03 Ιουλίου 2024

Δυο τραγούδια των Pima

Οι Akimel O'odham (O'odham: «άνθρωποι τού ποταμού») ή Pima (Pima: pi 'añi mac ή pi mac: «δεν ξέρω», ονομασία που τους αποδόθηκε από τους Ισπανούς), είναι μια φυλή ιθαγενών ινδιάνων, στη βόρεια Αμερική, οι οποίοι ζούσανε και ζούνε στη σημερινή κεντρική και νότια Arizona των ΗΠΑ και στις πολιτείες Sonora και Chihuahua, στο βορειοδυτικό Μεξικό. Διαβιούσανε και διαβιούνε στις όχθες των ιερών, για τους Pima, ποταμών Gila, Salt, Yaqui και Sonora, με τις κοινωνίες τους να είναι αναπόδραστα συνδεδεμένες με αυτούς.
Η αρχαία τους οικονομία βασιζότανε στη γεωργία, το κυνήγι αλλά και τη συλλογή τροφής και στα όμορφα υφάσματα και καλάθια τα οποία φτιάχνανε και εμπορευόντουσαν. Για να αντιμετωπίσουνε την εκτεταμένη ανομβρία είχανε κατασκευάσει ένα εκτεταμένο σύστημα άρδευσης, μέρος του οποίου χρησιμοποιείται και σήμερα.
Πριν από την άφιξη των ευρωπαίων, από την επαφή με τους οποίους αλλοιώθηκε ανεπανόρθωτα ο πολιτισμός τους, είχανε προβλήματα με τους Apache και τους Yavapai, οι οποίοι έκαναν επιδρομές στα χωριά τους. Σήμερα αριθμούνε περί τα 11.000 άτομα.
Αναλυτικά:  


THE WARNING OF THE FLOOD

Weep my unfortunate people!
All this you will see take place.
Weep my unfortunate people!
For the waters will cover the land.
Weep my unhappy relatives!
You will learn all.
Weep my unhappy relatives!
You will learn all.
The waters will cover the mountains.

Weep my unfortunate people!
All this you will see take place.
Weep my unfortunate people!
For the waters will cover the land.

Πηγή: gutenberg.org 

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΠΛΗΜΥΡΑ  

Κλάψε κακότυχέ μου λαέ!
Για όλα που πρόκειται να συμβούν.
Κλάψε κακότυχέ μου λαέ!
Για τα νερά που πρόκειται να σκεπάσουνε τη γη.
Κλάψτε δύστυχοι μου συγγενείς!
Θα τα μάθετε όλα.
Κλάψτε δύστυχοι μου συγγενείς!
Θα τα μάθετε όλα.
Τα νερά θα σκεπάσουνε τα βουνά.

Κλάψε κακότυχέ μου λαέ!
Για όλα που πρόκειται να συμβούν.
Κλάψε κακότυχέ μου λαέ!
Για τα νερά που πρόκειται να σκεπάσουνε τη γη.


EMERGENCE SONG

Together we emerge with our rattles;
Together we emerge with our rattles,
Bright-hued feathers in our head-dresses.
With our nyñnyirsa we went down;
With our nyñnyirsa we went down,
Wearing Yoku feathers in our head-dresses.
This is the white land; we arrive singing,
Head-dresses waving in the breeze.
We have come! We have come!
The land trembles with our dancing and singing.
On these black mountains all are singing.
Head-dresses waving, head-dresses waving.
We all rejoice! We all rejoice!
Singing, dancing, the mountains trembling.

Πηγή: gutenberg.org 

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΝΑΔΥΣΗΣ

Μαζί αναδυόμαστε με τα κρόταλά μας·
Μαζί αναδυόμαστε κροταλίζοντας,
Με φωτεινά φτερά στα καλύμματα κεφαλής μας.
Με τα πολεμικά μας ρούχα είχαμε κατέβει·
Με τα πολεμικά μας ρούχα είχαμε κατέβει,
Φορώντας και φτερά στα καλύμματα κεφαλής μας.
Αυτή ‘ναι η λευκή γη· τραγουδώντας ήρθαμε,
Τα καλύμματα κεφαλής κυματίζουνε στον άνεμο.
Έχουμε φτάσει! Έχουμε φτάσει!
Τρέμει η γης απ’ τα τραγούδια μας και το χορό μας.
Στα μαύρα αυτά βουνά όλοι τραγουδούν.
Τα καλύμματα κεφαλής κυματίζουν, τα καλύμματα κεφαλής κυματίζουν.
Όλοι χαίρονται! Όλοι χαίρονται!
Τραγουδούν, χορεύουν και τρέμουν τα βουνά.


Σημειώσεις: 
1) Το ανωτέρω τραγούδι, όπως και το προηγούμενο, σχετίζεται με το μύθο, των Pima, για τη δημιουργία τού κόσμου. Ο μύθος βρίσκεται στο 26th Annual Report of the Bureau of American Ethnology του Smithsonian Institute (1904-1905) και ξεκινά ως εξής: 
Εδώ που τώρα βρίσκεται η γη, η ήλιος, το φεγγάρι, τα αστέρια και όλα όσα βλέπουμε δεν υπήρχε τίποτα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα το σκοτάδι μαζευότανε μέχρι που σχημάτισε μια τεράστια μάζα, μες στην οποία αναπτύχθηκε το πνεύμα τού Γιατρού τής Γης, το οποίο, όπως το χνουδωτό βαμβάκι αιωρείται στον άνεμο, παρασυρότανε πέρα δώθε χωρίς στήριγμα ή μέρος να στερεωθεί. 
2) Για τους όρους nyñnyirsa και yoku (σ.σ. υποθέτω ότι με τον γιαπωνέζικο όρο yoku δεν έχει σχέση) δεν βρήκα ερμηνεία και η απόδοση βασίστηκε στο σχετικό κείμενο-μύθο.    



01 Ιουλίου 2024

[στο Ηραίο Περαχώρας Λουτρακίου, 30.07.2024]

Η προγραμματισμένη, από τον Π.Ο.Υ., πεζοπορία στο παραθαλάσσιο μονοπάτι, στα δυτικά Γεράνεια*, για την 30 Ιούνη 2024, η οποία ήτανε το κεντρικό μέρος τής εκδήλωσης τού Π.Ο.Υ., δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί καθώς για τη μέρα εκείνη δεν επιτρεπόταν η διέλευση προσώπων ή και οχημάτων σε δασικές εκτάσεις, στο νομό Κορινθίας, ο οποίος βρισκότανε σε επίπεδο κινδύνου 4, με βάση  τον «Ημερήσιο Χάρτη Πρόβλεψης Κινδύνου Πυρκαγιάς». Στο νομό Κορινθίας, για το 2024, δεν επιτρέπεται η διέλευση και παραμονή σε δασικές περιοχές όταν ο κίνδυνος πυρκαγιάς είναι 4 ή 5.
Από όταν προγραμματιζόταν η εκδήλωση, αυτό, δεν μπορούσε να είναι γνωστό, αλλά για κάθε ενδεχόμενο υπήρχε και σχέδιο Β, το οποίο ακολουθήθηκε και μεταξύ άλλων περιλάμβανε επίσκεψη στα πιο αξιόλογα σημεία τής δυτικότερης άκρης τής χερσονήσου των Γερανείων:
-τον Αρχαιολογικό χώρο, με ίχνη αρχαίας οχύρωσης σε ύψωμα, περί τα 100 μ. ανατολικά τού Φάρου Μελαγκάβι (εικόνες από την οποία θα παρουσιαστούνε κατωτέρω) και

Ακολουθούν εικόνες από
-τα σωζόμενα ερείπια, με νεότερες διαμορφώσεις, τειχών, δίπλα στο δρόμο, λίγα μέτρα από την Αρχαία Κρήνης Ηραίου:


















-μια μικρή σπηλιά, με πολύ όμορφη θέα, λίγο πάνω από το μονοπάτι που ανεβαίνει στον Ι.Ν. Αγ Νικολάου και τον αναλημματικό μυκηναϊκό τοίχο:



















-τον αρχαίο δρόμο προς την περιοχή τού Φάρου Μελαγκάβι. Οι πρώτες τρεις από ένα σπηλαιώδες κοίλωμα, δυτικά και πάνω από τον Αρχαιολογικό χώρο Ηραίου. Στην 5η, δίπλα στο βράχο που προεξέχει στη θάλασσα, βρισκότανε το αρχαίο λιμάνι. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε περιοχή με έντονη τεκτονική δραστηριότητα και, στους αιώνες που ακολούθησαν, το τοπίο έχει διαφοροποιηθεί. Στην τελευταία, μεταξύ άλλων, ψηλά αριστερά διακρίνεται ο Ι.Ν. Αγ. Νικολάου ενώ κάτω η «Δυτική Αυλή» τού Αρχαιολογικού χώρου Ηραίου και πίσω της το νεότερο μικρό λιμανάκι με την ακτή και τον σύγχρονο αναλημματικό τοίχο, ο οποίος συγκρατεί το χώρο, που βρίσκονται τα αρχαία, από τη διάβρωση, την προβλήτα τού 1897 μ.Χ. κ.λπ.:

























-την αρχαία οχύρωση, στο ύψωμα, περί τα 100 μ. ανατολικά από το Φάρου Μελαγκάβι. Στην 1η εικόνα τα σκαλοπάτια που οδηγούσανε στο οχυρό, από νότια. Στις 4η και 5η η είσοδος από βορειοδυτικά. Στη 2η εικόνα μια αρχαία δεξαμενή νερού, σμιλευμένη στο βράχο και χώρος απόθεσης σκουπιδιών από επισκέπτες (ΕΛΕΟΣ…). Στην 3η εικόνα οι λίθοι υποδεικνύουνε τη θέση πύργου ή είναι το όριο τού τείχους τής οχύρωσης. Δεν είδαμε κάποια πινακίδα και η υπόθεση ότι πρόκειται για οχυρωματική θέση είναι προσωπική.:






  
















* Από παλαιότερες αναρτήσεις στο παρόν: