Τι κοινό μπορεί να έχουν:
το Giants Steps του John Coltrane,
το Eυαγγέλιο: το 4πλό βινίλιο της ΕΜΙ με έργα του Νίκου Σκαλκώτα,
το σετ των 15 (8+7) βινιλίων με το σύνολο των έργων του Johann Sebastian Bach με τον Helmut Walcha (στη φωτογραφία η επανέκδοση σε 12 cd),
,το Αυτοσχεδιάζοντας στο Μπαράκου με τους Σάκη Παπαδημητρίου και Φλώρο Φλωρίδη,
και η 9η Συμφωνία του Ludwig van Beethoven (στη φωτογραφία απόσπασμα από την πρωτότυπη παρτιτούρα του έργου);
Πέρα από το ότι πρόκειται για έργα μουσικής, εκ πρώτης όψεως καμία άλλη.
Στην πράξη όμως πρόκειται για εκείνα τα έργα που όταν τα συνάντησα συνειδητοποίησα γιατί αυτά που άκουγα μέχρι τότε δε με άγγιζαν. Συνάντησα αυτά τα έργα, με αυτή τη χρονολογική σειρά, στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου, πίσω στα 1978-1980, σε μια εποχή που εκτός από δυο τρία περίπτερα στην πλατεία Συντάγματος (τα μόνα που έφερναν πού και πού μερικά ξένα περιοδικά για τη jazz και συνιστούσαν τη μόνη μου τότε πηγή πληροφοριών για τη μουσική αυτή) και τρία τέσσερα δισκοπωλεία, στο κέντρο της Αθήνας, δεν υπήρχε κανένας τρόπος να μάθεις για αυτά τα είδη μουσικής (αυτό το "είδη" βέβαια ποτέ δεν το κατάλαβα ως απόλυτο οριοθετικό) αφού βρίσκονταν είτε εκτός επίσημου ραδιοφώνου αλλά και των πειρατικών σταθμών (τότε απαγορευόταν η ραδιοφωνική εκπομπή προγραμμάτων εκτός από τα κρατικά) είτε παρουσιάζονταν με τρόπο - και αναφέρομαι στη λεγόμενη κλασική μουσική - που απέτρεπε ένα νέο μέσο άνθρωπο να ασχοληθεί ως ακροατής. Από μια άποψη νοιώθω τυχερός γιατί αν τα συναντούσα πολύ αργότερα και όντας ήδη διαμορφωμένος από την έξη (ή μάλλον πλύση εγκεφάλου;) στους "ήχους" που κυριαρχούσαν στις συζητήσεις στο σχολείο, στις παρέες κλπ δε θα ήμουνα σε θέση να τα αξιολογήσω και η μουσική θα παρέμενε το συνοδευτικό ηχητικό υπόβαθρο της παρέας.
