30 Νοεμβρίου 2018

Μωυσίδου Μαρία- Ελένη - Κάθε άνθρωπος στην χρονομηχανή της τρέλας του.

























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ενενηκοστό τέταρτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη συλλογή ποιημάτων: "Κάθε άνθρωπος στην χρονομηχανή της τρέλας του" της Μαρίας Ελένης Μωυσίδου.

-------------------------------

ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΗ ΦΡΙΚΗ

Σκέψεις,
σαν του ονείρου 
το Φόβο

Μην ξυπνήσεις κι είναι εκεί
Μην φέρεις!
Με τα μάγια σου, μη φέρεις!!

Του ονείρου την φρίκη 
μη την φέρεις!!!


ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Κάποτε παίζαμε!
Παιδιά, Ελεύθερα! χωρίς φόβο!
Μόνο ξεγνοιασιά και παιχνίδι....
Όνειρα...όνειρα μικρού παιδιού
Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;

Τώρα τι να ρωτήσω τον εαυτό μου; 
Να γλείψω τα ψυχούλα που αφήσατε πίσω σας;
Με διώχνετε από τον τόπο μου χωρίς να το θέλω!
Σας μισώ, σας μισώ!! Γιατί με καταστρέψατε...!
Παραμύθι μύθι, μύθι 
Το κουτί και το ρεβίθι.

29 Νοεμβρίου 2018

Ain't Nobody's Business If I Do [Porter Grainger, Everett Robbins]


Κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω

Τίποτα να κάνω δεν υπάρχει
Ή τίποτα να πω
Και δε θα με κριτικάρουνε τα παιδιά
Αλλά θα το κάνω
Όπως θέλω να το κάνω έτσι κι αλλιώς
Και δε με νοιάζει ποσώς τι θα πουν οι άλλοι
Αν η ιδέα στο κεφάλι μού καρφωθεί
Στον ωκεανό να βουτήξω
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Αν την Κυριακή πάω στην εκκλησία
Και μετά τη Δευτέρα, όλη μέρα, στο καμπαρέ
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Αν ο άνθρωπός μου χρήματα δεν έχει
Και του πω: «όλα πάρε τα μου γλυκέ μου»
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Αν το τελευταίο μου του δώσω κέρμα
Και σε δύσκολη με φέρει θέση
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Αλλά να με κτυπήσει ο άνθρωπός μου προτιμώ
Παρά να τον ακολουθήσω για πάνω του να πηδήξω και να μ’ εγκαταλείψει
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Πώς κανέναν ορκίζομαι δε θα φωνάξω μπάτσο
Αν ο πατέρας μου με χτυπήσει
Και κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω
Κανενός δουλειά
Και κανενός δουλειά
Κανενός δουλειά δεν είναι εάν το κάνω


Τραγουδήθηκε από τη Billie Holiday, τη Bessie Smith κ.α. σε διάφορες εκτελέσεις και παραλλαγές.

Πηγή: lyricsfreak.com.
Ακούστε το εδώ.


Ain't Nobody's Business If I Do

There ain't nothing I can do
Or nothing I can say
That folks don't criticize me
But I'm going to do
Just as I want to anyway
And don't care just what people say
If I should take a notion
To jump into the ocean
Ain't nobody's business if I do
If I go to church on Sunday
Then cabaret all day Monday
Ain't nobody's business if I do
If my man ain't got no money
And I say "take all mine, honey"
Ain't nobody's business if I do
If I give him my last nickel
And it leaves me in a pickle
Ain't nobody's business if I do
But I'd rather my man would hit me
Than follow him to jump up and quit me
Ain't nobody's business if I do
I swear I won't call no copper
If I'm beat up by my papa
Ain't nobody's business if I do
Nobody's business
Ain't nobody's business
Nobody's business if I do

28 Νοεμβρίου 2018

Παρελαύνοντας [Απόστολος Θηβαίος]

ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΝΤΑΣ
(Σειρά: Μικρές Δοκιμές)

Σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά οι μνήμες του πολέμου παραμένουν νωπές. Αρκεί μια ματιά στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων και μία προς μία επανέρχονται οι τρομερές ημερομηνίες, οι καθοριστικοί τόποι. Η αιώνια πομπή των νεκρών, μια ανεξάντλητη υπόθεση που δοκιμάζει τις καρδιές και προσθέτει στις αποστάσεις, κρατά αμείωτη την ανθρώπινη σημασία της. Στην Θεσσαλονίκη των εργοταξίων και των επιχωματώσεων, πάνω στο σώμα της πόλης που το σημαδεύουν διωγμοί και πυρκαγιές και σταθερές τροχιές, σε μερικές μέρες θα παρελαύνει επιβλητική η σκληρή ανάμνηση. Στις δυνάμεις του στρατού που θα κερδίζουν ολοένα και περισσότερο τις εντυπώσεις, πάνω στον όλεθρο ενός νεόκοπου αιώνα, θα φιλοτεχνηθεί η μοιραία μας ετοιμότητα. Ίσως μια εκδοχή της μαζικής, φιλοπολεμικής μας υστερίας.

Όταν όμως τα εμβατήρια σωπάσουν, οι νεκροί είναι εκείνοι που παρελαύνουν δίχως ρυθμούς και καρδιά. Πρόκειται για παιδιά που έγιναν συντρίμμια και τώρα ζουν μέσα μας μ΄ όλη την πίκρα του κόσμου. Η πόλη αντηχεί τα βήματά τους, φανερώνει μια ιδέα της πιο σκληρής ήττας. Γεμάτοι τρυφερότητα, θεοί που συντρίφτηκαν θα επιστρέψουν στις επικήδειες στήλες τους, σφραγίζοντας τις σελίδες της ιστορίας.

Στη χνάρια τους τώρα βαδίζουν άλλα παιδιά, σε στίχους βγαλμένους απ΄ τις ολόχρυσες σελίδες της νιότης και της περηφάνειας. Αυτές οι πομπές, αυτές οι φανταστικές ορχήστρες που γεννήθηκαν μες στην πλεκτή, μυστική ομοιοκαταληξία των αισθημάτων, συνιστούν ένα είδος τροχαίας ανακοίνωσης, σαν αυτές που καταδιώκουν τις ορεινές μας διαδρομές. Τα ονόματα αυτών των νέων είναι χαραγμένα στη μεγάλη τοιχοποιία της ζωής μας και εκεί θα ζήσουν.

Σημαίνουν ένα είδος ανθρωπιάς, ολότελα ξένο απέναντι στις παγκόσμιες σταθερές. Με την ορμή της βροχής, εικονογραφούν την αντίσταση, την αντοχή απέναντι στο μοιραίο του κόσμου. Αυριανοί απόμαχοι των ποιημάτων, σημαιοφόροι της ζωής και της ελπίδας, σταματούν το κύλημα αυτού του κόσμου που διατρέχει φλεγόμενος τις εποχές. Καθώς γυρίζουμε λίγο λίγο στους παλιούς μας εαυτούς, με την καρδιά μας αρπαγμένη απ΄ τις οδύνες και την παγωνιά μεγαλώνουμε στοργικά εντός μας τη μνήμη. Μες στις πυρκαγιές που εξαντλούν την ομορφιά αυτού του κόσμου, υπάρχουν πάντα οι μαθητές, σύμβολα του ανθρώπινου και του αμετάφραστου. Ανάμεσα στα κουρέλια της ζωής μας που ανεμίζουν ξεχωρίζουν οι σημαίες τους, πλασμένες απ΄ το παλιό μέταλλο της μνήμης και του θάρρους. Νευρικές, φτιαγμένες μες στον άνεμο, τινάζουν τους λαιμούς τους σαν χαρταετοί.

Στα μεγάφωνα της πόλης ακούγονται ποιήματα και οι νέοι, λέει γεμάτοι πίστη διανέμουν τρυφερά αποσπάσματα από το πώς και το γιατί ενός σύμπαντος. Ο ίδιος εκείνος κόσμος που ήταν όνειρο και που άλλοτε γελούσε, δίχως λάμψη πια μέχρι θανάτου μας πληγώνει. Το αίσθημά μας δυσεύρετο πια κάτω από εγκυκλοπαίδειες, προσηλωμένο σε μια απόμακρη δύση, γαντζωμένο στον καινούριο αιώνα των Φώτων. Μόνη υπεροπλία τα νιάτα, οι μαθήτριες και οι μαθητές που δεν έχουν κάνει ακόμη έρωτα, που αποκοιμιούνται με τα πιο περιπετειώδη παραμύθια καρφωμένα στα μάτια τους. Η ψυχή τους είναι δοσμένη στην άνοιξη, τα βήματά τους μια μέρα θα μας κατακτήσουν. Γι΄ αυτήν την πομπή και γι΄ αυτό το ποίημα που άφησε πίσω του ο Χ. Έσσε, σαν υπενθύμιση και σαν κίνδυνο, σωπαίνουν απόψε τα εμβατήρια το ένα μετά το άλλο. Και μες στις ατμόσφαιρες γεννιούνται οι ιδανικές τοιχοποιίες και όσα μεμιάς ενώπιόν μας σημαδεύουν την ιστορία για τώρα και για πάντα.

Γι΄ αυτό και εγώ προσμένω με την ψυχή στα δόντια εκείνη τη στιγμή που οι νέοι μας θα σαρώσουν σαν κύμα την εξέδρα των επισήμων, κλίνοντας την κεφαλή τους προς το μέλλον, προς το μέλλον.

Πηγή: 24grammata.com.

27 Νοεμβρίου 2018

Papa Was A Rolling Stone [Barrett Strong, Norman Whitfield – The Temptations]


Ο πατέρας παντού ήτανε και πουθενά.

Ήτανε τρεις του Σεπτέμβρη.
Τη μέρα εκείνη που πάντοτε θα θυμάμαι, ω ναι!
Γιατί τη μέρα εκείνη πέθαν’ ο μπαμπάς μου.
Δεν είχα ποτέ μου την ευκαιρία να τον γνωρίσω.
Δεν άκουγα παρά μονάχα να μιλάνε άσχημα γι’ αυτόν.
Μάνα, από τα λόγια σου κρέμομαι, την αλήθεια να μάθω.

Και η Μάνα το κεφάλι της μονάχα έσκυψε και είπε:
«Ο Πατέρας, γιε, παντού ήτανε και πουθενά.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.» (*)
«Ο Πατέρας παντού και πουθενά ήτανε γιε μου.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.»

Καλά, καλά.

Έι Μάνα!, μήπως είν’ αλήθεια αυτό που λένε:
Ότι ο Πατέρας ούτε μια μέρα στη ζωή του δούλεψε;
Και Μάνα, άσχημα λόγια στην πόλη κυκλοφορούν
Πως ο Πατέρας τρία είχε ξώγαμα κι άλλη γυναίκα.
Και αυτό σωστό δεν είναι.
Πως ο Πατέρας, κάποιους να λένε άκουσα, ψεύτικα πουλούσε κηρύγματα.
Για τη σωτηρία των ψυχών μιλούσε χρονοτριβώντας.
Ασχολούμενος με χρέη και κλέβοντας στου Κυρίου τ’ όνομα.

Η Μάνα το κεφάλι της μονάχα έσκυψε και είπε:
«Ο Πατέρας, γιε μου, παντού ήτανε και πουθενά.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε, ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.» (*)
«Έι, ο Πατέρας παντού και πουθενά ήτανε.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε, ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.»

Αχ!

Έι Μάνα!, πως τον εαυτόν του ο Πατέρας, άκουσα, καλούσε παντογνώστη.
Αυτό μήπως είναι, πες μου, που τον Πατέρα πρόωρα στον τάφο έστειλε;
Τ’ αλάνια λένε πως ο Πατέρας τα πάντα θα ‘κανε τους λογαριασμούς του να πληρώσει.
Έι Μάνα!, τ’ αλάνια λένε πως ο Πατέρας δεν προβληματιζόταν και πολύ.
Την ώρα του περνούσε γυναίκες κυνηγώντας και στο ποτό.
Μάνα, από τα λόγια σου κρέμομαι την αλήθεια για να μάθω.     
Η Μάνα το βλέμμα της σήκωσε και με δάκρυα στα μάτια είπε:
«Γιε, ο Πατέρας παντού και πουθενά ήτανε – καλά, καλά, καλά, καλά.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε, ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.»
«Ο Πατέρας παντού και πουθενά ήτανε.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε, ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.» 
   
«Ο Πατέρας, είπα, παντού και πουθενά ήτανε.
Σπίτι του όπου το καπέλο του έβγαζε.
Κι όταν πέθανε, ό,τι μας άφησε αυτό μονάχα ήτανε.» 

(*) πιο κοντά θα ήταν ίσως: ’’Κι όταν πέθανε όλους μάς άφησε μόνους’’.



Πρωτότυπο: lyricsfreak.com.
Ακούστε το εδώ.


Papa Was A Rolling Stone 

It was the third of September.
That day I'll always remember, yes I will.
'Cause that was the day that my daddy died.
I never got a chance to see him.
Never heard nothing but bad things about him.
Mama, I'm depending on you, tell me the truth.

And Mama just hung her head and said,
"Son, Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."
"Papa was a rolling stone, my son.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."

Well, well.

Hey Mama, is it true what they say,
That Papa never worked a day in his life?
And Mama, bad talk going around town
Saying that Papa had three outside children and another wife.
And that ain't right.
Heard some talk about Papa doing some store front preaching.
Talkin about saving souls and all the time leeching.
Dealing in debt and stealing in the name of the Lord.

Mama just hung her head and said,
"Papa was a rolling stone, my son.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."
"Hey, Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."

Uh!

Hey Mama, I heard Papa call himself a jack of all trade.
Tell me is that what sent Papa to an early grave?
Folk say Papa would beg, borrow, steal to pay his bill.
Hey Mama, folk say that Papa was never much on thinking.
Spent most of his time chasing women and drinking.
Mama, I'm depending on you to tell me the truth.
Mama looked up with a tear in her eye and said,
"Son, Papa was a rolling stone. (Well, well, well, well)
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."
"Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."

"I said, Papa was a rolling stone.
Wherever he laid his hat was his home.
(And when he died) All he left us was alone."

26 Νοεμβρίου 2018

(χωρίς)


Τίτλοι μη πλαστοί.
Αντί ψωμί κρεμάλες.
Άνθρωποι πλαστοί.
26.11.2018

25 Νοεμβρίου 2018

Ντέμης Κωνσταντινίδης - Σε κλειστά βιβλία

Οι εκδόσεις 24γράμματα και το βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ (Θεσσαλονίκης) σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ του ΝΤΕΜΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ.
Δευτέρα, 26 Νοέμβρη, ώρα: 19.00

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
Ανδρέας Αντωνίου, ποιητής-μεταφραστής 
Άρης Μπιτσώρης, εκπαιδευτικός-στιχουργός.



24 Νοεμβρίου 2018

[στα Δημοτικά Σφαγεία Αθηνών 21.11.2018]

Το κτίριο των Δημοτικών Σφαγείων Αθηνών βρίσκεται στα Σεπόλια, μεταξύ των οδών Τριανταφυλλοπούλου, Ευτοκίου και Νικ. Χατζηαποστόλου, δίπλα στο κλειστό κολυμβητήριο "Λέανδρου".
Κατασκευάστηκε επί δημαρχίας Σπύρου Πάτση και εγκαινιάστηκε στις 06.08.1927. Λειτούργησε ως Βουστάσιο και Σφαγείο μέχρι το 1941. Κατόπιν και αφού διαμορφώθηκαν οι χώροι του, λειτούργησε ως δημοτικό βρεφοκομείο ενώ αργότερα, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ως χώρος φιλοξενίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Κατόπιν εγκαταλείφθηκε και από το 2012 φιλοξενεί το 6ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αθηνών.








        

23 Νοεμβρίου 2018

[στην πεζογέφυρα στον ΗΣΑΠ Νέου Φαλήρου 19.11.2018]




Με μηχανή Nikon D3200, ISO στο 100, ταχύτητα κλείστρου στα 30 sec, το διάφραγμα στο f/22 και αυτόματη εστίαση.

22 Νοεμβρίου 2018

What's Going On - Marvin Gaye


Τι συμβαίνει

Μάνα, μάνα
Τόσες πολλές υπάρχουνε που κλαίνε γοερά
Αδελφέ, αδελφέ, αδελφέ
Που πεθαίνετε αμέτρητ’ είστε
Πως υπάρχει το ξέρεις τρόπος
Κάμποση να φέρει σήμερα αγάπη – ω ναι!

Πατέρα, πατέρα
Δεν χρειάζεται να οξυνθεί
Ο πόλεμος βλέπεις απάντηση δεν είναι
Γιατί η αγάπη μονάχα το μίσος να υποτάξει μπορεί
Πως υπάρχει το ξέρεις τρόπος
Κάμποση να φέρει σήμερα αγάπη

Απεργοί με πλακάτ περιφρουρούν
Με βία μη με τιμωρείς
Μίλα μου κι έτσι θα καταλάβεις
Ω!, τι συμβαίνει (δες)
Τι συμβαίνει (δες)
Ναι, τι συμβαίνει (δες)
Α! τι συμβαίνει (δες)

Στο μεταξύ
Μπράβο, μωρό
Μπράβο
Μπράβο

Μάνα, μάνα, όλοι για λάθος μάς νομίζουν
Ω! αλλά ποιοι να μας δικάσουν είναι αυτοί
Για τα μαλλιά μας μονάχα που ‘ναι μακριά
Ω! Πως υπάρχει το ξέρεις τρόπος
Κάμποση κατανόηση σήμερα να φέρει 
Ω!

Απεργοί με πλακάτ περιφρουρούν
Με βία μη με τιμωρείς
Μίλα μου
Έτσι θα καταλάβεις
Τι συμβαίνει
Ναι, τι συμβαίνει
Τι συμβαίνει πες μου
Τι συμβαίνει θα σου πω - εε
Μπράβο μωρό
Μπράβο μωρό

(ένα ιστορικό πολιτικό τραγούδι από έναν κατά βάση ερωτικό τραγουδοποιό της soul)
Πηγή: azlyrics.com. 
Ακούστε το εδώ.


What's Going On

Mother, mother
There's too many of you crying
Brother, brother, brother
There's far too many of you dying
You know we've got to find a way
To bring some lovin' here today - Ya

Father, father
We don't need to escalate
You see, war is not the answer
For only love can conquer hate
You know we've got to find a way
To bring some lovin' here today

Picket lines and picket signs
Don't punish me with brutality
Talk to me, so you can see
Oh, what's going on
What's going on
Ya, what's going on
Ah, what's going on

In the mean time
Right on, baby
Right on
Right on

Mother, mother, everybody thinks we're wrong
Oh, but who are they to judge us
Simply because our hair is long
Oh, you know we've got to find a way
To bring some understanding here today
Oh

Picket lines and picket signs
Don't punish me with brutality
Talk to me
So you can see
What's going on
Ya, what's going on
Tell me what's going on
I'll tell you what's going on - Uh
Right on baby
Right on baby

21 Νοεμβρίου 2018

Δυστοπίες

...
Να η διακήρυξη που ακτινοβολούσε στην πρώτη σελίδα της Εφημερίδας του Μονοκράτους:
«ΑΓΑΛΙΑΣΤΕ!
Γιατί από εδώ και στο εξής είστε τέλειοι! Ως σήμερα, τα δημιουργήματά σας -οι μηχανές- ήταν τελειότερες από σας.
ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ;
Κάθε σπινθήρας μιας γεννήτριας είναι σπινθήρας της καθαρότερης λογικής. Κάθε κίνηση ενός πιστονιού είναι ένας αλάνθαστος συλλογισμός. Δεν περιέχετε, όμως, κι εσείς την ίδια αλάνθαστη λογική;
Η φιλοσοφία του γερανού, της πρέσας και της αντλίας είναι τόσο τέλεια και ξεκάθαρη όσο κι ένας κύκλος σχεδιασμένος με διαβήτη. Είναι, όμως, η δική σας φιλοσοφία λιγότερο τέλεια;
Η ομορφιά ενός μηχανισμού βρίσκεται στον ακριβή και αμετάβλητο ρυθμό του, όπως του εκκρεμούς. Αλλά κι εσείς, αναθρεμμένοι από την παιδική ηλικία με το σύστημα Τέιλορ, είστε λιγότερο τέλειοι από ένα εκκρεμές;
Σκεφτείτε, όμως, αυτό:
Οι μηχανές δεν διαθέτουν φαντασία.
Έχετε δει ποτέ, εν ώρα εργασίας, να χαράζεται στο πρόσωπο μιας κυλινδρικής αντλίας κάποιο απόμακρο, ανόητο, ονειροπόλο χαμόγελο; Έχετε ακούσει ποτέ τη νύχτα, κατά τη διάρκεια της προβλεπόμενης ανάπαυσης, να στριφογυρνούν οι γερανοί ανήσυχα και ν’ αναστενάζουν;
ΟΧΙ!
Όσο για σας! Πρέπει να ντρέπεστε! Οι Φρουροί παρατηρούν όλο και πιο συχνά τέτοια χαμόγελα και αναστεναγμούς. Και οι ιστορικοί του Μονοκράτους -κρύψτε τα μάτια σας από ντροπή- προτιμούν να παραιτηθούν, παρά να καταγράψουν τέτοια ατιμωτικά γεγονότα.
Δεν είναι, όμως, δικό σας λάθος. Είστε άρρωστοι. Το όνομα της ασθένειάς σας είναι:
ΦΑΝΤΑΣΙΑ.
Είναι το σκουλήκι που αφήνει μαύρες ρυτίδες στο μέτωπο. Είναι ο πυρετός που σας κάνει να τρέχετε όλο και πιο μακριά, αν και αυτό το «μακριά» αρχίζει εκεί που τελειώνει η ευτυχία. Είναι το τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο προς την ευτυχία.
Ωστόσο, αγαλλιάστε: Έχει ήδη γκρεμιστεί.
Ο δρόμος είναι ελεύθερος.
Η τελευταία ανακάλυψη της Κρατικής Επιστήμης: Η φαντασία στεγάζεται σε ένα μικρό και άθλιο εγκεφαλικό νευρώνα στην περιοχή pons Varolii. Εκθέστε το νευρώνα αυτόν σε τρεις δόσεις ακτινών X - κι έχετε θεραπευτεί από τη φαντασία.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
Είστε τέλειοι, είστε ισότιμοι των μηχανών, ο δρόμος για την απόλυτη ευτυχία είναι ελεύθερος. Βιαστείτε, τότε, όλοι σας, μικροί και μεγάλοι, βιαστείτε να κάνετε τη Μεγάλη Εγχείρηση. Σπεύστε στα αμφιθέατρα όπου εκτελείται η Μεγάλη Εγχείρηση. Ζήτω η Μεγάλη Εγχείρηση! Ζήτω το Μονοκράτος! Ζήτω ο Ευεργέτης!»
...

------------------------------------

Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από το περίφημο μυθιστόρημα «Εμείς» του Евге́ний Ива́нович Замя́тин (Yevgeny Ivanovich Zamyatin - Γιεβγκένι Ιβάνοβιτς Ζαμιάτιν) σε μετάφραση Ειρήνης Κουσκουμβετάκη από τις εκδόσεις «Έρμα».
Το έργο είναι μια δυστοπία και μάλιστα θεωρείται ως η πρώτη καθαρή δυστοπία στην ιστορία τής λογοτεχνίας. Βεβαίως προηγήθηκε ο Herbert George Wells, ο οποίος πήρε την επιστημονική φαντασία από το καλώς δομημένο παραμύθι τού Ιούλιου Βερν (Jules Gabriel Verne) και την ανέδειξε σε πολιτικοκοινωνικό έργο μεγάλης λογοτεχνικής αξίας, αλλά κανένα έργο του δεν μπορεί να θεωρηθεί ως δυστοπία, όπως την εννοούμε σήμερα.
Μετά τον Ζαμιάτιν ακολούθησαν ο Τζόρτζ Όργουελ (George Orwell, λογοτεχνικό ψευδώνυμο τού Eric Arthur Blair) με το «1984», ο Άλντους Χάξλεϋ (Aldous Leonard Huxley) με τον «Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο», ο Σίνκελ Λίουις (Lewis Sinclair) με το «Δεν γίνονται αυτά εδώ», ο Ραίη Μπράντμπερυ (Ray Brandbury) με το «Farenheit 451» κ.α.
Περίφημα έργα τής παγκόσμιας λογοτεχνίας, τα περισσότερα από τα οποία μεταφερθήκανε και στη μεγάλη οθόνη.
Στη μεγάλη οθόνη ο Φριτς Λανγκ (Friedrich Anton Christian Lang) με το «Μετρόπολις», προσφέρει την πρώτη δυστοπία στην ιστορία της έβδομης τέχνης, στην οποία ξεχωρίζουν έργα όπως το «Blade Runner» τού Σερ Ρίντλεϊ Σκοτ (Sir Ridley Scott), το «Brazil» τού Terry Gilliam, η τριλογία «Matrix» των Lana και Lilly Wachowski κ.α. (το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» μάλλον δεν ανήκει στο χώρο).
Ο (συνηθισμένος) κοινός τόπος τών δυστοπικών έργων είναι ένας μελλοντικός κόσμος, απομονωμένος από το υπόλοιπο φυσικό γήινο περιβάλλον (με την έννοια τής περιορισμένης δυνατότητας πρόσβασης ή και απαγόρευσης ταξιδίου σε αυτό και του εκπαιδευτικού συστήματος μέσω του οποίου έμαθαν τους ανθρώπους να τους δημιουργούνται συναισθήματα αποστροφής προς αυτό, το οποίο βεβαίως μπορεί να είναι μη προβάσιμο λόγω τής καταστροφής που έχει υποστεί σε προηγούμενο χρόνο). Κόσμος ο οποίος προέκυψε μετά από κάποιον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο. Ένας κόσμος ο οποίος διοικείται από ένα απολυταρχικό σύστημα, το οποίο έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε άβουλα, και «ευτυχισμένα» ως υπάκουα, όντα, ελέγχοντας κάθε τους δραστηριότητα και σκέψη και περιορίζοντάς την κίνησή τους σε συγκεκριμένους χώρους. Χώροι οι οποίοι επιβλέπονται πλήρως από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος. Η πλοκή των έργων έχει να κάνει με τις αντιδράσεις αυτών, που για κάποιο τυχαίο λόγο, δεν ελέγχονται απόλυτα ή ξεμείνανε σε απόμακρες περιοχές τής γης, όπου το σύστημα δεν ασκεί άμεσο έλεγχο.
Το σημαντικό, κατά την άποψή μου, στην ανάγνωση ή θέαση μιας δυστοπίας δεν είναι, ο αναγνώστης, να νιώσει ικανοποίηση για το ότι δεν ζει σε μια τέτοια, αλλά να μάθει να αναγνωρίζει στο υφιστάμενο εξουσιαστικό σύστημα τούς μηχανισμούς εκείνους, οι οποίοι με όπλο εθνικιστικά, πολιτικοοικονομικά και θρησκευτικά υπερεγώ, ευνοούν την περαιτέρω υποδούλωσή του και εξάρτησή του από αυτό.

20 Νοεμβρίου 2018

Εν πίστει [Χρήστος Ι. Βατούσιος]


Εν πίστει.


Ο μπαμπάς μου...Έχει να γελάσει από τον Αύγουστο. Μόνο εμείς γελάμε στο σπίτι, εγώ και η αδερφή μου. Για να είμαστε όμορφες, όπως μας είπε η μαμά. Α, και η Φαίδρα το σκυλάκι μας...Νομίζω γελάει όταν την παίρνω αγκαλιά. Είναι πολύ όμορφη.

Ο παππούς μάς είπε ότι θα αλλάξουμε σχολείο του χρόνου. Θα πάμε να μείνουμε στο σπίτι του στην Κεφαλλονιά. Δεν με πειράζει, μ' αρέσει το σπίτι του παππού και της αδερφής μου της αρέσει, α, νομίζω και της Φαίδρας.

Θα πω και στις φίλες μου να έρθουν – άμα θέλουν. Θα μας πηγαίνει ο παππούς μου στην θάλασσα και θα γελάμε...Θα παίρνουμε και την Φαίδρα μαζί μας.

Κυρία Τόνια, να πείτε στον μπαμπά μου να γελάει, για να είναι όμορφος. Η μαμά μου, μού είπε πως θα ξανάρθει όταν μας φώναξε να την δούμε στο νοσοκομείο.

Και η μαμά μου δεν λέει ποτέ ψέματα.

Πηγή: drasivrilissia.gr.

19 Νοεμβρίου 2018

Stardust [Mitchell Parish, Hoagy Carmichael]



Αστερόσκονη 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί, τις μοναχικές νύχτες περνώ μ’ ένα τραγούδι να ονειρεύομαι
Η μελωδία τη ρέμβη μού στοιχειώνει και να ‘μαι μαζί σου πάλι
Όταν πρωταγαπηθήκαμε και κάθε μας φιλί μια έμπνευση
Αλλά από τότε πάει καιρός και τώρα σε ενός τραγουδιού την αστερόσκονη βρίσκω παρηγοριά   

Σε έναν τοίχο κήπου δίπλα ενώ τ’ αστέρια λάμπουνε με σένανε στην αγκαλιά μου
Τ’ αηδόνι το παραμύθι του λέει για έναν παράδεισο όπου μεγαλώνανε τριαντάφυλλα
Αν και μάταια ονειρεύομαι, μες στην καρδιά μου θα παραμείνει
Η μελωδική μου αστερόσκονη, η θύμηση ενός ρεφρέν για την αγάπη 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί, αναρωτιέμαι γιατί
Τις μοναχικές νύχτες περνώ μ’ ένα τραγούδι να ονειρεύομαι
Η μελωδία τη ρέμβη μού στοιχειώνει και να ‘μαι μαζί σου πάλι
Όταν πρωταγαπηθήκαμε και κάθε μας φιλί μια έμπνευση
Αλλά από τότε πάει καιρός, μα τόσος καιρός!
Και τώρα σε ενός τραγουδιού την αστερόσκονη βρίσκω παρηγοριά

Σε έναν τοίχο κήπου δίπλα ενώ τ’ αστέρια λάμπουνε με σένανε στην αγκαλιά μου
Τ’ αηδόνι το παραμύθι του λέει για έναν παράδεισο όπου μεγαλώνανε τριαντάφυλλα
Αν και μάταια ονειρεύομαι, μες στην καρδιά μου θα παραμείνει
Η μελωδική μου αστερόσκονη, η θύμηση ενός ρεφρέν για την αγάπη


Πηγή: lyricsfreak.com.
Ακούστε το εδώ στην πρώτη εκτέλεση (από τις πολλές που ακολούθησαν).


Stardust

Sometimes I wonder why, I spend the lonely night dreaming of a song
The melody haunts my reverie and I am once again with you
When our love was new and each kiss an inspiration
But that was long ago, now my consolation is in the stardust of a song

Beside a garden wall, when stars are bright you are in my arms
The nightingale tells his fairy tale of paradise where roses grew
Though I dream in vain, in my heart it will remain
My stardust melody, the memory of love's refrain

Sometimes I wonder why, I wonder why
I spend the lonely night dreaming of a song
The melody haunts my reverie and I am once again with you
When our love was new and each kiss an inspiration
But that was long ago, so long ago, so long ago
Now my consolation is in the stardust of a song

Beside a garden wall, when stars are bright you are in my arms
The nightingale tells his fairy tale of paradise where roses grew
Though I dream in vain, in my heart it will remain
My stardust melody, the memory of love's refrain

18 Νοεμβρίου 2018

ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451 [Εύα Γαλατσάνου]

ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451
(πηγή: 24grammata.com.)























Ο Αμερικανός συγγραφέας Ray Bradbury γεννήθηκε το 1920 στο Ιλινόις. Από μικρή ηλικία διάβαζε συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, όπως ο Ιούλιος Βερν και ο Χέρμπερτ Γουέλς. Αποφοιτώντας από το Λύκειο του Λος Άντζελες το 1938 λόγω έλλειψης χρημάτων δεν συνέχισε στο κολέγιο αλλά επισκεπτόταν τη βιβλιοθήκη στο κέντρο της πόλης τρεις- τέσσερις φορές την εβδομάδα. Αναφέρει ότι χρόνια αργότερα κατά τη διάρκεια μιας διάλεξης ο πρόεδρος του κολεγίου γνωρίζοντας την ενασχόληση με την λογοτεχνία ανακοίνωσε επίσημα την «αποφοίτηση» του από την βιβλιοθήκη. Έχοντας απαλλαγεί από την στρατιωτική θητεία εξαιτίας προβλημάτων όρασης, άρχισε να γράφει ιστορίες φαντασίας σε διάφορα αυτοσχέδια περιοδικά.
Όπως τονίζει σε συνέντευξη του, έγραφε ιστορίες φαντασίας, το μόνο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που έγραψε ήταν το «Φαρενάϊτ 451» το 1953. Γενικά ασχολήθηκε και με την συγγραφή σεναρίων για τηλεοπτικές σειρές όπως Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει, ανέβασε στην σκηνή δύο θεατρικά έργα που έγραψε.
Ένα βράδυ περπατώντας με ένα φίλο του στο Λος Άντζελες τους σταματά ένας αστυνομικός για να τους ρωτήσει τι έκαναν εκεί. Ύστερα από μία σύντομη στιχομυθία, ο αστυνομικός καταλήγει λέγοντας τους να μην ξαναπερπατήσουν. Σοκαρισμένος γυρνώντας στο σπίτι έγραψε τον «Πεζό», αναφερόμενος σε μια μελλοντική εποχή που απαγορεύεται το περπάτημα και οι πεζοί θεωρούνται εγκληματίες. Λίγους μήνες αργότερα πήρε τον περιπατητή από τον «Πεζό» και τον έβαλε να στρίψει σε μια γωνία όπου συναντά μια κοπέλα που του λέει «Κατάλαβα ποιος είστε από τη μυρωδιά της κηροζίνης. Είστε αυτός που καίει τα βιβλία». Φαρενάϊτ 451 είναι οι βαθμοί στους οποίους καίγονται τα βιβλία. Η ιστορία αφηγείται μια κοινωνία κυριαρχημένη από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, οι άνθρωποι είναι καλωδιωμένοι με τα μικρά Κοχύλια- πρόδρομοι των γουόκμαν όπως αναφέρει ο συγγραφέας- και βομβαρδίζονται με ψυχαγωγικά προγράμματα από τις γιγαντοοθόνες. Το βιβλίο είναι ο μεγαλύτερος εχθρός καθώς μπορεί να προκαλέσει σκέψη «Ένα βιβλίο στο διπλανό σπίτι είναι ένα γεμάτο και οπλισμένο περίστροφο». Γι’ αυτό η πυροσβεστική έχει αλλάξει σκοπό, καίει όσα σπίτια έχουν βιβλία ενίοτε μαζί με τους «εγκληματίες» ενοίκους. Ο ήρωας είναι ο Γκαυ Μόνταγκ, συνεπής και αποδοτικός πυρονόμος ο οποίος μετά από δύο σημαντικά γεγονότα αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία του. Το πρώτο είναι η τυχαία συνάντηση με την έφηβη Κλάρις Μακ Κλέλαν. Η «αλλόκοτη» συμπεριφορά της κοπέλας αρχίζει να τον κάνει να έχει τις πρώτες αμφιβολίες για την ορθότητα του επαγγέλματος του, οι οποίες θεμελιώνονται και τον ωθούν να δράσει αντίθετα μετά μετά το συγκλονιστικό γεγονός που συνέβη ένα βράδυ που κλήθηκαν να κάψουν ένα σπίτι με βιβλία. Η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια αποφάσισε να καεί μαζί με τα βιβλία της. Ο Μόνταγκ αρχίζει να διαβάζει βιβλία και έρχεται σε επαφή με έναν ηλικιωμένο καθηγητή λογοτεχνίας, τον Φάμπερ. Ωστόσο, οι εξελίξεις είναι γρήγορες, η ίδια η γυναίκα του, αναφέρει στην πυροσβεστική υπηρεσία την κατοχή βιβλίων με αποτέλεσμα ο επικεφαλής των Πυραγών, ο Μπήτυ, να αναγκάσει τον Μόνταγκ να κάψει ο ίδιος το σπίτι του. Μόνο που στο τέλος ο ίδιος σκοτώνει τον αρχηγό της πυροσβεστικής και το καταδιωκτικό ρομπότ της υπηρεσίας. Καταζητείται σε όλη την πόλη με ένα εξαιρετικά σύγχρονο οπλισμό και συστήματα ανίχνευσης. Ωστόσο, καταφέρνει να διαφύγει έξω από τα όρια της πόλης ακολουθώντας το ποτάμι. Εκεί βρίσκει μια ομάδα ανθρώπων οι οποίο έχουν δημιουργήσει μια οργάνωση που τα μέλη της απομνημονεύουν ολόκληρα βιβλία και με αυτόν τον τρόπο χωρίς να κρατάνε στα χέρια τους τα «επικίνδυνα» βιβλία, τα κρατάνε στο μυαλό τους, κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να το απαγγείλει.
Το βιβλίο είναι μια δυστοπία, ο συγγραφέας αντλώντας υλικά από την πραγματικότητα τα επενδύει με το φανταστικό στοιχείο δημιουργώντας έναν ου- τόπο, έναν τόπο που δεν υπάρχει και είναι εφιαλτικός. Όπως και με άλλες ουτοπίες που εμφανίστηκαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η Πολιτεία του Πλάτωνα στα αρχαία χρόνια, η Ουτοπία του Τόμας Μουρ, η Πολιτεία του Ήλιου του Καμπανέλλα, η Νέα Ατλαντίδα του Φράνσις Μπέικον στην Αναγέννηση και το 1984 του Όργουελ (1949) και o Θαυμαστός καινούριος κόσμος του Άλντους Χάξλευ (1932). Οι συγγραφείς γράφουν για αυτούς τους τόπους εμπνεόμενοι από την πραγματικότητα και με μέσο την φαντασία εκφράζουν τις ελπίδες, τους φόβους, την άποψη τους για το πώς θα είναι μια κοινωνία προς μίμηση ή προς αποφυγή. Ο Ray Bradbury περιγράφει μια κοινωνία που έχει υποδουλωθεί πλήρως σε μια κατασταλτική πολιτική ελέγχου της σκέψης, κυριαρχίας της τεχνολογίας, καταδυνάστευσης του προσωπικού χώρου από γιγαντοοθόνες που παρέχουν συνεχώς ενημερωτικά και ψυχαγωγικά προγράμματα.

















Erik makes happy, Erik van Lieshout, κομμάτι από την έκθεση του που πραγματεύεται την ά-λογη λογική της κατανάλωσης. Κάθε προϊόν που διαφημίζεται είναι επιφορτισμένο με μια συνεχή επιχειρηματολογία για την αξία χρήσης του. Επί της ουσίας δεν πωλείται κανένα σχεδόν προϊόν με τα χαρακτηριστικά που προβάλλουν.  

Σε αυτήν την κοινωνία ο στόχος είναι η απόλυτη διασκέδαση, η προσπάθεια εξολόθρευσης οποιουδήποτε πνευματικού ζιζανίου που μπορεί να προκαλέσει προβληματισμό για την υπάρχουσα κατάσταση. Η σκέψη ισοδυναμεί με κατάθλιψη και η αμφισβήτηση με κολλητική αρρώστια που πρέπει να εξολοθρευτεί. Δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος, όλοι μοιράζονται τον ίδιο χρόνο όπως τους το υπαγορεύουν τα ψυχαγωγικά και τηλεοπτικά κανάλια. Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η κατοχή βιβλίων και η ανάγνωση τους και αυτό γιατί έχουν την δυνατότητα να αφυπνίσουν το μυαλό των ανθρώπων, να σπινθηροβολήσουν τα μάτια των αναγνωστών και αυτές τις «πνευματικές» φωτιές η κοινωνία δεν μπορεί να τις καταστείλει αλλιώς πέρα από τον πλήρη αφανισμό των βιβλίων και την εξόντωση των ιδιοκτητών τους είτε μέσω της σύλληψης είτε μέσω του καψίματος τους. Τα ΜΜΕ έχουν κυριαρχήσει το συλλογικό φαντασιακό μέσω των πολύχρωμων εικόνων, της εκκωφαντικής μουσικής και της συνεχής ανανέωσης προγράμματος. Αποτελούν μέσα παραγωγής σημείων που δεν αφήνουν περιθώρια αλληλεπίδρασης στον αποδέκτη.























Frozen Images, Marshall Arisman (1973), Το θέαμα βρίσκεται πάντα εκεί για να σου κρατήσει «παρέα», προβάλλει αυτά που θέλει ο θεατής, τον διασκεδάζει και τον φοβίζει στις απαραίτητες δόσεις. Ωστόσο, η λειτουργία του είναι αφοπλιστική, σε σημαδεύει στο κεφάλι, στο μυαλό πριν καν εσύ το καταλάβεις γιατί είσαι απασχολημένος με το «κυνήγι» των εχθρών στην οθόνη.

Έτσι, όπως αναφέρει ο Ζαν Μποντριγιάρ, το ψυγείο και μια τηλεόραση δεν έχουν μεγάλη διαφορά καθώς και στα δύο είναι ενσωματωμένος ο λόγος χωρίς απόκριση. Σε αυτόν τον πολιτισμό η κατάργηση των βιβλίων δεν επιβλήθηκε ξεκάθαρα άνωθεν αλλά σταδιακά οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν, δεν ήθελαν να στεναχωρηθούν αλλά και ούτε να διαφέρουν ο ένας από το άλλον. Η ζωή τους υπάρχει μέσα από την τηλεόραση, δεν ζουν αυτεξούσια αλλά προσδιορίζονται από τις αποσπασματικές αφηγήσεις της τηλεόρασης. Ξεχνάνε τον ίδιο τους τον εαυτό , δεν μπορούν να θυμηθούν την ίδια τους την ζωή όπως που συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο Μόνταγκ με την γυναίκα του. Η πρωτεύουσα ανάγκη τους είναι η ανάγκη για διασκέδαση, ο δημόσιος λόγος, ο πολιτικός, ο θρησκευτικός έχει αντικατασταθεί με σημεία που αναγνωρίζονται στον λόγο της ψυχαγωγίας. Οι ίδιοι οι άνθρωποι αναζητούν ένα λόγο που θα κοιμίζει τις συνειδήσεις τους και θα τους δημιουργεί εκείνες τις εικονικές συνθήκες για να συνεχίσουν να ζουν σε ένα πάρκο συνεχής ψυχαγωγίας. Αγοράζουν καλύτερες οθόνες τοίχου για να βλέπουν καλύτερα τις διαφημίσεις που θα προβάλουν καινούριες οθόνες και προϊόντα για αγορά. Η κατανάλωση γίνεται αυτοσκοπός και ίσως αποτελεί την μόνη κινητοποιό δύναμη που έχει η τηλεόραση, την ώθηση του θεατή να πάει να αγοράσει.
















Απόγευμα στην οδό Καρλ Γιόχαν, Έντβουαρντ Μουνκ (1892).
Πλήθος κόσμου, περαστικοί με πρόσωπα χλωμά, τα μάτια τους ορθάνοιχτα και ανέκφραστα. Η ενσωμάτωση των κανόνων χωρίς καμία κριτική σκέψη ή αμφισβήτηση οδηγεί στην α-προσωποποίηση των προσώπων και την ανατριχιαστική ομοιότητα τους.

Σε αυτόν τον πολιτισμό κυριαρχίας των ΜΜΕ υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι αυτά απευθύνονται στον κάθε άνθρωπο μεμονωμένα, το άτομο αναγνωρίζει την διαφορετικότητα του γιατί τα τηλεοπτικά κατασκευάσματα του απευθύνονται «προσωπικά». Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα άτομα αλέθονται και η σκέψη τους κονιορτοποιείται μαζί με την σκέψη των υπόλοιπων ανθρώπων δημιουργώντας ένα ακίνδυνο μείγμα. Τα άτομα δεν είναι επικίνδυνα γιατί τους αφαιρείται σταδιακά η άμεση συνείδηση της ζωής τους, βιώνουν την ζωή τους διαμεσολαβημένη μέσα από τις εικόνες με αποτέλεσμα να αποστασιοποιούνται ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Τηλεφωνάμε για ένα νεκρό πού να τον βρούμε;
—Το όνομά του;
μας απαντάνε
—Δεν έχει όνομα
είναι νεκρός
ψάχνουμε τα συρτάρια
—Τον έχουν κρύψει
—Τον έχουν διώξει
—Τον έχουν σώσει
δεν τονε βρίσκουμε (…)    
Να πάμε αλλού
να τριγυρίσουμε
και να ρωτήσουμε
—Δεν τήνε ξέρουν
—Δεν ξέρουν τ’ όνομά του
—Τον ξέχασαν
Τηλεφωνάω
μου λένε: Όχι
—Δεν ξέρουν ποιος είμαι
—Δεν ξέρουν τ’ όνομά μου
Μ’ έχουν ξεχάσει
Είμαι νεκρός

Το τηλέφωνο, Μίλτος Σαχτούρης, 1952

Ο Ray Bradbury είναι ένας άνθρωπος ο οποίος επισκεπτόμενος βιβλιοθήκες έμαθε πράγματα χωρίς να πάει στο κολέγιο. Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του υποστήριξε με πάθος τον θεσμό των ανοιχτών βιβλιοθηκών ως παράγοντα μόρφωσης. Στο βιβλίο του «Φαρενάϊτ 451» κάνει ένα εγκώμιο στην ύπαρξη των βιβλίων. Διαβλέποντας την συνεχή ανάπτυξη της τεχνολογίας, γράφει ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας στο οποίο ενσωματώνει τεχνολογικές ανακαλύψεις που όντως πραγματοποιήθηκαν- όπως οι γιγαντοοθόνες- αλλά ουσιαστικό πρωταγωνιστή βάζει τα «παραδοσιακά» βιβλία. Τα βιβλία έχουν μια ξεχωριστή υλική οντότητα, έχουν πόρους και μια ζωή που ρέει μέσα τους, εσωκλείουν τις ιδέες και τις απόψεις των συγγραφέων τους, χαρακτηρίζονται από δύναμη αλλά ταυτόχρονα μπορείς να τα ελέγξεις, αν δεν συμφωνείς λειτουργεί η λογική και αποτραβιέσαι γεγονός που δεν συμβαίνει με την τηλεόραση. Ο Ray Bradbury δίνει μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Στο σύμπαν της αυξανόμενης τεχνολογικής επικράτησης να μην ξεχαστεί η σημασία των βιβλίων.

16 Νοεμβρίου 2018

Φώτης Μουζάκης - Η Αργώ του Θανάτου
























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό ενενηκοστό τρίτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, τη συλλογή ποιημάτων: "Αργώ του Θανάτου" του Φώτη Μουζάκη.

--------------------


Ιδού πάλι το δίλημμα

Ο φόβος, η αγάπη, η ποίηση
τρεις σημαδούρες
για να βρεις τη ρότα
και η θάλασσα
άλλοτε σκοτεινή
κι άλλοτε διάφανη
την ταξιδεύεις για να φθάσεις
σε λιμάνι ή για το ταξίδι;
Τα πλοία, όπως πάντα,
σφυρίζουν βιαστικά
κι οι επιβάτες
να διαχειριστούν καλούνται
σαν αποσκευές
τα συναισθήματά τους.

ΑΜ


15 Νοεμβρίου 2018

(χωρίς)


Σκιά στο χώμα.
Χαρές και πόνος.
Καταπίστευμα στο φως.
14.11.2018

13 Νοεμβρίου 2018

Dream A Little Dream Of Me [Kahn Gus, Andre Fabian, Schwandt Wilbur - Ella Fitzgerald]


Ένα Όνειρο Μικρό με Μένα Ονειρεύσου

Πάνω λαμποκοπάνε σου τ’ αστέρια
Της νύχτας τ’ αεράκια «σ΄ αγαπώ» να σιγολένε φαίνεται
Τα πουλιά σ΄ ένα πλατάνι κελαηδούν
Ένα όνειρο μικρό με μένα ονειρεύσου

Όνειρα ευχήσου μου γλυκά και φίλησέ με
Μονάχα σφιχταγκάλιασέ με και πως σου λείπω πες μου
Όσο νιώθω μοναξιά και σε μελαγχολία είμαι
Ένα όνειρο μικρό με μένα ονειρεύσου

Καθώς τ’ αστέρια σβήνουν εξακολουθώ αγάπη μου
Τα φιλιά σου να λαχταρώ ακόμα
Έχω αγάπη μου καημό μέχρι την αυγή ν’ αντέξω
Να λέω αυτό μονάχα

Όνειρα γλυκά, οι ηλιαχτίδες μέχρι να σε βρουν
Όνειρα γλυκά, που τις σκοτούρες όλες πίσω σου αφήνουν
Αλλά στα ονείρατά σου, όποια κι αν είναι,
Ένα όνειρο μικρό με μένα ονειρεύσου

Καθώς τ’ αστέρια σβήνουν εξακολουθώ αγάπη μου
Τα φιλιά σου να λαχταρώ ακόμα
Έχω αγάπη μου καημό μέχρι την αυγή ν’ αντέξω
Να λέω αυτό μονάχα

Όνειρα γλυκά, οι ηλιαχτίδες μέχρι να σε βρουν
Όνειρα γλυκά, που τις σκοτούρες όλες πίσω σου αφήνουν
Αλλά στα ονείρατά σου,
Όποια κι αν είναι,
Ένα όνειρο μικρό με μένα ονειρεύσου


Πηγή: azlyrics.com.
Ακούστε το εδώ. 


Dream A Little Dream Of Me
(πιο γνωστή εκτέλεση της Ella Fitzgerald)

Stars shining bright above you
Night breezes seem to whisper "I love you"
Birds singing in a sycamore tree
Dream a little dream of me

Say nighty night and kiss me
Just hold me tight and tell me you miss me
While I'm alone and blue as can be
Dream a little dream of me

Stars fading but I linger on dear
Still craving your kiss
I'm longing to linger till dawn dear
Just saying this

Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries behind you
But in your dreams whatever they be
Dream a little dream of me

Stars fading but I linger on dear
Still craving your kiss
I'm longing to linger till dawn dear
Just saying this 

Sweet dreams till sunbeams find you
Sweet dreams that leave all worries far behind you
And in your dreams 
Whatever they be
Dream a little dream of me


10 Νοεμβρίου 2018

«Στίχοι για τη μοναξιά» του Aldous Leonard Huxley από τη λογοτεχνική δυστοπία «Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» σε μετάφραση Αντρέα Αποστολίδη.

...
«Τι στίχοι είναι αυτοί;» ρώτησε ο Μπέρναρντ.
«Στίχοι για τη μοναξιά. Να σ’ τους απαγγείλω αν θες».


Χθες συνεδρίαση
Ανία και πλήξη
Μεσάνυχτα στην Πόλη
Ήχοι άσκοποι, κενοί
Σφιγμένα χείλη,
Νυσταγμένα μάτια
Σκουπίδια εκεί που πέρασαν τα πλήθη
Σιωπή και θλίψη
Ο θρήνος (ψιθυριστός ή ηχηρός)
Μιλά – με ποια φωνή, για ποιον;
Η Σουζάνα, μια απουσία
Η Ηγέρια, μια απουσία ακόμα
Χέρια, στήθη
Χείλια, καμπύλες
Μορφές απουσίας
Ποιανού;
Ενσάρκωση του παραλόγου
Του κάτι που είναι απόν
Έποικοι όλοι
Μιας νύχτας άδειας
Γιατί ό,τι αγγίζουμε
Γίνεται τόσο ρυπαρό;


«Σαν παράδειγμα ανέφερα τους στίχους αυτούς, και με κατάγγειλαν στον Προϊστάμενο».
«Δεν εκπλήσσομαι», είπε ο Μπέρναρντ, «είναι κάτι που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα διδάγματα της υπνοπαιδείας. Είχαν ακούσει πάνω από διακόδιες χιλιάδες προειδοποιήσεις εναντίον της μοναξιάς».
«Ξέρω, αλλά ήθελα να δω τις αντιδράσεις τους».
«Τις είδες λοιπόν». 
...

09 Νοεμβρίου 2018

ΑΜ




























[Γεωπονική Σχολή, Ιερά Οδός, 06.11.2018 08.02 / 08.11.2018]

Από τα χρώματα γυμνό, την ένταση τής διαστολής ντύνεται. Τα χρώματα τής βίας, της ζωής, της ανάγκης, του έρωτα.

07 Νοεμβρίου 2018

(αδιαίρετα βήματα)


σπόρος
χαραξιά
φως

μήτρα
χαραξιά
χρόνος

θνητοποίηση
06.11.2018

06 Νοεμβρίου 2018

[στη λιμνοθάλασσα Ωρωπού 04.11.2018]

Η λιμνοθάλασσα τού Ωρωπού, βρίσκεται μεταξύ του οικισμού Άγιος Κωνσταντίνος Ωρωπού και του νότιου ευβοϊκού κόλπου. Είναι μια ευαίσθητη οικολογικά περιοχή, έκτασης περί τα 650 στρέμματα, την οποία επισκέπτονται και σταθμεύουν περνώντας πολλά είδη αποδημητικών πτηνών. Αρκετά πάντως είδη πτηνών διαβιούν εκεί. Ένα μεγάλο μέρος του, νότια, το καταλαμβάνει το φυτό σαλικόρνια. Το μέρος προσφέρεται για παρατηρητές πουλιών, αλλά υποφέρει από ρύπανση καθόσον βρίσκεται κοντά στις εκβολές τού επιβαρυμένου Ασωπού ποταμού ενώ οι επισκέπτες πετούν πλαστικά, γυάλινα και μεταλλικά μπουκάλια ή άλλες συσκευασίες. Στην υποβάθμισή του επίσης συνεισφέρει η οικιστική ανάπτυξη, σπίτια υπάρχουν μέχρι τα όριά του, οι αυτοσχέδιοι αγώνες μοτοκρός και η ελεύθερη κυκλοφορία οχημάτων μες στη λιμνοθάλασσα, οπουδήποτε μπορεί ένα όχημα να κινηθεί.











05 Νοεμβρίου 2018

[στο μισοβυθισμένο αρχαιολογικό χώρο πίσω από το Ναό της Ίσιδας στην Ερέτρια 03.11.2018]

Ο αρχαιολογικός χώρος, φωτογραφίες από τον οποίο ακολουθούν, βρίσκεται βορειοανατολικά τού αρχαίου ναού προς τιμή τής θεάς των αρχαίων αιγυπτίων, της Ίσιδας. Δεν υπάρχει πινακίδα με πληροφοριακά στοιχεία και είναι μισοβυθισμένος σε ένα μικρό έλος. Δίπλα του έχει κατασκευαστεί ένα κανάλι απορροής των νερών. Η εικόνα των ερειπίων μέσα στα νερά και τις αντανακλάσεις του ηλιακού φωτός είναι πάντως ιδιαίτερες.












    

04 Νοεμβρίου 2018

[στο Μακεδονικό Τάφο των Ερώτων 26.10.2018]

Ο Μακεδονικός Τάφος, που λέγεται «Μακεδονικός Τάφος των ερώτων» βρίσκεται σε λόφο, περί τα 2 χλμ. βόρεια τής Ερέτριας, και είναι ένα από τα σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία τής Ερέτριας. Χτίστηκε στα τέλη του 4ου αι. π.Χ., και χρησιμοποιούνταν μέχρι τις αρχές του 2ου αι. π.Χ. Ανασκάφτηκε το 1897.

Σύμφωνα με το  odysseus.culture.gr. :

Ο τάφος των ''Ερώτων'' είναι μονοθάλαμος με καμαρωτή στέγη και διαθέτει δρόμο κατασκευασμένο από λίθους και πλίνθους. Ο νεκρικός θάλαμος μιμείται δωμάτιο οικίας, είναι κτισμένος από πωρόλιθο και το εσωτερικό του είναι επιχρισμένο με λευκό κονίαμα. Κατά την ανασκαφή του βρέθηκαν δύο ομοιώματα θρόνων από λίθο, με ζωγραφική και ανάγλυφη διακόσμηση. Στις πίσω γωνίες του θαλάμου υπήρχαν δύο μαρμάρινες σαρκοφάγοι σε σχήμα κλίνης. Το εσωτερικό του τάφου βρέθηκε συλημένο. Μεταξύ των ευρημάτων, που σήμερα εκτίθενται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, υπάρχουν χάλκινα αγγεία και πήλινα αγαλματίδια Ερώτων, από τους οποίους ο τάφος πήρε τη συμβατική του ονομασία. Πάνω από τον τάφο αποκαλύφθηκε κτιστή κατασκευή, που πιθανόν αποτελούσε τη βάση κάποιου ταφικού σήματος.