση μια λογική πολύ απρόβλεπτη.
Αυτό είναι τόσο απλό όσο μια μουσική φράση.





από:

12 Νοεμβρίου 2013

Κωνσταντίνος Παπανικολάου - “Κύκλοι του Χθες”






















Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εξηκοστό δεύτερο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, το διήγημα: “Κύκλοι του Χθες” του Κωνσταντίνου Παπανικολάου.

11 Νοεμβρίου 2013

Pleasant Street [Tim Buckley]

Ο Δρόμος της Ευχαρίστησης 

Δε θυμάσαι τι να πεις
Τι να κάνεις δε θυμάσαι
Δε θυμάσαι που να πας
Τι να διαλέξεις δε θυμάσαι
Περιστρέφεσαι, κλέβεις, νιώθεις, στα γόνατα πέφτεις

Όλοι οι κολλημένοι άνθρωποι
Ντυμένοι θλιβερά γυρνοβολάνε  
Ούτε να διστάσω
Ούτε να περιμένω μπορώ
Για το Δρόμο της Ευχαρίστησης

Το φως του ήλιου σου θυμίζει τους αδιέξοδους ουρανούς
Νόμιζες πως πετούσες, αλλά άνοιξες τα μάτια σου
Και σε είδες να πέφτεις πάλι στα ψέματα του χθες
Γεια σου, Δρόμε  της Ευχαρίστησης, το ξέρεις πως αυτή επέστρεψε
Γυρίζεις, κλέβεις, νιώθεις, στα γόνατα πέφτεις

Όλοι οι κολλημένοι άνθρωποι
Ντυμένοι θλιβερά γυρνοβολάνε  
Ούτε να διστάσω
Ούτε να περιμένω μπορώ
Για το Δρόμο της Ευχαρίστησης

Στο λυκόφως ο εραστής σου στο δώμα σου έρχεται
Θα σε στριφογυρίσει, ολόγυρα στο σμαραγδένιο του αργαλειό θα σε υφάνει
Κι εσύ απαλά θα του ψιθυρίζεις παντού στο αφτί του
«Γλυκέ μου εραστή, λατρεύω το Δρόμο της Ευχαρίστησης
Γυρίζω, κλέβω, νιώθω στα γόνατα να πέφτω»

Όλοι οι κολλημένοι άνθρωποι
Ντυμένοι θλιβερά γυρνοβολάνε  
Ούτε να διστάσω
Ούτε να περιμένω μπορώ
Για το Δρόμο της Ευχαρίστησης

Δε θυμάσαι τι να πεις
Τι να κάνεις δε θυμάσαι
Δε θυμάσαι που να πας
Τι να διαλέξεις δε θυμάσαι
Περιστρέφεσαι, κλέβεις, νιώθεις, στα γόνατα πέφτεις

















Pleasant Street

You don't remember what to say
You don't remember what to do 
You don't remember where to go
You don't remember what to choose
You wheel, you steal, you feel, you kneel down 

All the stony people
Walking 'round in Christian licorice clothes
I can't hesitate
And I can't wait
For Pleasant Street 

The sunshine reminds you of concreted skies
You thought you were flying but you opened your eyes
And you found yourself falling back to yesterday's lies
Hello, Pleasant Street, you know she's back again
You wheel, you steal, you feel, you kneel down 

All the stony people
Walking 'round in Christian licorice clothes
I can't hesitate
And I can't wait
For Pleasant Street 

At twilight your lover comes to your room
He'll spin you, he'll weave you 'round his emerald loom
And softly you'll whisper all around his ear
"Sweet lover, I love Pleasant Street
I wheel, I steal, I feel my way down to kneel" 

All the stony people
Walking 'round in Christian licorice clothes
I can't hesitate
And I can't wait
For Pleasant Street 

You don't remember what to say
You don't remember what to do
You don't remember which way to go
You don't remember who to choose
You wheel, you steal, you feel, you kneel down


Ακούστε το εδώ.

ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Πρίμπας