Την Κυριακή 19 Μάη 2024, ο Π.Ο.Υ (Περιπατητική Ομάδα Υμηττού) οργάνωσε και διεξήγαγε πεζοπορική εκδήλωση στα Γεράνεια όρη, την οποία ακολούθησα.
Η διαδρομή έχει σημειωθεί στο χάρτη από τη wikimapia:
Εικόνες από μεγάλο μέρος τής υπόψη διαδρομής έχουνε παρουσιαστεί, παλαιότερα, στο παρόν ιστολόγιο, με τη σημείωση ότι τότε είχα ανέβει στην κορυφή Πίντιζα ακολουθώντας ανάποδα τη διαδρομή [Πίσια (από το εκκλησάκι Αγ. Αθανάσιος) – Κουκουνάρθι – Πίντιζα] ενώ είχα κατέβει, στην επιστροφή, το πολύ επικλινές μονοπάτι, το οποίο περνά από: τον παλιό Ξενώνα Γαλανόπουλου – ανάντη ρεματιάς Γκούρα – Πίσια).
Ξεκινήσαμε, από το τελευταίο πέταλο τού ασφαλτόδρομου Περαχώρα – Πίσια, ακολουθώντας αρχικά το δασικό χωματόδρομο προς το εκκλησάκι Αγ. Γεώργιος (σ.σ. στον οποίο ανοίγεται μεγάλου πλάτους ζώνη πυροπροστασίας και αυτό, επειδή οι εργασίες είναι σε εξέλιξη, δυσκόλεψε λίγο να βρούμε το σημείο που ανεβαίνει το μονοπάτι τής «πράσινης διαδρομής»):
…περάσαμε από τα λιγοστά σωζόμενα ερείπια οχύρωσης στη θέση 38°00’56’’N 22°58’19’’E:
…κάναμε μια μικρή παράκαμψη για να δούμε το εκκλησάκι Άγιος Γεώργιος
…πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι τής πράσινης διαδρομής, το οποίο μεταξύ των 600 και 800 μ. υψόμετρο έχει μέση κλίση πάνω από 20%. Η ορατότητα, δυστυχώς, περιοριζότανε λόγω τής αφρικανικής σκόνης. Στη δεύτερη εικόνα, στο βάθος διακρίνεται το χωριό Περαχώρα και οριακά η Λίμνη Ηραίου Βουλιαγμένης.:
Στην επόμενη ένα ξέφωτο, στα 913 περίπου μ. υψόμετρο. Από εδώ το μονοπάτι φεύγει, προς Πίντιζα, από δυτικά τού ξέφωτου (σ.σ. δεξιά όπως ανεβαίνεις) και θέλει λίγο ψάξιμο για τα πράσινα σημάδια:
Η διαδρομή συνεχίζει στο αρχέγονο δάσος ελάτων, πεύκων κ.λπ. με χορτολιβαδικές εκτάσεις. Στην Τρίτη εικόνα, στο βάθος, η κορυφή Πίντιζα:
Στις επόμενες η πηγή Πίντιζα και παλιές σωληνώσεις μεταφοράς τού νερού:
Η ορατότητα από την κορυφή Πίντιζα προς τα νότια, λόγω τής αφρικανικής σκόνης, ίσα που επέτρεπε να διακρίνεις τον Ισθμό τής Κορίνθου:
Κατόπιν πήραμε το μονοπάτι (σ.σ. με κόκκινα κυρίως σημάδια), στην πεπλατυσμένη, καταπράσινη με ποικίλες πινελιές χρώματα, λόγω εποχής, κορυφογραμμή με το ολοζώντανο δάσος:
Στην επόμενη μια πηγή, στη θέση 38°00’22’’N 22°59’17’’E., με διαμορφωμένο λάκκο για να μπορούνε να πιούνε ζώα:
Θα πρέπει να τονιστεί ότι η πεπλατυσμένη κορυφογραμμή είναι διάσπαρτη από πηγές, εποχικές ή που αναβλύζουνε νερό όλο το χρόνο, κάποιες από τις οποίες βγάζουν αρκετό νερό, το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις κατεβαίνει με σωληνώσεις για να καλύψει, σε κάποιο βαθμό, γεωργικές κ.λπ. ανάγκες. Μου φαίνεται απίθανο να πρόκειται για νερό που αποθηκεύεται, και πηγάζει από όπου βρει διάδρομο, σε ένα μεικτό ασβεστολιθικό και ηφαιστειογενές περιβάλλον, αποκλειστικά στην κορυφογραμμή. Πολύ πιθανό να πρόκειται για νερό που έρχεται υπόγεια και από κοντινές, ψηλότερες, κορυφές των Γερανείων (π.χ. Μεγάλη Ντουσκιά, κορ. 1.068 μ., και Μακρυπλάγι, κορ. 1.369 μ.) ή να ανεβαίνει με τη συνδρομή γεωθερμικής ενέργειας (ας μην ξεχνάμε ότι στο Λουτράκι υπάρχουν ιαματικές πηγές που αναβλύζουνε νερό με πολλά μεταλλικά στοιχεία από μεγάλα βάθη ενώ τα Γεράνεια βρίσκονται στο ηφαιστειακό τόξο τού Αιγαίου, και μεταξύ άλλων φιλοξενούνε το ανενεργό, αλλά με πολύ έντονη, αδιάλειπτη για πάνω από 2 εκ. χρόνια, μεταηφαιστειακή δραστηριότητα, ηφαίστειο, το Σουσάκι.)
Είδαμε και τα φιλικά αλλά ημιάγρια άλογα που ζούνε στην κορυφογραμμή.:
Συνεχίσαμε προς τη Ράχη Κουκουνάρθι ή Κουκουνάρι. Στην πρώτη και την τρίτη εικόνα, στο βάθος, οι κορυφές: η Μικρή Ντουσκιά, πίσω της η Μεγάλη Ντουσκιά και πίσω της το Μακρυπλάγι.:
Μια ακόμα πηγή με πέτρινη βρύση και ποτίστρα για ζώα, στη θέση 38°00’25’’N 22°59’55’’E:
Προκειμένου να περάσουμε από το όμορφο δεντρόσπιτο, κατεβήκαμε μια ρεματιά με πλατάνια, στα οποία το καινούργιο φύλλωμα λάμπει!:
Κατεβήκαμε κατόπιν προς τον ασφαλτόδρομο, που συνδέει τα Πίσια με το Σχίνο, στο σημείο που βρίσκεται το εκκλησάκι Αγ. Νεκτάριος, από όπου μας παρέλαβε το πούλμαν.
.png)
